Is Fidel Castro succesvol geweest in zijn Cubaanse revolutie?

Inleiding Fidel Castro, als mensen van onze leeftijd deze naam horen zullen de meeste niet weten waar je het over hebt. Daarom wilden we er een werkstuk van maken omdat we zelf ook nog weinig erover wisten. We willen met dit werkstuk te weten komen of Fidel Castro succesvol is geweest in zijn Cubaanse revolutie. Deze vraag hebben we zo goed mogelijk geprobeerd te beantwoorden en verschillende deelvragen bedacht om deze vraag zo goed mogelijk te beantwoorden. Wij hopen dat u er veel plezier aan heeft! Studiovaardigheid: - Oorzaak en gevolg
We gaan eerst de oorzaak van de revolutie onderzoeken en daarna wat de gevolgen van deze revolutie waren. Deze studiovaardigheid past goed bij onze hoofdvraag omdat we zo goed kunnen bekijken of hij wel of niet succesvol is geweest en hoe dat komt.
Deelvraag 1: Wie is Fidel Castro? Fidel Castro Ruz werd geboren op 27 augustus 1926, in Mayari, een kleine stad in de provincie Oriente. Zijn vader had uit een eerder huwelijk al 2 kinderen en zijn moeder, Lina Ruz González, kreeg met Fidel’s vader nog vijf kinderen. Hij had een voor in Cuba normale jeugd, werd katholiek opgevoed, hij ging dan ook naar een katholieke basisschool. Nadat de pientere jongen dit af had gesloten besloot hij dat hij de dictatuur onderleiding van Batista weg moest. Hij is succesvol rechten gaan studeren. Hij sloot zich aan bij de orthodoxe partij, een sociaal-democratische partij. Deze partij keurde de regering onderleiding van Fulgencio Batista af. Vader Fidel Castro
Hij probeerde in 1947 samen met andere revolutionairen de Dominicaanse Republiek te bevrijden van de dictatuur. Dit mislukte. 1950 was het jaar waarin Fidel advocaat werd, opvallen was dat hij zich voornamelijk inzette voor de armere bevolkingslagen. Tussen 1950 en 1952 werkte hij op een klein advocatenkantoor. Het was zijn bedoeling om voor de Ortodoxy-partij mee te doen aan de parlementsverkiezingen van 1952, maar die werden afgelast na de geslaagde staatsgreep van generaal Fulgencio Batista tegen de regering van Carlos Prio Socarras. Castro daagde Batista voor de rechter vanwege schending van de grondwet, maar dat liep op niets uit.In Cuba heeft hij verschillende pogingen gedaan om de macht te grijpen dit is verschillende malen verkeerd gegaan. In juli 1953 organiseerde hij een aanval op de legerbasis van Santiago de Cuba, maar hij werd al tijdens de voorbereidingen opgepakt en ging voor 15 jaar de gevangenis in. Tijdens het proces verdedigde hij zichzelf met de woorden: ‘La historía me absolverá. ( de geschiedenis zal me vrijspreken) Na twee jaar kreeg hij amnestie en vertrok hij naar Mexico. Een jaar later keerde Fidel Castro al terug samen met zijn broer Raul, met Che Guevara en 97 anderen. Ze landde aan de kust en ze probeerden Cuba te veroveren. Dit mislukte en maar 15 mensen overleefden het, waaronder Castro, Guevara en Raul. Ze vertrokken naar de bergen en organiseerden een nieuwe staatsgreep. Deze lukte en hij nam alle macht. Hierna is Fidel altijd aan de macht gebleven. Doordat de Sovjet-Unie is onder gegaan zit Cuba nu nog steeds in een tijdperk met een zeer slechte economie. Fidel Castro blijft wat hij is: de president van Cuba. Castro is getrouwd in 1948, kreeg een zoon in 1949 en scheidde weer in 1954. Deelvraag 2: Wat was de geschiedenis van Cuba voor 1959? De geschiedenis van Cuba begint niet met de ontdekking door Columbus (27 okt. 1492). Toen de Europeanen voet aan wal zetten, was het eiland al duizenden jaren bewoond door inheemse bevolkingsgroepen. Hun voorvaderen waren vanaf het vasteland van Zuid-Amerika via de andere eilanden van het Caribische gebied op Cuba terechtgekomen. Hij noemde de bevolking indianen in de vaste overtuiging dat hij bij de eerste eilanden van Indië aangekomen was. Er was eerst geen contact met de inheemse bevolking, die leek te zijn gevlucht. Op 1 november had hij het eerste contact met de inheemse bevolking. Hij vond ze bijzonder aardig. In 1510 begon de conquista (verovering) van Cuba door de Spanjaarden, onder leiding van Diego Velázquez. Columbus
Binnen enkele jaren werden zeven Spaanse nederzettingen gesticht. De inheemse bevolking kwam er al snel achter dat de Spanjaarden niet zo vreedzaam waren. De pogingen om het inheemse volk te onderdrukken riep verzet op. Er werd een nieuw landbouwsysteem ingevoerd , de encomiendas, dat in Spanje een groot succes was. Het land ik de nieuw verworven gebieden werd verdeeld onder de mannen die zich tijdens de conquista verdienstelijk hadden gemaakt. Ze kregen de grond en de bevolking die erop woonde in leen, met het doel deze productief aan te wenden en te verzorgen. Het land bleef eigendom van Spanje. Een groot deel van de inheemse bevolking weigerde mee te werken ook al waren de straffen van de Spanjaarden hard. Vele zijn gedood, anderen vluchtten de heuvels of moerassen in. De protesten van de geestelijken als Bartolomé de las Casas leiden tot beschermende maatregelen van de kant van de Spaanse koning. Dat was alleen wat laat, want halverwege de 16de eeuw waren er in Cuba nog slechts een paar duizend indianen over van de naar schatting honderdduizend bij de komst van de Spanjaarden. Gedurende de tweede helft van de 16de en in de 17de eeuw werd de alleenheerschappij van Spanje in het Caribische gebied betwist door andere landen: Frankrijk, Holland en Engeland. De Hollanders vestigden zich in 1634 op de eilanden Aruba, Bonaire en Curacao. De Fransen maakten zich een jaar later meester van Martinique en Guadeloupe en de Engelsen veroverden in 1655 Jamaica van de Spanjaarden. Steeds vaker verscheen er ook vijandelijke schepen voor de Cubaanse kust. Cuba was, met uitzondering van een Engelse bezetting in 1762, nog steeds een Spaanse kolonie. Dit veranderde niet toen rond 1820 het Spaans -Amerikaanse continent zich bevrijdde van het moederland. Inmiddels ontwikkelde Cuba zich tot de belangrijkste suikerproducent ter wereld. Deze ontwikkeling was mogelijk dankzij de slavenhandel en slavernij. De slavernij was een groot probleem. De eerste onafhankelijkheidsoorlog tegen Spanje (1868-1878) brak uit in het oosten van het land, waar de plantagesector weinig ontwikkeld en slavernij van ondergeschikt belang was. In deze oorlog speelden ook kleurlingen en vrijgemaakte slaven een grote rol. Spanje wist uiteindelijk de opstand te onderdrukken. Het vredesverdrag in 1878 maakte officieel een eind aan de oorlog. Pas in 1886 werd de slavernij afgeschaft, maar de vrije slaven konden nauwelijks politieke en economische invloed uitoefenen. Het verzet tegen Spanje bleef. Onder leiding van de Cubaanse José Mart¡ (1853-1895) werd uiteindelijk een definitieve oorlog gevoerd (1895-1898). Spanje werd inderdaad verslagen, maar de overwinning was eigenlijk van de Verenigde Staten. Dit land, sinds lang de belangrijkste economische partner, ging zich in 1898 met de oorlog bemoeien en tekende uiteindelijk in plaats van de Cubanen het vredesverdrag met Spanje. Op 1 januari 1899 kwam officieel een eind aan bijna 400 jaar Spaans bestuur op Cuba. Cuba kwam korte tijd onder Amerikaans gezag. De Amerikaanse bezettingsgroepen trokken zich pas terug toen in de nieuw grondwet garanties waren opgenomen voor stabiliteit in Cuba. Die garanties stonden in het Platt-amendement. Het hield in dat de VS het recht had om in te grijpen in Cuba als de politieke, economische of sociale rust op het eiland verstoord werd. Op 20 mei 1902 kreeg Cuba de onafhankelijkheid. De Cubanen beschouwden de periode die toen begon als de tijd van de ‘pseudo-republiek’. Het land was namelijk politiek en economisch aan de VS verbonden. Amerikaanse ondernemers maakten zich gedurende de eerste helft van de 20ste eeuw de meester van de grote suikerplantages en –fabrieken. Ook andere sectoren zoals telefoon, energievoorziening en hotels kwamen grotendeels in Amerikaanse handen. De Cubaanse regering kon geen belangrijk maatregel nemen zonder toestemming van de Amerikaanse ambassadeur. Tot 1959 zou Cuba politiek en economisch zeer sterk van de Verenigde Staten afhankelijk zijn. Van 1926 tot 1933 was Gerardo Machado president. Hij trad meedogenloos op tegen de oppositie, binnen en buiten het congres. De crisis van de jaren dertig bracht het Cubaanse volk nog grotere ellende. Honger en werkloosheid onder het gewone volk waren groter dan ooit. Sergeant Batista en zijn mannen pleegden in 1933 een staatsgreep. Eén van de eerste daden van deze regering was het schrappen van het Platt-amendement. Vooral de Amerikaanse maffia deed goede zaken in Cuba. Havana was de speeltuin van gangsters en gokbazen. Ze lieten er hotels, casino’s, bordelen en nachtclubs neerzetten Fulgencio Batista
zodat de Amerikaanse toerist zich er thuis voelde. Tegelijkertijd was 30 procent van de Cubaanse bevolking werkeloos en kon 1/5 deel niet lezen of schrijven. Onderwijs en gezondheidszorg waren er uitsluitend voor de rijken. Tegen die achtergrond nam de oppositie van Batista steeds serieuzer vormen aan, vooral vanuit vakbondskringen en onder de studenten. Vanwege de schijndemocratie onder Batista en het bloedige optreden van de geheime politie bleef er voor hen geen andere weg dan de gewapende opstand. Fidel Castro nam een belangrijke positie in , in de strijd tegen de dictatuur. Op 26 juli 1953 leidde Castro het begin in van de Cubaanse revolutie. In het daarop volgende proces werden de opstandelingen tot gevangenisstraffen veroordeeld. Nadat Castro in 1955 was vrijgelaten, begon hij vanuit zijn ballingsoord in Mexico, samen met enkele anderen (onder wie Ernesto 'Che' Guevara), aan de voorbereiding van een invasie in Cuba. Van de 81 deelnemers aan de expeditie met het schip Granma wist slechts een dozijn het avontuur te overleven. Vanuit de Sierra Maestra begon deze groep aan de organisatie van een guerrillabeweging. Eind 1958 had de beweging zich zodanig verspreid en versterkt en was de oppositie tegen Batista zo algemeen geworden, dat deze zich - toen ook het leger hem niet meer steunde - gedwongen zag met vele aanhangers de vlucht te nemen. Op 1 jan. 1959 trok Castro's beweging van 26 juli, Havana binnen. Daarmee was de overwinning een feit.
Deelvraag 3: Wat hield de Cuba crisis in? Cuba bevind zich dichtbij de VS, er was een pro Amerikaanse dictator aan de macht: Batista. Cuba was een echt derde wereldland. Een grote echt arme massa en een elite rijke mensen. In Cuba was een guerrillabeweging, die streed voor sociale rechtvaardigheid. Deze beweging werd communistisch. Fidel Castro, kwam in 1959 aan de macht, en dan moet Batista weg. Cuba werd een communistisch land. Een oorzaak-gevolg situatie, omdat Castro aan de macht komt word het land communistisch. Dit is in Amerikaanse ogen verschrikkelijk, in strijd met het containment. Fidel pakte alle bedrijven en plantages af, hij gaat nationaliseren. De VS zag dit niet zitten omdat ook Amerikaanse bedrijven afgepakt werden. De VS was zo boos dat ze een economische boycot aankondigden. Die kwam er uiteindelijk en de boycot was dat niemand meer dingen van of aan Cuba mag kopen of verkopen. Hierdoor kwam Cuba in grote problemen. Deze boycot is er tot op de dag van vandaag. Cuba heeft een monocultuur, ze leven alleen van het verkopen van rietsuiker en tabak. Een monocultuur is gevaarlijk, 80 % van de export was rietsuiker en tabak. Dit rietsuiker werd voornamelijk door de VS opgekocht en sinds de boycot was dat dus niet meer zo. Op 17 april 1961 landde er een legertje van Cubaanse bannelingen op de stranden in Bahía de Cochinos, de Varkensbaai. Ze kregen luchtsteun van enkele Amerikaanse gevechtsvliegtuigen. Het was de bedoeling dat de Amerikaanse luchtmacht tegelijkertijd de Cubaanse vliegvelden zou bombarderen en de revolutionairen rebellen een bruggenhoofd zouden vestigen. Zij zouden een voorlopige regering vormen en de Amerikanen vervolgens om steun vragen. Ze dachten dat de Cubaanse bevolking aan hun kant wel zouden helpen. Dit was niet zo, Castro was in die tijd zeer populair, nu is hij gehaat. Hij heeft veel voor het volk gedaan, op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg. De gewone man / vrouw was tevreden. De invasie mislukte jammer genoeg. Castro werd wel bang voor een tweede invasie. Weer een oorzaak-gevolg situatie omdat er een invasie was geweest ging hij ervoor zorgen dat hij versterking kreeg van Rusland. Hij probeerde aan te pappen met Chroesjtsjov, ze maken een vriendschapsverdrag tussen Cuba en Rusland. Rusland koopt rietsuiker te duur op. Chroesjtjov wilde atoomraketten op Cuba plaatsen. Dit vond Castro een erg goed plan, want dan zou de VS niet aanvallen. Als je in die tijd een raketinstallatie wilde maken, dan moest je grote constructie maken. Voor de buitenwereld spraken ze over suikerfabrieken. Spionagevliegtuigen van de VS maakten foto’s van Cuba en kregen dus door dat er raketinstallaties waren. Het Pentagon kwam bij elkaar. Amerika voelde zich bedreigd. J.F. Kennedy nodigde de Russische ambassadeur uit, om te vragen hoe het zat. De Russische ambassadeur ontkende dat er raketinstallaties waren. Kennedy hield een toespraak voor de Amerikaanse tv. Hij waarschuwde de Russen dat hij het niet pikte, hij sprak dreigend. Je kon opmerken uit de toespraak dat hij tot het uiterste zou gaan. Het was heel ernstig, velen waren bang. Hij zei dat hij een vloot om Cuba heen zou leggen en elk schip zou controleren dat hij niet vertrouwde. Het leger van Amerika werd in de hoogste staat van paraatheid gebracht . Russische schepen, met waarschijnlijk raketten waren onderweg naar Cuba. Rusland reageerde met een telegram, en daar zijn de Amerikanen zich rot van geschrokken. De reactie was erg oorlogszuchtig. Waarschijnlijk was Chroesjtsjov in het nauw gedreven. Zijn generaals wilden de raketten daar houden en Kennedy niet. Kennedy was ook overstuur en ze kwamen tot het idee dat Chroesjtjov in paniek was, door het telegram. Gelukkig kwam er een compromis tussen Chroesjtjov en Kennedy. In de Kaukassus, een gebergte tussen Turkije en Rusland, hadden Amerikanen raketten staan (Turkije was lid van de NATO). Ze trokken allebei de raketten terug. De buitenwereld kwam er pas jaren achter dat er een compromis was geweest. Voor Castro was dit wel gunstig, want zo zou de VS Cuba wel met rust laten. Toen pas begrepen veel mensen dat de koude oorlog echt gevaarlijk was. Ze hadden het op een lager pitje gezet, er werden namelijk 2 afspraken gemaakt: 1)”the hot line”, een telefoonlijn tussen Washington en Moskou, om te bellen in geval van nood, voor als het uit de hand liep. 2) Een kernstop verdrag; de Amerikanen en Russen beloofden elkaar om op land, op zee en in de lucht geen kernproeven meer te doen. Er stond niet in het verdrag dat het ook niet ondergronds of onderzee mocht. Deelvraag 4: Wat heeft Fidel Castro bereikt en met wie? Vanaf het begin van de revolutie die door Batista geleid was, was de bebaarde sigarenroker die Fidel Castro Ruz heette, tegen Batista en zijn regime. Toen hij het plan beraamde een aanval te doen op een legerbasis genaamd Santiago de Cuba, werd hij opgepakt en veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf. Tijdens het proces verdedigde hij zichzelf met de beroemde woorden ‘La historía me absolverá’ (de geschiedenis zal me vrijspreken). Verder vertelde hij in zijn pleidooi wat de plannen van hem en zijn partij was. Castro zou eerder dan verwacht de kans krijgen die plannen te verwezenlijken. Na twee jaar kreeg Castro amnestie. Datzelfde jaar nog, in 1955, ging Fidel naar Mexico. Een jaar later keerde Castro al terug. Samen met broer Raul, vriend en mederevolutionair Che Guevara en 79 anderen, landde de mannen aan de Cubaanse kust. Castro’s mannen hadden geen schijn van kans tegen de militairen van Generaal Batista. Slechts 14 man overleefden de landing. Castro, Che en Raul zaten daar ook bij. De mannen besloten de bergen van de Siërra Maestra in te trekken om daar een gewapende coup voor te bereiden. In Santa Clara, 1958, vond deze staatsgreep plaats. Castro, geholpen door grote aantal bij hem aangesloten revolutionairen, verstootte Batista. Na deze grote veldslag verliet Batista Cuba, en begon er in Cuba een periode onder het bewind van Fidel Castro, die ook nu nog regeert. Fidel Castro en Raul Castro Op 1-1-1959 werd Cuba officieel een socialistische staat. Al snel was duidelijk dat Castro een echte dictator was. Rond 1960 zei Castro in een toespraak: ‘Ik ben een Marxist-Leninist en ik zal dat zijn tot de dag dat ik dood ga’. Het communistische Cuba was een feit. Fidel Castro onteigende alle Amerikaanse bedrijven en verdeelde grote stukken land onder de boeren. De reden dat Castro zijn Cuba communistisch hervormde was de helpende hand die de Sovjet-Unie Cuba toestak. Cuba leed al jaren onder het al jaren geldende (handels)embargo. En hoewel de Cubaanse revolutie niet geïnspireerd was naar het voorbeeld van de Unie (Castro was van origine niet eens een echte communist) en ook niet door de Unie was opgelegd, waren er zulke grote voordelen voor de USSR om een Caribisch eiland als vazalstaat te hebben, dat ze Cuba toch als bondgenoot wilde zien. Er kwamen kleine verbeteringen in de economie van Castro’s staat. Zo vond er een grote ruilhandel plaats tussen de Unie en Cuba in bijvoorbeeld suiker en olie. Ook de handel tussen de andere Oostbloklanden verbeterde. Korte tijd na de revolutie en het bondgenootschap met de USSR bezat Fidel de volgende titels: 1. Staatshoofd
2. Regeringsleider
3. Secretaris-Generaal van de (enige legale) partij, de communistische partij
4. Opperbevelhebber van de strijdkrachten
Castro was eigenlijk ook premier, maar het premierschap werd maar afgeschaft, omdat alle macht bij een en dezelfde persoon lag en ligt. Oorzaak-gevolg situatie omdat Castro een dictator is hoeft er geen premierschap meer te zijn. De boeren waren niet erg blij met de hervormingen tot het communisme, zij hadden te weinig grond om genoeg te verbouwen. Er waren echter ook goede kanten aan het communisme e.d. Aanvankelijk leek Cuba vooruit te gaan op de machtswisseling tussen Batista en Castro. Fidel startte bijvoorbeeld een grootscheeps analfabetiserings-project (o.l.v. Che Guevara) en hij verbeterde het onderwijs en de zorgsector. Vooral de ziekenhuizen waren, ondanks het gebrek aan buitenlandse medicijnen door het embargo van de V.S., goed te noemen. De gemiddelde levensverwachting ligt op 75 jaar. De gemiddelde levensverwachting van andere ontwikkelingslanden ligt vaak rond de 60 jaar. Uiteraard, was dit allemaal gratis, want zo hoort het te zijn met een echte communistische staat. Vrouwen zijn ook vooruit gegaan met de komst van Castro en het communisme. Banen die voorheen als ‘mannenbanen’ golden, zoals onderwijzer en artsen, worden nu op grote schaal door vrouwen uitgeoefend. Nu is zelfs 48 procent van de artsen vrouwelijk. Castro beloofde in 1959 dat hij de rassendiscriminatie zou uitroeien. Daar is hij voor een groot deel in geslaagd. Toch worden zwarte mannen nog vaak lastig gevallen door de politie en hebben Cubanen met gemengd bloed meer kans op de betere banen. Maar dat er veel vooruitgang op dit onderwerp is geboekt is zeker, hier kan nog menig land een voorbeeld aan nemen. Rond 1980 kreeg Fidel steeds meer kritiek over zijn gezag. In vijf maanden tijd verlieten 125.000 Cubanen het land om naar Amerika te vertrekken. Ondertussen stortte het communisme in Europa in. Gorbatsjov, president van de USSR, raadde Castro hervormingen aan. Fidel wilde hier niets van weten en gaf de media de opdracht niets over de toestand in Europa te schrijven en vertellen i.v.m. een eventuele opstand in zijn Cuba. Toen in 1992 Boris Jeltsin aan de macht kwam, kreeg Cuba het erg moeilijk. Jeltsin, werkte veel meer om een goede relatie met Washington te krijgen dan met Havana. Toen de Unie ophield te bestaan kreeg Cuba helemaal geen hulp meer, en belandde het in een van de ergste crises tot nu toe. Gebrek aan brandstof, geen stroom en andere mankementen zorgden ervoor dat de industrie en de kantoren stilvielen. In de periode 1992-1994 vertrokken er steeds meer Cubanen illegaal naar Amerika met motorbootjes, wegens de grote ontevredenheid. Als Castro nu iets liberaler zou worden konden de intelligente Cubanen, want die zijn er echt wel, hun eigen bedrijven opstarten. Van de universiteit afgestudeerde Cubanen zouden niet naar de VS. vluchten, maar de kans pakken om iets in eigen land op te zetten. Castro is nu 78 jaar oud. En praten kan hij nog steeds. In 1997 drukte hij geruchten over de slechte gezondheid van hem de kop in tijdens een zeven uur durende toespraak in een congres van de communistische partij. Een andere bijzonderheid dat jaar was het feit, dat er voor het eerst sinds de revolutie niet gewerkt werd met kerstmis. Dit deed Cuba’s baas als gebaar naar Paus Johannes Paulus II, de het jaar daarop, 1998 dus, naar Cuba kwam. Politieke partijen en vakbonden De Communistische Partij van Cuba (PCC) is de enig toegestane politieke organisatie. Dus van politieke partijen kun je niet spreken er is namelijk maar één politieke partij. Daarin opgenomen zijn de prerevolutionaire Partido Socialista Popular (PSP, opgericht in 1925) en de Beweging van 26 juli (op 26 juli 1953 leidde Castro het begin in van de Cubaanse revolutie). De (illegale) oppositie heeft zich aaneengesloten in het Democratisch Verbond. De vakbondsorganisaties zijn o.a. de CTC, de Cubaanse Arbeiderscentrale, het Comité voor de Verdediging van de Revolutie (CDR), dat met 5 miljoen leden de grootste is, en de communistische jeugdbeweging (UJC), de Cubaanse Vrouwenbond (FMC) en de organisatie van kleine zelfstandige boeren en pachters, de ANAP (Asociación Nacional de Agricultores Privados).
Deelvraag 5: Wat vinden de Cubanen van Fidel Castro en zijn regime? Eerst vonden de mensen het wel goed dat Fidel Castro de macht overnam van Batista. Het leek wel alsof Cuba echt vooruitging. Er kwamen echte veranderingen, zoals: ziekenhuizen werden gebouwd, er kwamen buitenlandse medicijnen, hij verbeterde de zorgsector en ook het onderwijs. Er kwam ook minder werkeloosheid en de discriminatie zou worden uitgeroeid. Dit zijn nog maar een paar veranderingen. Het meeste is nu al weer veranderd. Als sommige mensen nu terug kijken naar hoe het was voor Castro de macht nam, komen ze tot de conclusie dat het toch misschien wel beter ging voor Castro er was. Vroeger bv was er veel land, tot dat Cuba door Castro in stukjes was "verkocht". Cuba wordt ook niet geholpen door landen als Amerika, omdat ze veel goederen in overvloed hebben, maar Castro daar geen gebruik van maakt. Veel bedrijven zijn ook door Castro genationaliseerd en daar waren veel landen natuurlijk niet blij mee. Ook de buitenlandse bedrijven werden namelijk genationaliseerd. Het land was vroeger heel wat rijker en nu wordt het steeds armer. Het wordt een "echt" derdewereld land. Veel mensen proberen nu dan ook in het "beloofde" land Amerika te komen, omdat het daar heel wat beter is dan in Cuba. Oorzaak-gevolg situatie omdat het slecht gaat in Cuba willen veel mensen weg. Mensen worden in Cuba niet goed betaald de regering houdt veel geld achterwege, natuurlijk om er zelf beter van te worden. Als mensen soms al een baantje hebben, dan wordt het door de inwoners van Cuba als slavenwerk gezien. De regering maakt een deal met een buitenlands bedrijf en dat bedrijf betaalt de regering dan in Dollars uit en de regering betaalt de arme werknemers in Cubaanse pesos uit, die bijna niks waard zijn. De werknemers krijgen dus veel minder, dan ze eigenlijk horen te krijgen en daar heeft de regering (Fidel Castro) dus veel profijt van. Veel mensen willen dus weg of moeten zelfs weg door geldgebrek. Zo wilde ook Elian met zijn moeder Cuba verlaten, maar het schip zonk en zijn moeder overleed. Familie van Elian die al in Amerika woonde, wilde dat Elian bij hen kwam wonen. Maar de vader van Elian, die nog in de Cuba woonde, eiste zijn zoontje terug. Er was dus een heel gedoe om Elian, want zijn vader wilde zijn zoon terug bij hem in Cuba. De familie wilde dat hij het arme Cuba juist verliet, omdat hij daar geen goede toekomst kan opbouwen. Door deze kwestie zag de wereld eindelijk in dat Cubanen hun leider helemaal niet geweldig vonden en juist het land uit willen, omdat ze er geen stabiele toekomst kunnen opbouwen. Het gaat dus slecht met Cuba en de mensen vinden het daar niet fijn, anders zouden ze niet het land uitvluchten. Het maakt ze niet meer uit, ze tonen geen initiatief meer om hun leven proberen te beteren. Ze zijn gewend dat ze moeten accepteren wat de regering ze geeft en anders moeten ze er maar zonder leven. Deelvraag 6: Wat brengt de toekomst voor Cuba? Fidel Castro is nu 78 jaar oud. Hij is hiermee een van de oudste dictators van de wereld maar hij kan nog steeds praten. In 1997 dachten veel mensen dat hij heel erg ziek was maar hij ontkende dat en hield een zeven uur durende toespraak. Fidel Castro is oud en de vraag is natuurlijk, wat gebeurt er als hij er niet meer is? Vele Cubanen vinden het moeilijk om daarover na te denken, want zij weten niet beter dat hij hun leider is. Sommige Cubanen denken dat Cuba na Fidel gewelddadig zal zijn. Castro onderdrukt vele problemen al lange tijd, dus na zijn dood zouden die wel eens tot spanningen kunnen leiden. Sinds Fidel Castro Cuba heeft opengesteld voor de toeristen (ook om de economie weer op te krikken) zien de Cubanen in wat voor vrijheid de toeristen leven en in wat voor onderdrukt land zij zelf leven. Het is niet waarschijnlijk dat het tot een staatsgreep zal leiden omdat het leger achter Fidel Castro staat. Maar na zijn dood zal er iets moeten veranderen, want Cuba is een van de laatste communistische landen in de wereld. Omdat Cuba communistisch is willen veel landen geen handel met Cuba drijven, dus het heeft nog maar weinig landen waarmee het kan handelen. Cuba zal dus langzaam over moeten op het kapitalistische systeem, ook om de economie en handel weer te stimuleren. Daar is het al een beetje mee bezig sinds Cuba weer is opengesteld voor toeristen. Officieel volgt de jongere broer van Fidel (Raul) hem op. Hij is nu het hoofd van het Cubaanse leger. Hij wil als hij aan de macht komt het politieke beleid zo voortzetten zoals het nu is. Maar tot het moment daar is, weet niemand zeker wat er gaat gebeuren, dit zijn allemaal maar verwachtingen en gissingen. De Amerikaanse regering heeft hem een spoedige pensionering toegewenst. ‘Nu de heer Castro de ouderdomsgrens voor dictators heeft bereikt, hopen we dat hij zich spoedig uit het actieve leven terugtrekt', zo grapte een woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Fidel Castro is een overlever Na 46 jaar in het zadel is Fidel behalve een cultfiguur vooral een overlever. Hij overleefde diverse aanslagen op zijn leven, maar Cuba is een van de laatste overgebleven communistische landen op de wereld. De Cubanen hebben gemengde gevoelens over hem. Fidel heeft ervoor gezorgd dat 98 procent van de bevolking kan lezen en schrijven, maar de bevolking verhongert tegelijkertijd terwijl Castro kaviaar eet. Veel Cubanen hebben echter ook diep respect voor Fidel omdat hij durfde op te staan tegen het grote, boze Amerika. Cubanen denken na over het leven na Castro In juni 2001 viel Fidel tijdens een openbaar optreden flauw. Nu Castro zijn 78ste verjaardag heeft gevierd en bejaard begint te worden, gaan de Cubanen nadenken over de toekomst zonder hem. Dat is moeilijk voor te stellen, omdat de meeste Cubanen nooit een andere leider dan Fidel hebben gehad en niet beter weten. Sommigen voorspellen dat het begin van een nieuw tijdperk zonder Fidel gewelddadig zal zijn. Veel problemen zijn lange tijd onderdrukt. Er zouden veel vijandelijkheden onder de bevolking heersen, spanningen op politiek, raciaal, religieus en etnisch gebied. Sinds Cuba is opengesteld voor toerisme zien de Cubanen hoe mensen in andere delen van de wereld leven. Toeristen hebben meer vrijheid dan de Cubanen, en dat leidt tot ongelijkheid, wat resulteert in onrust onder de bevolking. Een coup lijkt echter onwaarschijnlijk, ook omdat het leger achter Fidel’s regime staat. Veranderingen in Cuba lijken onvermijdelijk. Als een van de laatste overgebleven communistische landen, heeft Cuba nog weinig bondgenoten over om handel mee te drijven. Het land zal zich op de duur moeten mengen in het kapitalistische systeem. Cuba doet dit al schoorvoetend met het toerisme aan de hand van een duaal systeem; communisme voor de Cubanen, kapitalisme voor de toeristen.
Conclusie Op de hoofdvraag of Fidel Castro succesvol is geweest met zijn Cubaanse revolutie?, is geen duidelijk en eenvoudig antwoord te geven. Tuurlijk, Fidel had doelen voor zichzelf in gedachten hij wilde van Batista af, en vooral van de Amerikaanse invloed op alles. Het kapitalisme was volgens hem slecht en het communisme was het goede. Zijn doel is hierin bereikt. Batista is weg, Amerikanen hebben geen invloed meer. Maar het kan nooit zijn dat hij dit allemaal alleen maar uit eigen belang heeft gedaan. Als deze man echt zo’n hekel had aan de Amerikanen en hun kapitalisme, had hij net zo goed kunnen verhuizen naar Rusland, er was nergens kapitalisme daar in die tijd. Als je zijn daden bekijkt, dan zie je toch wel dat er een hoop dingen zijn die goed geweest zijn voor het volk. Dit is een oorzaak- gevolg situatie. Als er geen revolutie was geweest had hij ook niet deze daden kunnen doen. Hij heeft bijvoorbeeld een antialfabetisme campagne uitgevoerd. Ook verbeterde hij de zorgsector en het onderwijs. Hij had ook als doel voor ogen de economie van het toenmalige Cuba te verbeteren. Dit lukte op zich ook wel in eerste instantie. Maar toen hij in 1980 onenigheid kreeg met de USSR over zijn regeringsbeleid vluchtte ook nog eens 125000 Cubanen naar Amerika, een tegenslag voor Fidel. Maar dit was nog niet eens het ergste. Na 1990 toen Boris Jeltsin kwam, die het communisme niet meer zo zag zitten en dus de band met Washington versterkte, kwam Cuba in de grootste crisis die het land gekend had. Als Fidel nu liberaal was geworden was het in ieder geval beter gegaan, de intelligente Cubanen waren bedrijven begonnen in eigen land. Maar dit wilde Fidel niet, niet op de liberale manier. Hij had alles over voor de economie als het maar niet op de liberale manier was. Het ging dus slechter en slechter met Cuba. Tot op de dag van vandaag gaat het niet goed met Cuba, maar wat moet je ook als communistisch land tussen allemaal grote kapitalistische landen? Dat trek je gewoon niet. Maar op de vraag of hij dus succesvol is geweest kunnen we concluderen dat in het begin van zijn regeringsperiode het allemaal goed ging en iedereen keek tegen hem op. Hij stuurde de economie de goede richting op; hetzelfde deed hij met de dienst en zorg sector. Hij was dus succesvol geweest tot dit punt. Hij had z’n plaats aan het hoofd van Cuba, als communist. Hij zorgde ervoor dat de economie met kleine stapjes vooruit ging. Erg goed dus allemaal. Maar als dan je communistische Russische “vriendjes” je in de steek laten voor jou ergste vijand, de kapitalisten, en je er dus alleen voor staat. Ja wat moet je dan? Je kunt niet veel doen, je land gaat onderuit en jij moet het zien te redden. Zit je daar zonder geld zonder economie. Weer een situatie van oorzaak-gevolg. Toen Rusland Cuba in de steek liet ging het slechter met Cuba. Dus na zijn gouden jaren tot 1980 is hij flink onderuit gegaan om het zo maar grofweg te zeggen. Nog een oorzaak-gevolg situatie is omdat het slecht gaat in Cuba willen veel mensen weg. Er is dus veel onvrede in Cuba. Zijn succesvolle staatsgreep maakte plaats voor een catastrofale ondergang van het overgebleven restje communisme. Dit restje bestaat overigens nog wel, heel ver in een achtergesteld hoekje genaamd Cuba. Een heel klein ongevaarlijk beetje communisme, dat in de nabije toekomst waarschijnlijk zal verdwijnen, stil en onopgemerkt. We zullen zien wat de toekomst ons brengt. Bronvermelding: De internet sites: http://www.onsverleden.net/coldwar/cubacrisis.htm
http://nl.wikipedia.org/wiki/Fidel_Castro
http://cuba.web-log.nl/archief/21/10/2004
http://www.landenweb.com/geschiedenis.cfm?LandID=6&CUBA
http://www.el-comandante.com/ned/bio.htm
http://www.worldwidebase.com/science/cuba.shtml Boeken: Naam: De gok van Fidel: Cuba tussen socialisme en kapitalisme
Schrijver: Marc van de Pitte
Jaar: 1998
Uitgever: Berchem: EPO
Naam: De baard van Fidel
Schrijver: Jo van Damme
Jaar: 1994
Uitgever: Antwerpen: Baarn Hadewijch
Naam: Che Guevara
Schrijver: Jean Cormier
Jaar: 1996

Uitgever: Amsterdam: Babylon – de Geus
Naam: Cuba
Schrijver: Marcel Bayer
Jaar: 2000
Uitgever: Bloemendaal: Gottmer/Becht