Zijn elektronische huisdieren
de toekomst?
Inleiding
Naar aanleiding van opdracht 30 van blok 2 heb ik dit werkstukje gemaakt met de stelling of elektronische huisdieren de huisdieren van de toekomst zijn. Dit leek mij wel interessant om te onderzoeken en een origineel en actueel onderwerp, vandaar. Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk antwoord te geven op mijn onderzoeksvraag en ik hoop dat degene die dit leest hier ook wat van opsteekt.
Interviewvragen
Vraag 1:
Wat was de reden dat je een tamagothi gekocht hebt?
Vraag 2:
Wat was jouw verwachting van dit elektronische huisdiertje?
Vraag 3:
Is die mening beïnvloed door de media, vrienden of familie?
Vraag 4:
Is die verwachting uiteindelijk uitgekomen?
Vraag 5:
Wat is jouw uiteindelijke mening over die tamagothi?
Vraag 6:
Waarom denk je dat elektronische huisdieren uiteindelijk een massaproduct
werden?
Vraag 7:
Vind je de hype rond de elektronische huisdieren terecht?
Vraag 8:
Wat is je uiteindelijke mening over robots?
Vraag 9:
Wat is het huisdier van de toekomst volgens jou?
Vraag 10:
De aanschaf van een elektronisch huisdier of een levend huisdier, waar zou
jij voor kiezen? Het interview Om te onderzoeken wat mensen nu eigenlijk echt vinden van elektronische huisdieren, heb ik de proef op de som genomen en een meisje, Anita Reijn genaamd, geïnterviewd waarvan ik wist dat zij in het verleden ooit zo’n diertje had verzorgd, namelijk de zogenaamde tamagothi. Op de bank van de sportschool waarop wij ons hadden gezeteld, kwamen de antwoorden op mijn vragen eerst twijfelend uit haar mond, maar gedurende het interview kwamen er een aantal verrassende uitspraken naar voren… De invloed van de omgeving Als eerste kreeg Anita de tamagothi in het oog door middel van een reclamespotje op één van de vele televisiekanalen hier in Nederland. Haar eerste indruk was niet al te enthousiast; het was wel leuk, maar wat had je er nu aan? Bovendien gaf de prijs van rond de honderd gulden niet echt aanzet tot kopen. Haar mening was dat je een levend huisdier toch echt niet kon inruilen voor een digitaal beestje waarnaar je kan kijken via een klein beeldschermpje, je had immers geen contact met het dier. Al snel werd dit meisje zich ervan bewust dat steeds meer klasgenootjes, vrienden en vriendinnen, buurmeisjes en –jongetjes na verloop van tijd zo’n nieuwe tamagothi hadden gekocht. Iedereen was maar al te enthousiast over dit nieuwe speeltje en ook bijna iedere speelgoedzaak bood dit computertje aan in vele folders en steeds voor een lagere prijs! Langzamerhand werd Anita nieuwsgierig en begon haar verlangen te groeien om net zoals de meeste mensen ook zo’n huisdiertje aan te schaffen. Na lang zeuren gaf haar moeder eindelijk toe en kreeg Anita de tamagothi in haar handen gedrukt en de vreugde die ze toen had, herinnert ze zich nog als de dag van vandaag. Andere verwachtingen De eerste dagen stonden bij dit toen jonge meisje volledig in het teken van dat elektrische huisdiertje. Ze verzorgde hem op en top; zoals een echte moeder het behoorde te doen, luidde haar mening. Overal nam ze hem mee naar toe: naar school, naar vriendjes en naar haar eigen kamer. Maar na de eerste week begon het beestje Anita een beetje te vervelen. Er waren maar enkele knopjes die je kon gebruiken om je tamagothi zo goed mogelijk bij te staan, en dus ook maar een beperkt aantal mogelijkheden. Iedereen die het diertje had aangeschaft, was zeer positief geweest en dit meisje had voor zichzelf bepaald dat zij haar speeltje nog beter zou verzorgen dan iedereen om haar heen. Tot tegenstelling tot alle verhaaltjes die ze had gehoord, deed haar computertje vreemd en vertoonde deze niet de gedragskenmerken, die hij hoorde te vertonen. Langzamerhand begon de tamagothi Anita steeds minder te vermaken, want de verwachtingen die ze had opgebouwd, waren helemaal niet uitgekomen. Het duurde daarom niet lang of het meisje interesseerde zich niet meer voor het elektronische huisdier en gooide het weg… De hype Hoewel haar eigen computertje haar niet is bevallen, heeft ze toch van mening dat de hype die ontstond rondom deze ‘beestjes’ helemaal terecht is. Volgens Anita hebben deze elektronische huisdieren aparte kenmerken, zodat het voor mensen aantrekkelijker wordt gemaakt om zoiets te kopen als een levend huisdier. Enkele kenmerken zijn namelijk dat deze gemakkelijk overal mee naar toe te nemen zijn, voor kinderen is het een goede oefening ter voorbereiding op een levend huisdier en je kan dit diertje alles laten doen wat je wilt, want het heeft immers geen eigen wil. Het feit dat dit product uiteindelijk een massaproduct werd, ligt aan de volgende factoren: · Het is iets nieuws, dus er bestaat een nieuwe markt voor. · Deze beesten hebben geen eigen wil, je kunt ze dus alles laten doen wat jij wilt en je zult nooit te maken krijgen met ongehoorzaamheid. · Dit is hét huisdier bij uitstek voor mensen met weinig tijd, een fenomeen dat zich de laatste jaren steeds vaker voordoet. Naarmate de tijd vordert, zullen de huisdieren stilletjes aan verdwijnen, aldus Anita. In de
toekomst zal iedereen het waarschijnlijk nog veel drukker hebben en tijd om schoon te maken zal er al helemaal niet meer bij zijn (maar daar zullen dan al wel de nodige machines voor uitgevonden zijn), er is hiervoor nog maar één alternatief: een robot. Hij doet alles wat je zegt, geeft je toch, wanneer je wilt, afleiding en verzorgen hoef je dit ding niet te doen. Een simpele conclusie wat dit betreft: geen troep, maar wel een huisdier.
Levende dieren winnen
Nu Anita al de nodige ervaring had opgedaan met levende én elektronische huisdieren, was haar keuze voor welke soort ze zelf zou willen hebben, niet zo moeilijk. Hoewel een robot veel schoner is en ook makkelijker in de omgang, zou Anita een echt huisdier voor geen goud in willen ruilen tegen een computer. Levende wezens geven immers liefde en warmte af, iets wat computers nooit zouden kunnen doen, en je kunt ze ook echt aanraken. Niet zoals bij een tamagothi dus, waarnaar je enkel en alleen maar naar een beeldschermpje kan staren. Ja, elektronische dieren zijn leuk, maar alleen maar voor eventjes. Het is nieuw en iedereen is nieuwsgierig. Maar levende huisdieren, zoals katten en honden, zullen je echt gaan respecteren en kruipen dicht naast je op de bank, iets wat robots nooit zullen doen, hetgeen ze geen emoties kunnen creëren.
Beschouwing
Mijn eigen ervaring
Ik heb zelf nooit een robothuisdier gehad, maar toen ik kleiner was en nog op de basisschool zat, kende ik heel veel kinderen die net zoals Anita zo’n beestje gekocht of gekregen hadden. In het begin voelde ik mij daarom ook een buitenstaander, ik had immers geen tamagothi. Daarom begon ik ook bij mijn moeder te zeuren, maar zij gaf juist niet toe, omdat zij van mening was dat het geld voor veel betere doeleinden gebruikt zou kunnen worden. En ja, ze had gelijk. Hoewel eerst nog haast iedereen het computertje stiekem mee naar vriendinnen of vriendjes nam, maar ook naar school, begonnen de meeste kinderen zich al niet meer geamuseerd te voelen door het diertje. De jongetjes en meisjes dachten dat ze met de aanschaf van de tamagothi een nieuw vriendje in huis gehaald hadden, maar ze hadden zich vergist. Robots kunnen immers geen emoties weergeven en herkennen (er zijn wel ontwikkelingen op dat gebied, maar voor een huishouden is het natuurlijk onmogelijk om zoiets aan te schaffen). Massaproductie veroorzaakt eigen problemen
Ik denk dus ook dat er enkele uitspraken van Anita op toe te passen zijn, namelijk dat het iets nieuws is en dat iedereen het wil uitproberen. Eerst waren daarom de prijzen voor een minder ontwikkeld computertje daarom tegen de honderd gulden, terwijl ze nu de furby’s (nieuw soort elektronisch huisdiertje) haast niet meer aan de straatstenen kwijt kunnen voor de prijs van vijfentwintig gulden. Dit fenomeen wordt verzadiging genoemd en is eigenlijk heel erg logisch. Eerst wordt er minder veel geproduceerd, maar de mensen vinden het product interessant en er is veel vraag naar. Er wordt dus meer geproduceerd om aan de vraag van de mensen tegemoet te komen en de prijzen dalen iets, aangezien er makkelijker en goedkoper geproduceerd kan worden. Zo ontstaat kort de massaproductie. Op dit moment is het in Nederland zo (en niet alleen in Nederland) dat bijna alle belangstellenden voor een furby er nu één of meer hebben en het zonde vinden van hun geld om er nog meer te kopen. De doelgroep is als het ware opgeraakt en dat is de schuld van de eigen industrie. De toekomst
Anita had helemaal gelijk toen ze meende dat computers de echte, levende huisdieren in de toekomst zullen vervangen. De nadelen die levende dieren hebben, kunnen uiteindelijk helemaal weggelaten worden, terwijl men weer een nieuwe soort robot aan het produceren is. Een robot wordt dus eigenlijk geperfectioneerd, alle slechte eigenschappen worden vervangen door betere eigenschappen, zoals het herkennen van emoties. Ja, het herkennen van emoties is voor een robot op dit moment nog te lastig, maar het zal niet lang meer duren totdat dit ook in zijn bereik ligt, want wetenschappers produceren steeds betere computers. Wat voor andere onverwachte dingen ons nog te wachten komen te staan in de toekomst op het gebied van robots en computers is nu nog onvoorspelbaar… Evaluatie Ik vond het maken van dit werkstuk best wel lastig, want om te beginnen heb ik het hier over een onderwerp wat pas de laatste jaren aan de orde is gekomen en er was dus niets over elektronische huisdieren te vinden in de bibliotheek. Gelukkig kon ik nog wel wat informatie vinden op internet, maar het overgrote deel was erg subjectief en dus onbruikbaar. Er zijn namelijk wel tien keer zoveel ‘furbylovers’ en ‘furbyhaters’ actief op het World Wide Web en hebben daar ook een eigen website gevestigd, als dat er informatie te vinden is die echt bruikbaar is. Het zoeken van een persoon was echter geen probleem, omdat de jongeren van mijn leeftijd ongeveer met dezelfde hype te maken hebben gehad en ik kon er zo gemakkelijk eentje uitkiezen. Het laatste wat me eigenlijk best wel tegen gevallen is, is dat ik niet op tijd aan dit werkstuk begonnen ben en heb mij best wel moeten haasten om het op tijd af te krijgen. Er waren namelijk wat onvoorziene omstandigheden in mijn omgeving, waardoor ik op deze ochtend (vijftien november 2001) mijzelf om vier uur ’s ochtends uit bed heb moeten slepen om dit op tijd af te krijgen. Ik ben erg tevreden met het resultaat, ik had nooit verwacht dat het toch nog zo zou worden als dat het er nu uitziet. Ik denk dat ik het maken van dit werkstuk niet zo erg vond, omdat je zelf een onderwerp uit kon kiezen en dan heb je toch wat meer vrijheid. Over het algemeen ben ik dus zeer positief over deze opdracht.
Bronvermelding
De bronnen die ik gebruikt heb bij het maken van dit werkstuk zijn:
· www.nrc.nl/W2/Nieuws/2000/05/26/Vp/cs.html
Bronnaam: de ontwikkeling van de robot · www.i-cybie.com
Bronnaam: een nieuw ontwikkelde robot · http://ezine.nsn.be/gadgets.htm
Bronnaam: Aibo, een verbeterde robot
jij voor kiezen? Het interview Om te onderzoeken wat mensen nu eigenlijk echt vinden van elektronische huisdieren, heb ik de proef op de som genomen en een meisje, Anita Reijn genaamd, geïnterviewd waarvan ik wist dat zij in het verleden ooit zo’n diertje had verzorgd, namelijk de zogenaamde tamagothi. Op de bank van de sportschool waarop wij ons hadden gezeteld, kwamen de antwoorden op mijn vragen eerst twijfelend uit haar mond, maar gedurende het interview kwamen er een aantal verrassende uitspraken naar voren… De invloed van de omgeving Als eerste kreeg Anita de tamagothi in het oog door middel van een reclamespotje op één van de vele televisiekanalen hier in Nederland. Haar eerste indruk was niet al te enthousiast; het was wel leuk, maar wat had je er nu aan? Bovendien gaf de prijs van rond de honderd gulden niet echt aanzet tot kopen. Haar mening was dat je een levend huisdier toch echt niet kon inruilen voor een digitaal beestje waarnaar je kan kijken via een klein beeldschermpje, je had immers geen contact met het dier. Al snel werd dit meisje zich ervan bewust dat steeds meer klasgenootjes, vrienden en vriendinnen, buurmeisjes en –jongetjes na verloop van tijd zo’n nieuwe tamagothi hadden gekocht. Iedereen was maar al te enthousiast over dit nieuwe speeltje en ook bijna iedere speelgoedzaak bood dit computertje aan in vele folders en steeds voor een lagere prijs! Langzamerhand werd Anita nieuwsgierig en begon haar verlangen te groeien om net zoals de meeste mensen ook zo’n huisdiertje aan te schaffen. Na lang zeuren gaf haar moeder eindelijk toe en kreeg Anita de tamagothi in haar handen gedrukt en de vreugde die ze toen had, herinnert ze zich nog als de dag van vandaag. Andere verwachtingen De eerste dagen stonden bij dit toen jonge meisje volledig in het teken van dat elektrische huisdiertje. Ze verzorgde hem op en top; zoals een echte moeder het behoorde te doen, luidde haar mening. Overal nam ze hem mee naar toe: naar school, naar vriendjes en naar haar eigen kamer. Maar na de eerste week begon het beestje Anita een beetje te vervelen. Er waren maar enkele knopjes die je kon gebruiken om je tamagothi zo goed mogelijk bij te staan, en dus ook maar een beperkt aantal mogelijkheden. Iedereen die het diertje had aangeschaft, was zeer positief geweest en dit meisje had voor zichzelf bepaald dat zij haar speeltje nog beter zou verzorgen dan iedereen om haar heen. Tot tegenstelling tot alle verhaaltjes die ze had gehoord, deed haar computertje vreemd en vertoonde deze niet de gedragskenmerken, die hij hoorde te vertonen. Langzamerhand begon de tamagothi Anita steeds minder te vermaken, want de verwachtingen die ze had opgebouwd, waren helemaal niet uitgekomen. Het duurde daarom niet lang of het meisje interesseerde zich niet meer voor het elektronische huisdier en gooide het weg… De hype Hoewel haar eigen computertje haar niet is bevallen, heeft ze toch van mening dat de hype die ontstond rondom deze ‘beestjes’ helemaal terecht is. Volgens Anita hebben deze elektronische huisdieren aparte kenmerken, zodat het voor mensen aantrekkelijker wordt gemaakt om zoiets te kopen als een levend huisdier. Enkele kenmerken zijn namelijk dat deze gemakkelijk overal mee naar toe te nemen zijn, voor kinderen is het een goede oefening ter voorbereiding op een levend huisdier en je kan dit diertje alles laten doen wat je wilt, want het heeft immers geen eigen wil. Het feit dat dit product uiteindelijk een massaproduct werd, ligt aan de volgende factoren: · Het is iets nieuws, dus er bestaat een nieuwe markt voor. · Deze beesten hebben geen eigen wil, je kunt ze dus alles laten doen wat jij wilt en je zult nooit te maken krijgen met ongehoorzaamheid. · Dit is hét huisdier bij uitstek voor mensen met weinig tijd, een fenomeen dat zich de laatste jaren steeds vaker voordoet. Naarmate de tijd vordert, zullen de huisdieren stilletjes aan verdwijnen, aldus Anita. In de
Ik heb zelf nooit een robothuisdier gehad, maar toen ik kleiner was en nog op de basisschool zat, kende ik heel veel kinderen die net zoals Anita zo’n beestje gekocht of gekregen hadden. In het begin voelde ik mij daarom ook een buitenstaander, ik had immers geen tamagothi. Daarom begon ik ook bij mijn moeder te zeuren, maar zij gaf juist niet toe, omdat zij van mening was dat het geld voor veel betere doeleinden gebruikt zou kunnen worden. En ja, ze had gelijk. Hoewel eerst nog haast iedereen het computertje stiekem mee naar vriendinnen of vriendjes nam, maar ook naar school, begonnen de meeste kinderen zich al niet meer geamuseerd te voelen door het diertje. De jongetjes en meisjes dachten dat ze met de aanschaf van de tamagothi een nieuw vriendje in huis gehaald hadden, maar ze hadden zich vergist. Robots kunnen immers geen emoties weergeven en herkennen (er zijn wel ontwikkelingen op dat gebied, maar voor een huishouden is het natuurlijk onmogelijk om zoiets aan te schaffen). Massaproductie veroorzaakt eigen problemen
Ik denk dus ook dat er enkele uitspraken van Anita op toe te passen zijn, namelijk dat het iets nieuws is en dat iedereen het wil uitproberen. Eerst waren daarom de prijzen voor een minder ontwikkeld computertje daarom tegen de honderd gulden, terwijl ze nu de furby’s (nieuw soort elektronisch huisdiertje) haast niet meer aan de straatstenen kwijt kunnen voor de prijs van vijfentwintig gulden. Dit fenomeen wordt verzadiging genoemd en is eigenlijk heel erg logisch. Eerst wordt er minder veel geproduceerd, maar de mensen vinden het product interessant en er is veel vraag naar. Er wordt dus meer geproduceerd om aan de vraag van de mensen tegemoet te komen en de prijzen dalen iets, aangezien er makkelijker en goedkoper geproduceerd kan worden. Zo ontstaat kort de massaproductie. Op dit moment is het in Nederland zo (en niet alleen in Nederland) dat bijna alle belangstellenden voor een furby er nu één of meer hebben en het zonde vinden van hun geld om er nog meer te kopen. De doelgroep is als het ware opgeraakt en dat is de schuld van de eigen industrie. De toekomst
Anita had helemaal gelijk toen ze meende dat computers de echte, levende huisdieren in de toekomst zullen vervangen. De nadelen die levende dieren hebben, kunnen uiteindelijk helemaal weggelaten worden, terwijl men weer een nieuwe soort robot aan het produceren is. Een robot wordt dus eigenlijk geperfectioneerd, alle slechte eigenschappen worden vervangen door betere eigenschappen, zoals het herkennen van emoties. Ja, het herkennen van emoties is voor een robot op dit moment nog te lastig, maar het zal niet lang meer duren totdat dit ook in zijn bereik ligt, want wetenschappers produceren steeds betere computers. Wat voor andere onverwachte dingen ons nog te wachten komen te staan in de toekomst op het gebied van robots en computers is nu nog onvoorspelbaar… Evaluatie Ik vond het maken van dit werkstuk best wel lastig, want om te beginnen heb ik het hier over een onderwerp wat pas de laatste jaren aan de orde is gekomen en er was dus niets over elektronische huisdieren te vinden in de bibliotheek. Gelukkig kon ik nog wel wat informatie vinden op internet, maar het overgrote deel was erg subjectief en dus onbruikbaar. Er zijn namelijk wel tien keer zoveel ‘furbylovers’ en ‘furbyhaters’ actief op het World Wide Web en hebben daar ook een eigen website gevestigd, als dat er informatie te vinden is die echt bruikbaar is. Het zoeken van een persoon was echter geen probleem, omdat de jongeren van mijn leeftijd ongeveer met dezelfde hype te maken hebben gehad en ik kon er zo gemakkelijk eentje uitkiezen. Het laatste wat me eigenlijk best wel tegen gevallen is, is dat ik niet op tijd aan dit werkstuk begonnen ben en heb mij best wel moeten haasten om het op tijd af te krijgen. Er waren namelijk wat onvoorziene omstandigheden in mijn omgeving, waardoor ik op deze ochtend (vijftien november 2001) mijzelf om vier uur ’s ochtends uit bed heb moeten slepen om dit op tijd af te krijgen. Ik ben erg tevreden met het resultaat, ik had nooit verwacht dat het toch nog zo zou worden als dat het er nu uitziet. Ik denk dat ik het maken van dit werkstuk niet zo erg vond, omdat je zelf een onderwerp uit kon kiezen en dan heb je toch wat meer vrijheid. Over het algemeen ben ik dus zeer positief over deze opdracht.
Bronnaam: de ontwikkeling van de robot · www.i-cybie.com
Bronnaam: een nieuw ontwikkelde robot · http://ezine.nsn.be/gadgets.htm
Bronnaam: Aibo, een verbeterde robot
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden