Misdaad, spanning

De vermoorde leerling: De 15-jarige Jade wordt dagelijks gepest door Joe, een vechtersbaas uit een hogere klas. Ze heeft alle moeite van de wereld om het geheim te houden voor haar moeder en vriendinnen, maar vanaf morgen zou alles anders worden… Jade was zoals gewoonlijk thuisgekomen met een besmeurde trui en een kapotte broek. Gelukkig was haar moeder nog niet thuis, anders zou ze zich vast en zeker vragen stellen. Joe had haar weer met modder en keien bekogeld tot ze bijna thuis was. Ze propte haar kleren in de wasmachine en plofte neer op haar bed. Toen ze naar haar wiskundeboek grabbelde, zag ze tot haar verbazing dat het niet in haar boekentas zat. In eerste instantie dacht ze direct dat Joe het gestolen had, maar dan herinnerde ze zich dat het nog op school lag. “Verdorie,” foeterde ze, “nu moet ik het hele eind terug!” Ze nam een andere trui uit de kast en sprong op haar wankele fiets. Die was dringend aan reparatie toe, maar daar had haar moeder geen tijd voor. Ze plaatste het wrak in de fietsenstalling en liep de school binnen. Op hetzelfde moment… “Binnen.” Joe slenterde het kantoor van de directeur in en liet zich in een stoel vallen. “Zo kan het niet meer verder Joe,” zei de directeur vermoeid,” als je je niet gaat gedragen in de lessen word je geschorst. Ik ga hier niet verder over uitweiden want we hebben het hier al genoeg over gehad. Je kunt gaan.” ‘Dat was gemakkelijk’, dacht Joe. Hij slenterde de gangen door, toen hij zijn ogen opensperde van angst… Even later: “Goedendag, Mevrouw. Ik ben mijn…”, begon Jade, maar ze werd onderbroken door de nerveuze Mevrouw Veters. “Niemand mag de school vandaag nog betreden, niemand!” Jade keek haar verbaasd aan. “Geen vragen, je moet nu gaan.” Mevrouw Veters leidde haar met een dwingende hand naar buiten. Jade kon die avond de slaap niet vatten, omdat ze nadacht waarom er bloedvlekken op het T-shirt van Mevrouw Veters zaten. Toen Jade de volgende ochtend op school aankwam, vloog haar beste vriendin June direct naar haar toe. “Weet je het al?”, zei ze een beetje opgewonden “Joe is gisteren op school vermoord!” “Joe, vermoord?! Oh God, daarom liep Mevrouw Veters zo zenuwachtig rond.”, zei Jade met verstikte stem. “Ik ben hier gisteren geweest voor mijn wiskundeboek dat ik vergeten was, en er zaten bloedvlekken op haar kleren.” “Wauw, dan is Veters verdachte nummer één!”, riep detective June uit. Jade dacht na. Misschien had June wel gelijk, en was het hun taak om dit mysterie op te lossen. Ze volgden Mevrouw Veters tijdens elke pauze. ‘Wat deed ze in de bib, terwijl ze een hekel had aan boeken en ze nu één voor één verslond?’, vroegen ze zich af. “Konden we die titels maar lezen.”, fluisterde June gefrustreerd. Mevrouw Veters stond op en liep naar de deur. Ze slopen haar achterna maar ze was nergens meer te bekennen. “Verdorie, nu zijn we haar kwijt!”, mopperde Jade, toen ze plots het onderhoudslokaaltje uitschoot. “Wat deed ze daar nu?” zei June, met een tevreden grijns alsof ze Mevrouw Veters al te pakken hadden. Ze wrongen aan de deurklink van het onderhoudslokaaltje, dat niet openging. “Daar verstopt ze vast haar bebloede kleren en de bewijzen!”, riep Jade uit. “We moeten dit echt open zien te krijgen voor ze haar kleren gewassen heeft.”, peinsde June. En toen de bel het einde van de schooldag luidde, beloofden ze elkaar die avond informatie over Mevrouw Veters te zoeken. Het viel Jade op hoe stil het was als Joe haar niet achtervolgde, maar het stoorde haar niet, en ze genoot van haar vrijheid. Later die avond kreeg ze een telefoontje van June. “Mevrouw Veters is helemaal niet de moordenaar.”, riep ze door de hoorn. “Ze is familie van Joe! Daarom leest ze boeken, om het verdriet beter te verwerken, maar ze wou absoluut blijven lesgeven om haar gedachten te verzetten, en is even gaan uithuilen in het onderhoudslokaaltje. Ik weet dat van mijn moeder, die kent Mevrouw Veters een beetje.” “Vanwaar komen die bloedvlekken dan?” “Mijn moeder zegt dat ze Joe omhelsd heeft toen hij al dood was, vies idee hé?” “Dan zal het inderdaad Mevrouw Veters niet zijn.” glimlachte Jade, terwijl ze het bebloede mes afwaste…