Het Wye Plantation akkoord

Met het Wye Plantation akkoord is het jaren durende Palestijns/Israëlische conflict nog niet opgelost. Door Mehmet Ari Het Wye Plantation akkoord is nog maar net afgesloten en nu is al duidelijk dat het Israëlische kabinet niet zomaar overslag gaat om dit akkoord ten uitvoer te brengen. Het lijkt er zelfs op dat de Israëlische premier Netanyahu iedere gebeurtenis van Palestijnse zijde aanpakt om wat voor akkoord dan ook naast zich neer te leggen. Ondertussen gaat Israël door met haar nederzettingenbeleid en de daarbij behorende verjoodsing van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. De Palestijnse leider Arafat dreigt daarom op zijn beurt met het uitroepen van een Palestijnse staat op 4 mei 1999. Want hoewel Arafat onlangs Netanyahu "een partner in vrede" heeft genoemd, is het wantrouwen tussen de twee leiders nog erg groot. Netanyahu eist steeds luider dat Arafat de extremistische Palestijnen van de fundamentalistische Hamaspartij in de hand houdt en vermeende Hamas activisten oppakt. De Palestijnse leider heeft dit beloofd te doen, maar hij ziet graag dat Israël eens begint met de teruggave van grond aan Palestijnen. Het Palestijnse volk kan alleen dan volgens hem geloven in het op 23 oktober j.l. afgesloten akkoord. In het akkoord dat in het Amerikaanse Wye Plantation onder auspiciën van president Clinton eind oktober is ondertekend, heeft Israël immers beloofd nog eens dertien procent (dit maakt dat de Palestijnse Autoriteit dan veertig procent van de Westoever en zestig procent van Gaza in handen krijgt) van de Westbank af te dragen aan de Palestijnen. De Palestijnse Autoriteit zouden samen met de Amerikaanse CIA het terrorisme aanpakken. Het curieuze is eigenlijk wel dat deze afspraken al eerder genoemd zijn in de Oslo akkoorden, die beide partijen in 1993 hebben ondertekend. Ongelijkheid
Hoe komt het toch dat vrede in het Midden-Oosten niet vanzelfsprekend is? De Belgische schrijver Lucas Catherine heeft daar een heldere verklaring voor. Volgens hem, zoals hij het beschrijft in zijn boek "De Palestijnen, een volk teveel?", kan vrede nooit bewerkstelligd worden zolang Israël het Palestijns bestaansrecht ontkent door hun de fundamentele rechten te ontnemen als volk zijnde. In het kader van de actualiteit kan men deze uitleg gebruiken om Israël's weigering om grond af te staan te begrijpen. Imad el Kaka van de Joods-Palestijnse Dialooggroep in Amsterdam heeft een duidelijke mening over het Palestijns-Israëlisch conflict. Als je het conflict onder de loep neemt, dan zal zelfs een leek zien dat er ongelijkheid van macht is", zegt de woordvoerder. "Nu ook met het Wye Plantation is het nog steeds zo dat de Palestijnen zich moeten bewijzen, terwijl de Israëliërs met pijn en moeite een vierkant centimeter grond aan de Palestijnen teruggeven. Vrede moet van twee kanten komen en zolang Israël doorgaat met haar nederzettingenbeleid zullen de Palestijnen steeds gefrustreerder raken en dat zal zich weer uiten in een gewelddadige confrontatie." El Kaka lijkt gelijk te hebben. De Nederlandse media berichten immers volop over nieuwe nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever. Zo zou volgens de Volkskrant van 3 november j.l. en van 13 november j.l. met goedkeuring van de Israëlische premier Netanyahu de bouw van enkele Joodse wijken rond en nabij Oost-Jezuzalem worden bewerkstelligd. Hiermee geeft de Israëlische premier impliciet toestemming om de groei van nederzettingen en de verjoodsing van de Westbank door te voeren. Hamas

De extremistische beweging Hamas gebruikt tegelijkertijd het Israëlische nederzettingenbeleid als excuus om door te gaan met gewelddadige acties tegen de joodse staat. Deze beweging heeft immers veel gewelddadige acties op haar naam staan en onlangs nog een actie gepleegd, waardoor het Israëlische kabinet het Wye Plantation akkoord niet kon goedkeuren. Echter de verjoodsing van de Westbank en de afsluiting van de Palestijnse gebieden waardoor veel Palestijnen niet naar hun werk kunnen gaan, is voor veel uitzichtloze Palestijnen de stad minder klein om zich bij Hamas te voegen. Gevolg: aanhang van de PLO van Arafat gaat slinken, waardoor de tegenstanders van vrede van aantal zal groeien. In het boek "Midden-Oosten" van de historicus Ruud Hoff wordt ook duidelijk gemaakt dat het nederzettingenbeleid zowel voor de linkse arbeiderspartij als door de nu leidende rechtse Likud partij in Israël gestimuleerd wordt. Volgens Hoff is de hele intensie van de oprichting van de staat Israël in 1948 geweest dat het een joods tehuis moest zijn voor alle joden ter wereld. Deze zionistische gedachtengang is dus de belangrijkste pilaar waar de staat Israël op steunt. Wat is er eigenlijk in de loop der jaren met de Palestijnen gebeurd? El Kaka van het JPD verwoordt het treffend als hij zegt dat de Palestijnen als volk zijn ontkend en niet als vanzelfsprekend het recht krijgen om te wonen in het land dat al eeuwen door hun is bewoond. El Kaka: "Het zelfbeschikkingsrecht der volkeren van de Verenigde Naties geldt blijkbaar niet voor de Palestijnen! Hij maakt duidelijk dat de terroristische aanslagen in de jaren zeventig, bijvoorbeeld de vliegtuigkapingen door Palestijnse vrijheidsstijders, er uiteindelijk tot hebben bijgedragen dat de aandacht op het Palestijnse volk werd bevestigd. Zodoende was het mogelijk dat Arafat in de jaren zeventig met een olijftakje in de hand de verenigde naties in Gènève heeft toegesproken. Het Palestijnse probleem werd aangehoord. Decennium
Nu, meer dan twintig jaar later, is het conflict in het Midden-Oosten echter nog steeds niet opgelost. Het moeizame verloop van de besprekingen over het probleem toont aan dat het waarschijnlijk nog een decennium de tijd nodig zal hebben alvorens een oplossing voor handen ligt. De Palestijnen moeten van de Israëliërs de terroristische acties staken. En de Israëliërs moeten van de Palestijnen grond afstaan om hun vredesbedoelingen te tonen. Want zolang de Israëliërs doorgaan met hun uitbreidingen van de nederzettingen op Palestijns grondgebied zal rechtvaardigheid voor de Palestijnen steeds verder te zoeken zijn. Het Wye Plantation accoord
De belangrijkste punten uit de overeenkomst tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit. Terugtrekking. Binnen een jaar draagt Israël in drie fasen 12 procent van de Westoever aan het Palestijns gezag over. Het Israëlische leger houdt daar "de totale verantwoordelijkheid" voor de veiligheid. Nog eens 1,1 procent van de Jordaanoever komt helemaal onder Palestijns gezag. Israël trekt zich geheel terug uit de 14,2 procent die nu onder gezamenlijk bestuur staat. Jeruzalem. Israël en de Palestijnen gaan meteen onderhandelen over hun definitieve grenzen, de status van Jeruzalem en de positie van de joodse vestigingen. Terrorisme. De Palestijnse Autoriteit maakt een actieplan tegen het terrorisme. Groepen die gewapende aanslagen beramen, worden ontmanteld. Radicale moslims die worden beschuldigd van aanslagen, worden gearresteerd. Israël geeft de Palestijnen een lijst met vermoedelijke terroristen. De CIA beoordeelt als scheidsrechter het bewijsmateriaal. Een Israëlisch-Palestijnse commissie pakt anti-Israëlische uitingen op scholen en in Palestijnse media aan. Handvest. De PLO schrapt de bepalingen in het PLO-handvest waarin tot vernietiging van de staat Israël wordt opgeroepen. Als de Israëlische troepenterugtrekking is voltooid, bekrachtigen alle "bevoegde Palestijnse organen" dit besluit. President Clinton woont deze plechtigheid bij. Corridors. De Palestijnen moeten twee corridors tussen de Gazastrook en de Westoever gebruiken. Gevangenen. Israël laat in drie fasen 750 (400 volgens Israël) van de 3500 Palestijnse gevangenen vrij. Infrastructuur. In de Gazastrook kunnen een vliegveld en een haven worden geopend.