De schrijfster van ‘Kruistocht in spijkerbroek’ is Thea Beckman. Het genre is avontuur en historie. ‘Kruistocht in spijkerbroek’ gaat over Dolf. Op een dag gaat Dolf bij twee vrienden van zijn vader, twee professoren, op bezoek. Zij zijn bezig met een tijdmachine. Dolf weet de professoren over te halen dat hij terug in de tijd mag. Na een aantal voorbereidingen zal hij naar Frankrijk in de Middeleeuwen gaan. Maar door een foutje in de tijdmachine komt hij in Duitsland van de Middeleeuwen. Ze hebben afgesproken om over een paar uur terug te zijn op dezelfde plaats als hij aankwam, daarom markeert Dolf de steen waarop hij staat bij aankomst met krijt. Dolf gaat op weg naar het stadje in de verte. Dan gebeuren er een paar avonturen, bijvoorbeeld een gevecht tussen drie mannen. Er zijn twee mannen op paarden die een derde man op een ezel aanvallen. Dolf besluit de man met de ezel te helpen, en maakt daarmee een vriend; Leonard. Na een tijdje praten ziet Dolf op zijn horloge dat hij terug moet gaan. Maar als hij terugloopt ziet hij op de weg waar hij een paar uur geleden was aangekomen alleen maar kinderen. Overal zijn kinderen. Hij zoekt naar de plaats waar hij aangekomen is. Daar wacht hij nog een tijd op de gemarkeerde plaats. Er gebeurt niks. Dan gaat hij Leonard maar zoeken; hij moet toch iets, blijven wachten heeft geen zin. Als hij Leonard gevonden heeft, vertelt Leonard dat al die kinderen meelopen met een kruistocht. Ze besluiten met de kruistocht mee te gaan naar de stad Spiers. De kinderen zijn er heel slecht aan toe, ze hebben bloedkorsten op hun blote voeten en er zijn heel veel kinderen die van uitputting langs de kant van de weg sterven. Ze vragen aan kinderen waarom ze deze tocht ondernemen. De kinderen zeggen dat ze onderweg zijn om Jeruzalem te veroveren in opdracht van God. Ook zeggen ze dat Nicolaas uitverkoren is om de kruistocht te leiden. Als ze 's avonds bij Spiers aankomen doen de bewoners van Spiers de poort niet open. Het kinderleger moet dus buiten in het open veld overnachten. 's Nachts breekt er een hevig onweer los en een deel van de stad Spiers verbrandt. De inwoners zijn er van overtuigd dat het een straf van God is omdat ze het heilige kinderleger niet hebben binnen gelaten en komen de volgende ochtend met voedsel naar de plaats waar het kinderleger overnacht. Na een goede maaltijd gaat de gigantische groep kinderen weer op weg. Dolf en Leonard lopen achteraan om uitgeputte kinderen op te pikken. Dolf vraagt verder over de heilige zending. De kinderen vertellen dat een van de monniken genaamd Anselmus die Nicolaas begeleiden op zijn tocht zegt dat de zee zal wijken net zoals hij dat deed voor Mozes. Dolf vindt dat de hele kruistocht niet goed geregeld is, daarom gaat hij naar de leiding. Hij zegt dat het beter kan en vertelt dat het in verdeelde groepen veel beter gaat. Vooral Dom Anselmus is het niet eens met zijn plan maar omdat de andere monnik, genaamd Johannes, hem om weet te praten, mag Dolf zijn plan uitvoeren. Nadat hij de kinderen in groepen heeft verdeeld gaat het veel beter. Er sterven veel minder kinderen, er is meer voedsel en minder ruzie. Als ze aankomen in Rottweil worden ze niet echt gastvrij ontvangen. Er is niet veel voedsel meer. Dolf bedenkt dat hij nog Nederlands geld heeft. Hiermee weet hij in de stad genoeg broden te kopen voor het hele kinderleger. Ook worden een paar kinderen ziek. Ze blijken te lijden aan Scharlaken Dood, oftewel de pest. Hierdoor moet het leger een tijd hier blijven. Dolf weet door goede maatregelen te nemen de Scharlaken Dood uit te bannen. Dom Anselmus wil om over de Alpen te komen een gevaarlijke route nemen, maar Dolf weet hem ervan te overtuigen dat ze beter een iets langere, maar veel minder gevaarlijke route kunnen nemen. Eerst steken ze het Karwendel gebergte over. Hierbij sterven veel kinderen. Als ze het Karwendel zijn gepasseerd komen ze in een gebied van een roofridder. Er worden tientallen kinderen ontvoerd. Maar met een slimme list weten Dolf en een paar andere kinderen de geroofde kinderen te bevrijden. Daarna vervolgen ze hun weg en na een aantal dagen komen de Alpen in zicht. Ook de Alpen eisen weer veel slachtoffers. Na de Alpen denken veel kinderen dat ze bij de zee zullen komen, maar tot hun grote teleurstelling komen ze op een grote kale vlakte. Tijdens de reis over die vlakte blijven veel kinderen in plaatsen waar het kinderleger langskomt. Ook Leonard neemt afscheid omdat hij naar zijn ouders in Pisa gaat. Met nog maar een groep van ongeveer 1500 kinderen bereiken ze de zee. De avond dat ze daar overnachten vertelt Dom Johannes dat de hele kruistocht een leugen is en dat de zee niet zal wijken voor Nicolaas. In plaats daarvan komen er schepen die de kinderen naar Afrika zullen brengen om ze daar te verkopen als slaven. Die ochtend zal Nicolaas de zee laten wijken. Dat lukt natuurlijk niet. De kinderen worden zo boos dat ze Nicolaas doden. Dolf weet de kinderen tegen te houden om mee te gaan op de boten die zogenaamd naar Jeruzalem gaan. Ook Leonard duikt weer op, hij is de kruistocht achterna gekomen. Samen met Dolf probeert hij de kinderen te kalmeren. Een aantal kinderen wil toch nog door naar Jeruzalem. Dolf en Leonard besluiten om samen met hen die verder willen verder te gaan naar Bari, een plaats in de punt van Italië. Daar aangekomen kunnen de kinderen met schepen naar Venetië, om daar de winter door te brengen en daarna weer verder te trekken. Dolf vindt in Bari een bericht uit de toekomst. Hij kan de volgende dag terug. Dan wordt hij teruggehaald naar zijn eigen eeuw. Dit zijn de hoofdpersonen met een beschrijving: Dolf (Rudolf van Amstelveen) is erg avontuurlijk. Ook is hij een leidend type. Dit blijkt onder andere uit dat hij de leiding voor een deel op zich neemt en dat de meeste kinderen naar hem luisteren. Verantwoordelijk is hij ook. Als hij met de kruistocht meegaat voelt hij zich gedwongen om de kinderen veilig naar Jeruzalem te brengen. Leonard is een middeleeuwse student. Ook hij is verantwoordelijk. Hij komt zelfs terug van zijn ouders om te helpen bij het leiden van de kruistocht. Nicolaas voelt zich echt heilig. Hij denkt dat God alles voor hem doet. Als er iets ergs gebeurt. Dom Anselmus is niet erg aardig, hij geeft weinig om de kinderen. Hij wil zo snel mogelijk verder met de reis, ook als dat niet goed is voor de kinderen. Dom Johannes is goed voor de kinderen. Hij probeert ze gerust te stellen als het moeilijk is en probeert de zieken moed in te spreken. Het verhaal speelt zich af in Duitsland, Zwitserland en Italië, en verder door bijna heel Europa, want het is een kruistocht. Het speelt zich af in de middeleeuwen. Er is een opvallende tijdversnelling als Dolf met de kruistocht meegaat, want dat duurt natuurlijk in het echt veel langer dan hoe het beschreven staat, terwijl er in het begin met die tijdmachine met veel meer details werd verteld. Het wordt verteld in chronologische volgorde (het begint dus ook bij het begin van de gebeurtenissen) en er zijn ook geen flashbacks. Er zijn eigenlijk twee belangrijke problemen; de eerste is hoe Dolf in zijn eigen tijd terug moet komen en de tweede is hoe ze er voor kunnen zorgen dat de kinderen heelhuids op de plaats van bestemming kunnen aankomen. Het boek heeft een goede afloop, want Dolf komt terug in zijn eigen tijd en het gaat verder goed met Leonard en de kinderen. Het verhaal is aan de ene kant wel realistisch en aan de andere kant niet; er bestaan natuurlijk geen tijdmachines, maar hoe dat in de middeleeuwen ging met die kinderen zou echt gebeurd kunnen zijn. Het verhaal is geschreven vanuit Dolf; hoe Dolf het beleeft. De titel omschrijft op een komische manier het verhaal; iemand uit onze tijd (spijkerbroek) gaat mee met een kruistocht van vroeger. Ik vind het boek aan het begin het leukste, het is dan erg spannend. Daarna blijft het wel spannend, maar het begint ook een beetje in eentonig te worden; het is steeds reizen-aankomen-problemen-vertrekken-reizen. Ook het einde is niet echt spectaculair. Aan het begin van het boek kon je al zo’n beetje voorspellen hoe het zou aflopen. Vooral de grote hoeveelheid woorden per gebeurtenis maakt het boek best wel saai. Als alles wat korter was geschreven was het een veel mooier boek geworden. Want het verhaal op zich is wel leuk. Maar ik vind dit boek te langdradig en dus niet echt een gouden Griffel waard.