Verhalend proza

Mooi rood is niet lelijk… Ik ga morgen in de supermarkt boodschappen doen. Ik ben vandaag ook al geweest maar ben daar maar snel weer weggegaan. Wat kan ik er aan doen dat ik rood haar heb? Veel Spanjaarden schelden me uit voor vuurtoren of voor stoplicht. Dat zijn niet alleen maar kinderen, maar ook volwassenen. En omdat ik dan huilend wegloop denken ze dat ook ik een klein kind ben dat erg snel huilt. En dat terwijl ik 23 ben! Ja, 23 welteverstaan. Ook het meisje in de supermarkt dat de schappen aan het bijvullen was begon me uit te schelden. Ze was, denk ik, maar 11 jaar. En dan zegt men dat de klant koning is! Maar ik ben toch een gezellig mens, en vaak ben ik in een dromerige bui omdat ik altijd wel op iemand verliefd ben. Ik ben dus huilend weggelopen, en tot mijn grote schrik waren de ramen van mijn splinternieuwe auto helemaal rood gespoten. Vervolgens heb ik een taxi aangehouden en ben naar huis gegaan. Toen maar even een paar vrienden gebeld of ze me mee wilden helpen met mijn auto schoon te maken. Ze zouden dezelfde avond nog komen en we zijn gelijk aan de slag gegaan. Doordat de verf met water in aanraking kwam, werd de verf weer vloeibaar zodat we op het laatste allemaal onder de verf zaten. Iedereen ging thuis even een douche nemen en daarna gingen we een avondje stappen. Het werd een supergezellige avond, eerst even een biertje drinken op een terrasje en daarna dansen in een club. Ik denk dat ik daar de liefde van mijn leven heb ontmoet. Hij loopt ook stage in Spanje, bij een pizzeria, komt ook uit Nederland en net als ik heb, heeft ook hij rood haar. En hij heeft prachtige ogen! Helderblauw, als ik in zijn ogen kijk voel ik me alsof ik verdrink. En zijn lichaam, ik heb nog nooit zo’n gespierd lichaam gezien. Ik kan echt nergens anders meer aan denken dan aan hem laat staan ergens over praten. En rood haar hebben heeft toch nog een voordeel: het liefste koosnaampje ter wereld! Hij noemt me ‘mooie rooie’. Maar lief dagboek van me, ik ga nu naar bed.