Special Slovo - Interview
Door
'Ik wil meer dan een publiek van vier mensen in een café'
Eerder las je op deze site al de recensie van Slovo’s cd ‘Nommo’. Onlangs trad de ex-gitarist van Faithless, Dido en 1 Giant Leap op in het Amsterdamse Paradiso om zijn cd te promoten. Uiteraard was scholieren.com erbij om het concert voor je te reviewen en Dave Randall, the man himself, uit te horen over zijn muzikale leven.
[image:0:center:]
Wat is de essentie van Slovo?
'Met Slovo probeer ik me persoonlijk uit te drukken, zodat dit andere mensen aantrekt en zij zich erin kunnen herkennen. Aan de andere kant wil ik gewoon muziek kunnen maken waar ik trots op kan zijn. Het album is eigenlijk een weergave van observaties die ik doe en vragen die ik mezelf aan de hand daarvan stel. Dat kan over van alles gaan. Ik heb het album ‘Nommo’ op een heel natuurlijke manier gemaakt. Er zijn gewoon bepaalde dingen die ik zie in de wereld om mij heen en die verwerk ik in mijn muziek. Op een bepaalde manier draagt mijn muziek dus wel een boodschap uit. Ik hoop dat sommige van de onderwerpen discussies en vragen oproepen en de politiek eens goed wakkerschudden.'
Op ‘Nommo’ stelt Randall onderwerpen aan de orde als gebombardeerde landen en andere politieke kwesties. Hoewel dit zware onderwerpen zijn wil hij toch zoveel mogelijk mensen bereiken.
'Ik wil in mijn muziek mijn eigen vragen kwijt en ik weet dat dit niet altijd even toegankelijk is voor het grote publiek. Ik zou nooit een nummer om de ‘hit’ proberen te schrijven, maar ik schaam me er niet voor dat in sommige nummers een duidelijk pop- of dance-sound te horen is. Ik hou ontzettend veel van muziek en het is een prachtige manier om jezelf te uiten en het is geweldig dat je met popmuziek veel mensen bereikt. Uiteraard wil ook ik meer dan een publiek van vier mensen in een café.'
Heb jij je door bepaalde stijlen laten beïnvloeden bij het schrijven van de nummers op ‘Nommo’?
'Zoals je duidelijk op het album kunt horen zijn er veel West- en Noordafrikaanse elementen gebruikt in de nummers. Maar eigenlijk is het zo dat ik helemaal niet vantevoren heb gepland dat ik een bepaalde stijl wilde gaan gebruiken voor het album. Er staat wat hiphop, wat dance, pop en folk op. Maar dance is duidelijk veel minder aanwezig dan bij de vorige projecten waar ik aan heb meegewerkt en dat id dan ook meteen een heel groot verschil. Eigenlijk heeft het zich gewoon zo ontwikkeld in de loop der tijd; het s een soort reflectie van wat ik om me heen hoor.'
[image:1:center:]
Jarenlang was Dave Randall een gerespecteerd lid van Faithless. Hij reisde de hele wereld over en speelde in de grootste zalen. Nu, met zijn eigen band, is dat anders. Kleinere zalen en een ander publiek. Een hele verandering, maar Randall vindt die niet direct negatief.
'Het massale publiek dat we toen hadden was magisch. Het gaf een geweldige kick. Maar na jarenlang avond aan avond Insomnia te hebben gespeeld, raak je daar ook aan gewend. Ik was gewoon toe aan een nieuwe uitdaging en ookal speel ik nu nog niet in gigantisch grote zalen, het is geweldig om je eigen muziek te kunnen spelen.'
Laat je je nu nog beïnvloeden door het feit dat je zo lang in een succesvolle danceband hebt gespeeld?
'Natuurlijk hoor je op het album wel terug dat ik affiniteit heb voor dansmuziek, maar het was geen doel van me om iets soortgelijks te creëren. Ik heb me laten leiden door de dingen om me heen en gebruik gemaakt van verschillende werkwijzen, zodat er hele verschillende nummer zijn ontstaan. Bovendien heeft het album ook een internationaal tintje, want er zijn verschillend talen te horen en we hebben met international artiesten gewerkt. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat het een heel divers album is geworden.'
[image:2:center:]
De show was geweldig. De presentatie op het podium was indrukwekkend. Wanneer je het album hoort zul je je afvragen hoe die muziek ingepast kan worden in een live-show, maar Slovo presteerde het. En hóe…
Wild dansende negerinnen met afro-pruiken, een scandinavische Sophie Ellis Bextor look-a-like met een pachtige stem, honderdduizend kleine percussie-instrumentjes, een marcherende negerin (die uiteraard de boodschap van de tekst pijnlijk goed weergaf) en bovenal natuurlijk het prachtige gitaarspel van Dave Randall.
Gepubliceerd op 26 februari 2003
Eerder las je op deze site al de recensie van Slovo’s cd ‘Nommo’. Onlangs trad de ex-gitarist van Faithless, Dido en 1 Giant Leap op in het Amsterdamse Paradiso om zijn cd te promoten. Uiteraard was scholieren.com erbij om het concert voor je te reviewen en Dave Randall, the man himself, uit te horen over zijn muzikale leven.
[image:0:center:]
Wat is de essentie van Slovo?
'Met Slovo probeer ik me persoonlijk uit te drukken, zodat dit andere mensen aantrekt en zij zich erin kunnen herkennen. Aan de andere kant wil ik gewoon muziek kunnen maken waar ik trots op kan zijn. Het album is eigenlijk een weergave van observaties die ik doe en vragen die ik mezelf aan de hand daarvan stel. Dat kan over van alles gaan. Ik heb het album ‘Nommo’ op een heel natuurlijke manier gemaakt. Er zijn gewoon bepaalde dingen die ik zie in de wereld om mij heen en die verwerk ik in mijn muziek. Op een bepaalde manier draagt mijn muziek dus wel een boodschap uit. Ik hoop dat sommige van de onderwerpen discussies en vragen oproepen en de politiek eens goed wakkerschudden.'
Op ‘Nommo’ stelt Randall onderwerpen aan de orde als gebombardeerde landen en andere politieke kwesties. Hoewel dit zware onderwerpen zijn wil hij toch zoveel mogelijk mensen bereiken.
'Ik wil in mijn muziek mijn eigen vragen kwijt en ik weet dat dit niet altijd even toegankelijk is voor het grote publiek. Ik zou nooit een nummer om de ‘hit’ proberen te schrijven, maar ik schaam me er niet voor dat in sommige nummers een duidelijk pop- of dance-sound te horen is. Ik hou ontzettend veel van muziek en het is een prachtige manier om jezelf te uiten en het is geweldig dat je met popmuziek veel mensen bereikt. Uiteraard wil ook ik meer dan een publiek van vier mensen in een café.'
Heb jij je door bepaalde stijlen laten beïnvloeden bij het schrijven van de nummers op ‘Nommo’?
'Zoals je duidelijk op het album kunt horen zijn er veel West- en Noordafrikaanse elementen gebruikt in de nummers. Maar eigenlijk is het zo dat ik helemaal niet vantevoren heb gepland dat ik een bepaalde stijl wilde gaan gebruiken voor het album. Er staat wat hiphop, wat dance, pop en folk op. Maar dance is duidelijk veel minder aanwezig dan bij de vorige projecten waar ik aan heb meegewerkt en dat id dan ook meteen een heel groot verschil. Eigenlijk heeft het zich gewoon zo ontwikkeld in de loop der tijd; het s een soort reflectie van wat ik om me heen hoor.'
[image:1:center:]
Jarenlang was Dave Randall een gerespecteerd lid van Faithless. Hij reisde de hele wereld over en speelde in de grootste zalen. Nu, met zijn eigen band, is dat anders. Kleinere zalen en een ander publiek. Een hele verandering, maar Randall vindt die niet direct negatief.
'Het massale publiek dat we toen hadden was magisch. Het gaf een geweldige kick. Maar na jarenlang avond aan avond Insomnia te hebben gespeeld, raak je daar ook aan gewend. Ik was gewoon toe aan een nieuwe uitdaging en ookal speel ik nu nog niet in gigantisch grote zalen, het is geweldig om je eigen muziek te kunnen spelen.'
Laat je je nu nog beïnvloeden door het feit dat je zo lang in een succesvolle danceband hebt gespeeld?
'Natuurlijk hoor je op het album wel terug dat ik affiniteit heb voor dansmuziek, maar het was geen doel van me om iets soortgelijks te creëren. Ik heb me laten leiden door de dingen om me heen en gebruik gemaakt van verschillende werkwijzen, zodat er hele verschillende nummer zijn ontstaan. Bovendien heeft het album ook een internationaal tintje, want er zijn verschillend talen te horen en we hebben met international artiesten gewerkt. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat het een heel divers album is geworden.'
[image:2:center:]
De show was geweldig. De presentatie op het podium was indrukwekkend. Wanneer je het album hoort zul je je afvragen hoe die muziek ingepast kan worden in een live-show, maar Slovo presteerde het. En hóe…
Wild dansende negerinnen met afro-pruiken, een scandinavische Sophie Ellis Bextor look-a-like met een pachtige stem, honderdduizend kleine percussie-instrumentjes, een marcherende negerin (die uiteraard de boodschap van de tekst pijnlijk goed weergaf) en bovenal natuurlijk het prachtige gitaarspel van Dave Randall.
Gepubliceerd op 26 februari 2003
ADVERTENTIE
