Hovercraft

Hovercraft

Het eerste geregistreerde ontwerp van een voertuig dat de Hovercraft zou kunnen worden genoemd was in 1716 door Emanuel Swedenborg , een Zweedse ontwerper. Zijn mens-aangedreven platform van het luchtkussen leek op een omgekeerde boot met een cockpit in het centrum en stelde manueel oar-als lepels in werking om lucht onder het voertuig op elke benedenwaartse slag te duwen.
In medio jaren 1870, bouwden de Britse ingenieur Heer John Isaac Thornycroft een aantal grond effecten van de modellen van de machinetest die op zijn idee van het gebruiken van lucht tussen de schil van een boot en het water worden gebaseerd om belemmering te verminderen. Hoewel hij een aantal octrooien indiende die lucht-gesmeerde schillen binnen impliceren 1877, werden geen praktische toepassingen gevonden. In de loop van de jaren, hadden de verschillende andere mensen diverse methodes geprobeerd om lucht te gebruiken om de belemmering voor schepen te verminderen.
Finse ingenieur, hoofdinspecteur van de workshop van de het vliegtuigmotor van Valtion Lentokonetehdas (VL), DI Toivo J. Kaario, begon een ambacht van het luchtkussen in 1931 te ontwerpen. Hij construeerde en testte zijn gesynchroniseerde ambacht, pintaliitäjä (oppervlaktezweefvliegtuig), en ontvangen het Finse octrooien 18630 en 26122. Kaario wordt overwogen om de eerste functionele hovercraft ontworpen te hebben en te bouwen, maar zijn uitvinding ontving geen voldoende fondsen voor verdere ontwikkeling.

In het midden van de jaren '30, Sovjetingenieur Vladimir Levkov geassembleerd ongeveer 20 experimentele met luchtkussen boten (snelle aanval ambacht en hoge snelheid torpedo boot). De eerste prototype, aangewezen l-1, had een zeer eenvoudig ontwerp dat uit twee kleine houten bestond catamarans dat door drie motoren werd aangedreven. Twee m-11 radiale vliegtuigmotoren werden geïnstalleerdk horizontaal in de trechter-vormige putten op het platform dat de catamaranschillen samen verbond. Het derde motor, ook werden luchtgekoelde m-11, geplaatst in het achterdekse deel van de ambacht op een verwijderbare vier-stut pyloon. Een luchtkussen werd geproduceerd door de horizontaal-geplaatste motoren. Tijdens succesvolle tests, één van ambacht de met luchtkussen van Levkov, bereikte genoemd snelle aanval l-5 boot, een snelheid van 70 knopen of ongeveer 130 kilometers per uur.
In de V.S. tijdens De tweede Oorlog van de Wereld, Charles J. Fletcher ontwierp zijn „Glidemobile“ terwijl a De Marine van Verenigde Staten Reservist. Het ontwerp die aan het principe om een constante luchtstroom tegen een eenvormige oppervlakte (of de grond of water dat) wordt gewerkt op te sluiten, overal van tien duim aan twee voet lift aan vrij verstrekt het van de oppervlakte, en de controle van de ambacht door de gemeten versie van lucht worden bereikt. Kort na wordt getest op de Vijver van Beezer in Fletcher hometown van De Gemeente van Sparta, New Jersey, werd het ontwerp onmiddellijk toegewezen door de Verenigde Staten Ministerie van Oorlog en geclassificeerd, ontzeggend Fletcher de kans om zijn verwezenlijking te patenteren. Als dusdanig was het werk van Fletcher grotendeels onbekend tot een geval werd gebracht (Britse Hovercraft Ltd v. De Verenigde Staten van Amerika) waarin het Britse bedrijf dat zijn rechten handhaafde, die uit aan de Heer komen Christopher Cockerell'was het s- octrooi, overtreden. De eis van de Britse Hovercraft, die naar $104.000.000 in schade streeft, was niet succesvol. Nochtans, Kolonel Melville W. Beardsley (1913-1998), ontvingen een Amerikaanse uitvinder en een luchtvaartingenieur, $80.000 van Cockerell voor zijn rechten op Amerikaanse octrooien. Beardsley werkte aan een aantal unieke ideeën in de jaren '50 en de jaren '60 die hij patenteerde. Zijn bedrijf bouwde ambacht die op zijn ontwerpen bij zijn basis van Maryland voor de Overheid van de V.S. en de commerciële toepassingen wordt gebaseerd. Beardsley werkte later voor de Marine van de V.S. bij verder het ontwikkelen van de Hovercraft voor militair gebruik. Dr. W. Bertelsen die ook bij het ontwikkelen van vroege ACV in de V.S. wordt gewerkt. Dr. Bertelsen bouwde een vroeg prototype van een hovercraftvoertuig in 1959 (geroepen Aeromobile 35-B), en werd voor het Populaire tijdschrift dat van de Wetenschap gefotografeerd het voertuig over land en water in April berijdt op 1959. Het artikel op zijn uitvinding was het voorpaginaverhaal voor Juli, de uitgave van 1959 van Populaire Wetenschap.
In 1952 Brits uitvinder Christopher Cockerell gewerkt met luchtsmering met testambacht aan Norfolk Broads. Van dit bewoog hij zich op het idee van een dieper luchtkussen. Cockerell gebruikte eenvoudige experimenten die a impliceren stofzuiger motor en twee cilindrische blikken om zijn uniek perifeer straalsysteem, de sleutel aan zijn hovercraftuitvinding tot stand te brengen, die als „hovercraftprincipe“ wordt gepatenteerd. Hij bewees het uitvoerbare principe van een voertuig dat op een kussen van lucht wordt opgeschort dat uit onder druk wordt geblazen, die het voertuig maakt gemakkelijk over de meeste oppervlakten mobiel. Het ondersteunende luchtkussen zou het om over zachte modder, water, en moerassen en moerassen evenals op vaste grond toelaten te werken. Hij ontwierp een werkend modelvoertuig dat op zijn octrooi wordt gebaseerd. Tonend zijn model aan de autoriteiten die tot op de geheime lijst wordt gezet zoals zijnd van mogelijk militair gebruik en daarom beperkt het worden geleid die. Nochtans, om Groot-Brittannië in het lood in ontwikkelingen, in 1958 te houden nam het Nationale Bedrijf van het Onderzoek en van de Ontwikkeling zijn ontwerp dat (£1000 betaalt voor de rechten) over en betaalde voor een experimenteel voertuig aan langs gebouwd Saunders-kuiten, SR.N1. De ambacht werd gebouwd aan het ontwerp van Cockerell en gelanceerd in 1959 en werd maakte een kruising van Frankrijk aan het UK op de 50ste verjaardag van Vlucht van het Kanaal van Bleriot de dwars. Hij was knighted binnen voor zijn diensten aan techniek 1969. De heer Christopher muntte het woord „Hovercraft“ om zijn uitvinding te beschrijven.[1]
Ontwerp
De hovercraft heeft typisch één of in veel gevallen, twee (of meer) afzonderlijke motoren (één of andere ambacht, zoals SR-N6, heeft één motor met een aandrijving die door een versnellingsbak wordt verdeeld). Één motor drijft de ventilator (aka de drijvende kracht) die van het opheffen van het voertuig door lucht onder de ambacht te dwingen de oorzaak is. De lucht daarom moet door de „rok“ weggaan, opheffend de ambacht boven het gebied dat de ambacht verblijft. Één of meerdere extra motoren worden gebruikt om duw te verstrekken om de ambacht in de gewenste richting aan te drijven. Één of andere hovercraft gebruikt leiding om één motor toe te staan om beide taken uit te voeren door enkele lucht aan de rok, de rest van de lucht te leiden die uit terug naar duw de ambacht vooruit overgaat.

Burgerlijke commerciële hovercraft

De dragende hovercraft van de passagier
De Britse vliegtuigenfabrikant De Kuiten van Saunders welke luchtvaart had ontwikkelde de deskundigheid de eerste praktische mens-dragende hovercraft, SR-N1, wat uitvoerde binnen testen verscheidene programma's 1959 aan 1961 (de eerste openbare demonstratie in 1959), met inbegrip van a over het Kanaal looppas. SR-N1 werd aangedreven door één (zuiger) motor, gedreven door de verdreven lucht. Aangetoond in Farnborough Airshow in 1960, toonde men dat deze eenvoudige ambacht een lading van zelfs 12 marine met hun materiaal kon dragen evenals proef en de tweede piloot met slechts een lichte vermindering van hoogte evenredig aan de gedragen lading hangt. SR.N1 had geen rok die in plaats daarvan het randluchtprincipe gebruikt dat de Heer Christopher heeft gepatenteerd. Men vond later dat de ambacht hoogte werd verbeterd door de toevoeging van een „rok“ van flexibele stof hangt of rubber rond de hangende oppervlakte om de lucht te bevatten. De rok was een onafhankelijke uitvinding die door a wordt gemaakt Koninklijke Marine ambtenaar, latimer-Needham, die zijn idee aan verkocht Westland (moedermaatschappij van saunders-Kuiten), en wie met de Heer Christopher werkte om het idee verder te ontwikkelen.
De eerste passagier-dragende hovercraft om de dienst in te gaan was Vickers Va-3, in de zomer waarvan 1962 vervoerde passagiers regelmatig langs de Kust Noord- van Wales van Moreton, Merseyside aan Rhyl. Het werd aangedreven door twee schroefturbine vliegtuigmotoren en gedreven door propellers.

Tijdens jaren '60 Kuiten van Saunders ontwikkelden verscheidene grotere ontwerpen die passagiers, met inbegrip van konden vervoeren SR-N2, wat over werkte Solent in 1962 en later SR-N6, wat over Solent van werkte Southsea aan Ryde op Het Eiland Wight vele jaren. begonnen verrichtingen 24 Juli 1965 gebruikend SR-N6 die enkel 38 passagiers vervoerde. Twee beoefent de moderne 98 zetelAP1-88 hovercraft nu deze route, en meer dan 20 miljoen passagiers hebben de dienst gebruikt vanaf 2004.
In 1966 werden de twee Dwarsdiensten van de de passagiershovercraft van het Kanaal ingehuldigd gebruikend hovercraft. Hoverlloyd leidde de diensten van Ramsgate Haven aan Calais en De Veerboten van Townshend begon ook de dienst aan Calais van Dover
Evenals Kuiten Saunders en Vickers (die binnen combineerden 1966 om te vormen Het Britse Bedrijf van de Hovercraft (BHC)), werd andere commerciële ambacht langs ontwikkeld tijdens de jaren '60 in het UK Cushioncraft (een deel van Britten-Normandiër Groep) en Hovermarine (te sluiten.
De eerste auto-dragende hovercraft van de wereld maakte hun debuut in 1968, BHC Mountbatten klasse (SR-N4) modellen, elk aangedreven door vier Rolls-Royce Proteusbacteriën de motoren van de gasturbine, werden gebruikt om de regelmatige auto en passagiers dragende dienst over te beginnen Engels Kanaal van Dover, Ramsgate, waar een speciale hovercrafthaven bij was gebouwd De Baai van Pegwell door Hoverlloyd, en Folkestone in Engeland aan Calais en Boulogne in Frankrijk. Eerste SR-N4 had een capaciteit van 254 passagiers en 30 auto's, en een hoogste snelheid van 83 knopen (96 MPU).De kruising van het Kanaal vergde rond 30 minuten en werd in werking gesteld eerder als een luchtvaartlijn met vluchtnummers. Recentere SR-N4 MkIII gehad een capaciteit van 418 passagiers en 60 auto's. Frans-Gebouwd SEDAM N500 Naviplane met een capaciteit van 385 passagiers en 45 auto's, van wat slechts één voorbeeld de dienst inging, en werd gebruikt bij tussenpozen een paar jaar op de dienst over het Kanaal toe te schrijven aan technische problemen. De binnen opgehouden dienst 2000 na 32 jaar, wegens de concurrentie met traditionele veerboten, catamarans, en het openen van Tunnel onder het Kanaal.
In 1998, De post van de V.S. begon gebruikend Door de Engelsen gebouwde AP Hoverwork.1-88 om post, vracht, en passagiers van te vervoeren Bethel, Alaska aan en van acht kleine dorpen langs De Rivier van Kuskokwim. Bethel is veel verwijderd uit het de wegsysteem van Alaska, waarbij tot de hovercraft wordt gemaakt een aantrekkelijk alternatief aan de lucht gebaseerde leveringsmethodes die voorafgaand aan inleiding van de hovercraftdienst worden gebruikt. De dienst van de hovercraft wordt opgeschort voor verscheidene weken elk jaar terwijl de rivier begint te bevriezen om schade aan de oppervlakte van het rivierijs te minimaliseren. De hovercraft kan volkomen tijdens de vorst-omhooggaande periode werken, echter, het kon het ijs potentieel breken, creërend gevaren voor villagers die hun snowmobiles voor vervoer langs de rivier gebruiken tijdens de vroege winter.
Het commerciële succes van hovercraft leed aan snelle stijgingen van brandstof prijzen tijdens recent jaren '60 en jaren '70 na conflict in Het Midden-Oosten. Alternatieve over-watervoertuigen zoals golf-doordringt catamarans (op de markt gebracht als Seacat in Groot-Brittannië) het gebruik minder brandstof en kan de meeste mariene taken van de hovercraft uitvoeren. Hoewel elders ontwikkeld in de wereld voor zowel burgerlijke als militaire doeleinden, behalve Solent Ryde aan Southsea die, hovercraft verdween van de kustlijn van Groot-Brittannië tot een waaier van kruist De Hovercraft van Griffon werden gekocht door De koninklijke Nationale Instelling van de Reddingsboot.
In Finland wordt de kleine hovercraft wijd gebruikt in maritieme redding en tijdens rasputitsa als voertuigen van de archipelcoördinatie.

Militaire hovercraft
De eerste toepassingen van de hovercraft in militair gebruik waren met SR.N1 door SR.N6 ambacht die door Saunder Roe in het Eiland Wight in het UK wordt gebouwd en die door de Britse gezamenlijke krachten wordt gebruikt. Om het gebruik van de hovercraft in militaire toepassingen te testen zette het UK de Interservice basis van de Eenheid van de Slepen van de Hovercraft (IHTU) in luwte-op-de-Solent in het UK (nu de plaats van het Museum van de Hovercraft) op. Deze eenheid voerde proeven op SR uit.N1 van Mk1 door Mk5 evenals testend SR.N2, ambacht 3, 5 en 6. Momenteel Koninklijke Marine gebruik Griffon 2000TDX als operationele ambacht. Deze ambacht werd onlangs opgesteld door het UK in Irak. In de V.S., tijdens de jaren '60, gaf de Klok en verkocht de Saunder Kuiten srn-5 als vergunning Klok sk-5. Zij werden opgesteld op proef aan De Oorlog van Vietnam door de Marine als PACV patrouilleambacht in de Mekong Delta waar hun mobiliteit en snelheid uniek waren. Dit werd gebruikt in beide Brits SR.N5 boog dekconfiguratie en later met gewijzigd vlak dek, kanontorentje en aangewezen granaatlanceerinrichting 9255 PACV. Één hiervan ambacht is momenteel op vertoning in het Museum van het Vervoer van het Leger in Virginia. Ervaring die tot voorgesteld wordt geleid Klok sk-10 welke de basis voor was LCAC nu opgesteld. De eerstgenoemden De Sowjetunie was één van de eerste naties om een hovercraft te gebruiken, De Hovercraft van Bora, in een zijwandconfiguratie, als geleide raketkorvet.
Finse Marine ontwierp een experimentele klasse van de raketaanvalhovercraft, De klassenhovercraft van Tuuli, in de recente jaren '90. Het prototype van de klasse, Tuuli, werd opgedragen in 2000. Het bewees een uiterst succesvol ontwerp voor een kust snelle aanvalsambacht, maar wegens fiscale redenen en doctrinaire verandering in de Marine, werd de hovercraft spoedig teruggetrokken.

Helleense Marine Russisch ontwerp vier hebben gekocht Zubr/Pomornik (LCAC). Zubr/Pomornik (LCAC) is de grootste militaire Landende ambacht met luchtkussen van de wereld.

Hoverbarge
Een echt voordeel van de voertuigen van het luchtkussen in het bewegen van zware ladingen over moeilijk terrein, zoals moerassen, werd overzien door de opwinding van de financiering van de Overheid om hoge snelheidshovercraft te ontwikkelen. Het was niet tot de vroege jaren '70 dat de technologie voor aan boord het bewegen van een modulaire mariene aak met een dragline voor gebruik over zacht teruggewonnen land werd gebruikt.
In de jaren '70 het UK produceerde het bedrijf Mackace (het Materiaal van het Kussen van de Lucht Mackley) een aantal succesvolle Hoverbarges, zoals de 250 tonnuttige lading „Overzeese Parel“ die in Abu Dhabi werkte en de tweeling 160 tonnuttige lading de „Prinsessen van Yukon“ die vrachtwagens over de rivier Yukon ferried om de pijpleiding te helpen bouwt. Hoverbarges is nog in verrichting vandaag. In 2006, Hovertrans (lanceerde die door de originele managers van Mackace wordt gevormd) een booraak van de 330 tonnuttige lading in de moerassen van Suriname.
De technologie Hoverbarge is enigszins verschillend van hoge snelheidshovercraft, die traditioneel gebruikend vliegtuigentechnologie is geconstrueerd. Het aanvankelijke concept de aak van het luchtkussen heeft altijd een amfibische oplossing laag-technologie voor toegang tot van bouwwerven die typisch materiaal met behulp van moeten verstrekken de gevonden op dit gebied, zoals diesel motoren, het ventileren ventilators, krukken en mariene uitrusting. De lading zou om een ACV van de 200 tonnuttige lading aak bij 5 knopen te bewegen slechts 5 ton zijn. Het rok en luchtdistributieontwerp op de hoge snelheidsambacht opnieuw is complexer aangezien zij aan het luchtkussen dat moeten het hoofd bieden door een golf en een golfeffect wordt uitgewassen. De langzame snelheid en de grote monokamer van hangen aakhulp verminderen eigenlijk het effect van golfactie die een zeer vlotte rit geeft