Le Massacre des Bébés Phoques

Frans Verslag Collection Vécue: Le Massacre des Bébés Phoques Opgaven: 1.C 3.C 5.C 7.B 9.B 11.A 2.A 4.C 6.A 8.C 10.C 12.C Samenvatting: Zeehonden zijn erg intelligent. Ze leven op het noordpoolgebied. In een meer voorbij de ijsberg spelen ze met elkaar. Ze houden erg veel van water dus zwemmen ze erg graag. Ook spelen ze graag met mensen. De volwassen zeehonden hebben het nooit koud, omdat ze een prachtige dikke grijze vacht hebben. Baby-zeehondjes hebben het vaak wel koud dus leven zeehonden vooral in het zuiden. Om het warm te krijgen gaan ze als een soort ronde bal bij hun moeder liggen. Baby-zeehondjes hebben een erg mooie witte vacht. Als de baby-zeehonden iets ouder worden (2/3 weken) krijgen ze dezelfde huid als de ouders. Er worden per jaar 210 000 zeehondjes geboren langs de kust Labrador, Canada. Baby-zeehondjes drinken melk van hun moeder en spelen daarna graag in de zon. Er zijn drie weken waarin ze worden grootgebracht (door de moeder), en een week daarvan is om te leren zwemmen. Maar de baby-zeehondjes zijn in gevaar! Want er zijn veel rijke vrouwen die een bontmantel willen. Want bontmantels helpen goed tegen de kou. Nog hele kleine baby-zeehondjes zijn nodig voor de bontmantels. Hun vacht is mooi wit en dat is erg in trek bij vrouwen. Maar voor het maken van een bontmantel zijn wel acht baby-zeehondjes nodig! Jagers gaan op jacht naar baby-zeehondjes voor hun huid. De handelaren zeggen tegen de jagers dat ze veel huiden van baby-zeehondjes moeten meebrengen. Bij de kust Labrador is het erg rustig. De baby-zeehondjes zijn er slechts twee à drie dagen. Ze liggen naast hun moeder. De jagers komen er aan! Het zijn misschien wel 100 à 150 mensen met een dikke knuppel. Het wordt een grote slachting. Een jager gaat naar een baby-zeehondje toe. Het baby-zeehondje ziet de jager. Zijn moeder is in groot gevaar en probeert haar baby mee te nemen in het water. Maar het baby-zeehondje kan niet goed wegzwemmen. De jager loopt snel naar het witte baby-zeehondje toe en slaat hem met zijn knuppel. Hij snijdt de witte pels eraf. Zijn moeder kijkt er naar van een afstand en probeert wat te doen. Het baby-zeehondje krijst en huilt van de pijn. De jager neemt de pels mee en laat het baby-zeehondje achter. Het baby-zeehondje is dood. De jager en zijn collega’s gaan weer terug en hebben in totaal op een dag 20 000 pelzen afgesneden. Voor één pels krijgt een jager van een handelaar 2 dollar. De handelaar verkoopt in Europa een bontmantel voor 125 dollar! Op een dag in 1967 schrijft Elisabeth Simpson, een leraar aan de Universiteit van Cambridge in Engeland, een artikel in de krant over baby-zeehondjes: Voor het maken van bontmantels worden er elk jaar 185 000 baby-zeehondjes afgemaakt. Deze kleine zeehondjes leven vaak maar twee of drie dagen. Vaak worden de pelzen van baby-zeehondjes er al af gesneden, als ze nog niet dood zijn. De jagers vermoorden ook de ouders: 200 000 per jaar. Deze slachting moet stoppen. In 1874 zijn er 20 miljoen zeehonden vermoord en in 1935 4 miljoen. Nu zijn het er 1 miljoen. Wij moeten deze slachting helemaal stoppen. In de krant Paris-Match worden ook artikels over baby-zeehondjes geschreven. De reporteurs en de fotograven vertrekken naar de kust van Labrador, Canada. De reporteurs maken veel foto’s. De foto’s zijn afschuwelijk om te zien, want je ziet vermoorde baby-zeehondjes. Paris-Match publiceerde foto’s en schreef erbij: U kunt iets doen. Stop de slachtingen. Help de baby-zeehondjes! Paris-Match schreef er ook nog een lange tekst bij over baby-zeehondjes die de jagers afmaken. Duizenden brieven werden er geschreven naar Paris-Match. Brieven uit Frankrijk, België en Engeland. De prinses Poala van België schrijft: Ik ben geschokt van het artikel uit Paris-Match over de slachting van baby-zeehondjes. We moeten de slachting stoppen. Een klein meisje uit Roubaix schrijft: Op school heeft onze hooftlerares vertelt over de kleine zeehondjes. Ik, en de hele klas moest huilen. Het is afschuwelijk. Het moet gestopt worden. Een oude vrouw schrijft: De dieren zijn mijn vrienden. Ik heb zeven katten en ik hou erg veel van ze. Toen ik het artikel over de slachting van de kleine zeehondjes gelezen had, moest ik huilen! Ook de Engelse Dierenbescherming, een actrice, een oude man, en een dominee schrijven dat ze de slachting van baby-zeehondjes afschuwelijk vinden en dat het gestopt moet worden. Bij de duizenden brieven die aangekomen waren bij Paris-Match, waren veel brieven voorzien van handtekeningen. Er waren meer dan 20 000 handtekeningen verzameld. Een mens van radio en TV, Brian Davies kondigt vaak tussen zijn programma aan dat het jagen moet stoppen. Een directeur van een grote winkel uit Parijs verkoopt bontmantels en schrijft naar Paris-Match: Ik heb het artikel over baby-zeehondjes gelezen. Ik verkoop in mijn winkel nu geen bontmantels meer. In een ander land –Zwitserland bijvoorbeeld- organisseert men een boycot van bontmantels. De vrouwen zullen dan niet meer bontmantels kunnen kopen. En als laatste zegt de Canadese regering: Wij zullen het jagen op zeehonden tegengaan. We zullen een groot park maken met meren voor de zeehonden waar ze in kunnen spelen. Voor Paris-Match en de vrienden daarvan en Brian Davies is het een groot succes geworden. Tot vandaag worden er geen baby-zeehonden meer dood gemaakt. Een enkele oplossing is: de bontmantels niet verkopen voor gedurende 20 jaar.