Islamitische rituelen

GEBOORTERITUELEN Na de geboorte van een baby zijn er een aantal dingen wat gebeurt moet worden. Hieronder staat puntgewijs wat er gebeurt moet worden, maar daar blijft het niet alleen bij. Na de geboorte mogen Turkse en Marokkaanse vrouwen veertig dagen lang geen gemeenschap hebben met hun echtgenoot, niet bidden en (vroeger) binnen blijven. En het moest worden afgesloten met een ritueel bad, omdat ze (moeders) die veertig dagen lang na de geboorte ritueel onrein en gevoelig zijn voor kwade invloeden. -Bekendmaking Een jongen en meisje worden op hetzelfde manier verwelkomd. Er wordt geen onderscheid gemaakt. Je moet Allah dankbaar zijn voor zoiets moois. Het eerste wat gedaan moet wordenis de adhaan (= oproep tot gebed), in de oor van de baby zingen. De eerste woorden die een baby hoort gaan over God: Allah is de enige God en Mohammed is zijn ware boodschapper. Het tweede wat gedaan wordt is vocht van een dadel kauwen tot pulp en in de baby's mond aanbrengen. Het is niet verplicht. De familie feliciteert de ouders van vreugde. De pasgeboren baby krijgt meestal (indien van Turkse ouders) gouden muntjes met een lintje eraan. Een rode of blauwe, rood is dan meestal voor een meisje en blauw voor een jongen, lintje.
-Naamgeving Het geven van een naam door de ouders moet zo snel mogelijk gedaan worden, liefst binnen 7 dagen. Turkse mensen zijn daar over het algemeen wel snel in. Marokkaanse mensen in Marokko doen daar wat langer over, maar de Marokkaanse mensen hier in Nederland moeten dat binnen 3 dagen doorgeven. Dat moet omdat het geregistreerd moet worden. Als de ouders niet eens kunnen worden wat voor naam het kindje krijgt dan heeft de vader de recht om te kiezen. De baby's mogen de namen van profeten krijgen, maar niet van de engelen. -De zevende dag Om God's zegen te gedenken en Hem vragen om de baby te beschermen wordt er een dier geslacht en het babyhoofdje wordt geschoren (=aqiqa, wordt meestal na 1 jaar gedaan). Het dier moet een schaap, geit, koe of een kameel zijn. Diegene die gaat slachten moet "Bismillah, lehoema hadha manka wa illaika" zeggen (= In de naam van Allah, dit wordt alleen omwille van U gedaan.). Als de familie het offeren van een dier niet kan betalen is het niet verplicht te doen. Het scheren van het babyhoofje heeft niet echt te maken met de islam, maar met het geloof dat de baby hier dikker haar van krijgt. BESNIJDENIS Tijdens een besnijdenis wordt de voorhuid van de penis weggesneden, maar waarom? Dat werd gevraagd aan Turkse en Marokkaanse mensen en zo werd er geantwoord: Marokkaanse mensen vinden het een overgang naar het moslim worden. Turken vinden het een overgang van kindertijd naar volwassenheid. Het werd ook door beiden gezien al hygiëne. Bij de Marokkaanse gebeurt het tussen de drie maanden en vier jaar. Bij de Turken gebeurt het tussen de drie jaar en zeven jaar. Zoals je kunt zien bestaan er verschillen tussen de groepen. Tegenwoordig gebeuren besnijdenissen in een ziekenhuis, omdat het daar veel veiliger is dan thuis. Enige verschil is dat een professionele besnijder de woorden "Bismillah" (=In naam van God) uitspreekt op het moment dat hij de voorhuid wegsnijdt. Na de besnijdenis wordt er feestelijke kleding gedragen voor de viering van de besnijdenis. Een Turkse jongen draagt vaak een rode of blauwe cape afgezet met witte dons, een donkere broek met een wit shirt, een feestelijke hoed, een scepter in zijn hand en een sjerp met 'Masallah' (= 'Gods wil, 'geluk') erop. Een Marokkaanse jongen draagt vaak een witte, wijde, lange overhemdjurk met daarover een jellaba, een fez op zijn hoofd en slippers aan zijn voeten. Marokkanen verven een avond van te voren soms de voeten en de handen met henna. Marokkanen vieren de besnijdenis feest meestal thuis dan zitten de mannen en vrouwen apart, maar Turken vieren het soms ook in een zaaltje. In een zaaltje wordt er dan gedanst, ze krijgen cadeautjes en geld, er wordt een gezamenlijke maaltijd gegeten en vaak ook alcohol gedronken. HUWELIJK Het huwelijksaanzoek wordt door de familie van de jongen gedaan. Dan komen ze bij de familie van het meisje op bezoek en praten eerst een paar keer met elkaar. Bij de Turkse mensen praten eerst de moeders er met elkaar over, later pas worden de vaders erbij gehaald om het echte werk te doen. Wanneer ze beiden (beide ouders) toestemming geven dan gebeurt het uiteindelijk. Vroeger had je geen keus, je kon geen nee zeggen, er werd afgesproken. Tegenwoordig kun je zelf bepalen met wie je wilt trouwen. Ouders bemoeien zich meestal mee, maar dwingen niet tot een keuze. Het wordt gezien als een verbintenis tussen de twee families, niet als een verbintenis tussen twee mensen. Na het huwelijksaanzoek wordt meestal thuis verlovingsfeest gevierd. Er bestaat ook een religieuze huwelijk (Turks: imam nikahi). Het wordt vlak voor het burgerlijk huwelijk gesloten of erna. Bij zo'n religieuze huwelijk voor de imam zijn er een paar mensen aanwezig niet veel. het duurt ook niet langer dan ongeveer vijf tot 10 minuten. De bruid en bruidegom kunnen wel drie keer gevraagd worden of ze het willen, er wordt soms een geschreven document opgesteld en de bruidsschat wordt vastgesteld en kan er een smeekgebed worden uitgesproken. Als laatste wordt de koran gereciteerd. Een Turkse bruidsschat heeft een waarde van 50.000 gulden (die betaald moet worden aan de vrouw als ze scheiden). Het kan betaald worden door goud te geven en een deel kan worden gebruikt met het inrichten van het huis. Een Marokkaanse bruidsschat is ongeveer van 500 tot 10.000 gulden en de man richt dan meestal het huis in. Turkse bruiden en de moeder haken dan ook om na de bruiloft het naar de mannelijke familieleden te geven. Dat is dan een haar bruidsschat voor de familie. Er worden allerlei kleedjes gehaakt, sierrandjes op lakens, kussenslopen, handdoeken en tafelkleden geborduurd. De huwelijksfestiviteiten duren meestal twee tot drie dagen waaronder de hennafeest en het huwelijksfeest valt. De meerderheid van de Turken vieren het huwelijk in Nederland terwijl de helft van de Marokkanen hier vieren. Er wordt soms ook een religieuze bijeenkomst gehouden voor het huwelijksfeest. Dit komt bij de Marokkanen veel vaker voor dan bij de Turken. Bij zo'n bijeenkomst (=sadaqa) wordt de koran gereciteerd. Het is alleen voor mannen bedoeld. -Hennafeest Een hennafeest in Nederland wordt meestal thuis of in een zaal gevierd. Er komen alleen maar vrouwen naar toe, maar soms ook een aantal mannen waaronder de bruidegom. Hij moet een pink of zijn handpalm met henna laten smeren. Henna brengt geluk, ze vinden het mooi en is een traditie van de profeet (=sunna). Een Turkse bruid draagt rode kleren of een rode doek over haar gezicht wanneer er henna aangebracht wordt. Tijdens het aanbrengen van de henna wordt t meestal donker gemaakt. De henna ligt op een dienblad met kaarsjes. De bruid zit op een stoel midden op het dansvloer en daaromheen de gasten in een kring. Er wordt een liedje gezongen over het verlaten van je ouders en ouderlijk huis. Het doel is je aan het huilen maken. Op Marokkaanse feesten wordt de henna aangebracht door een neggafa, een kleedster of door een familielid van de bruid. Als je patronen wilt aanbrengen duurt dat lang ongeveer twee tot drie uur. Mannen en vrouwen en de families van de man en vrouw vieren het apart.
-Huwelijksfeest Turken vieren het huwelijksfeest in en zaal of in de moskee. In een feestzaal komen mannen en vrouwen samen bijeen en ook gedanst. Marokkanen kiezen het huwelijksfeest in een zaal of thuis, dat ligt eraan hoeveel geld je hebt. Vroeger werden niet alleen man en vrouw gescheiden, maar ook de families vierden aparte feesten. Turkse huwelijksfeesten in een zaal: Als je binnen komt krijgt je snoep, lokum (Turks fruit) en parfum voor op je hand. De bruid en bruidegom lopen binnen onder een boog. Die boog wordt gevormd door meisjes die elkaars handen, lichtjes of rozen vasthouden. Er wordt veel gedanst, gegeten. Te eten krijg je meestal Turkse pizza of rijst met kip en natuurlijk de bruidstaart. De cadeaus, geld en goud die ze krijgen wordt omgeroepen met de naam van degene die het geeft. Turkse huwelijksfeesten in een moskee: Mannen en vrouwen komen samen, maar gaan in aparte ruimtes zitten. Er is geen muziek en wordt niet gedanst. Er wordt gereciteerd uit de koran en religieuze liederen wordt er gezongen. Een Turkse bruid draagt een witte jurk met om haar middel een rode of groene lint. Het betekent maagdelijkheid en wordt omgeknoopt door haar vader of broer voor ze het ouderlijk huis verlaat. Bij de Marokkaanse huwelijksfeesten wordt voornamelijk door de vrouwen gedanst of het nou thuis is of in een zaal. De bruid verwisselt een paar keer van kleren, als laatste een witte bruidsjurk, en wordt rondgedragen in een draagstoel. Tijdens het feest zitten de bruid en bruidegom op een soort bankje die speciaal voor hen is verhoogd en versierd -Huwelijksnacht Bij de Turken vindt de huwelijksnacht zich plaats nadat alles gedaan is. Na de huwelijksfeest wordt de bruid en bruidegom naar huis gebracht door sasagdics (= soort getuigen). Bij de Marokkanen doen de luzir en luzira dit. Soms in Turkije en Marokko wordt na de ontmaagding het laken laten zien aan (vrouwelijke) familieleden van de man of er wordt een slipper aan de deur gehangen dat alles in orde is. Een Marokkaanse bruid blijft 7 dagen lang bij haar man zonder haar ouders te zien. DE DOOD De dood is bepaald om de waarde van het leven in te zien. Het is geen eindpunt in de islam. Na de dood gaat de ziel naar een tussenwereld waar hij beoordeeld wordt. Op een dag zal de aarde vergaan (Dag des oordeels) dan gaat de ziel terug naar het lichaam en die dag zal Allah beslissen wie naar de hemel en wie naar de hel gaat. Het is een begin van een nieuwe leven. Iemand die bijna dood gaat moet met zijn gezicht richt Mekka liggen waar de qibla staat en de laatste worden moeten de geloofsbelijdenis zijn (=shahada). Voor turken is dit meestal de moment dat ze elkaar vergeven voor hun zonden. Marokkanen en Turken kiezen meestal een begrafenis in het land van herkomst. Dat komt omdat ze naast hun familie en bekenden begraven willen worden en dat er familieleden zijn die je komen bezoeken om voor je te bidden.
Na een sterfgeval heb je vier plichten: 1. De dodenwassing (ghoesl) 2. De kafan (het lijk omwikkelen in een lijkwade) Bij mannen bestaat de stof uit drie stukken, bij vrouwen uit 5 stukken. 3. Het verrichten van het begrafenisgebed (salaat al-janaza) 4. Op een islamitische manier begraven. -De dodenwassing: De wassing gebeurt in een ziekenhuis, rouwkamer of moskee. Het moet door hetzelfde geslacht gedaan worden worden of door de echtgenoot (of echtgenote). Het lijk wordt tijdens de wassing bedekt vanaf de knieen tot de navel. Er wordt op de buik gedrukt zodat de ingewanden geleegd worden. Hierna wordt de wudu gedaan (kleine wassing), de handen, armen tot aan de ellebogen, voeten, gezicht, nek, oren, neus en mond worden schoon gemaakt. Als laatste de grote wassing (ghusl): Het hele lichaam wordt dan drie, vijf of zeven keer gewassen. Het begint aan de rechterkant, van voren naar achteren en van het hoofd naar de tenen. -De kafan: het hele lichaam wordt gewikkeld met doeken, drie doeken voor mannen en voor vrouwen vijf. je hebt verschillende formaat doeken. De grootste doeken moeten aan de buitenkant. Je wikkelt van de linkerkant naar de rechterkant en dan van de rechterkant naar de linkerkant. -Salaat al-janaza: Dit gebed wordt staand gedaan. Turken doen dit vaak op het terrein van de moskee, maar niet in de bidruimte. Marokkanen doen dat wel. Het wordt vaak in Nederland en in het land van herkomst gehouden als degene daar begraven wordt. Vrouwen zijn er meestal niet bij dit gelegenheid. Een Turkse imam vraagt drie keer hoe ze de overledene kenden aan de mensen die zich daar bevinden tijdens de gelegenheid. Zij antwoorden dat ze hem/haar kenden als iemand die goed leefde en vergeven hem/haar van alles zonden. -Begraven: Door het vervoeren van het lijk naar het land van herkomst duurt het langer en kan het lijk niet in 24 uur begraven worden, wat wel de voorgeschreven wet is. In Turkije wordt het lichaam zonder kist begraven. In Marokko worden lijken uit Europa wel met kist begraven. Het lijk wordt op de rechterzijde gelegd en met het gezicht naar qibla (Mekka) of op de rug met het gezicht naar de qibla (mekka). Het wordt in het graf gelegd en de knopen van het doodskleed worden losgemaakt. Soms wordt het afgedekt met latten. De mensen die daar zijn gooien drie handenvol aarde. Het graf wordt met aarde gevuld tot het een soort kamelenbult wordt.
Rouwen: Rouwperiode voor familie is maximaal 3 dagen en voor de weduwe vier maanden en tien dagen. Je mag je in die periode niet opvallend aankleden, geen kohlpotlood, parfum of juwelen enzv. Turkse mensen geven soms op de veertigste dag snoepjes weg. Soms worden thuis of in de moskee de overleden herdacht op de derde, vijfde of veertigste dag of een jaar later.