101ste Airborne Divisie

Wat is het 101ste Airborne Divisie en hoe is het ontstaan? De 101st Airborne Divisie, bijgenaamd de Screaming Eagles is een luchtlandingsdivisie van het Amerikaanse leger. De divisie is gestationeerd in Fort Campbell in de staat Kentucky. Fort Campbell is een legerplaats van het Amerikaanse leger en is de thuisbasis van het 101ste Airborne Divisie. De 101st Airborne Divisie werd onder andere ingezet in de Tweede Wereldoorlog, de Vietnam-Oorlog en de oorlog in Irak. De 101st Airborne Divisie werd op 15 augustus 1942 in Camp Claiborne te Louisiana opgericht, met generaal William C. Lee als de eerste commandant. William C. Lee was een Amerikaanse generaal. Lee werd de eerste bevelhebber van de 101ste Airborne Division. De 101ste Airborne Divisie was ontstaan, doordat ze vroeger test valschermspringers wilden oprichten. Die waren goedgekeurd en zo ontstond het eerste bataljon, namelijk de 501ste . In 1941 besloten ze nog meer bataljons op te richten (3 bijkomende bataljons) en ook 2 luchtlandingsdivisies. Daaruit werd het 101ste Airborne Divisie opgericht, dat gebeurde namelijk op 15 augustus 1942. Wat ging er vooraf en hoe ging het eraan toe tijdens D-day? Sinds de Duitse aanval op de Sovjet-Unie in 1941, hadden de Sovjets de last van de strijd tegen nazi-Duitsland vrijwel alleen gedragen. De Amerikaanse president Franklin Roosevelt en de Britse premier Winston Churchill hadden namens de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk beloofd op het Europese vasteland een tweede front te openen om de wanhopige situatie van de Sovjet-Unie te verlichten. Deze belofte uit 1942 werd echter volgens sommigen enkel genomen uit angst voor het communisme, omdat de Sovjet-Unie al enkele successen had behaald tegen het Nazi-Duitsland. Een (andere) belangrijke overweging vormde het gegeven dat het grootste deel van het door de Verenigde Staten geproduceerde materieel werkeloos in opslag stond. Zonder een nieuw groot strijdtoneel kon het geallieerde productieoverwicht niet tot gelding komen. In eerste instantie, op 8 november 1942, landden de Amerikanen in Noord-Afrika om samen met de Britten de Duitse troepen in de tang te nemen. Pas in mei 1943 gaven de laatste Duitse troepen in Noord-Afrika zich over. De toezegging van een front in West-Europa werd in het voorjaar van 1943 herhaald. De modderpoelen van Vlaanderen en Noord-Frankrijk tijdens Eerste Wereldoorlog indachtig, gaven de Britten aanvankelijk de voorkeur aan aanvallen via de achterdeur, dus in Italië, Griekenland en het zuiden van Frankrijk. De Amerikanen overtuigden hen echter van de noodzaak van een frontale aanval over het Kanaal. Verschillende plannen werden ontworpen, zoals operatie Sledgehammer (Operatie Sledgehammer was een niet doorgevoerd plan van de Geallieerden in de Tweede Wereldoorlog. Op een bijeenkomst van de Verenigde Chefs van Staven van de Verenigde Staten op 14 april 1942 werd besloten dat een landing in Frankrijk in de zomer van 1942 alleen zou worden ondernomen als een wanhopige daad noodzakelijk was om een eventuele val van de Sovjet-Unie te voorkomen. Dit plan werd: "Operatie Sledgehammer" genoemd.)voor een invasie in 1942, en operatie Roundup voor een grotere aanval in 1943. Deze laatste vormde de basis voor de landing van Normandië in juni 1944.
Operatie Roundup Op 8 april 1942 kwamen generaal Marshall en de persoonlijke vertegenwoordiger van de Amerikaanse President, Harry Hopkins, naar Londen voor overleg met Churchill. Zij drongen er sterk op aan om onmiddellijk met de voorbereiding voor een groot offensief te starten, dat in het voorjaar van 1943 plaats moest vinden. Dit plan werd: ‘Operatie Roundup’ genoemd. Het plan ging uit van een landing in het voorjaar van 1943, daarna standhouden in een klein bruggenhoofd, waarin aanvoer van versterking moest plaatsvinden. In de herfst van 1943, dan zouden de troepen uit het bruggenhoofd moeten uitbreken. Ze moesten over een kanaal. Het nadeel in de herfst was alleen dat door het slechte weer de kanalen verstopt konden raken, waardoor de schepen er moeilijk doorheen kwamen. Al sinds 1942 werden er door de Britse geheime dienst allerlei foto’s, getijtafels, stroomkaarten, bodemmonsters en nog andere nuttige inlichtingen over de Franse, Belgische en de Nederlandse kustlijn verzameld. Dit werd toen al gedaan om de meest geschikte plaats voor een eventuele invasie te bepalen. Deze plaats moest voldoen aan een aantal criteria, waaronder: de landingsstranden moesten binnen het bereik van gevechtsvliegtuigen uit Zuid-Engeland liggen en de stranden moesten zowel stevig als groot genoeg zijn om een landing mogelijk te maken. Na intensief onderzoek bleven er uiteindelijk twee gebieden over: het Nauw van Calais en Normandië. Aanvankelijk was de keuze voor het Nauw van Calais zeer vanzelfsprekend, want dit landings- gebied betekende hele korte toevoerlijnen. En dit zou weer betekenen dat de tocht landin- waarts op de dagen na D-day veel gemakkelijker zou verlopen. Velen van de officieren waren ervoor dat de landing in het Nauw van Calais zou plaatsvinden, maar zo redeneerde de Duitsers ook. Deze begonnen dus de verdediging van de kustlijn in het Nauw van Calais te versterken. De verdedigingswerken in zee werden uitgebreid en bovendien werd het Duitse 15e leger, het leger dat het Nauw van Calais bewaakt versterkt. Het 15e leger werd versterkt ten koste van het 7e leger, dit leger bewaakte de kuststrook van Normandië. Mede omdat een invasie in het Nauw van Calais zo voor de hand lag spraken Luitenant- Generaal Fredrick Morgan en zijn COSSAC-staf zich al in juli ‘43 positief uit over een landing in Normandië. Ook Eisenhower en Montgomery accepteerde de keuze voor Normandië. Maar ze wilden wel dat het landingsleger groter en sterker zou zijn dan Fredrick Morgan eigenlijk had gepland. Eissenhower en Montgomery hadden Operatie Overlord alsvolgt in gedachten. De landing zou uitgevoerd worden op 5 verschillende stranden, over een frontlijn van zo’n 65 km. De stranden kregen ieder een codenaam. De codenamen voor de stranden van West naar Oost luidde: Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword. Eissenhower en Montgomery wilden de invasie op D-day in 2 golven uitvoeren, de eerste golf zou vijf verschillende divisies bevatten, gevolgd door nog eens 4 divisies in de 2e golf die binnen 24 uur zou komen. Montgomery, die liever het zekere voor het onzekere nam, wilden eigenlijk liever nog meer divisies op D-day laten landen. Om zo het aantal slachtoffers aan geallieerde kant te beperken. Omdat het merendeel van de Amerikaanse manschappen zich in het Westen van Groot- Brittannië bevonden had het volgens Eissenhower zinnig om de Amerikanen op de Westelijk gelegen stranden Utah en Omaha te laten landen. En de Britten en de al gearriveerde Canadese strijdkrachten zouden de Oostelijk drie stranden voor hun rekening moeten nemen, Gold, Juno & Sword. Montgomery wilde bovendien dat de westelijke, maar vooral de oostelijke flanken van de gehele frontlijn nog extra beveiligd zou worden met Britse en Amerikaanse luchtlandingsdivisies. De Amerikanen stemden met het idee van Montgomery in en gaven hem niet één, maar twee van de Amerikaanse luchtlandingsdivisie mee. Ook werden er voor de bevoorrading van het invasieleger, onder codenaam Mulberry, de zgn.. Mulberry-havens gebouwd. Dit waren stukken haven verschillend in gewicht van 1672 tot 6044 ton. Deze havens konden dan vlak voor de Normandische kust in elkaar gezet worden en zo de bevoorrading van het invasieleger op gang houden. Dit zorgde ervoor dat er niet binnen korte tijd na D-day een Franse haven veroverd moest zijn. En had men langer de tijd om een ongeschonden Franse haven in te nemen, gepland was dat binnen een week of twee na D-day de belangrijkste Normandische haven, die van Cherbourg veroverd zou zijn. 6 Maanden voor de landing begonnen de geallieerden met het vernietigingen van de V1-bases. Hiervoor waren 32.000 vluchten nodig om het succesvol te laten eindigen. Ze hadden ook de bruggen over de Loire en de Seine vernietigd en de stations en spoorlijnen ook. Zo konden de Duitsers moeilijker troepen sturen naar de Normandische kust. Zes weken voor D-day (D-day staat voor decision, dat betekent letterlijk: beslissing. D-Day had als code naam Operation Overlord, wat in het Nederlands vertaald zou betekenen: Operatie Opperheer, je had het eigenlijk ook de dag van de landing kunnen noemen.)werden in de regio alle vliegvelden en radars vernietigd. De geallieerden waren heel strek in de lucht. 15.000 vliegtuigen stonden er klaar voor de grote dag. In de nacht van 5 en 6 juni hebben de geallieerden bij Duitsland parachute met poppen naar beneden laat vallen, als afleidingsmanoeuvre. Ook vlak voor de landing werd de kuststrook 'opgeruimd' met een bommentapijt. Tijdens D-day werden er slechts iets meer dan 100 vliegtuigen van de geallieerden uitgeschakeld. De zeemacht was bezig met onderzeese kabels aan het leggen, de kunstmatige havens maken en de beschietingen ondersteunen. Er was ook een plan. Het plan in zijn definitieve vorm kwam van Montgomery, commandant van de grondstrijdkrachten, admiraal Ramsay, opperbevelhebber van de geallieerde maritieme expeditionaire macht en Air Chief-Marshal Leigh-Mallory, opperbevelhebber van de geallieerde expeditionaire luchtmacht. Het uiteindelijke plan werd als volgt: het Amerikaanse leger moest op 2 stranden aanvallen om Cherbourg af te snijden. De Britten en Canadezen moesten de kust tussen de Orne en Port-en-Bessin veroveren met als doelen de verkeersknooppunten Caen en Bayeux. De geallieerden zouden tijdens de landing 8 divisies inzetten. Op de dag na D-Day werden dat er dertien, en na drie dagen werden het 17 divisies. Twaalf dagen later moesten dit er 21 zijn en uiteindelijk, negentig dagen na D-Day, moesten het er 39 zijn. Ook waren er aan beide kanten van de vijf stranden landingen gepland voor drie luchtlandingsdivisies (de Amerikaanse 101ste Airborne Division, Britse 6e Airborne Division en Amerikaanse 82ste Airborne Division) Iedereen zou aan land worden gebracht door de marine, dit werd operation Neptune genoemd. De marine zorgde ook voor de bevoorrading. Voor de landing zouden er bombardementen plaatsvinden en zouden de versperringen uit de weg worden geruimd. Hierna zouden de eerste, tweede, derde enz. landingsgolf volgen, terwijl op het strand speciale mensen zouden staan om het ‘verkeer’ te regelen. Ook zouden er minionderzeeërs als baken in het water liggen.De landing was opgesplitst in 2 delen, namelijk: Groep oost (voor de Britse sector) en Groep west (voor de Amerikaanse sector) Deze groepen waren ingedeeld in 5 kleinere groepen.Voor elk van de stranden één. Het 101ste Airborne Divisie moest de hoofdwegen veiligstellen zodat de geallieerden op de starnaden van Normandië konden landen. Als de wegen niet veilig zouden worden gesteld dan konden de Duitsers versterking bijhalen. Verder moesten ze de 4 kannonen die gericht op de stranden stonden, uitschakelen. Dit was een historisch moment want de drie kannonen werden met geweldige tactiek uitgeschakeld. De inname van de 4 kannonen wordt nog steeds als voorbeeld op de Amerikaanse legerscholen gebruikt. Tijdens "Operation Overlord", kreeg de 101ste luchtlandings Divisie de volgende doelstellingen: - Beveilig de vier wegen die van het Strand van Utah weg lopen. - Veilig stellen van Sainte-Marie-du-Mont - Vernietig de Duitse Artillerie Battery nabij Sainte-Marie-du-Mont - verover en vernietigen de bruggen ten noorden van Carentan - bereik Highway 13 nabij Les Forges - Voeg samen met de 82ste Airborne Divisie - beveilig de vallei van de Rivier Douve
De verkenners van de 101ste die in Normandië waren vlak na middernacht op
6 Juni 1944 geland. Ze vlogen in 11 C-47 transportvliegtuigen. Ze hadden als taak
drie landingsplekken voor de regimenten van de luchtlandingsdivisie te markeren. De drie regimenten van de 101ste werden gedropped achter het Strand van Utah beach, 's morgensvroeg op 6 Juni 1944, ongeveer één uur na de verkenners. 6789 parachutisten werden vervoerd aan boord van 432 C-47's. 32 Vliegtuigen werden op die dag neergehaald. De meeste parachutisten landden ver van hun geplande landingsplek, maar ondanks dit en andere tegenslagen organiseerde zij zich snel in groepen en lukt het hen, de toegewezen doelstellingen te voltooien. Tegen het eind van de dag was het Strand van Utah veilig en had de 4de divisie van de Infanterie contact met 101ste en 82ste gelegd. De 101ste moest zich daarna aansluiten bij de troepen die op het Strand van Omaha waren geland, en via gevechten door Sainte-Marie-du-Mont, Carentan en Rouxeville de 29ste Divisie van de Infanterie bereikte, waarbij de troepen van het Strand van Utah en van Omaha met elkaar konden worden verbonden. Tijdens de strijd had de 101ste Airborne Divisie veel grote problemen. Op Omaha Beach waren de transportschepen meer dan 20 km van het strand gestrand, omdat het hoogwater werd. Er zijn daar toen ook een heleboel soldaten verdronken, omdat hun boot niet tegen de hoge golven kon en die sloeg om met de soldaten er nog in en die konden er niet uit. Er kwamen maar weinig mannen aan bij de duinen op Omaha beach. Ook hadden de soldaten geen geschut, daardoor werden ze al, voordat ze het land haalden neergeschoten. Ook waren de soldaten verkeerd getraind, omdat er werd beweerd dat de stalen kruizen op het strand weggehaald zouden zijn, dit was echter niet het geval. Er landen een aantal divisies op de verkeerde plek. Hierdoor had de tweede aanvalsgolf het extra moeilijk. De Amerikanen zaten ook drie dagen op het strand vast voordat ze landinwaarts konden trekken. De 101e divisie had aan het einde van D-day 182 doden te betreuren, bovendien had men 537 gewonden en de divisie miste 1240 van haar ±7000 man. Wat gebeurde er tussen D-day en Bastogne? Eindelijk was dan de landing afgelopen. Na de landing moest het 101ste Airborne Divisie Carentan veroveren. Dit dorpje was zeer goed verdedigd door de Duitsers. Op 12 juni werd samen met het 506th para-infantery de aanval op Carentan gezet. McAuliffe coördineerde in opdracht van major generaal Maxwell Taylor, de commandant van de Divisie, de doorslaggevende aanval op Carentan. Ze kwamen vanaf de rechterkant, vanuit het zandpaadje (zie bron 1). Toen ze daar aankwamen werden ze meteen beschoten door Duitsers die in het gebouw tegenover het zandpadje met een sniper zat. Uiteindelijk won Amerika het gevecht en hadden ze het dorpje Carentan veroverd. Na het veroveren van Carentan vertrok het 101ste Airborne Divisie naar Cherbourg. Het terrein was glooiend en overal stonden er heggen omheen. Ook in het dorpje zelf zat het helemaal vol met heggen. Die heggen gaf de Duitsers een geweldige dekking. Ze konden mooi achter de heggen schuilen, zodat ze minder snel werden gezien. Het 101ste vorderen maar langzaam naar het dorpje toe. Dat komt ook, doordat ze maar gebrekkig aanvoer hadden van munitie en materiaal. De kust van Utah was nog werd nog steeds door de Duitsers onder vuur genomen. Op het eiland van Utah zaten nog wat Amerikanen. J. Lawton Collins riep het 82ste Airborne Divisie en de 9th Divisie erbij om het schiereiland Utah over te steken. Door toeval ging het zeer snel en eenvoudig. Dat kwam, omdat de Duitse troepen net uit dat gebied wegtrokken. Op 18 juni werd de westkust bereikt en was het noorden van het schiereiland afgesloten. De Duitsers konden alleen nog maar terugtrekken op Cherbourg. De volgende dag werd via een breed front opgerukt naar het noorden, naar Cherbourg. Ondertussen kwamen ze een plaats tegen, namelijk Montebourg. Daar zaten ook Duitser. Ze wilden deze plaats ook bevrijden, maar de tegenstand was heftig van de Duitsers. Het 101ste Airborne Divisie ging samen met Collins de aanval op Montebourg inzetten. Op 19 juni werd het dan ook eindelijk bevrijd. Wel was er 90% van de stad gebombardeerd. Daarna gingen ze verder naar Cherbourg. De Duitse generaal Von Schlieben zat Cherbourg te verdedigen. Ondertussen begon het 8ste en het 12de Infanterie Regiment ook met de aanval naar het noorden, richting Cherbourg. Hun doel was het vernietigen van de lanceerbasisbaan en lanceerinstallatie, nabij Le-Mesnil-au-Val. Het 101ste vroeg aan de Duitse generaal Von Schlieben om de verdediging op te geven, hij weigerde. Het gevolg was dat er op 22 juni een zwaar bombardement Cherbourg trof. Door de rook en het slechte markeren werden er ook veel mensen van het 101ste Airborne Divisie geraakt. Waarbij er een aantal op het leven kwam. Op 25 juni 1944 gingen de Amerikaanse slagschepen met hun geschut 3 uur lang bombardementen uitvoeren op de kustverdediging ten westen en oosten van Cherbourg. Vooral het oosten van Cherbourg stond zwaar onder vuur. Op 26 juni 1944 was de laatste slag om Cherbourg gestreden en gaf de Duitse generaal Von Schlieben zich over aan generaal Collins. Half juli vertrekt het 101ste terug naar Engeland om uit te rusten en de troepen weer op volle sterkte te brengen. De 101ste Airborne Divisie was gedeelte verzwakt door de gevechten die ze mee hadden gemaakt. Tijdens de rustperiode ging het 101ste zich al klaarmaken voor ‘Operatie Market Garden’, waar ze eerst in strijden. Na de strijd in Operatie Market Garden kwam het 101ste tot rust in Reims. Terwijl ze aan het rusten zijn breekt begin december het Duitse leger door de Belgische Ardennen. Het was eindelijk zover de strijd van het Ardennenoffensief kon beginnen. Inrichting van de verdediging rond Bastogne en het gevecht. Het begon allemaal niet zo goed. Meneer Eisenhower (Dwight David Eisenhower (14 oktober 1890 - 28 maart 1969) was een Amerikaans militair en politicus. Hij was de 34e President van de Verenigde Staten (1953-1961) en opperbevelhebber van de geallieerde strijdkrachten in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog) nam de aanval direct serieus. De Duitsers mochten onder geen enkele omstandigheid Antwerpen bereiken en de geallieerde legers van elkaar scheiden. Alle reserves moesten worden overgebracht naar de Ardennen. Maar de enige pantser- en infanteriereserve die Eisenhower tot zijn beschikking had was het Britse XXX Corps. Zij waren de in september de grondtroepen die de speerpunt vormden van de grondaanval van Operatie Market Garden. Maar met alleen het XXX Corps achtte Eisenhower niet genoeg te hebben om de Duitse aanval tegen te houden. De 87th Infantry Division en het 17th Airborne Divisie werden opgeroepen, maar moesten nog uit Engeland komen. Het zou nog een tijd duren, voordat ze aan de strijd zouden kunnen deelnemen. Dus zette Eisenhower luchtlandingsdivisies in. Dit werd het 101ste Airborne Divisie en 82ste Airborne Divisie. Deze Divisies zou Bastogne moeten verdedigen. Bastogne was een stad met grote strategische waarde binnen de Ardennen. Bastogne was een belangrijk wegenknooppunt en dit knooppunt was ideaal voor troepenverplaatsingen. Als de Duitsers de stad in handen zouden krijgen konden ze zich makkelijk verplaatsen. De stad moest wel in handen blijven van de geallieerden. Daar moest het 101ste en 82ste voor zorgen. Het weer was slecht voor een luchtlandingsoperatie. Daarom moesten de 2 divisies per truck vervoerd worden. Elk geallieerde truck in België kreeg het bevel om naar de kazernes te komen waar de divisies waren ondergebracht. De mannen werden in open trucks naar hun bestemming gebracht. Gedurende de rit motregende het, waardoor de mannen het ontzettend koud kregen. Ook reden de trucks met groot licht. Dit bleef een grote gok voor hen. Wanneer ook maar een enkel Duits vliegtuig de trucks in het vizier hadden, dan kon er een grote ramp ontstaan. Maar de trucks moesten zo snel mogelijk naar Bastogne en dat ging sneller met groot licht. Onderweg werd besloten dat de 82ste Airborne Divisie naar het noorden moest. De 101ste Airborne Divisie moest Bastogne alleen verdedigen. Maar zonder hun commandant. Generaal Maxwell Taylor was namelijk op verlof. Hij werd vervangen door brigadier-generaal Antohny McAuliffe. De Duitsers moesten worden tegengehouden, totdat het 101ste was gearriveerd in Bastogne. De Amerikanen richten blokkades op met gevechtstroepen die rond Bastogne gelegerd waren. De bevelhebber van de gevechtsgroep 10th Armored Divisie, Colonel William L. Roberts, moest de naar Bastogne oprukkende Duitsers tegenhouden. Er waren drie Duitse kolonnes die oprukte naar Bastogne. Roberts stelde drie teams op om die kolonnes tegen te houden. Deze drie teams richtten wegversperringen ten noordoosten en ten oosten van Bastogne. Een team, Team Desobry, ging naar Noville (zie bron 2). Team O’Hara ging oostwaarts richting Wardin en Team Cherry bevond zich daar tussenin, richting Longvilly. Elk team droeg de naam van hun commandant en bestond ongeveer uit een compagnie tanks, een compagnie pantserinfanterie, enkele genisten, enkele hospiks en verkenners. De drie teams namen hun positie in rond Bastogne. Onderweg kwamen zij uitgeputte, bemodderde Amerikaanse soldaten tegen. Die waren op vlucht voor de oprukkende Duitse troepen. Colonel Roberts bracht elke soldaat die nog in staat was te vechten onder in een eenheid, Team SNAFU (Situation Normal, All Fucked Up). Het 101ste Airborne Divisie was het 101ste Airborne onderweg naar Bastogne. Ze zaten nog 160 kilometer van Bastogne af, terwijl de Duitse Panzer Lehr nog maar 40 kilometer van Bastogne zat. De 101st Airborne Divisie kwam in de middag van 18 december aan in de omgeving van Bastogne en McAuliffe stuurde het 501st Parachute Infantry Regiment als versterking voor Team Cherry. Ze moesten aan het eind van de middag naar het oosten oprukken om contact te maken met de vijand. Team Cherry en het 101ste kwamen in aanraking met de Panzer Lehr Division van Generalleutnant Bayerlein. Bayerlein had Team Cherry al veel eerder kunnen treffen wanneer hij de misleidende adviezen van enkele Belgische burgers had genegeerd. Team Cherry zou dan waarschijnlijk geen partij geweest zijn voor de pantserdivisie van Bayerlein. Bayerlein ging echter wel in op de adviezen van de Belgische burgers en hierdoor verloor hij kostbare tijd. Op 19 december trok Bayerlein verder op naar Bastogne. Bij het dorpje Neffe reed een Duitse tank op een mijn, wat de opmars opnieuw vertraagde. Team Cherry en het 101ste waren ook op weg naar Neffe. Bij Neffe werd een wegversperring van het verkenningspeloton van Cherry onder de voet gelopen. Team Cherry kreeg dus een flink pak slaag van Panzer Lehr. McAuliffe stuurde een bataljon van het 327th Glider Infantry Regiment. Ondanks de hevige verliezen die waren geleden lukte het Team Cherry en het 101ste toch om een doorbraak naar Bastogne te verhinderen. Team Desobry was op 18 december vlak voor middernacht aangekomen in Noville. Desobry liet een verdediging opzetten en plaatste wegversperringen op de wegen naar Noville. In de vroege ochtend van 19 december kwam Team Desobry in aanraking met speerpunten van de 2de pantserdivisie. Deze aanvallen werden afgeslagen en de Duitsers trokken zich terug richting Houffalize. Rond half 11 brak er bij Noville een tankslag uit. Team Desobry had versterking gekregen in de vorm van een peloton gemotoriseerde kanonnen van het 609th Tank Destroyer Battalion. De Duitse 2. Panzerdivision verloor zeventien tanks. Team Desobry verloor één tankdestroyer en vier kleinere voertuigen. Desobry wist dat zijn strijdmacht uiteindelijk te klein zou zijn om de Duitsers af te stoppen. Hij wilde terugtrekken uit Noville, maar dit werd hem afgeraden door Colonel Roberts. Team Desobry kreeg versterking van het eerste bataljon van het 506th Parachute Infantry Regiment. In de ochtend van 20 december bleek echter dat de Duitsers de weg naar Bastogne hadden afgesneden en Foy in bezit hadden. McAuliffe gaf het bevel om Noville te ontruimen. Op de weg terug vanuit Noville werden de Amerikanen aangevallen door de Duitsers. Dit had zware verliezen tot gevolg. Tegen de avond kwamen de overlevenden uit Noville aan in Bastogne. Door de vertragende acties ten oosten van Bastogne kon de 101st Airborne Division de bedreigde stad binnenrijden. De eerste troepen van het 501st Para Regiment arriveerden dinsdag 19 december, en werden gelijk richting Neffe gedirigeerd om de terug trekkende Amerikanen van de 9de Armoured Division te steunen. Het 1st Bat. 506th Para Regiment arriveerde in het begin van de middag en werd via Foy naar Noville gestuurd. De volgende dag, 20 december was Bastogne geheel afgesloten als de Duitsers de weg vanaf Neufchateau in handen krijgen. Over de deze weg was een uur eerder Brigadier-General Anthony McAuliffe Bastogne binnengereden. Hij zou het commando gaan voeren over de troepen in Bastogne vanuit de legerbarakken die tegenover het plaatselijke kerkhof liggen. In en rondom de belegerde stad waren nu onderdelen van het Combat Command B (van de 10th Armored Divison), het 101st Airborne Division en restanten van de teruggetrokken troepen vanuit het oosten. Deze strijdmacht stond tegenover een Duitse overmacht die niet bij machte was een doorbraak te forceren. Team O'Hara bood geduchte tegenstand rondom Marvie. Pantzer Lehr was vanaf Wiltz in tweeën gesplitst en trachtte op die manier door te breken. Maar het vermoeide Team O'Hara kreeg versterking van het 2nd Battalion 327th Glider Infantry Regiment. Een zware aanval op deze troepen was op woensdag 20 december rond het middaguur. Hoe verbeten de links gesplitste colonne van Panzer Lehr ook aandrong, ieder voertuig werd vernietigd door de Amerikanen. Om 13.00 uur was de strijd hier voorbij met de vernietiging van deze Duitse eenheid. Zeker dertig Panzer Grenadiers vonden bij die aanval de dood en er werden dertig krijgsgevangen genomen. De Amerikanen hadden twintig man verloren waaronder vijf doden. Helaas was Noville in het noorden niet te behouden en dit dorpje viel die dag in Duitse handen. Maar het innemen van Bastogne nam teveel tijd in beslag. Generaal van Lutttwitz gaf opdracht om Bastogne heen te trekken. Woensdag nacht sloeg het weer om, het werd kouder en het begon te sneeuwen. De verdediging van Bastogne was nu in handen van 18.000 Amerikanen, elf afdelingen artillerie, gemechaniseerde kanonnen en ongeveer veertig middelzware tanks. Het ging rondom Bastogne alleen maar verder met geweld etc. De verliezen aan beide kanten waren enorm. Op het eind van 22 december waren de Amerikanen vrijwel door hun granaten heen. Ook de verbandmiddelen en de medicijnen werden schaars. Er was een grote behoefte aan brandstof en voedsel. Aan het einde van de zaterdag de 23ste waren alle reserves ingezet om de stad te behouden. Het waren de meest benauwde uren voor Bastogne. Overal probeerden de Duitsers door te breken. Vooral de druk vanuit het oosten was enorm en Marvie werd met moeite behouden door Team O'Hara. Bevrijding Bastogne. Zaterdag de 23ste december zag de zwaarste strijd rond Bastogne. McAuliffe's, met zijn 101st Airborne Divison dat gewend was vanuit een ingesloten situatie te werken, zag zich genoodzaakt het 8th Army Corps met de hoogste urgentie te vragen om de grootst mogelijke druk uit te oefen met de 4th Armoured Division. Maar wat the 4th AD ook probeerde, er was geen doorkomen aan. Combat Command B leed zware verliezen rond Chaumont, er werden elf Sherman tanks uitgeschakeld en 65 Amerikanen kwamen om, waaronder alle officieren. Combat Command A had zware strijd rond Warnach waar 68 Amerikanen sneuvelden en vijf Shermans verloren gingen. Op eerste kerstdag, maandag 25 december, was Combat Command Reserve (CCR) verplaatst van de rechterflank naar de linkerflank van het CCA om deze zwakke flank meer kracht te geven. Maar deze liepen vast in de verdediging van de plaatsje Remoiville. Toch wisten zij hier binnen te dringen, en tijdens man tot man gevechten werden 327 Duitse krijgsgevangenen gemaakt. Zij naderden Bastogne gestaag, terwijl CCA nog maar vijf kilometer van Arlon gevorderd was. CCB was in Hompré aangekomen, het voormalige hoofdkwartier van Kokott, dat zeven kilometer van Bastogne lag. Op 26 december zou het doel voor het CCR Sibret worden. Het oprukken ging voorspoedig dankzij de (ongevraagde) hulp van enkele Lockheed Lightnings, deze bombardeerden Remichampagne waardoor de Duitse verdediging het opgaf. Ook Clochimont was geen groot obstakel. In plaats van Sibret aan te vallen (omdat men daar een zware verdediging verwachtte, wat achteraf niet zo was) besloten de commandanten van CCR naar Assenois op te trekken. En zo begon bij de eerste schemering om 16.45 uur een inleidende beschieting door 155mm kanonnen op Assenois. Voor de laatste granaat gevallen was trokken de Sherman tanks al schietend voorwaarts. In de voorste tank zat Lt. Charles Boggess en hij zette door om Bastogne te bereiken. Het laatste obstakel was een kleine vierkante bunker aan de rechterzijde van de weg. Drie treffers schoot Boggess in de betonnen verschansing. Het was nu bijna donker, maar Boggess reed nog een honderd meter verder en zag in het voorbij gaan zeker twintig dode Duitsers naast de bunker. Opeens zag hij schimmen en meende de uniformen te herkennen. Zo was op 26 december 1944 in theorie de bevrijding van Bastogne. General Maxwell Taylor, die in Amerika was ten tijde van het offensief, kon eindelijk op 27 december naar zijn mannen van het 101st Airborne Division. De bevoorrading en de afvoer van gewonden ging nu via de route Assenois naar het zuiden. Ondanks verwoede pogingen van de Duitsers op 30 december vanuit de bossen van Marenwez en uit het westen om deze route weer in handen te krijgen lukte dit niet meer.
Inleiding Van juni tot september 1944 hadden de geallieerden flink veel terrein veroverd, zo waren ze opgeschoven tot 40 km van de Rijn maar nu moesten ze wel echt een pauze inlassen om de troepen opnieuw te bevoorraden. Dat was op zich geen makkelijke opdracht omdat
1. De aanvoerlijnen waren zeer lang . 2. Men kende veel problemen met de aanvoer van voorraden langs zee omdat de geallieerden niet veel havens bezaten, ze hadden alleen maar Cherbourg, de mulberries, kunstmatige havens die men er sinds D-day had aangelegd, en Brest zou maar eind september worden veroverd. Antwerpen zou deze problemen kunnen oplossen maar er kon geen enkel schip binnenvaren omdat een deel van het 15de leger onder Von Zangen, Zeeland nog altijd bezette. Dit gaf generaal Student de tijd om zijn troepen te hergroeperen en terug klaar te stomen voor de komende strijd. De geallieerden die na het succes van D-day zeer optimistisch waren geworden wilden een plan hebben om snel Duitsland op de knieën te dwingen. Er zouden 3 plannen worden opgevoerd: 1. door Eisenhower: zoveel mogelijke stoten op zoveel mogelijke fronten
2. door Patton: een aanval op een klein front gericht tegen de stad Metz en het Saarland omwille van haar industrie
3. door Montgomery: een aanval op een klein front gericht tegen Arnhem en dan afbuigen naar het Ruhr-gebied (industrie) om dan te eindigen met een snelle doorstoot naar Berlijn. Het plan van Eisenhower was zeker niet slecht. Door op vele fronten aan te vallen moesten de Duitsers zich flexibel opstellen om elke aanval op te vangen. Hij had ook een politieke reden: door op één lang front aan te vallen zouden de Amerikanen en de Britten de overwinning samen behalen zodat er minder spanningen zouden ontstaan. Montgomery mocht zijn plannen uitvoeren omdat: 1. Eisenhower wou zijn offensief zo dicht mogelijk in de buurt van Antwerpen laten doorgaan omdat hij na Market Garden de mogelijkheid kreeg om heel Nederland te veroveren en daarmee ook de kans kreeg om de restanten van het 15de leger uit zijn posities te verdringen aan de Westerschelde. 2. De enige reserves die Eisenhower had was het 1ste geallieerd luchtlandingsleger. Het plan van Montgomery gaf de mogelijkheid om die troepen te gebruiken zodat hij geen troepen van Patton moest afsnoepen om zijn plannen te realiseren. 3. Met de plannen van Montgomery kon men de Siegfriedlinie vermijden waardoor er minder inspanningen zouden moeten gedaan worden om de opmars voort te zetten. 4. De geallieerde inlichtingsdiensten hadden een beter verloop voorspelt bij de plannen van Montgomery dan die bij Patton. 5. Eisenhower zou zijn plan zeker hebben doorgedreven mocht de winter niet voor de deur staan. De plannen Montgomery's plannen waren zeer eenvoudig. Van Eindhoven tot. Arnhem wou hij troepen droppen met als doel de acht Nederlandse bruggen over de Maas, Waal en de Rijn te veroveren. Deze zouden dan moeten proberen de brug te veroveren en het uit te houden totdat het grondleger hen kwam aflossen. Deze eenheden zullen de operatie uitvoeren: Doel Amerikaanse eenheden Duitse eenheden luchtlandings grondtroepen
bruggen bij de 2 Wilhelminakanalen veroveren 101ste divisie(onder generaal Taylor) 59ste divisie onder generaal. Poppe (van het 15de leger onder von Zangen) bruggen bij Grave, het Maas-Waalkanaal en Nijmegen (Rijn) veroveren 82ste divisie (onder generaal Gavin) korps Feldt ( van het 1ste parachutistenleger onder gen. Student) grondtroepen optrekken langs de weg Eindhoven-Arnhem (Hell's Highway) 8ste legerkorps (van het 1ste leger ) onder generaal O'Connor bevat 2 divisies en 2 brigades 7de divisie en 176ste divisie beide van het 1ste parachute leger onder generaal Student Britse eenheden luchtlandings rijnbrug bij Arnhem innemen 1ste divisie onder generaal Urquhart bestaat uit 3 brigades -1ste parachutebrigade -1ste luchtlandingsbrigade -4de parachutebrigade
9de (o.a. Kraft bataljon en de 10de SS pantserdivisie (van het tweede SS pantserkorps onder generaal Bittrich, divisie van Tettau) idem 1ste Poolse parachutisten brigade onder geneneraal Sosabowski grondtroepen optrekken langs de Hell's Highway 12de legerkorps (van het 2de leger onder generaal Ritchie bevat 3 divisies) groep Chill en divisie. Sievers beide van het 15de leger

idem hoofdaanval: 30ste legerkorps (van het 2de leger ondeste en Horrocks bevat 3divisie en 2 brigades) groep Walther (van het 1ste parachute leger onder generaal Student) Generaal Brereton, bevelhebber van het 1ste geallieerd luchtlandingsleger (alle belangrijke luchtlandingsdivisies maken daar deel van uit zoals het 82ste, het 1ste, het 101ste,...) zou het leeuwendeel van de operatie voor zich moeten nemen. Maar door zijn middelmatige bekwaamheid en het ongeluk dat de operatie zo snel moest beginnen kon er niet veel informatie verzameld worden. Brereton eiste dat er maar één keer troepen gedropt mochten worden die dag. Als je het oppervlakkig bekijkt is dat niet zo erg maar als je dan rekent dat je veel minder troepen op de grond hebt tijdens de cruciale uren kunnen we dat wel als een fout beschouwen. De uitvoering
Op 17 september 1944 stegen 1500 vliegtuigen (1000 transport -en 500 zweefvliegtuigen) op met 30 000 troepen aan boord. Al in het begin had Market Garden een mislukking kunnen worden omdat er een Horsa (zweefvliegtuig) neergehaald werd met de plannen van de hele operatie. Maar de Duitse bevelhebbers (vooral Model) negeerden het. Het grondleger die aan de grens van België-Nederland stond, trok langzaam op naar Eindhoven. Het ontbrak hen niet aan optimisme maar de 2 Duitse divisies (het 7de en het 176de) die de grens bewaakten leverden prima afstoppingswerk. De 101ste luchtlandingsdivisie Deze divisie moest 5 bruggen zien te veroveren. Ze slaagde daar niet direct in. Op de eerste dag werden er drie van de vijf veroverd maar de belangrijkste, deze in de buurt van Eindhoven, was nog stevig in handen van de bezetters (deze werd een dag later veroverd). Generaal Poppe's troepen konden er zelfs één vernietigen. Op de 19 september werden de Amerikanen fel aangevallen maar ze hielden stand. Toen ze nog een regiment in de strijd wierpen konden ze de Duitse troepen terugdrijven. Maar de Duitsers gaven niet op want de volgende dagen bedreigden ze weer de aanvoerwegen van het grondleger, maar de Britten steunden hun bondgenoten voortreffelijk zodat de situatie draaglijker werd. Grote delen van de divisie werden opgenomen in het grondleger. Hun taak was volbracht. De 82ste luchtlandingsdivisie Het leek er op dat deze divisie op 17 september een noodlottige start hadden genomen: er was teveel anti-luchtgeschut bij de bruggen, zodat de meeste eenheden verder van hun doelen werden gedropt dan gepland. Ten tweede, werden twee van de drie bruggen (die als doel waren aangeduid) opgeblazen. Er was dus nog één enkele brug over. Het 508ste regiment haastte zich snel naar de brug bij Nijmegen maar ze werden tegengehouden door een kleine eenheid van de 10 SS panzer divisie. Die werden door Model gestuurd. Het enige succes dat het 82ste die dag behaalde, was de veroveren van de maasbrug bij Grave. De volgende dag deed het 508ste regiment nog een poging om de brug bij Nijmegen te veroveren maar dit mislukte. De Amerikanen zouden moeten oversteken om een bruggenhoofd bij Nijmegen te vestigen. Ondertussen hadden de Duitsers geprobeerd het 505de regiment uit zijn stellingen te verdrijven op de Groesbeek hoogtes. Dit lukte aanvankelijk, maar in de namiddag zetten de Amerikanen een geslaagde tegenaanval in zodat de hoogtes overgingen naar de geallieerden. Op de 19 september was er zeer goed nieuws, het 504de regiment die de brug bij Grave had veroverd, had contact kunnen maken met het 30ste legerkorps van Horrocks. De aanval op de brug bij Nijmegen kon maar de volgende dag beginnen omdat het 82ste over geen boten beschikte om de brug over te steken. Ze moesten worden aangevoerd door het 30ste legerkorps. Na een hevige aanval konden de geallieerden de brug heelhuids in handen nemen. Ondertussen werd het 505de regiment opnieuw zwaar aangevallen maar het kon zich nog juist handhaven. De volgende dag kon het 508ste regiment de brug bij Nijmegen veroveren na een hevig maar kort gevecht. Het veroveren van deze brug bij Nijmegen was buiten de aanvallen van het 508ste regiment ook te danken aan Frost’s troepen (van de 1ste luchtlandingsdivisie) die een harde strijd leverden bij de Rijnbrug. Zij hielden de Duitse soldaten tegen die de brug bij Nijmegen wilden versterken. Later zou er één vraag worden gesteld: waarom heeft men de brug niet opgeblazen? Toen operatie Market Garden begon, bracht Model explosieven aan de brug. Maar tijdens Market Garden was ie ervan overtuigd dat hij deze brug kon verdedigen. Maar toen de geallieerden al stormenderhand de brug aan het veroveren waren wou hij hem dan toch opblazen maar dit lukte niet. Er bestaan vele theorieën die zeggen wie de explosieven onklaar had gemaakt. Zo zou een Nederlands verzetslid de kabels doorgesneden hebben. Maar de theorie die het meest waarschijnlijk is, is dat de Britten net op tijd de brug hadden ontmijnd. De volgende dag wordt de stad Beek na zware gevechten veroverd in samenwerking met het 30ste legerkorps, maar meer gebeurt er niet die dag omdat het korps een pauze inlast, zodat de infanterie bij de tanks kunnen komen aansluiten. Dit leidde tot grote woede bij de Amerikanen (en het waren niet hun troepen die vastzaten). Die wilden dat de troepen bij Arnhem zo snel mogelijk bevrijd werden. Op de 22 september zou je kunnen denken dat de rol van het 82ste uitgespeeld was maar ze moest nog één taak vervullen: de droppingzones bij Overasselt behouden zodat men nog meer troepen kon droppen. Maar de versterkingen zouden morgen gedropt worden. Zo had zij ook al haar doelen bereikt. De 1ste luchtlandingsdivisie Op 17 september kon door een tekort aan vliegtuigen en door een verbod van generaal Brereton maar twee van de drie brigades (het 1ste luchtlandingsbrigade en de 1ste parachute brigade) gedropt worden. Het 2de bataljon onder Frost van de 1ste parachutebrigade veroverde in een korte tijd alle dorpen rond zich, trok dan op naar de rijnbrug en bezette dan de oever van die brug. De twee andere bataljons, het 1ste en 3de die zich probeerden bij Frost's troepen te voegen, stuitten op hevig verzet van het Kraft bataljon en worden gestopt. Het verging de andere brigade niet beter, zij had de 9de SS pantserdivisie ontmoet en werd direct gestopt. De volgende dag werd de 4de parachute brigade (11de bataljon en 156ste bataljon) gedropt. Het 11de bataljon moest proberen zo snel mogelijk Frost's troepen te versterken maar ze werd door de 10de SS pantserdivisie tegengehouden. Dat gebeurde op dezelfde plaats waar het 1ste en 3de bataljon vastzaten. Maar een nog veel slechter gegeven is dat het 156ste, die de bevoorradingsgebieden moest bewaken, die bevoorradingsgebieden verloor aan de Duitsers. De hele divisie niets van aanvoer gehad. Later op de dag verlaat het 1ste en 3de bataljon posities, om naar Oosterbeek te trekken. Andere eenheden in de buurt zouden dit voorbeeld volgen. Ze werden direct ingesloten door de Duitsers en vochten een bittere strijd in de hoop dat het 30ste korps snel kwam opdagen. Drie dagen na de operatie, waren Frost's troepen door een deel van de 9de divisie van hun oever verdreven. De toestand is hopeloos en de volgende dag gaven ze zich over. De Duitsers lanceerden hevige aanvallen op de perimeter maar de Britten houden stand. Ondertussen werd de 1ste Poolse brigade gedropt ten Zuiden van de Rijn, juist onder de perimeter. Op de 21 septemeber maakt de Poolse brigade contact met de grondtroepen. Ze wilden de Britse troepen bij Oosterbeek bevoorraden. Maar die nacht krijgt men enorm veel problemen met de rubberboten, zodat er de volgende morgen maar 1 ton munitie en 50 Polen naar de overkant worden gebracht. De restanten van de 1ste divisie had ook een zware gebrek aan voedsel en water. De geallieerde bevelhebbers beslissen daarom niet hun energie te steken in het aanvoeren van voorraden, maar in het evacueren van de overige troepen. Er werden er 2400 geëvacueerd, 300 Britten en Polen moesten zich overgeven. Resultaat Het is moeilijk te zeggen als deze operatie nu geslaagd was of niet. Uiteindelijk hebben ze hun hoofddoel niet bereikt: een snelle doorstoot naar hartje Duitsland. Toch hebben ze bijvoorbeeld de belangrijkste bruggen van de Maas en Waal kunnen veroveren (de brug bij Nijmegen werd later door een zelfmoordactie vernietigd). Ze hadden een klein saillant (saillant is een vooruitspringend deel van een front of vestingwerk) veroverd, maar konden er niets mee doen. Tijdens deze operatie sneuvelden er 17200 geallieerden. Volgende informatie is gebaseerd op de verhalen van Dick Winters. Dit gebeurde er tussen Bastogne en Beieren. 506de PIR, waarvan 101ste deel uitmaakte, moest op bevel van kolonel Sink 250 kilometer vanuit Bastogne naar Elzas verplaatsen. Dat gebeurde op 9 januari. Dat moest gebeuren omdat bij het Frans-Duitse grens de Duitsers een offensief voor bereidden. Winters dacht: allemachtig, hebben ze niemand anders in dit leger om de gaten te dichten? 101ste werd met trucks naar hun bestemming vervoerd. Ze moesten over besneeuwde, gladde wegen rijden. De route voerde hun van Bastogne door Bellefontaine, Virton, Etain, Toul en Nancy naar Elzas. Volgens Winters waren de gevechten in Elzas zwaar maar hij zegt er niet bij hoe de gevechten precies gingen. Na enkele dagen na Elzas ging het 506de naar Wilkerheim. Vijf dagen later veroverden ze dorpen Pfaffenoffen en Niedermodern. Begin februari ging het 506de naar de voorste rand van de gevechtzonnen en vestigde defensieve positie langs de rivier Moder. Omdat de Duitsers de overkant in bezit hadden, werden de gevechtspatrouilles uitgevoerd als er weinig zicht was. Op 4 februari leidde luitenant Stapelveld van de Fox-compagnie een gevechtspatrouille over de rivier. Op de dag na Stapelvelds patrouille loste het 506de PIR het 313de Infanterieregiment van het 79ste Divisie af, dat Haguenau bezet had gehouden. Het was een stad met 20.000 inwoners aan de weerskanten van de Moder. De breedte van de rivier varieerde van 10 tot 30 meter en de snelle stroming maakte de oversteek gevaarlijk. Aan de achterkant van de stad lag over een afstand van anderhalve kilometer een strook van open velden tot aan de rand van het Forêt de Hagenau. Kolonel Sink stuurde het regiment naar voren, met het 1e bataljon links, het 2e bataljon recht en het 3e bataljon als regimentsreserve aan de rand van de stad. Toen het 101ste de 313de Infanterieregiment kwam aflossen, was de 79ste Divisie er klaar voor om het front te verlaten. Door de gevechten waren hun gelederen zo uitgedund dat ze de linie ten noorden van Haguenau niet meer konden handhaven. Midden februari veranderde generaal Maxwell Taylor het divisiefront. Hij wilde er zeker van zijn dat alle vier de regimenten evenveel in de frontlinie deden. Het 506de van Sink zette een bataljon in de linie, een in de regimentsreserve en een in de divisiereserve. Het 2de bataljon bleef in de positie langs de Moder, met de toegevoegde H-compagnie. Om de vacatures bij de officieren op te vullen kregen we drie vervangende officieren die zo van de academie van West Point kwamen. Op de avond van 15 februari voerde de F-compagnie een patrouille aan de overkant van de rivier uit. De missie slaagde. Er werden Duitse soldaten gevangengenomen. Er stierf een man aan de Amerikaanse kant. Zijn naam was Eugene Jackson. Kolonel Sink was zo tevreden over de resultaat dat hij het bevel gaf om nog een patrouille te sturen. Dick Winters wist dat als hij dat bevel op zou volgen dat er dan veel meer doden zouden vallen, zonder enige resultaat. Hij zei tegen zijn mannen dat de patrouille niet doorgaat en dat ze allemaal moeten gaan slapen. De volgende dag zou Winters aan Sink melde dat ze geen gevangenen konden maken. Op 20 februari werd het 2e bataljon aan het front afgelost door het 3e bataljon, 506de PIR. Voor het bataljon was de tijd van vechten bijna voorbij. Twee weken later, op 8 maart, werd Dick Winters bevorderd tot majoor. Op 23 februari werd het 101ste eindelijk van de linie bij de Moder teruggehaald en vervangen door de 36ste Divisie. Binnen twee dagen stapte het 101ste in de trein en maakte een achttien uur durende reis naar Mourmelon-le-Petit. In februari leed het 506de PIR veel minder verliezen dan bij Bastogne, maar voor dit stadium van de oorlog waren de verliezen nog aanzienlijk. Al met al hadden de gevechten van de maan het regiment 44 man gekost. Daarvan waren er in het 2e bataljon 19 doden en gewonden gevallen.
Citaat van Dick Winters ‘We beseften het toen nog niet, maar we liepen allemaal extra voorzichtig, alsof we ogen in ons achterhoofd hadden, want we wilden beslist niet worden neergeschoten. Ikzelf heb nooit het gevoel gehad dat ik aan de beurt was, maar ik voelde met ook niet meet onoverwinnelijk. Soms maakte het me bang om terug te denken aan wat ik in de gevechten van de afgelopen maanden had gedaan. Onze aanvallen bij Brécourt en op het kruispunt in Nederland hadden me twee van de negen levens gekost die een para geacht wordt te hebben. Op de een of andere manier had ik het overleefd. Ik denk dat ik gerust kon zeggen dat na Haguenau elke man hetzelfde intuïtieve gevoel had: ‘God, ik denk dat ik het ga halen! Misschien overleef ik de oorlog’. Kehlsteinhaus, ook wel genoemd Adelaarsnest, is gebouwd op de top van de Kehlstein, nabij de Obersalzberg bij Berchtesgaden in Zuid-Duitsland. Het werd ontworpen en gebouwd onder regie van Martin Bormann en werd Hitler op zijn vijftigste verjaardag (1939) cadeau gedaan door de NSDAP (Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij) Martin Bormann organiseerde de bouw van een theehuis, het Kehlsteinhaus, op de top van de Kehlstein, op 1834 meter hoogte. In feite was het project een waanzinnige onderneming, gezien de steilheid van de hellingen. De Nazi's waren er echter voortdurend op uit, het Duitse volk te verbazen met hun daden en Kosten noch moeite werden gespaard om het project zo snel mogelijk te realiseren. Een kleine 4000 arbeiders werkten dag en nacht aan de toevoerweg, de Kehlsteinstraße en tegelijkertijd aan het huis zelf. De Kehlsteinstraße is technisch gezien inderdaad een enorme prestatie, met haar haarspeldbochten en tunnels. Voor de aanleg van deze weg was dan ook speciaal de bedenker van de Duitse Autobahnen ingehuurd. De weg werd echter aangelegd onder vaak zware omstandigheden, waarbij zeker 6 arbeiders het leven verloren. Omdat men met de Kehlsteinstraße niet helemaal de top van Kehlstein kon bereiken, besloot men de weg te laten eindigen op een parkeerplaats en voor het laatste gedeelte een tunnel en een lift te bouwen. Voor deze lift werd een schacht met een hoogte van 124 meter in de berg uitgehouwen. De lift zelf werd voorzien van alle comfort: ventilatie, gestoffeerde banken en spiegels. Dit laatste werd gedaan vanwege de claustrofobie van de Führer. De lift wordt tot heden gebruikt door de vele toeristen, die het Kehlsteinhaus komen bekijken. Hoewel Hitler er maar een keer of tien verbleef (de schattingen lopen uiteen van 5 tot 13 keer) heeft het huis, mede dankzij de opnames van Leni Riefenstahl een grote bekendheid gekregen. Hitler zelf is hier nauwelijks geweest, omdat hij niet alleen hoogtevrees en claustrofobie had, maar ook slecht tegen de ijle lucht op de grote hoogte kon. Bovendien was hij bang voor aanslagen tijdens de reis door de eerder genoemde lift. Wel verbleven zijn maitresse Eva Braun en haar zuster Gretl met vriendinnen hier regelmatig. De zus van Eva Braun, Gretl, is in dit huis nog getrouwd. Ook een aantal van zijn getrouwen kwamen er geregeld, zoals Albert Speer, Hermann Göring en Martin Bormann. Het huis bleef gespaard tijdens het geallieerde bombardement in april 1945, waarbij wel de huizen van Göring en Bormann werden verwoest, evenals de Berghof, het woonhuis van Hitler. Het Kehlsteinhaus fungeert tegenwoordig als café-restaurant en daarmee als toeristische attractie. Niets herinnert aan de geschiedenis van dit huis, of aan het feit dat er vele doden gevallen zijn bij de bouw ervan en bij die van de Kehlsteinstraße. Na de oorlog hadden de Amerikanen, die het beheer van de Obersalzberg hadden overgenomen, plannen ook dit huis te verwoesten. Op aandringen van de regering in Beieren hebben ze het huis gespaard en uiteindelijk overgedragen aan de deelstaat Beieren, onder voorwaarde dat niets nog zou herinneren aan Hitler. In 1997 werd het gehele gebied op de Obersalzberg vrijgegeven door de Amerikanen. Na Frankrijk kreeg de 101ste de opdracht om de Adelaarsnest in te nemen. De Arendsnest lag In Beieren, Duitsland. 101ste hoefde niet naar Berlijn omdat op het moment dat ze de Adelaarsnest hadden ingenomen, te horen kregen dat de Duitsers zich hadden overgegeven. Dat heette de VE-Day: Victory in Europe Day. Maar de belangrijkste reden was dat de 101ste de opdracht van Bob Sink kreeg om naar Beieren te gaan. Hij was de officier van de 506de P.I.R. wast staat voor: Paratrooper Infanterie Regiment. Daar maakte 101ste divisie deel uit. Nadat de Adelaarsnest was ingenomen kregen alle eenheden de opdracht om op hun plaatsen te blijven. Dat vond 101ste niet erg. Want het weer was mooi. En ze hadden veel drank. En niemand wilde eigenlijk naar Berlijn want ze wisten dat de oorlog in Japan ook bijna was afgelopen. Dat bleek uit de film ‘Band of Brothers’. Nu volgt het verslag over het tiende en het laatste deel van ‘Band of Brothers’. Het laatste deel gaat over de Arendsnest in Beieren. Toen de 101ste de berg bereikte waar de Arendsnset stond, kregen ze een probleem. Tijdens de terugtocht bliezen de Duisters de wanden van de berg op om zo de weg naar het nest te blokkeren. 101ste kreeg de opdracht om op de ingenieurs te wachten, die vervolgens de versperringen op konden blazen. Maar dat wilde de 101ste niet. Dus probeerden ze Conclusie Deelvragen 1. Hoe verliep de landing in Normandië van het 101ste divisie? 2. Hoe verliep de veldslag in Bastogne? 3. Hoe verliep Market Garden? 4. Waarom ging het 101ste niet naar Berlijn maar naar Beieren? Antwoorden 1. De landing verliep niet succesvol. Veel paratroepers misten hun landingsplaats. Uiteindelijk werden de doelen die de para’s moesten bereiken, bereikt. De landing was geslaagd. 2. Veldslag in Bastogne eiste veel slachtoffers. Vooral door de kou werd het vechten moeilijker gemaakt. Amerikanen waren niet goed gekleed. Met weinig man konden ze toch de Duitsers verslaan. 3. Market Garden was een mislukte operatie. 101ste verloor onnodig manschappen. 4. Op het moment dat het 101ste in Beieren zat, hoorden ze dat de oorlog in Europa was afgelopen. Alle eenheden kregen de opdracht om op hun posities te blijven. Dat vond het 101ste niet erg natuurlijk. Hoofdvraag Hoe ver kwam de 101ste divisie? Antwoord 101ste divisie kwam tot Beieren. Verder hoefden ze niet te gaan. Toen ze in Beieren zaten was de oorlog al afgelopen. 101ste had een campagne opzitten door Frankrijk, België, Nederland en Oostenrijk. Ze voelden zich als broeders.