Schorpioenen

Inleiding. De meeste mensen gruwen bij het idee aan schorpioenen. Dat zijn toch die vieze beesten met een giftige staart en die enge kaken? Ja maar de schorpioen is eigenlijk helemaal niet eng. Hij bijt bijna nooit mensen behalve als hij zich bedreigt voelt. In dit werkstuk kun je leren hoe de schorpioen echt in elkaar zit, en wat z’n gewoontes zijn. Benieuwd? Kijk snel veder! Schorpioen algemeen. Schorpioenen komen bijna op alle delen van de wereld voor, behalve op de polen. Ze houden vooral van warmere delen van de wereld. Je hebt ontzettend veel verschillende soorten, rond de 600. De kleinste de boekenschoripoen is ongeveer 1cm lang. De grootste schorpioen is de Pandius imerator die is bijna 20cm lang. De kleur van bijna alle schorpioenen licht tussen bruin en zwartachtig. Soms ook een beetje blauw. Het lichaam is opgebouwd uit een voor- en achterstuk. De kop behoort tot het voorstuk, en het lichaam samen met de staart, behoort tot het achterstuk. Het lichaam is opgebouwd uit segmenten. Het lichaam heeft zeven

segmenten, en de staart heeft er vijf die naar het uiteinde toe de giftige staart vormen. De schorpioen heeft een pantser, daarom behoort de schorpioen tot de geleedpotigen. Ook behoort de schorpioen tot de spinachtige of met een moeilijk woord de arachniden. De schorpioen, is zover bekend, het eerste dier onder de geleedpotigen. Uit onderzoek is gebleken dat alle schorpioenen eerst in het water hebben geleefd alvorens ze op het land gingen leven. Ze hebben namelijk een viertal boeklongen. Dat zijn longen die direct in verbinding staan met de buitenlucht, via een opening aan de onderkant van het lichaam. Die longen vertonen. Boekenschorpioen. De boekenschorpioen is een klein diertje van ongeveer 1cm. Lang. Hij is familie van de echte schorpioen. Maar er is een paar belangrijk verschil: hij mist de staart met angel. Er zijn meer dan 1500 soorten die over de hele wereld leven. Een andere moeilijke naam is de Celifer camczoides. Het dier heeft in Nederland zijn naam te danken aan dat hij soms in oude boeken zit. Maar het normale woongebied is onder een schors van een boom, onder stenen of in een hoop bladeren. Toch kom je hem zelden tegen, soms eens een enkele keer aan een poot van een vlieg, als hij vervoer gebruikt. De boekenschorpioen komt overal ter wereld voor, en meestal waar mensen wonen. Het bijzondere aan de boekenschorpioen is dat hij heel snel achteruit kan lopen dat gebruikt hij dan ook om vijanden af te schikken. De boeken schorpioen wordt ongeveer twee tot drie jaar oud. In die tijd vervelt hij vier keer. Tijdens het vervellen houdt hij zich schuil in een zelf
gemaakte ‘iglo’(zie voortplanting). Hoe leeft de schorpioen en waar van. Waar en hoe leeft de schorpioen
De meeste schorpioenen leven in warme en droge gebieden. Zoals de woestijnen in Noord-Afrika, het midden Oosten, Azië Australië en Amerika. Sommige schorpioenen zoals de Pandinus Imperator heeft liever vochtige gebieden. Bijvoorbeeld de West-Afrikaanse bossen en oerwouden. Nog een ander soort de Euscorpius, vindt het fijn om in een wat koeler gebied te wonen bijvoorbeeld de Midderlandsezee. De meeste schorpioenen vinden koud weer niet fijn daar worden ze lusteloos van… Het eten. De schorpioen heeft een gevarieerd dieet. Dat bestaat uit de volgende dieren: sprinkhanen, vliegen, mieren, kevers en spinnen. Als de palpen (de grijparmen)de prooi hebben gevangen, word die in stukken gescheurd met de chelicerae (grote kaken aan weerszijden van de mond). Daar kan een schorpioen uren mee bezig zijn. Een schorpioen kan heel lang zonder eten. Soms wel een paar maanden tot een jaar!!! Vijanden en verdediging, Bijna alle schorpioenen hebben een giftige staart, die bij ‘gewone’ bewegingen boven het lichaam hangt, om er gevaarlijk uit te zien. Ook hebben schorpioenen predipalpen dat zijn gevaarlijke schaarvormige kaken die aan weerszijde van de mond hangen. Predipalpen worden gebruikt om de prooi te doden, soms met behulp van de staart. In aanvalshouding gaan deze kaken naar voren staan zodat de schorpioen snel kan aanvallen. De staart gebruikt de schorpioen alleen als hij bedreigd wordt, of als het een hele moeilijke prooi is. De schorpioen heeft een paar methodes om zijn vijanden af te schrikken. 1. Zijn gifstaart 2.zijn predipalpen 3.de schorpioen kan (als hij zich bedreigt voelt) raspende geluiden maken die duidelijk door het menselijk oor duidelijk gehoord kunnen worden als een dreigement. Het geluid varieert van soort tot soort.Schorpioenen zijn gevreesd door hun giftige staart. Maar negen van de tien keer is dat loos alarm, slechts enkele zijn dodelijk. Meestal wordt een mens alleen geprikt als hij perongeluk op een schorpioen gaat staan. De beet is meestel niet gevaarlijk alleen

pijnlijk (zoals bijv. de soort die in Zuid-Europa leven). In tegenstelling daarvan kan de West-Afrikaanse Pandinus imperator een mens twee tot drie dagen uitschakelen. De wel dodelijke schorpioenen zijn de kleine bruine leden van de Buthidea die gif bevatten dat net zo dodelijk is als het gif van een volwassen Cobra. De symptonen doen dan aan een strychninevergiftiging denken. Dat is dat er schuim uit de mond en neus komt. Het laatste dat er dan gebeurt is dat er stuiptrekkingen voor komen. De meeste mensen denken dat kleine schorpioenen minder gevaarlijk zijn dan grote schorpioenen maar voor de kleine schorpioenen geldt: hoe kleiner hoe meer gif…. Je zou denken dat de schorpioen geen vijanden zou hebben met dit soort wapens, dit is echter niet het geval. Voorbeelden van vijanden zijn: spinnen, vogels, slangen, bavianen en hagedissen. Sommige soorten zijn immuun voor de schorpioen, bij andere zoals de baviaan is dat niet zo. Bavianen rukken eerst de staart er af voor dat ze gaan sowieso gaan aanvallen. Schorpioenen leven afzonderlijk van elkaar omdat ze iedere vijand, zelfs hun eigen soort proberen te doden. De voortplanting. Voordat de schorpioen gaat paren, doen ze eerst een liefdesdans. Dat gaat op de volgende manier: het mannetje komt met klappende scharen naar het vrouwtje toe, maar als het vrouwtje beweegt blijft het mannetje doodslil staan. Het vrouwtje moet hem dan eerst ‘goedkeuren’. Als het vrouwtje ook blijft staan komt het mannetje naar haar toe, dat betekent dat het vrouwtje hem heeft goedgekeurd. Hij komt voorzichtig naar haar toe. Als ze kop aan kop staan gaat het mannetje op de grond liggen. Als hij weer opstaat en naar achter loopt komt er een draad van zijn lichaam tot de grond. Boven aan de draad zit een druppel zaad. Het mannetje gaat achteruit en geeft een teken aan het vrouwtje. Het vrouwtje komt overeind en dan pakt het mannetje haar vast met z’n scharen en drukt haar op de zaad druppel. Daardoor dringt het zaad in haar geslachtsopening. Dit is de bevruchting. Als het vrouwtje eieren gaat leggen, bouwt
ze een iglo (zie hieronder). Dan komt er eerst een slijmerige vloeistof uit haar klieren die aan haar achterlijf blijft zitten. Als de eieren uitkomen blijven de jongeren met hun bekjes aan hun moeder hangen. Bij de moeders eerste vervelling laten zij pas los. En kunnen ze uit de iglo kruipen. Nadat ze dat jaar 3 keer zijn verveld zijn ze pas volwassen.