Jiu jitsu

JIU JITSU

Jiu-jitsu is de “moeder” van judo en is ontstaan in China in ongeveer 1882. Jiu-jitsu is doordat er al vanaf dat de mens bestaat word gevochten en iedereen wilde zichzelf zo goed mogelijk kunnen verdedigen tegen de aanvaller.

Jiu jitsu is meer dan alleen maar zelfverdediging, het is een vorm van “martial art”, een levenshouding. In feite leren jutsuka’s in het dagelijks leven een balans te vinden tussen het individu en de groep door middel van een harmonieus evenwicht van rationalisme (het verstand) en sentimenten (het gevoel)

Oude meesters in de vechtkunsten waren wijze en beheerste spirituelen en dienstverleners. De ware meesters leerden niet vechten om te vernietigen, maar om te overleven. Zij onderwezen dat het hele leven een duel is en innerlijke controle het hoogst bereikbare.


Bij het bestuderen van de geschiedenis van het jiu jitsu blijkt dat de zelfverdediging geen Japanse uitvinding is. Japan heeft de sport overigens wel bestudeerd en vervolgens wereldwijd verspreid. In alle beschavingen en bij alle volkeren kende men een eigen systeem van zelfverdediging, gebaseerd op kracht, behendigheid of snelheid, waarbij gebruik gemaakt werd van hefboomtechnieken of geprofiteerd werd van de zwakke plekken van het menselijk lichaam.
Jiu jitsu is eigenlijk de basissport maar er kunnen geen wedstrijden in gedaan worden. Daarom doen meerdere mensen aan judo.

Vormen van zelfverdediging zijn
Jiu jitsu - zelfverdedigingskunst
Aikido - vorm van zelfverdediging
Judo – zelfverdedigingssport
Karate - zelfverdedigingskunst ‘lege handen’
Kendo – gevechtskunst met zwaard, katana en bamboe-oefenwapen
Kempo – versie van het Chinese Shaolin-boksen
Kickboksen – versie van het Thaise boksen

Door de eeuwen heen kende zelfverdediging hoogtepunten en tijden van verval.
Het gevecht met blote handen in de oorlog van Japan noemde men “kumiuchi” in het westen werd dit niet zoveel gebruikt omdat er al snel vuurwapens in gebruik kwamen, wel werd er zelfverdediging tegen en met wapens beoefend.

Omdat de mensen toen bijna nooit een wapen droegen moesten ze dat met blote handen doen. Zo zijn er verschillende technieken ontwikkeld en die samen een sport hebben gevormd, Jiu-jitsu.

Aan de grootste ontwikkelingen hebben de samurai’s meegewerkt. En dat er veel gedaan werd aan die ontwikkeling kun je zien aan de vele wandbeschilderingen, vaasbeschilderingen, beelden en geschreven teksten die gevonden zijn. Deze ontwikkeling was niet alleen in China merkbaar maar ook in Griekenland, Egypte waar je op oude afbeeldingen kunt afleiden dat daar de ontwikkeling van het vuistvechten (boksen) en het worstelen volop aan de gang was. En zo werden er rond die tijd in verschillende landen vecht/verdedegings sporten ontwikkeld. Hier is een overzicht van landen en de naam van de sport die uit dat land afkomstig is: IJsland: Glimea,China: Wushu en Jiu-jitsu, India: Kalarippayat en Silambam, Thailand: Muy-thai-boksen, Frankrijk: Savate en schermen, Rusland: Sambo, Filipijnen: Arnis, Sikaran en Dumog, Hawaii: Lua, Indonesië: Pentjak, Silat, Kuntao en Gulat, Maleisië: Poekoelan, Korea: Taekwondo, Hapkido en Tang soo do, Brazilië: Capoeira, Nederland en België: Worstelen, Schermen en Schieten
Japan: Karate en Judo.

Nadat er in het westen van de wereld vuurwapens werden toegepast nam de ontwikkeling van zelfverdedigingtechnieken al gauw af waardoor vele vecht en zelfverdedigings - sporten verdwenen.
Het aantal wedstrijden waarbij leerlingen van het moderne Judo wonnen van de beoefenaars van het verouderde Jiu-Jitsu werd steeds groter. In 1889 vertrok Kano uit Japan voor een tournee door Europa om ook in het buitenland belangstelling voor zijn sport te kweken. Yamashita, één van zijn beste leerlingen, werd in 1903 naar Amerika gezonden, waar hij een school opende die in korte tijd een geweldige populariteit genoot. Ook president Theodore Roosevelt (President van de VS in die tijd) bezocht de school en werd een enthousiast judoka. In Japan zelf werd het judo als verplicht leervak op de scholen ingevoerd. Tot het einde van zijn leven bleef Kano les geven, en bijna altijd was hij op de mat van de dojo (zaal waar budosporten worden beoefend) te vinden. In 1938 begaf hij zich naar Cairo voor een bijeenkomst van het Internationaal Olympisch Comité (IOC). Dat toen de spelen in Tokio voorbereidde. Op de terugreis naar Japan overleed hij, op 4 mei 1938, ten gevolge van een longontsteking. De judoschool van Kano werd overgenomen door zijn neef Nango Jiro omdat zijn zoon nog te jong was.

De eerste vestiging van de Kodokan 1
In 1882 opende Jigoro Kano in Tokio zijn eigen school, die hij de naam Kodokan gaf. Kodokan bestaat uit drie betekenissen namelijk: Ko: leren, do: de weg, kan: plaats, het hele woord Kodokan betekent dus “de plaats waar je iets kunt leren op en bepaalde manier (weg). De Kodokan begon in de loop van dat jaar met 22 leerlingen, waarvan er vier beroemd werden: T. Tomita - de eerste leerling van Jigoro Kano; Y. Yamashita - die het judo in de V.S. bracht (1903) en o.a. als leerling had president Theodore Roosevelt. Kano zocht geen publiciteit bij zijn studie van het judo en benadrukte zijn leerlingen om gevechten met andere scholen te vermijden. Na enkele provocerende uitdagingen, kon een openlijke confrontatie niet langer uitblijven.
Op een door de nieuwe hoofdcommissaris Mishima speciaal bijeengeroepen toernooi op 10 juni 1886 op het hoofdbureau van politie te Tokyo kwam het Kodokan-team te staan tegenover 15 bekende jiu-jitsu-vechters.

De huidige vestiging van de Kodokan 1
Het Kodokan-judo bewees zijn superioriteit door in die ontmoeting 15 overwinningen te behalen en 2 onbesliste partijen te maken. In augustus 1888 verklaarde Jigoro Kano: "In onze Kodokan hebben wij een geheel nieuwe kunst ontwikkeld. Wij hebben slechts basiselementen van de budoscholen gebruikt. Daarom noemen wij onze kunst eenvoudig Kodokan-judo.
Om judo in de Kodokan te leren moest je daar wonen, maar dat was voor een normale prijs en soms zelfs gratis. De Kodokan maakte geen kosten en de kleding werd gratis geleverd. Toen professor Jigoro Kano nog vrijgezel was waren zijn persoonlijke uitgaven gering, maar de onderhoudskosten van de Kodokan en de Bobunkan, zoals de voeding van diverse van zijn leerlingen, werden niet gedekt door zijn inkomen. Daarom moest hij vaak vertaalwerk (uit het Engels) aannemen om de tekorten te kunnen opvangen. Toen dat niet langer ging besloot Jigoro Kano tot reorganisatie en in mei 1909 werd bij de Kodokan voor het eerst inschrijfgeld en contributie geheven. De leiding werd verzorgd door een uitgebreide staf.

In 1909 werd professor Jigoro Kano lid van het Internationaal Olympisch Comite (IOC). Toen Jigoro Kano terug kwam van de Olympische Spelen in 1928 in Amsterdam, wilde hij dat Judo ook een onderdeel werd met de Olympische Spelen. Op de IOC-vergadering in 1938 in Cairo slaagde hij erin Tokyo aangewezen te krijgen voor de twaalfde Olympische Spelen. Dat was het laatste wat Kano kon betekenen voor de sport Judo kon doen want op 4 mei 1938 overleed hij op z’n terug reis aan een longontsteking. In 1964 was Judo voor het eerst onderdeel met de Olympische spelen in Tokyo waar Anton Geesink olympisch kampioen werd.

In 1988 werd Judo een demonstratie sport voor vrouwen bij de Olympische Spelen in Seoul. Op dit moment is Judo een bij de Olympische Spelen een wedstrijd sport geworden, zowel voor manen als voor vrouwen.

Ik neem aan dat het jiu jitsu in de middeleeuwen is ontstaan
De praktische gevechten verplichten de strijder tot een uiterste perfectie van hun stoten, trappen, klemmen en verwurgingen. De samoerai trainden hun speciale techniekenin hun Ryu (school) maar ook als zij hun wapen in het gevecht verloren, bleven deze krijgers zeer gevaarlijk.

De oude meesters in de vechtkunsten waren wijze en beheerste spirituelen en dienstverleners. De ware meesters leerden niet vechten om te vernietigen, maar om te overleven. Zij onderwezen dat het hele leven èèn duel is en innerlijke controle het hoogst bereikbare.

Kano
Kano was een hartstochtelijk beoefenaar van Jui Jitsu, die goed inzag dat Jiu-Jitsu niet een speciaal krijgsdoel nastreefde.
Het basisprincipe van jiu Jitsu ontstond om de lichamelijke en geestelijke energie tot een maximum te gebruiken teneinde een doel, een weg, te bereiken.

Judo is een olympische sport. In 1909 werd professor Jigoro Kano lid van het Internationaal Olympisch Comite (IOC). Toen Jigoro Kano terug kwam van de Olympische Spelen in 1928 in Amsterdam, wilde hij dat Judo ook een onderdeel werd met de Olympische Spelen. Op de IOC-vergadering in 1938 in Cairo slaagde hij erin Tokyo aangewezen te krijgen voor de twaalfde Olympische Spelen. Dat was het laatste wat Kano kon betekenen voor de sport Judo kon doen want op 4 mei 1938 overleed hij op z’n terug reis aan een longontsteking. In 1964 was Judo voor het eerst onderdeel met de Olympische spelen in Tokyo waar Anton Geesink olympisch kampioen werd.
In 1988 werd Judo een demonstratie sport voor vrouwen bij de Olympische Spelen in Seoul. Op dit moment is Judo een bij de Olympische Spelen een wedstrijd sport geworden, zowel voor manen als voor vrouwen.


Jiu jitsu kan en moet uiterst sportief beoefend worden. Maar aangezien sport onder bepaalde regels valt, is jiu jitsu als zelfverdigingskunst betiteld.
Jiu jutsu is het gebruik maken van de kracht van de tegenstander. Eigenlijk doet de jiu jutsu niets zonder aangevallen te worden. Bij judo is het mèt aanvallen, zo kan iemand bij een aanvaller die een harde aanvallende stijl toepast, zijn actie verliezen doordat de regenstander hem te slim af is

Vechten onder stijl (en spelregels)
Eigenlijk heeft dit bij jiu jitsu met innerlijke discipline te maken. Ook als men zich moet verdedigen, kan met niet zonder meer te werk gaan. Zo zal de beheerste jiu jitsu-ka anders optreden tegen een dronkaard dan tegen bijvoorbeeld enkele tegenstanders, en dienen de perfect getrainde technieken niet openlijk te worden toegepast. Terecht dat die stijl geprezen worden.
Er worden harde techtnieken geleerd, zoals stoten, trappen, werpen, klemmen en verwurgen. Enkele technieken kunnen zelfs de dood tot gevolg hebben, hoewel deze in de dojo als vanzelfsprekend worden toegepast, waarbij dan bovendien nog uiterste perfectie vereist wordt. Een en ander wordt bij kata (vorm, perfectie) geïnstrueerd, waarbij onnauwkeurigheid niet kan worden toegestaan. De beoefening van perfectie, die bij kata vereist is, heeft een gunstige weerslag in de algemene oefenstof.

Mijn mening
Ik deed vorig jaar zelf aan jiu jitsu met een vriend, en vroeger heb ik ook aan judo gedaan. Mn vader gaf de lessen in zijn sportschool waar ik al van jongs af aan langskom. Daarom vond ik het ook leuker. Jiu jitsu geeft een stuk zelfvertrouwen, een groot vrijheidsgevoel. Het is nuttig om mezelf te kunnen verdedigen, als het nodig zou zijn, vooral omdat ik zelf niet zo sterk ben, en regelmatig s’nachts door de stad loop. Jiu jitsu is wel effectief als zelfverdiging voor jezelf en voor anderen. Je kan het vlug begrijpen en je kan het vanaf het begin al een beetje toepassen en aanpassen. Jiu jutsu is aanpasbaar: afweer in verhouding tot aanval. Je kan het gemakkelijk aanleren in een relatief korte periode en er is geen speciale kennis vereist. Het is natuurlijk ook goed voor je lichamelijke gezondheid en conditie (die ik regelmatig verwaarloos).

(Info heb ik uit het boek “jiu jitsu do” geschreven door Wim Boersma en Mario den Edel)