Mensbeeld

Schrijfopdracht [5] Mijn mensbeeld Wat is de mens? Of liever gezegd; hoe kijk ik tegenover de mens? Dat zijn vragen die de mensheid zelf ook al eeuwen lang aan zichzelf stelt. Zelf vind ik dat bij alle verschillende theorieën van mensbeelden wel een waarheid zit en dat ze allemaal wel een punt hebben. Het is dus nogal lastig om te zeggen dat precies één mensbeeld waar is en dat je je daar dan ook totaal aan vast klemt. Zelf geloof ik het meest in het beeld van de mens dat de mens bestaat uit een combinatie van een lichaam en een ziel. Dus een uiterlijk en een innerlijk. Iedereen is een individu en niemand op deze wereld is hetzelfde. Zowel qua uiterlijk als qua innerlijk. Je leven begint nadat je bent ontstaan in je moeders buik. Ik geloof zelf dat dan niet alleen jou lichaam groeit en dat je uiteindelijk geboren wordt, maar ook dat je ziel word geboren. Je krijgt feiten mee van je ouders; dus genen, chromosomen, cellen en alle dingen waaruit je bij wijze van spreke bent ‘gebouwd. Deze bouwstoffen leggen jou specifieke uiterlijk vast, dus op grond van de informatie van de cellen bouwen zij jou op. In mijn geval dus bruine haren, groene ogen, getinte huid etc. Maar niet alleen uiterlijk wordt vastgesteld door deze bouwstoffen. Ook krijg je andere dingen mee zoals bijvoorbeeld in sommigen gevallen genen voor ziekten of voor andere afwijkingen. Je wordt dus als het ware gemengd met de uiterlijke- en innerlijke eigenschappen van jou ouders. Maar niet alleen jou lichaam wordt geboren en ontwikkelt zich, ook de ziel wordt geboren. Je krijgt hoogstwaarschijnlijk ook een stuk van de karaktereigenschappen mee van je ouders. Als de ouders van een kind bijvoorbeeld ontzettend agressief, simpel, lief of extreem slim zijn wordt jij bijna zeker ook zo. Natuurlijk niet identiek aan de ouders, maar mensen kunnen aan jou gedrag merken dat je qua karakter bij (één van) je ouders hoort. Ook ontwikkel jij jezelf vooral door de omgeving waarin jij opgroeit. Jou ziel (dus jou karaker) kan bijvoorbeeld bestaan uit hele liefelijke eigenschappen, dus dat je bijvoorbeeld vroeger super lief en medelevend was, maar dat kan ook radicaal veranderen nadat er bijvoorbeeld ernstige dingen zijn gebeurt of dat jij ineens geheel anders uit kan pakken qua karakter wanneer jij in zeer slechte omstandigheden bent opgegroeid. Mijn persoonlijke mening (en vergelijking) over mensbeelden van filosofen De filosoof, en leerling van Socrates, Plato geloofde in de zintuiglijke wereld en de wereld van die ideeën. Hij geloofde in het zogenaamde dualisme. Het mensenlichaam is als het ware een kerker voor de ziel en de kennis is de herinnering van onze vorige levens. Die laatste opvatting van Plato is vrij lastig en onlogisch vind ik, want waarom is onze kennis eigenlijk onze herinneringen? Ik zelf kan mij namelijk echt totaal niets herinneren van vroeger toen ik een jaar of 2 á 3 was, laat staan dingen herinneren van mijn vorige levens als er überhaupt zijn geweest. Plato dacht van wel. Sowieso vond ik Plato’s mensbeeld niet echt reëel, want waarom zou je slecht zijn als je je zou laten leiden door het ‘genot van de zintuiglijke wereld’ en waarom zou je juist beter zijn wanneer je je laat leiden door de ideeën wereld? Thomas Hobbes had een vrij pessimistische kijk op de mens. Hij heeft een aantal punten van waarheid in zijn theorie, maar overdrijven doet hij ook. Mensen kan je eigenlijk gewoon beschrijven als egoïsten. Die titel klinkt natuurlijk vrij negatief, maar dat hoeft zeker niet zo te zijn. Er zijn een heleboel mensen die heel sociaal zijn en heel veel aan anderen denken. Maar het lijkt mij dat ze dit ook doen voor zichzelf, dus om voor zichzelf een goed gevoel te kweken. Mensen vinden het fijn wanneer ze het idee hebben dat ze iets goeds doen of hebben gedaan. Uiteindelijk doe je dat handelen dus toch voor jezelf. Waar ik in botsing kom met het idee van Hobbes over de mens is dat hij vindt dat mens slecht is. Zelf denk ik dat hij die pessimistische kijk op de mens heeft gekregen door de omgeving waarin hij is opgegroeid. Het mensbeeld van Karl Marx vind ik zelf een stuk optimistischer in vergelijking met het mensbeeld van Thomas Hobbes. Hij vindt dat de mens van nature goed en sociaal is. Het enige wat wel zo is volgens hem is dat de mens heel erg beïnvloedbaar is, waar ik zelf overigens helemaal mee eens ben. Kijk maar naar een de jeugd van tegenwoordig op straat, daar worden elke dag wel mensen overgehaald om dingen te doen. Meestal is dat beïnvloeden met een slechte consequentie. Een nog beer voorbeeld daarvan is de Wereld Oorlog II in de tijd van Hitler. Duitsland had een erge crisis en had veel behoefte aan een drastische verandering. Hitler maakte optimaal gebruik van deze omstandigheden om de Duitse bevolking te beïnvloeden, want het wachten in Duitsland was alleen maar op er een gek met een goede babbel die de bevolking ertoe kon om allerlei ernstige dingen te doen. Het beïnvloeden gaat dus vrijwel altijd bij omstandigheden waarin het niet goed verloopt met een mens of een volk, want die zijn verreweg het makkelijkst om te beïnvloeden, want die willen alleen maar een verandering in het leven. In een maatschappij waar alles goed verloopt, en niemand zich bedreigt of naar voelt, is de kans dus veel kleiner dat de mensen beïnvloed kunnen raken door iets of iemand. Het mensbeeld van Jean Paul Sartre vind ik ook goed beeld, maar het enige nadeel is dat het om het in de praktijk uit te voeren vrij lastig is. Hij zegt dat iedereen helemaal vrij is, dat is ook wel waar maar vaak gaat het in een lastige situatie ten koste van iets anders. Zoals je echte vrijheid. Want hij noemt het voorbeeld van dat een soldaat het bevel krijgt om iemand neer te schieten, hij kan dat natuurlijk weigeren, maar als gevolg kan hij wel in de gevangenis terecht komen voor het weigeren van dat bevel. In theorie klink het dus allemaal heel mooi, maar in praktijk is het veel moeilijker om uit te voeren. Mijn mensbeeld is dat mensen vrij zijn. Ze hebben een innerlijk en een uiterlijk gekregen van hun ouders. Dat is de basis van een mens. Verder ontwikkelt het mens zich in de loop van de tijd. Dit doet men doormiddel van groeien, kennis opbouwen, gebeurtenissen mee maken, herinneringen uit het verleden etc. Al die dingen samen maken jou als mens. En dat maakt jou ook zo specifiek. Want niemand heeft jou basis geërfd, laat staan jou kennis, jou gebeurtenissen meegemaakt en jou herinneringen in zijn of haar hoofd. Je handelt in dingen zoals jij dat zelf wilt en daar ben je bijna geheel vrij in, want er zijn dingen die echt té ver gaan. Maar dan nog kan jij die dingen wel doen, want jij bestuurt jezelf immers. Verder vind ik dat een mens maar één leven heeft. Het ontstaat, het ontwikkelt en maakt ontzettend veel dingen mee in de loop van zijn of haar leven en vaak gaat het mens dood met een goed gevoel en een goed leven achter de rug. De mens leeft niet meer voort in een lichaam, maar de ziel en de herinneringen zullen altijd voort blijven bestaan in de mensen waarmee hij een band had. Een band met liefde.