Opdracht 33
Periode 1 (1948-1967): Staat Israël wordt in het Joodse gedeelte uitgeroepen
De Arabieren, die het niet eens waren met de verdeling van Palestina eens waren, begonnen een gezamenlijke oorlog tegen Israël. Maar zij konden de staat niet veroveren en daardoor was er een groot onderling wantrouwen. Maar in plaats van hun eigen staat te veroveren, veroverde Israël nog meer stukken van de Arabieren en maakten dat tot eigen gebied. De Palestijnen die daar woonden, woonden dus opeens in Israëlisch gebied en ze vluchtten. In 1949 werden deze landsgrenzen officieel erkend. Toen kwam Nasser in 1952 aan de macht, door een staatgreep. Nasser was voor panArabisme (= het willen van een eigen Arabische staat, met een eigen culturr, taal enz. ) In de jaren ’50 was er een grote crisis en die kwam tot uitbarsting toen Egypte in 1967 de Suezkanaalmaatschappij nationaliseerde. Israël ging toen met Frankrijk en Engeland samenwerken om Nasser ten val te brengen en zij vielen toen de Arabieren aan. Maar daar reageerde de hele wereld verontwaardigd op en Frankrijk en Engeland moesten zich terugtrekken. Nasser werd daardoor gezien als de overwinnaar. In 1058 werd de Verenigde Arabische Replubiek opgericht. Syrië en Egypte werden samen één land met als hoofdstad Caïro. Maar toen kwam er een staatsgreep in Syrië (1961) en de V.A.R werd ontbonden. Syrië heeft later nog geprobeerd Israël aan te vallen en zo een Arabischse staat te maken, maar deze aanval werd afgeslagen. Periode 2(1967-1974): De Arabieren krijgen meer macht
Er waren veel conflicten en oorlogen tussen de Israëliers en de Palestijnen, maar geen van deze conflicten leidde tot een vrede. Ook vredesbesprekingen hielpen niets. Na deze oorlogen groeiden de aanhangers van de Palestnian Liberation Organisation, die in 1964 werd opgericht en de Palestijnen moest vertegenwoordigen binnen de Arabische Liga. Jordanië kreeg ontzettend veel Palestijnse vluchtelingen, maar wilde dat niet (want de Palestijnen wilde daar ook meer macht hebben) en verjoeg de Palestijnen met veel geweld uit het land. In 1974 werd de P.L.O vertegenwoordiger van de Palestijnen, met als leider Yasser Arafat. Periode 3(1974-1987): Vredesbesprekingen en opstanden
In de Camp Davidakkoorden van 1987 sloten Egypte en Israël vrede en maakten afspraken over Palestina. Maar die afspraken waren erg vaag en uiteindelijk gebeurde er nog niks. Er braken rellen uit van de Palestijnen, genaamd de intifada (1987)
Periode 4(1987-1993): Onderhandelingen
Er waren een heleboel onderhandelingen tussen de P.L.O en Israël in deze periode. Maar omdat hier niets uitkwam, ging de intifada gewoon door. In 1993 werd voor het eerst een akkoor gesloten: de Palestijnen kregen een eigen bestuur. In 1994 was er vrede tussen Jordanië en Israël. Periode 5(1993-2003): Geen uitkomsten
De vredesonderhandelingen gaan maar door, maar de rellen en aanslagen ook. Het ziet er naar uit dat er op kort termijn absoluut nog geen vrede komt tussen de Palestijnen en de Israëliers. Mensen wantrouwen elkaar teveel en blijven maar aanslagen plegen, waardoor men bang wordt en elkaar nog meer gaat wantrouwen. Opdracht 34: Naam: Yasser Arafat (Mohammed Abdal Raouf Arafat al-Qudwa al-Husaini) Geboren: 24 augustus 1929
Gestorven: - Nationaliteit: Egyptisch (Geboren in Caïro) Functie: Voorzitter Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) en president van de Palestijnse Autriteit (PA) Levensloop: Op vierjarige leeftijd is hij, na de dood van zijn moeder, bij een oom in Jeruzalem gaan wonen. Daar heerste een grote haat tegen de Engelsen. Toen werd zijn oom in de gevangenis gezet en moest Arafat weer terug naar zijn vader in Caïro. Zijn ouders waren al Palestijns nationalistisch, en in zijn studententijd kwam hij al op voor de Palestijnen. Hij was ook voorzitter van de Palestijnse Studentenbeweging. Na de oorlog van 1956 tussen Egypte en Israël werd Arafat door president Nasser verbannen, omdat hij zich met de Egyptisch-Israëlische betrekkingen had bemoeid. De jonge ingenieur Arafat vertrok naar Koeweit waar hij multimiljonair werd. De Palestijnse zaak bleef zijn belangstelling
houden en samen met Abu Jihad richtte hij in 1959 Al-Fatah op, een organisatie die met alle mogelijke middelen voor de Palestijnse zaak wilde vechten. Van die terroristische Al-Fatah moest Israël uiteraard niets hebben, maar de Arabische landen ook niet. Arafat wilde de Palestijnse zaak niet ondergeschikt maken aan de droom van Nasser en vele anderen in de Arabische wereld. Die droom was de herrijzenis van van één groot en machtig Arabisch Rijk zoals dat eens heeft bestaan. Er bestond veel wantrouwen in de Arabische wereld tegenover Al-Fatah en ook tegenover de in 1964 opgerichte PLO, een bundeling van Al Fatah en andere Palestijnse verzetsbewegingen. In die PLO werd Arafat al snel de belangrijkste man. Tegelijkertijd wilde de Arabische wereld de PLO ook niet openlijk laten vallen. De PLO werd erkend als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk, maar de steun aan de PLO bestond vooral uit mooie woorden. Pas na de oorlog van 1967 kwam er meer Arabische sympathie voor de Palestijnse zaak. Israël had in die oorlog Egyptisch, Jordaans en Syrisch grondgebied bezet en dus hadden die drie landen er belang bij dat Israël 'lastig' werd gevallen. Het was te gevaarlijk om het risico van een nieuwe oorlog met Israël te lopen, maar de PLO kon mooi het vuile terroristische werk opknappen. Het betekende niet dat de PLO nu opeens in de Arabische wereld werd vertrouwd. In 1970/71 zette de Jordaanse koning Hoessein zijn leger in om Arafat en zijn PLO het land uit te jagen. De Palestijnen kregen teveel praatjes en Hoessein vreesde voor zijn eigen macht. Na de bloedige verdrijving uit Jordanië dook de PLO op in Libanon, de zwakste Arabische staat. Arafat kreeg daar zoveel invloed dat hij later trots meldde: ,,Ik heerste over Libanon''. Libanon bleef niet lang de thuisbasis van de PLO. Israël viel in 1982 Libanon binnen en verdreef samen met christelijke Libanese machtsgroepen de PLO. Yasser Arafat zocht steun in Syrië, maar president Assad zette hem na enige tijd op het vliegtuig. Daarna bestreed Arafat vanuit Tunis de doodsvijand Israël, maar veel stelde het niet voor. De ontevredenheid onder de Palestijnen nam hand over hand toe en sommigen verruilden de PLO voor agressieve, islamitische bewegingen als de Hamas en de Islamitische Jihad. Arafat leek uitgespeeld. Yasser Arafat keerde terug op het wereldtoneel na de intifada van 1987. De PLO nam de opstand van de Palestijnse jongeren over en Arafat veranderde compleet van tactiek. Hij erkende de staat Israël en zwoer het terrorisme af. De boodschap was: ,,Met ons valt te praten''. Het duurde daarna tot 1993 voordat er echt gepraat werd. In het diepste geheim sloten de PLO en Israël in Oslo een akkoord. Later dat jaar schudden Arafat, president Clinton en de Israëlische premier Rabin elkaar de hand in de tuin van het Witte Huis. Toen werd afgesproken dat de Palestijnen zelfbestuur zouden krijgen in door Israël bezette gebieden. Arafat werd beloond met de Nobelprijs voor de vrede, samen met Rabin en de Israëlische minister van buitenlandse zaken Peres. Naam: Yitzak Rabin Geboren: 1922
Gestorven: 1995
Nationaliteit: Palestijns
Functie: Minister van Defensie, hielp mee bij het sluiten van de Oslo-akkoorden, soldaat, “winnaar” Zesdaagse Oorlog, premier Israël
Levensloop: Zijn vader was Russisch en zijn moeder Oekraiens. Rabin ging naar de hogere landbouwschool.. De joden, onder wie Rabin, bereiden in paramilitaire groepen de gewapende strijd voor. Als de Britten in 1948 het veld ruimen en Israel zijn onafhankelijkheid uitroept, heeft Rabin reeds het bevel over de elite-eenheid die Jeruzalem moet verdedigen tegen de Arabieren. De ster van de 26-jarige luitenant-kolonel met het super-analytisch brein, rijst pijlsnel. Rabin droeg op jonge leeftijd de verantwoordelijkheid voor het type operaties dat hem aanvankelijk gehaat maakte bij de Palestijnen, maar hem bij Israeli’s de bijnaam ‘Mr Security’ opleverde. De veiligheid van Israeli’s stond bij Rabin onder alle omstandigheden voorop. Arabieren kwamen bij hem op de tweede plaats. Yitzaks Rabins generaleske aura, niet te verwarren met zijn ontbrekend charisma deed in 1984 het wonder van zijn terugkeer als minister van Defensie in de regering van nationale eenheid geschieden. Yitzak Rabin heeft zijn analytisch brein sindsdien aan de oplossing van het dieptragische vraagstuk gegeven, waardoor de Israelische en Palestijnse volkeren zich zien geplaatst.
De Arabieren, die het niet eens waren met de verdeling van Palestina eens waren, begonnen een gezamenlijke oorlog tegen Israël. Maar zij konden de staat niet veroveren en daardoor was er een groot onderling wantrouwen. Maar in plaats van hun eigen staat te veroveren, veroverde Israël nog meer stukken van de Arabieren en maakten dat tot eigen gebied. De Palestijnen die daar woonden, woonden dus opeens in Israëlisch gebied en ze vluchtten. In 1949 werden deze landsgrenzen officieel erkend. Toen kwam Nasser in 1952 aan de macht, door een staatgreep. Nasser was voor panArabisme (= het willen van een eigen Arabische staat, met een eigen culturr, taal enz. ) In de jaren ’50 was er een grote crisis en die kwam tot uitbarsting toen Egypte in 1967 de Suezkanaalmaatschappij nationaliseerde. Israël ging toen met Frankrijk en Engeland samenwerken om Nasser ten val te brengen en zij vielen toen de Arabieren aan. Maar daar reageerde de hele wereld verontwaardigd op en Frankrijk en Engeland moesten zich terugtrekken. Nasser werd daardoor gezien als de overwinnaar. In 1058 werd de Verenigde Arabische Replubiek opgericht. Syrië en Egypte werden samen één land met als hoofdstad Caïro. Maar toen kwam er een staatsgreep in Syrië (1961) en de V.A.R werd ontbonden. Syrië heeft later nog geprobeerd Israël aan te vallen en zo een Arabischse staat te maken, maar deze aanval werd afgeslagen. Periode 2(1967-1974): De Arabieren krijgen meer macht
Er waren veel conflicten en oorlogen tussen de Israëliers en de Palestijnen, maar geen van deze conflicten leidde tot een vrede. Ook vredesbesprekingen hielpen niets. Na deze oorlogen groeiden de aanhangers van de Palestnian Liberation Organisation, die in 1964 werd opgericht en de Palestijnen moest vertegenwoordigen binnen de Arabische Liga. Jordanië kreeg ontzettend veel Palestijnse vluchtelingen, maar wilde dat niet (want de Palestijnen wilde daar ook meer macht hebben) en verjoeg de Palestijnen met veel geweld uit het land. In 1974 werd de P.L.O vertegenwoordiger van de Palestijnen, met als leider Yasser Arafat. Periode 3(1974-1987): Vredesbesprekingen en opstanden
Er waren een heleboel onderhandelingen tussen de P.L.O en Israël in deze periode. Maar omdat hier niets uitkwam, ging de intifada gewoon door. In 1993 werd voor het eerst een akkoor gesloten: de Palestijnen kregen een eigen bestuur. In 1994 was er vrede tussen Jordanië en Israël. Periode 5(1993-2003): Geen uitkomsten
De vredesonderhandelingen gaan maar door, maar de rellen en aanslagen ook. Het ziet er naar uit dat er op kort termijn absoluut nog geen vrede komt tussen de Palestijnen en de Israëliers. Mensen wantrouwen elkaar teveel en blijven maar aanslagen plegen, waardoor men bang wordt en elkaar nog meer gaat wantrouwen. Opdracht 34: Naam: Yasser Arafat (Mohammed Abdal Raouf Arafat al-Qudwa al-Husaini) Geboren: 24 augustus 1929
Gestorven: - Nationaliteit: Egyptisch (Geboren in Caïro) Functie: Voorzitter Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) en president van de Palestijnse Autriteit (PA) Levensloop: Op vierjarige leeftijd is hij, na de dood van zijn moeder, bij een oom in Jeruzalem gaan wonen. Daar heerste een grote haat tegen de Engelsen. Toen werd zijn oom in de gevangenis gezet en moest Arafat weer terug naar zijn vader in Caïro. Zijn ouders waren al Palestijns nationalistisch, en in zijn studententijd kwam hij al op voor de Palestijnen. Hij was ook voorzitter van de Palestijnse Studentenbeweging. Na de oorlog van 1956 tussen Egypte en Israël werd Arafat door president Nasser verbannen, omdat hij zich met de Egyptisch-Israëlische betrekkingen had bemoeid. De jonge ingenieur Arafat vertrok naar Koeweit waar hij multimiljonair werd. De Palestijnse zaak bleef zijn belangstelling
houden en samen met Abu Jihad richtte hij in 1959 Al-Fatah op, een organisatie die met alle mogelijke middelen voor de Palestijnse zaak wilde vechten. Van die terroristische Al-Fatah moest Israël uiteraard niets hebben, maar de Arabische landen ook niet. Arafat wilde de Palestijnse zaak niet ondergeschikt maken aan de droom van Nasser en vele anderen in de Arabische wereld. Die droom was de herrijzenis van van één groot en machtig Arabisch Rijk zoals dat eens heeft bestaan. Er bestond veel wantrouwen in de Arabische wereld tegenover Al-Fatah en ook tegenover de in 1964 opgerichte PLO, een bundeling van Al Fatah en andere Palestijnse verzetsbewegingen. In die PLO werd Arafat al snel de belangrijkste man. Tegelijkertijd wilde de Arabische wereld de PLO ook niet openlijk laten vallen. De PLO werd erkend als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk, maar de steun aan de PLO bestond vooral uit mooie woorden. Pas na de oorlog van 1967 kwam er meer Arabische sympathie voor de Palestijnse zaak. Israël had in die oorlog Egyptisch, Jordaans en Syrisch grondgebied bezet en dus hadden die drie landen er belang bij dat Israël 'lastig' werd gevallen. Het was te gevaarlijk om het risico van een nieuwe oorlog met Israël te lopen, maar de PLO kon mooi het vuile terroristische werk opknappen. Het betekende niet dat de PLO nu opeens in de Arabische wereld werd vertrouwd. In 1970/71 zette de Jordaanse koning Hoessein zijn leger in om Arafat en zijn PLO het land uit te jagen. De Palestijnen kregen teveel praatjes en Hoessein vreesde voor zijn eigen macht. Na de bloedige verdrijving uit Jordanië dook de PLO op in Libanon, de zwakste Arabische staat. Arafat kreeg daar zoveel invloed dat hij later trots meldde: ,,Ik heerste over Libanon''. Libanon bleef niet lang de thuisbasis van de PLO. Israël viel in 1982 Libanon binnen en verdreef samen met christelijke Libanese machtsgroepen de PLO. Yasser Arafat zocht steun in Syrië, maar president Assad zette hem na enige tijd op het vliegtuig. Daarna bestreed Arafat vanuit Tunis de doodsvijand Israël, maar veel stelde het niet voor. De ontevredenheid onder de Palestijnen nam hand over hand toe en sommigen verruilden de PLO voor agressieve, islamitische bewegingen als de Hamas en de Islamitische Jihad. Arafat leek uitgespeeld. Yasser Arafat keerde terug op het wereldtoneel na de intifada van 1987. De PLO nam de opstand van de Palestijnse jongeren over en Arafat veranderde compleet van tactiek. Hij erkende de staat Israël en zwoer het terrorisme af. De boodschap was: ,,Met ons valt te praten''. Het duurde daarna tot 1993 voordat er echt gepraat werd. In het diepste geheim sloten de PLO en Israël in Oslo een akkoord. Later dat jaar schudden Arafat, president Clinton en de Israëlische premier Rabin elkaar de hand in de tuin van het Witte Huis. Toen werd afgesproken dat de Palestijnen zelfbestuur zouden krijgen in door Israël bezette gebieden. Arafat werd beloond met de Nobelprijs voor de vrede, samen met Rabin en de Israëlische minister van buitenlandse zaken Peres. Naam: Yitzak Rabin Geboren: 1922
Gestorven: 1995
Nationaliteit: Palestijns
Functie: Minister van Defensie, hielp mee bij het sluiten van de Oslo-akkoorden, soldaat, “winnaar” Zesdaagse Oorlog, premier Israël
Levensloop: Zijn vader was Russisch en zijn moeder Oekraiens. Rabin ging naar de hogere landbouwschool.. De joden, onder wie Rabin, bereiden in paramilitaire groepen de gewapende strijd voor. Als de Britten in 1948 het veld ruimen en Israel zijn onafhankelijkheid uitroept, heeft Rabin reeds het bevel over de elite-eenheid die Jeruzalem moet verdedigen tegen de Arabieren. De ster van de 26-jarige luitenant-kolonel met het super-analytisch brein, rijst pijlsnel. Rabin droeg op jonge leeftijd de verantwoordelijkheid voor het type operaties dat hem aanvankelijk gehaat maakte bij de Palestijnen, maar hem bij Israeli’s de bijnaam ‘Mr Security’ opleverde. De veiligheid van Israeli’s stond bij Rabin onder alle omstandigheden voorop. Arabieren kwamen bij hem op de tweede plaats. Yitzaks Rabins generaleske aura, niet te verwarren met zijn ontbrekend charisma deed in 1984 het wonder van zijn terugkeer als minister van Defensie in de regering van nationale eenheid geschieden. Yitzak Rabin heeft zijn analytisch brein sindsdien aan de oplossing van het dieptragische vraagstuk gegeven, waardoor de Israelische en Palestijnse volkeren zich zien geplaatst.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
D.
D.
De oorlog tegen Israël niets anders is en ook nooit iets anders geweest is, dan een klassieke Jihad.Israël wordt niet alleen bedreigd door de Palestijnse Autoriteit (PA), maar ook door de hele islamitische wereld.Het enige wat voor de Palestijns-Arabische leiders aanvaardbaar is, is de stichting van een Palestijnse staat, die Gaza gebied en Israël omvat....Het Israëlisch-Arabisch conflict is in feite een gepolitiseerde versie van de eeuwenoude haat van de Islam tegenover het jodendom.Het gevecht om het bezit van de kleine landstrook, tussen de Jordaan en de Middellandse Zee, dat wij kennen als Israël, stamt van ver voor onze jaartelling. In de oudheid vochten Joden en Romeinen erom, daarna Byzantijnen en moslims, later kruisvaarders en Mameluken, daarna Turken en Britten en nu Palestijnen en Israël.Wie de geschiedenis een beetje kent, weet dat Jeruzalem al in 1004 v.Chr. door koning David werd gesticht als hoofdstad van Israël. Deze stad werd pas in 638 door Kalief Omar veroverd. In die tijd stonden er alleen kerkgebouwen in de stad en ook op de Tempelberg,die in Al-Aksa moskee veranderd(een bewijs van islamitische kolonisatie)....
6 jaar geleden
Antwoorden