Kolonisatie Bangladesh en Pakistan

Kolonisatie van Bangladesh en Pakistan De landen Bangladesh en Pakistan bestonden voor 1947 nog niet, het was eerst samen met India (tegenwoordig) het land India. Het Mogolrijk, het rijk van Babur (1952) (een rijk van paleizen, forten, tuinen en grafmonumenten), kwam in 1858 ten einde met de verbanning van de laatste keizer en India kwam in de handen van Groot-Brittanië. De Europeanen kwamen vanaf (ongeveer) 1600 naar India met de rijke Mogols te handelen. Eerst waren het alleen de Engelsen, want koningin Elizabeth I verleende in 1600 de Oost-India Compagnie het exclusieverecht om Indiase goederen aan Groot Brittanië te leveren. Er gingen vrachten katoen, zijde, indigoverf, peper, salpeter en medicijnen naar Engeland en daar voor kreeg India kroonluchters, koetsen, zilver en spiegels (voor de rijken) terug. Zeventig jaar lang handelde de Compagnie in stilte, tot dat haar territoria in de 18e en 19e eeuw werd bedreigd door de Fransen en strijdende sikhs en Maratha’s. Ze vormden een leger van tweehonderdduizend Indiase mannen en jongns en raakten betrokken bij oorlogen. De Britse regering trok het privilege van de Compagnie in en nam het bestuur over. Koningin Victoria werd in 1876 keizerin van India en het overgrote deel van India kwam onder het Britse bewind. India werd een faktorij voor tropische producten zoals: katoen en zijde. Groot Brittanië nam zijn eigen cultuur mee toen zij India koloniseerden. Die werd zeer door de Indiërs bewonderd, vooral hun onderwijs, gezag, wetenschap en militaire vaardigheden. Sommigen hielpen zelfs de Engelsen de verschillende regio’s te verenigen. Voor de Britten was India ‘de juweel in de kroon’ van het Britse rijk, maar tegen de 19e eeuw wilden de Indiërs hun zelfbestuur terug. Vanaf 1850 leidde het Britse gezag tot spanningen en onvrede. In 1885 werd het Indiase Nationale Congres opgericht, maar het Britse bewind negeerde de voorstellen over hoe India geregeerd moest worden. Het Congres pleitte toen voor onafhankelijkheid en werd de leidende politieke organisatie van India. Omdat het geleid werd door Hindoes, waren de moslims achterdochtig en vormden de Islamitsche Alliantie, waarop de Britten besloten om India in tweeën besloten te delen. Indiase soldaten vochten naast de Britten in 2 wereldoorlogen, maar in de regering was geen plaats voor Indiërs en hun protesten werden de kop ingedrukt. Na 2 tragische bloedbaden was het vertrouwen tussen Groot Brittanië en India verdwenen: in 1857 doodden Indiase soldaten Britse gezinnen in Cawnpore en in 1919 openden Britse soldaten het vuur op een ongewapende menigte in Amritsar.Conflicten tussen de Britten en Indiërs kwamen deels voort uit de cultuurverschillen. Hindoes, moslims en sikhs leefden volgens strenge religieuze regels, maar de cultuur van de Britten was gebaseerd op het Christendom. In 1857, toen er al veel spanning was, mondde het uitdelen van nieuwe wapens aan Indiase soldaten uit in een ramp. De patronen waren beschermd met een vet afkomsig van koeien en varkens. De hindoes waren woest, want koeien zijn voor hen heilig. Ook de moslims en sikhs waren kwaad, omdat volgens hun cultuur varkens onrein zijn. Nadat zij weigerden de patronen te gebruiken, gingen de Indiase soldaten op rooftocht, door de Britten ‘Indiase muiterij’ genoemd, maar voor de Indiërs was dit ‘de eerste onafhankelijkheidsoorlog’. De beroemdste nationale leider van India was Mahatma Gandhi, een hindoeïstische advocaat die lid was van het Congres. Hij leidde het volk naar zelfbestuur door een eenvoudig Indiase levensstijl aan te hangen en door zijn opleiding in Brits recht. Gandhi, die vreedzame demonstraties leidde, gebruikte een spinnewiel en zout als krachtige protestsymbolen. 25 jaar lang reisde hij langs Indiase dorpen en onderwees een gezonde levensstijl en geweldloosheid aan de miljoenen armen en ‘onaanraakbaren’. Gandhi ging vasten toen de Indiërs rellen gingen schoppen; omdat hij zo geliefd was, stopten ze. Tijdens zijn strijd bracht hij 2338 dagen als politiek gevangene door. Vanaf 1929 leide Jawarharlal Nehru het Congres en werkte samen met de Britten om onafhankelijkheid te bewerkstellen. Lord Mountbatten werd als laatse Britse onderkoning naar India gestuurd. Zijn taak was lastig: hij organiseerde het einde van de Britse overheersing. Belangrijke jaartallen: 1858: Verbanning laatste keizer, einde van het Rijk van Babur. 1600: Koningin Elizabeth I van Groot Brittanië geeft India het exclusive recht om met hun te handelen. 1700 - 1800 Strijdende sikhs en Maratha’s en de Fransen bedreigen het handelen tussen Groot Brittanië en India. 1876: Konigin Elizabeth werd keizerin van India. 19e eeuw: India wilde hun zelfbestuur weer terug. 1850: De Britse gezag leidde tot spanningen en onvrede. 1885: Het Indiase Nationale Congres werd opgericht. 1857: Indiase soldaten doodden Britse gezinnen in Cawnpore

1919: Britse soldaten openen het vuur op een ongewapende menigte. 1857: Het uitdelen van nieuwe wapens leidde tot een ramp
1929: Jawarharlal Nehru leid vanaf nu het Congres