Titel
Ik mis je, ik mis je
Oorspronkelijke titel
Jag saknar dig, jag saknar dig
Schrijver
Peter Pohl
Vertaald door
Cora Polet
Uitgever
Querido
Oorspronkelijke uitgever
Rabén & Sjögren
Over de schrijver
Peter Pohl werd in 1940 in Duitsland geboren. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog verhuisde hij met zijn Zweedse moeder naar Stockholm. Hij was daar een vreemd kind, want hij kwam immers uit Duitsland. Peter Pohl werd jeugdleider en sportleraar. Na zijn studie schei- en natuurkunde werd hij docent aan de Koninklijke Technische School in Stockholm. Met zijn debuut Jan, mijn vriend (1991) werd hij in een klap beroemd in de westerse wereld. Een paar andere boeken van hem zijn: We noemen hem Anna (1993) en De Regenboog heeft maar acht kleuren (1995). Het boek Ik mis je, ik mis je (1992) kreeg in 1993 de Augustprijs (genoemd naar August Strindberg).
Het verhaal
Cilla en Tina zijn een eeneiige tweeling. Ze zijn er hetzelfde uit, maar ze hebben een totaal verschillend karakter. Tina is altijd vrolijk, gemakkelijk om mee om te gaan en altijd verliefd op een ander. Cilla is moeilijker, minder toegankelijk. Ze houdt van literatuur, toneel en muziek, ze is ook de actiefste van de twee. De zusjes zijn heel erg op elkaar gesteld en ze kunnen niet zonder elkaar. Maar dan krijgt Cilla een ongeluk. (Het volgende stukje komt letterlijk uit het boek). Tina rent blindelings de weg over. Als ze een paar passen op de andere helft is, klinkt er een klap achter haar (beschrijf dat geluid maar eens, als iemand het kan en wil!), het gieren van banden over het asfalt en een gefladder als van een zwerm angstige vogels die opvliegen. Tina draait zich om, draait zich onmiddellijk om, draait zich om op het moment dat ze de klap hoort, dat ze de schreeuw hoort, het gefladder, maar o god, hoe is het mogelijk dat Cilla zo ver weg is? Cilla sterft bij dit auto-ongeluk. Ze wordt een paar dagen later begraven. Daarna begint pas de ellende voor Tina, want ze moet leren dat haar zusje er niet meer is. Het is heel moeilijk voor haar, want elke keer als ze in de spiegel kijkt ziet ze weer haar zusje. In de zomervakantie gaat ze naar een zomerkamp. Hier ontmoet ze een jongen, Stefan. Ze worden smoorverliefd op elkaar en door hem vergeet Tina even al haar problemen, ze is er van overtuigd dat Cilla Stefan naar haar heeft gebracht. (Het volgende stukje komt weer uit het boek). Tina wijst naar de hemel. Ik geloof dat Cilla daar is. Zij heeft me naar jou gebracht. Tina wuift naar een ster en roept: Dag, Cilla! Bedankt voor Stefan. Hou op! Valt Stefan uit en gaat rechtop zitten. Meteen daarna klinkt zijn stem weer vriendelijk. Sorry, maar ik ben liever alleen met je hier. Na het zomerkamp laat Stefan nooit meer iets van zich weten. Tina raakt hierdoor nog dieper in de put dan ze al was. Als ze na de zomer weer naar school gaat moet ze gaan praten met de schoolpsycholoog van haar vader. Tina vertrouwt de schoolpsycholoog niet, want de vorige schoolpsycholoog vertelde alles door. Als het blijkt dat de schoolpsycholoog niks door vertelt, verteld ze hem alles van haar verdriet. Ze vertelt hem ook dat ze boos is op Cilla is, want ze is weggegaan en heeft haar helemaal alleen achtergelaten. Om haar verdriet te verwerken schrijft ze gedichten. Een daarvan is:
Liefste, jou, die ik woensdag heb begraven,
trek je niets aan van hem die ik vrijdag heb ontmoet
trek je niets aan van mijn nieuwe vakantieplannen
het zoeken naar een nieuw leven
al dat praten, al dat trachten
is allen maar verdriet
niets dan verdriet.
Op school doet Tina het niet zo goed. Als ze het kerstrapport krijgt, staan er allen maar vieren en vijven op. Ondanks dit gaat het toch beter met haar. Ze komt over haar verdriet heen, ze leert er mee leven. Een jaar na het overlijden van Cilla is Tina ' s moeder jarig (Cilla was op de ochtend van haar moeders verjaardag aangereden). De vrienden van Tina komen even langs voor een stukje taart. Dan beseft Tina dat ze over haar verdriet heen is. (Het volgende stukje komt letterlijk uit het boek.) Als iets fantastisch is, dan is het om vrienden te hebben. Als iets heerlijk is, dan is het om samen met ze te mogen lachen. Ik weet dat ik de mensen soms aangeklaagd heb vanwege hun oppervlakkigheid. Maar welke grote schatten ik ook in de diepte ontdekt heb, het mooiste was toch om weer op te mogen stijgen en boven gekomen adem te mogen halen, lucht in te ademen zo helder, dat een glimlach ik weet niet hoe ver te zien is en een lach ik weet niet hoe ver te horen is. Pas toen ik bijna gestikt was tussen de donkere schaduwen op de bodem, kon ik plezier hebben in de schittering die over het speelse geklots aan de oppervlakte danst.
Hoofdpersonen
Tina: Haar echte naam is Martinelle. Ze is geboren in Frankrijk en toen ze 2 was samen met haar tweelingzusje Cilla en haar vader Albert naar Zweden verhuist. Ze is de ik persoon in dit verhaal. Als haar tweelingzusje dood gaat moet ze daar mee leren leven.
Cilla: Haar echt naam is Cilibelle. Ze is het tweelingzusje van Tina. Zij gaat op haar 14 dood door een auto ongeluk.
Albert: Hij is de vader van de tweeling. Hij is heel ongelukkig als Cilla dood gaat.
Eigen mening
Ik heb dit boek van mijn Tante gekregen, omdat ze wel dacht dat ik het leuk zou vinden. Ik vind het een mooi en verdrietig boek. Ik vind dat het mooi geschreven is en ik vind het leuk dat er af en toe een gedicht in de tekst staat. Het boek is heel verdrietig want het vertelt goed hoe Tina zich voelt. Ik heb vele malen moeten huilen terwijl ik het boek las. Daarom sprak het me wel aan er een boekverslag van te maken. Het enige wat ik vind is dat het af en toe wat langdradig is.
De mooiste / zieligste stukjes heb ik bij de samenvatting van het verhaal geschreven. Het mooiste stukje vond ik een gedicht. Dat gedicht staat op de achterkant van dit blad.
Ik kan andere mensen dit boek aanraden, want het is gewoon heel mooi en gevoelig. Het boek is niet echt wat je noemt spannend, want er wordt aan het begin al verteld dat Cilla dood gaat. Het boek gaat er over hoe Tina verder gaat zonder Cilla.
Onder de wolken
Ik ben bang voor de dood en bang om te sterven,
bang voor de reis door de donkere, koude tunnel.
Ik ben bang om dat licht te zien,
bang, dat ik het niet kan en toch probeer te bereiken.
Ik doe mijn ogen dicht en probeer te vergeten dat ik dood ben,
maar toch ben ik daar, in de tunnel,
alleen met mijn tranen en angst
Ik ben zo bang!
Waar is die god waar iedereen over praat?
Alsjeblieft! Iemand moet me helpen! …
Ik loop maar en toch is het licht ver ver weg.
Dan hoor ik een stem, de stem van mijn zusje,
die veiligheid schenkt:
"Wees niet bang, ik ben bij je."
Ik kijk rond en daar staat ze naast me
in de witte nachtpon waarin ze begraven werd,
haar donkere haar, haar gezicht, haar ogen,
haar glimlach, ze heeft haar lieve glimlach behouden
en om haar hals de Bob Marley-ketting.
En haar handen zijn niet blauw en gebroken
zoals toen ze stief.
Nu zijn ze mooi, heel mooi.
Opeens ben ik in haar armen
en omhels haar,
lachend, dansend, huilend.
Ik ben niet langer bang meer,
want ik ben hier onder de wolken
samen met mijn tweelingzusje.
Voor altijd.
Ik mis je, ik mis je
Oorspronkelijke titel
Jag saknar dig, jag saknar dig
Schrijver
Peter Pohl
Vertaald door
Cora Polet
Uitgever
Querido
Oorspronkelijke uitgever
Rabén & Sjögren
Over de schrijver
Peter Pohl werd in 1940 in Duitsland geboren. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog verhuisde hij met zijn Zweedse moeder naar Stockholm. Hij was daar een vreemd kind, want hij kwam immers uit Duitsland. Peter Pohl werd jeugdleider en sportleraar. Na zijn studie schei- en natuurkunde werd hij docent aan de Koninklijke Technische School in Stockholm. Met zijn debuut Jan, mijn vriend (1991) werd hij in een klap beroemd in de westerse wereld. Een paar andere boeken van hem zijn: We noemen hem Anna (1993) en De Regenboog heeft maar acht kleuren (1995). Het boek Ik mis je, ik mis je (1992) kreeg in 1993 de Augustprijs (genoemd naar August Strindberg).
Het verhaal
Cilla en Tina zijn een eeneiige tweeling. Ze zijn er hetzelfde uit, maar ze hebben een totaal verschillend karakter. Tina is altijd vrolijk, gemakkelijk om mee om te gaan en altijd verliefd op een ander. Cilla is moeilijker, minder toegankelijk. Ze houdt van literatuur, toneel en muziek, ze is ook de actiefste van de twee. De zusjes zijn heel erg op elkaar gesteld en ze kunnen niet zonder elkaar. Maar dan krijgt Cilla een ongeluk. (Het volgende stukje komt letterlijk uit het boek). Tina rent blindelings de weg over. Als ze een paar passen op de andere helft is, klinkt er een klap achter haar (beschrijf dat geluid maar eens, als iemand het kan en wil!), het gieren van banden over het asfalt en een gefladder als van een zwerm angstige vogels die opvliegen. Tina draait zich om, draait zich onmiddellijk om, draait zich om op het moment dat ze de klap hoort, dat ze de schreeuw hoort, het gefladder, maar o god, hoe is het mogelijk dat Cilla zo ver weg is? Cilla sterft bij dit auto-ongeluk. Ze wordt een paar dagen later begraven. Daarna begint pas de ellende voor Tina, want ze moet leren dat haar zusje er niet meer is. Het is heel moeilijk voor haar, want elke keer als ze in de spiegel kijkt ziet ze weer haar zusje. In de zomervakantie gaat ze naar een zomerkamp. Hier ontmoet ze een jongen, Stefan. Ze worden smoorverliefd op elkaar en door hem vergeet Tina even al haar problemen, ze is er van overtuigd dat Cilla Stefan naar haar heeft gebracht. (Het volgende stukje komt weer uit het boek). Tina wijst naar de hemel. Ik geloof dat Cilla daar is. Zij heeft me naar jou gebracht. Tina wuift naar een ster en roept: Dag, Cilla! Bedankt voor Stefan. Hou op! Valt Stefan uit en gaat rechtop zitten. Meteen daarna klinkt zijn stem weer vriendelijk. Sorry, maar ik ben liever alleen met je hier. Na het zomerkamp laat Stefan nooit meer iets van zich weten. Tina raakt hierdoor nog dieper in de put dan ze al was. Als ze na de zomer weer naar school gaat moet ze gaan praten met de schoolpsycholoog van haar vader. Tina vertrouwt de schoolpsycholoog niet, want de vorige schoolpsycholoog vertelde alles door. Als het blijkt dat de schoolpsycholoog niks door vertelt, verteld ze hem alles van haar verdriet. Ze vertelt hem ook dat ze boos is op Cilla is, want ze is weggegaan en heeft haar helemaal alleen achtergelaten. Om haar verdriet te verwerken schrijft ze gedichten. Een daarvan is:
Liefste, jou, die ik woensdag heb begraven,
trek je niets aan van hem die ik vrijdag heb ontmoet
trek je niets aan van mijn nieuwe vakantieplannen
het zoeken naar een nieuw leven
al dat praten, al dat trachten
is allen maar verdriet
niets dan verdriet.
Op school doet Tina het niet zo goed. Als ze het kerstrapport krijgt, staan er allen maar vieren en vijven op. Ondanks dit gaat het toch beter met haar. Ze komt over haar verdriet heen, ze leert er mee leven. Een jaar na het overlijden van Cilla is Tina ' s moeder jarig (Cilla was op de ochtend van haar moeders verjaardag aangereden). De vrienden van Tina komen even langs voor een stukje taart. Dan beseft Tina dat ze over haar verdriet heen is. (Het volgende stukje komt letterlijk uit het boek.) Als iets fantastisch is, dan is het om vrienden te hebben. Als iets heerlijk is, dan is het om samen met ze te mogen lachen. Ik weet dat ik de mensen soms aangeklaagd heb vanwege hun oppervlakkigheid. Maar welke grote schatten ik ook in de diepte ontdekt heb, het mooiste was toch om weer op te mogen stijgen en boven gekomen adem te mogen halen, lucht in te ademen zo helder, dat een glimlach ik weet niet hoe ver te zien is en een lach ik weet niet hoe ver te horen is. Pas toen ik bijna gestikt was tussen de donkere schaduwen op de bodem, kon ik plezier hebben in de schittering die over het speelse geklots aan de oppervlakte danst.
Hoofdpersonen
Tina: Haar echte naam is Martinelle. Ze is geboren in Frankrijk en toen ze 2 was samen met haar tweelingzusje Cilla en haar vader Albert naar Zweden verhuist. Ze is de ik persoon in dit verhaal. Als haar tweelingzusje dood gaat moet ze daar mee leren leven.
Cilla: Haar echt naam is Cilibelle. Ze is het tweelingzusje van Tina. Zij gaat op haar 14 dood door een auto ongeluk.
Albert: Hij is de vader van de tweeling. Hij is heel ongelukkig als Cilla dood gaat.
Eigen mening
Ik heb dit boek van mijn Tante gekregen, omdat ze wel dacht dat ik het leuk zou vinden. Ik vind het een mooi en verdrietig boek. Ik vind dat het mooi geschreven is en ik vind het leuk dat er af en toe een gedicht in de tekst staat. Het boek is heel verdrietig want het vertelt goed hoe Tina zich voelt. Ik heb vele malen moeten huilen terwijl ik het boek las. Daarom sprak het me wel aan er een boekverslag van te maken. Het enige wat ik vind is dat het af en toe wat langdradig is.
De mooiste / zieligste stukjes heb ik bij de samenvatting van het verhaal geschreven. Het mooiste stukje vond ik een gedicht. Dat gedicht staat op de achterkant van dit blad.
Onder de wolken
Ik ben bang voor de dood en bang om te sterven,
bang voor de reis door de donkere, koude tunnel.
Ik ben bang om dat licht te zien,
bang, dat ik het niet kan en toch probeer te bereiken.
Ik doe mijn ogen dicht en probeer te vergeten dat ik dood ben,
maar toch ben ik daar, in de tunnel,
alleen met mijn tranen en angst
Ik ben zo bang!
Waar is die god waar iedereen over praat?
Alsjeblieft! Iemand moet me helpen! …
Ik loop maar en toch is het licht ver ver weg.
Dan hoor ik een stem, de stem van mijn zusje,
die veiligheid schenkt:
"Wees niet bang, ik ben bij je."
Ik kijk rond en daar staat ze naast me
in de witte nachtpon waarin ze begraven werd,
haar donkere haar, haar gezicht, haar ogen,
haar glimlach, ze heeft haar lieve glimlach behouden
en om haar hals de Bob Marley-ketting.
En haar handen zijn niet blauw en gebroken
zoals toen ze stief.
Nu zijn ze mooi, heel mooi.
Opeens ben ik in haar armen
en omhels haar,
lachend, dansend, huilend.
Ik ben niet langer bang meer,
want ik ben hier onder de wolken
samen met mijn tweelingzusje.
Voor altijd.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden