Romantiek

Classicisme 1760 tot grofweg 1840 Het classicisme is sterk beïnvloed door de Griekse en Romeinse oudheid, volgens velen was ideale schoonheid bereikt in de klassieke oudheid. De belangstelling voor deze tijd leidt tot archeologische vondsten zoals opgravingen in Pompeii en Herculaneum. Dit waren twee stadjes aan de voet van de Versus, ten oosten van Napels. De archeologische resten inspireerden kunstenaars en architecten. Kenmerken zijn naakte mensen, duidelijke contrastlijnen en voornaamheid. Jullie kennen allemaal het woord romantiek. Het romantische van nu is een etentje bij kaarslicht met een romantisch muziekje erbij, of een romantische film met zijn twee. Dit allemaal heeft met je gevoel te maken, met de liefde. Liefde is een beetje dromerig, het liefhebben van een persoon of van personen tegenover elkaar gebasserd op sexuele aantrekkingskracht. Maar zag de liefde in het tijdperk ´Romantiek´ er ook zo uit of hadden ze toen een heel ander beeld van de liefde? Romantiek (1780-1880) Aan het einde van de 18de eeuw en het begin van de 19de eeuw komt er een nieuwe cultuurhistorische periode op gang: de Romantiek. Deze stroming ontstaat min of meer door het verzet tegen de Verlichting, de opkomst van de industrie en verstedelijking. Het gevolg daarvan is dat er een eenzaamheid van het individu ontstaat in anonieme maatschappij. Er zijn dan ook veel andere maatschappelijke veranderingen op sociaal-economisch gebied. De romantiek heeft dan ook de volgende kenmerken: - Romantiek is in de eerste plaats het centraal stellen van het Gevoel. Dit is een tegenstelling tot de tijd van het Rationalisme waarin immers het Verstandelijke centraal gesteld wordt. De Romantiek is natuurlijk ook een reactie op die periode van nuchterheid en verstandelijke benadering van de werkelijkheid. - Men wil het alledaagse leven ontsnappen en zoekt dus zijn toevlucht in een wereld van dromen, religie, fantasie, sprookjes, mythologie, het buitenaardse. Door middel van deze verbeelding probeerde de romanticus dan ook het onzichtbare en het oneindige in het reële weer te geven en zo contact met god te leggen. - De behoefte aan het teruggaan naar de natuur was groot. In de beeldende kunst werd de natuur als iets verhevens, vaak met sentimentele, heroïsche toevoegingen. Men begint de waarde weer in te zien van de onbedorven natuur en primitieve beschadigingen. - De romantici wilden een duidelijke scheidslijn aanbrengen tussen het Classicisme en de Romantiek. Ze stelden daarom hun emotie boven de rede, in het Classicisme was de rede het beginpunt. - De 19de eeuw is ook een periode van internationale ontwikkelingen: handel, kolonialisme en nog steeds de industrie. Daarbij ontstaat er een versterkend gevoel van nationalisme. Dit is te zien bij de beeldhouwkunst, muziek, theater enz. - De romantiek was in Duitsland, Frankrijk en Engeland veel duidelijker aanwezig dan in Nederland. Deze landen maakten een veel grotere bloei door, daarom wordt de romantiek in deze landen ook eerder gedateerd.
Het impressionisme 1860 tot einde van de 19e eeuw Het impressionisme was de reactie van een groep jonge schilders tegen de heersende opvattingen van hun tijd. Zij stelden zich ten doel het onmiddellijk geziene weer te geven, zonder opzettelijke veranderingen of toevoeging van literaire of andere elementen. Zij hadden grote belangstelling voor lichtwerking en atmosfeer vooral het steeds wisselende zonlicht, weerspiegeld en teruggekaatst door de omringende wereld, had hun aandacht. - de impressionisten hadden een voorliefde voor duidelijke en heldere kleuren - ze hadden geen enkele behoefte om een boodschap mee te geven - de impressionisten wilden alles weergeven hoe zij het meemaakten en dus een vluchtige indruk hiervan geven - het impressionisme ging dus eigenlijk om het zintuiglijk registreren i.p.v. het verstandelijk beredeneren Het “liefdesbeeld” in de Romantiek Het gevoelselement komt tot uiting in de beschrijving van heel warme vriendschappen, de rol van de liefde waarbij niet met het verstand maar met het gevoel een partner wordt gekozen. In de Romantiek wilden de mensen niet meer verstandig denken, maar ze wilden hun gevoelens uiten. Ze wilden ontsnappen aan hun saaie leven en ergens anders aan denken. Hun fantasieën haalden ze vooral uit de muziek en uit boeken. Deze muziek en boeken gingen vooral over liefde. Sprookjes De definitie van een sprookje is: Een oorspronkelijk mondeling overgeleverde vertelling waarin bovennatuurlijke wezens en verschijnselen voorkomen
Kenmerken Sprookje uit de Romantiek: - Er is een verlangen naar het ongrijpbare. - Kenmerkend is het optreden van heksen, spoken vaak tegen het decor van ruïnes of een kerkhof. - Onthulling van hoge afstamming van een arm gewaand persoon is ook een veel gebruikt motief. De gebroeders Grimm
De gebroeders Jacob en Wilhelm Grimm zijn een van de bekendste sprookjesschrijvers uit de romantiek. In 1801 begon Jacob met zijn studie aan de universiteit van Marburg, een jaar later gevolgd door z’n broer. Jacob was meer de taal/letterkundige, terwijl Wilhelm zich meer interesseerde voor (tekst)inhoud en literatuur in het algemeen. In 1806 begonnen ze, geïnspireerd door ‘Des Knaben Wunderhorn’ van Clemens Brentaro en Achim van Arnim, met het verzamelen van volksverhalen/sprookjes (Märchen). Nu zo’n 200 jaar later zijn de broertjes wereldberoemd, en vooral het boek “De sprookjes van Grimm” is erg bekend. Assepoester Een rijke man verliest zijn vrouw, hij en zijn dochtertje blijven alleen achter. De man neemt een nieuwe vrouw die twee dochters heeft. De dochters zijn lelijk en gemeen, ze noemen hun nieuwe zusje Assepoester en behandelen haar als bediende. Al haar mooie kleren worden afgenomen en de hele dag werkt ze voor haar nieuwe stief zusjes en stief moeder. Toen gebeurde het, dat de vader eens op reis moest, en hij vroeg de twee stiefdochters wat ze wilden, dat hij voor hen meebracht. "Mooie kleren," zei de eerste; "Parels en edelstenen," de tweede. "En jij Assepoester," zei hij, "wat wil jij hebben?" "Vader, als op uw terugreis een takje tegen uw hoed stoot, breng dat voor me mee." Hij kocht voor de beide stiefzusters mooie kleren, parels en edelstenen. Op de terugweg reed hij door een bos, daar zwiepte een tak van een hazelaar tegen zijn hoed en stootte die af; die tak brak hij af en nam hem mee. Bij zijn thuiskomst gaf hij de stiefdochters wat ze voor zichzelf hadden gewenst, en aan Assepoester gaf hij de hazeltak. Assepoester bedankte hem, ging naar haar moeders graf en plantte de tak daarop; ze huilde zo, dat haar tranen erop neerkwamen en de aarde vochtig maakten. Het takje sloeg daardoor aan en groeide en werd een mooie boom. Assepoester ging er elke dag driemaal heen, huilde en bad, en elke keer kwam er een wit vogeltje in de boom, en als ze iets wenste, dan gooide het vogeltje alles wat ze vroeg, naar beneden. Op een dag werd er aangekondigd dat de koning een feest zou geven, zodat zijn zoon ( de prins) een bruid kon kiezen. De twee stiefzusters werden uitgenodigd maar assepoester mocht niet mee van haar stiefmoeder. Assepoester bleef zeuren en toen zei haar moeder uiteindelijk: "Nu heb ik een schotel linzen in de as geschud, als je die in twee uur hebt uitgezocht, mag jij naar 't bal." Assepoester kreeg hulp van de vogeltjes in de tuin, toen ze klaar was ging ze terug naar haar moeder. Maar die zei dat ze alleen maar uitgelachen zou worden, en dat ze nog eens twee schotels met linzen moest uitzoeken binnen één uur. Weer kreeg ze hulp van de vogels maar het was tevergeefs, haar stiefmoeder zei dat ze zich alleen maar zou schamen en liet Assepoester alleen thuis achter. Assepoester ging naar haar moeders graf en wenste dat ze mooi werd aangekleed. En zo ging ze toch naar het bal. De prins was opslag verliefd en ze dansten de hele avond samen, maar om twaalf uur zou de betovering weer verbreken. Dus haastte Assepoester zich naar huis, zo ging het drie dagen lang. Maar op de laatste dag liet ze per ongeluk haar schoentje bij de prins achter. De volgende dag werd er gezocht naar het meisje van het glazen schoentje en zo vond de prins Assepoester
De kenmerken van sprookjes uit de romantiek bij assepoester: - Verlangen naar het ongrijpbare is in dit geval de prins, die Assepoester als werkmeisje nooit zou kunnen trouwen. - In het decor van Assepoester komt een kerkhof voor en een soort goede fee. Hans Christian Andersen De Deense sprookjesschrijver Hans Christian Andersen (1805-1875) werd, eveneens in de negentiende eeuw, wereldberoemd. Hij is vooral bekend geworden als de schrijver die als eerste zélf sprookjes verzon. Hij vermengde motieven uit bestaande volksverhalen met zijn eigen fantasie. Bijzonder was ook dat hij voor een dubbele doelgroep schreef, zowel kinderen als volwassenen vonden zijn sprookjes leuk. In totaal heeft Andersen wel 160 sprookjes geschreven. Deze zijn vertaald in meer dan tachtig talen. De prinses op de erwt Er was eens een prins die zo graag een prinses wilde hebben, maar het moest een echte prinses zijn. Toen reisde hij de hele wereld rond om er een te vinden, maar overal kwam er iets tussen. Prinsessen waren er genoeg, maar of het echte prinsessen waren, daar kon hij nooit helemaal achter komen, altijd was er iets dat niet helemaal in de haak was. Toen kwam hij weer thuis en was erg bedroefd, want hij wilde graag een heuse prinses hebben. Op een avond brak er een verschrikkelijk onweer los; het bliksemde en donderde, de regen stroomde neer: het was vreselijk! Toen werd er aan de stadspoort geklopt en de oude koning ging opendoen. Het was een prinses die buiten stond. Maar, lieve hemel, wat zag ze eruit door de regen en het noodweer! Het water liep uit haar kleren en haren, bij de punt van haar schoen liep het erin en bij de hiel er weer uit; zij zei dat ze een echte prinses was. Ja, daar zullen we wel achter komen! dacht de oude koningin, maar ze zei niets. Ze ging haar slaapkamer binnen, nam al het beddegoed weg en legde een erwt op de
bodem van het bed, nam toen twintig matrassen, legde die boven op de erwt en toen opnieuw twintig veren bedden boven op de matrassen. Daar moest de prinses nu 's nachts op liggen. 's Morgens vroegen ze haar hoe ze had geslapen. "O, verschrikkelijk slecht!" zei de prinses, "ik heb de hele nacht bijna geen oog dicht-gedaan! De hemel weet wat er in mijn bed lag. Ik heb op iets hards gelegen en ik ben over mijn hele lichaam bont en blauw! Het is afschuwelijk!" Toen konden ze zien dat het een echte prinses was omdat ze dóór de twintig matrassen en de twintig veren bedden heen de erwt gevoeld had. Zó teer van huid kon alleen maar een heuse prinses zijn. De prins nam haar toen tot vrouw, want nu wist hij dat hij een echte prinses had, en de erwt kwam in het museum waar ze nu nog is te zien, als tenminste niemand haar weggenomen heeft. De kenmerken van sprookjes uit de romantiek bij de prinses op de erwt: - Er is een verlangen naar een prinses, die de prins in dit geval niet kan vinden. - De afkomst van het meisje is twijfelachtig door de regen ziet ze er namelijk niet uit. Muziek in de Romantiek Voor de tijd van de Romantiek waren er veel mensen die muziek maakten. Echter maakten zij de muziek niet voor zichzelf maar voor de mensen voor wie ze werkten zoals de kerk. In de Romantiek kwam daar verandering in. De componisten van muziekstukken werden beroemd en maakte er hun beroep van. Ook was de muziek veel heftiger en drastischer van aard in vergelijking met de muziek uit de Klassieke periode. Bijvoorbeeld de ritmiek werd naarmate de eeuw vorderde steeds gevarieerder. Tempowisselingen en nieuwe maatsoorten traden vaker en abrupter op dan in Klassieke en Barokke werken. De componisten schreven mooie stukken waar vooral het gevoel in terug te vinden was. De liefde in de liederen kwam vaak sterk naar voren. Er ontstond grote interesse voor de gewone mensen. De componisten wilden de grenzen verleggen en van muziek en poëzie en twee-eenheid maken. De ideeën voor muziek kwamen uit verre landen, natuur en religie. Een bekend voorbeeld van een muziekstuk uit de natuur: de 'vier jaargetijden' van Vivaldi. Dit muziekstuk heeft als thema de wisseling van de seizoenen. Nu de kenmerken van de muziek in de romantiek: Veel tempoverschillen (langzaam/snel) Verschillen tussen hoge en lage tonen
Eerst het spelen van één instrument daarna van een heel groot orkest

Trieste muziek tegenover vrolijke muziek Franz Schubert(1797-1828) Er waren in de Romantiek veel belangrijke componisten. Een daarvan is Franz Schubert. Schubert, geboren in 1797, begon al vroeg met muziek. Als zevenjarige kreeg hij muziekles van zijn vader, en op zijn negende studeerde hij al muziek. Op zijn vijftiende componeerde hij kerkmuziek, en op zijn zestiende was hij hulponderwijzer van zijn vader. Schubert is altijd vrijgezel gebleven en daardoor had hij zijn vrienden erg nodig. Hij was arm en zij leven draaide om componeren, dus een relatie zat er zowieso niet in. Met Schubert ontwikkelt het lied zich tot een nieuwe, zelfstandige vorm, waarbij de componist op zeer intieme wijze uitdrukking kan geven aan wat in hem leeft. In Schubert´s stukken zijn vaak doodsgedachten, gepassioneerd en het individueel verlangen naar het onbereikbaren te vinden. Hij vluchtte voor de werkelijkheid, wat een invloed had op de geest van deze romanticus. Voor Schubert speelden politieke en sociale achtergrond, die voor Beethoven nog erg belangrijk waren, bijna geen rol. Door de dood van Beethoven en zijn eigen ziekte aan het einde van zijn leven, werd Schubert diep getroffen en onderging hij een enorme verdieping in zijn leven. Zijn liefde veranderde in smart door de enorme eenzaamheid waaraan hij leed. Door die eenzaamheid componeerde Schubert Winterreise. De tekstschrijver van Winterreise is Wilhelm Müller. Müller was zeker geen groot dichter, maar hij zorgde onbewust precies voor datgene dat Schubert nodig had. Het is een stuk dat uit 24 gedichten bestaat. Het is een van de bekendste stukken van Schubert. Hij heeft in totaal ongeveer 600 stukken gecomponeerd. Hij componeerde vaak treurige werken, Winterreise is daar een van. Maar door die treurigheid wordt het fascinerend en het biedt zelfs troost. Winterreise: We gaan nu wat dieper in op het stuk Winterreise van Franz Schubert. De cyclus van Winterreise gaat over een zwerver, die in het eerste gedicht afgewezen wordt door een meisje. “Het meisje had het over liefde, haar moeder zelfs over trouwen”. Maar een rijkere kandidaat meldde zich, daarom verlaat de zwerver de stad. Alles wat hij lief had was hij kwijt. Hij gaat op zoek naar innerlijke vrede, de vrede des doods. Maar die vrede krijgt hij ook niet. In alle gedichten is er sprake van een triest landschap en vuur dat in het hart van de zwerver wordt. Hij verbaast zich erover hoe zijn tranen zo lauw kunnen zijn dat ze in plaats van het ijs te laten smelten alleen het ijs maar laten aangroeien. Hij bekijkt de dromen van de gewone mensen die in hun comfortabele burgerwoningen liggen te slapen met minachting; hij is immers alle dromen voorbij. Wanneer de kilte van de natuur niet overeenstemt met zijn wanhoop, lijkt die hem te bespotten. Zoals de tranen die eerder de dikke laag sneeuw dikker maken, dat staat voor het verdriet dat alleen maar erger wordt, in plaats van dat de tranen hem zouden opluchten. En ook het kerkhof dat hij sarcastisch een herberg noemt, heeft geen kamer vrij, dus is hij gedoemd om zijn eenzame reis voort te zetten. Een kraai vergezelt hem tijdens die eenzame reis tot het einde. De zwerver vindt pas rust in zijn uiteindelijke ontmoeting met de dood. Dit verhaal gaat duidelijk over een man met een gebroken hart, over de liefde dus. Het is alleen opmerkelijk dat dit gedicht afkomstig is uit de Romantiek, maar dat hier het meisje wel voor een rijkere man kiest en niet voor degene waar zij van houdt. Wel is in dit stuk zeer duidelijk dat het gevoel centraal staat, omdat het constant over de gevoelens van de zwerver gaat. Schubert leidde zelf zijn Winterreise zo in: "Ik breng u een heel duistere liedcyclus. Deze gedichten hebben me veel dieper geraakt dan alle andere" Wij lezen 2 gedichten voor uit Winterreise, gedicht 4 en gedicht 21. Wij hebben deze twee gekozen omdat hier duidelijk te zien is dat hij wanhopig is, de intense liefde hem kapot maakt en hij ontzettend verdrietig is. Van gedicht 4 hebben wij ook nog het lied van Schubert. 4. Verkleumheid 21. De herberg
Ik zoek vergeefs in de sneeuw Naar een dodenveld
Naar haar voetspoor, Heeft mijn weg me gebracht; Waar zij aan mijn arm Hier wil ik uitrusten, Door de groene weilanden trok. Heb ik bij mijzelf gedacht. Ik wil de grond kussen, Jullie groene rouwkransen
Ijs en sneeuw doordringen Kunnen best het teken zijn, Met mijn hete tranen, Die vermoeide zwervers uitnodigen
Tot ik de aarde zie. In de koele herberg. Waar vind ik een bloem, Zijn dan in dit huis
Waar vind ik groen gras? De kamers al bezet? De bloemen zijn gestorven, Ik ben zo moe om neer te zinken, Het gras ziet er bleek uit. Ben dodelijk zwaar gekwetst. Zal ik dan geen herinnering O barmhartige kroeg, Meenemen van hier? Toch wijs je me af? Als mijn verdriet gestild is, Nu verder dan, altijd verder, Wie zal me dan over haar vertellen? Mijn trouwe wandelstaf! Mijn hart lijkt wel gestorven, Haar beeld zit daarin verstard; Als dat hart ooit verder smelt, Dan vloeit ook haar beeld weg. Ballet in de romantiek De danskunst is uitermate geschikt om de idealen van de romantiek zichtbaar te maken. Hierbij speelt de opkomst van het nationalisme een grote rol. Er ontstaan nationale kunstscholen en men gaat teruggrijpen naar verhalen uit het eigen verleden, verheerlijking van nationale helden, terugkeer naar volksmuziek, volksinstrumenten, volksdansen, dus het ontstaan van de karakterdans. De verhalen worden heel anders als daarvoor en gaan nu over elven, nimfen, bosgeesten, water en luchtgeesten, dolende zielen en betoverende wezens. Dit is omdat men wegvlucht van de werkelijkheid naar de verbeelding het mystieke en de droom. In de verbeelding moet het lijken alsof de dansers zweven: de dansers tillen hun partners hoog op en alle dansers en danseressen staan zo licht als een veertje op hun spitzen. Met hun grote sprongen lijken de danseres over het podium te zweven. In de echte wereld is alles veel lager bij de grond uitgewerkt met snel voetenwerk en lage sprongen. Het thema van de meeste romantische balletten zijn gericht op het escapisme, dat wil zeggen dat de balletten het publiek even de zorgen van het alledaagse leven laat vergeten. Door Eugène Lamy werden de tutu’s ontworpen. In de begin periode van de romantiek dansen de balletdanseressen in de tutu romantique, die bestaat uit een nauw aansluitend corsage met daaraan een lange rok, bestaande uit vele lagen tule, die tot halfweg de kuit komt. In de latere periode is er de korte en stijve tutu, de tutu classique. Verder droeg de danseres zachte satijnen schoentjes, een bloemenkroontje en een paarlen halssnoer en armband. Omdat wit haast de enig gebruikte kleur was, ontstond het genre van het "ballet-blanc". Daarna wordt de pointetechniek ingevoerd (spitzen), want de danseressen wilden zowel geestelijk als lichamelijk van de aarde loskomen om het zwevende effekt van een elf uit te drukken. Daardoor waren de zachte balletschoentjes niet meer voldoende en er werd een hulpmiddel gezocht om de danseressen te helpen bij het op de punten dansen: de pointes (spitzen) of chaussons met het harde "bloc' voorin waren geboren. Door de pointes is er een geweldige uitbreiding wat stappenmateriaal betreft en het opdrijven van de techniek en de virtuositeit, door het kleine steunvlak van de voet.
1) De makers van Giselle. De première van Giselle vond plaats op 28 juni 1841 bij de Opera van Parijs. De choreografie is door twee mensen gedaan: De Italiaan Jean Coralli, die ballet leider was aan de Opera van Parijs en de Fransman Jules Perrot. Deze Fransman deed de choreografie van alle dansen die Giselle deed. Na deze uitvoering werden ook andere choreografen geïnspireerd om hun eigen versie te maken. De hoofdrol werd vervuld door de Italiaanse Carlotta Grisi, die aan de hoogste tactische en artistieke eisen voldeed want de rol vraagt om een veelzijdige vertolkingkunst. 2) Giselle Het stuk zelf gaat over een onmogelijke liefde tussen een eenvoudig boerenmeisje Giselle en graaf Albrecht, maar Giselle denkt dat de graaf de jongen Loys uit het dorp is. Als de graaf naar Giselle toegaat om haar te zien, verbergt hij zijn mantel en zwaard, die zijn ware afkomst zou kunnen verraden, in een huisje in de buurt. De moeder van Giselle Berthe hoopt dat haar dochter zal trouwen met de houtvester Hilarion, die helemaal verliefd op haar is en veel van haar houdt. Deze herinnert Giselle aan zijn liefde en waarschuwt haar voor Loys. Giselle luistert niet naar zijn waarschuwing, zij is overtuigt van Loys’ oprechtheid en liefde. Na een jachtpartij komen de verloofde Bathilde van graaf en haar vader de hertog van Kurland in de boerderij van Giselle’s moeder. Dan onthult Hilarion de ware indentiteit van Albrecht, nadat hij de mantel en zwaard gevonden heeft. In het begin weigert Giselle hem te geloven, maar wanneer Bathilde zegt dat ze de verloofde van de graaf is, wordt ze bedolven door een waanzinnig liefdesverdriet en doorboort zij zichzelf met het zwaard van de graaf. Na haar dood wordt ze opgenomen in het leger van de willi’s, dat zijn jonggestorven maagden die zich ontpoppen als jaloerse kwelgeesten. Onder aanvoering van hun meedogenloze koningin Myrtha jagen de willi’s eerst Hilarion de dood in, die Giselle’s graf in het bos wil bezoeken. Wanneer kort daarop Albrecht bloemen op het graf komt leggen, veroordeelt Myrtha en haar onderdanen hem te dansen tot hij er dood bij neervalt. Giselle probeert hem in veiligheid te brengen bij het kruis op haar graf, maar de onverbiddelijke Myrtha gebruikt haar macht over Giselle om haar te verplichten Albrecht te doen dansen. Hij wordt gered door de oprechte en zuivere liefde van Giselle, die zelfs tot over het graf reikt. Zij weet samen met Albrecht net zo lang te dansen, totdat de klok vier uur slaat. Want wanneer de eerste zonnestralen komen, moeten de willi’s weer terug in hun graven. Zo redt ze Albrecht en overwint ze het kwaad van de bloeddorstige willi’s. Wanneer zij weer terugkeert in haar graf blijft Albrecht alleen en eenzaam achter. 3) De makers van La Sylfide Op 22 november 1832 bracht Adolphe Nourrit, een gevierd tenor van de Parijse Opera, een scenario voor een ballet naar de directeur Véron. Véron bracht het scenario naar Filippo Taglioni, op dat ogenblik de huischoreograaf van de Opéra en diens dochter. Ze waren beide zeer enthousiast en ze maakten er meteen werk van. Op 14 maart 1832 ging la Sylfide in première. De produktie van la Sylfide betekende de start van een volledig nieuw choreografisch tijdperk: dat van het romantisch ballet. Eerst waren de hoofdpersonen in een ballet goden en/of godinnen, maar nu in het nieuwe tijdperk waren dat elfen en nimfen, bosgeesten en watergeesten, dwergen, heksen en tovenaars. De marmeren en gouden tempels en paleizen die tot nu toe de onderwerpen van het decor waren, werden aan de kant gezet voor de nieuwe decor onderwerpen, wouden en valleien, die meestal baadden in nevel en mist en beschenen werden door een treurende maan. Dit kwam doordat, in de Romantiek zet men het gevoel als eerste centraal. Dit is een tegenstelling tot de tijd van het Dit is Marie Taglioni en Rationalisme waarin immers het verstandelijke centraal tevens de hoofdpersoon gesteld werd. in la Sylfide 4) La Sylfide Eerste bedrijf
James, een jonge landman, slaapt in een zetel, terwijl de Sylphide aan zijn voeten knielt. Zij danst voor hem, omdat ze verliefd op hem is. Hij wordt wakker, maar denkt dat hij nog steeds droomt. Het is de dag van zijn huwelijk met Effy, maar overweldigd door de schoonheid van de Sylphide, wekt hij zijn vrienden, die haar niet zien. Gurn, een andere landman, vertelt iedereen over James' fantasie. De voorbereidingen voor het huwelijk beginnen. Als Gurn - die ook verliefd is op Effy - James aan zijn huwelijk herinnert, verschijnt een sinistere figuur: Modge, een heks en waarzegster. James probeert haar weg te jagen, maar de gasten vragen haar hun toekomst te voorspellen. Zij stemt toe en voorspelt dat Effy met Gurn zal trouwen. James wordt woedend en stuurt haar het huis uit. Modge vervloekt hem. Effy kleedt zich voor de bruiloft. De Sylphide verschijnt en verklaart haar liefde aan James en smeekt hem haar te volgen. James schrikt van een geluid en hij verbergt haar in een zetel en bedekt haar met zijn grote Schotse tartan. Gurn heeft dit gezien, maar wanneer hij de Schotse tartan wegrukt, is de stoel leeg. De voorbereidingen voor het huwelijk gaan verder. De Sylphide leidt steeds James' aandacht af. Ze neemt zijn trouwring en hoed en lokt hem weg. James kan haar niet weerstaan en als de gasten een toost op de bruidegom willen uitbrengen, is hij niet langer daar. Gurn en James' vrienden spoeden zich naar buiten, maar keren terug met het nieuws dat James met de Sylphide verdwenen is. Effy blijft wanhopig achter. Tweede bedrijf
Modge en haar trawanten weven een reusachtig net van giftige draad. Ze koken het net in een grote heksenketel en vormen er een prachtig maar betoverde sjaal van. Als de dageraad opkomt, verdwijnen de heksen. James komt aan in het bos op een open plek met de Sylphide, die haar koninkrijk toont, hem aardbeien en water brengt, maar telkens ontsnapt als hij haar wil aanraken. De elfen dansen met James maar de Sylphide niet. Terwijl James haar achtervolgt, komt Gurn bij de plek aan. Hij vindt James' hoed maar op dat moment verschijnt Modge. Zij spoort Gurn aan de hand van Effy te vragen die hen gevolgd is. Effy gelooft dat James voor altijd verloren is en aanvaardt Gurn’s verzoek. James komt weer terug en treft alleen Modge aan. Zij toont de betoverde sjaal en zegt dat die hem zal helpen de Sylphide de zijne te maken. Zoals Modge hem aangeraden heeft, bindt James de sjaal rond de Sylphide. Het noodlot slaat toe: de vleugels van de elf vallen af. Ze geeft James' trouwring terug en sterft in de armen van haar gezellinnen. James ziet in de verte de huwelijksstoet van Effy en Gurn, terwijl de Sylphide ten hemel gedragen wordt. Hij valt levensloos neer, terwijl Modge in triomf juicht.