Aboriginals

Voorwoord: Voor aardrijkskunde kregen we de opdracht om een p.o. te maken. We zijn op internet gaan zoeken naar leuke, interessante onderwerpen en kwamen zo bij aboriginals uit. Over dit onderwerp is veel informatie verkrijgbaar en eigenlijk wisten we niet veel over dit volk. We wilden graag meer weten over volkeren die in harmonie leven met de natuur. De Aboriginals zijn daar een mooi voorbeeld van, vandaar dit werkstuk. Hoofdvraag: Hoe is het leefgebied van de Aboriginals in de loop van de tijd veranderd? Deelvragen: • Leefwijze van de Aboriginals, en hoe is deze door de verandering van hun leefgebied veranderd? o Rituelen
o Kunst

o Jachtvoorwerpen
o Muziek
o Cultuur • Waar en hoe leefden de Aboriginals oorspronkelijk? • Waardoor is hun leefgebied veranderd, en wat is er nog van over? • Worden de Aboriginals door de westerse cultuur geaccepteerd? Inhoudsopgave: Voorkant
Voorwoord + Hoofdvraag en deelvragen
Inhoudsopgave
Hoofdstuk 1: De geschiedenis van de Aboriginals
Hoofdstuk 2: Het leven van de Aboriginals vóór kolonisering
Hoofdstuk 3: Het huidige leven van de Aboriginals
Hoofdstuk 4: De wetten voor de Aboriginals
Hoofdstuk 5: De ontdekking van Australië door Europeanen
Hoofdstuk 6: De kolonisering van Australië Hoofdstuk 7: De rituelen, taal, muziek en kunst van de aboriginals
Hoofdstuk 8: Acceptatie van Aboriginals in de westerse maatschappij
Hoofdstuk 9: Conclusie

Bronvermelding Hoofdstuk 1: De geschiedenis van de Aboriginals. De Aboriginals zijn oorspronkelijk kolonisten. Ze zijn ongeveer 40.000 jaar geleden vanuit Azië via New-Guinea naar Australië gegaan. In die tijd was het zo koud dat het water van de zee bevroor, waardoor de zeespiegel daalde en grote delen van de zeebodem droog kwamen te liggen. Deze zichtbare stukken land vormden bruggen tussen eilanden en continenten. Het was mogelijk naar gebieden ver ten zuiden van China te lopen, waarna je slechts 60 kilometer zee moest oversteken om Noord-Australië te bereiken. Door het smelten van het ijs na de ijstijden en dus het stijgen van de zeespiegel verdween de eilandenboog langzaam. Daardoor moesten de aboriginals op het eiland (dat nu Australië heet) blijven. Contact met de buitenwereld was niet meer mogelijk, alleen nog maar met New-Guinea. De Aboriginals zijn niet als een volk gekomen, men vermoet dat er zo'n 600 verschillende stammen waren. Pas met de komst van de Europeanen kwam er verandering in de leefwijze van de aboriginals. De eerste Europeanen die daadwerkelijk voet zetten op Australische bodem, waren Hollanders. Zij landden in de omgeving van Cape York, maar maakten meteen rechtsomkeer toen ze de verwachte rijkdommen waar ze naar op zoek waren niet vonden. Op 29 april 1770 landde kapitein James Cook in Botany Bay bij Sydney en nam uit naam van de Engeland de oostkust in bezit. Het gebied kreeg de naam New South Wales. Australië werd door de Britse regering uitgeroepen tot “Terra Nullis”, wat zoveel betekent als “leeg land”. Dat werd gezien als een rechtvaardiging om te doen met het land wat ze wilden. De Aboriginals werden van hun land verdrongen en het werd afgepakt door de blanke kolonisten. Velen stierven door de introductie van nieuwe ziekten, die onder de traditionele bewoners tot dan toe onbekend waren. Ze werden verdrongen naar de slechte delen van het land, en op die manier beroofd van hun levenswijze. Hun jachtgebieden en drinkplaatsen waren nu van de blanken. De blanken zagen de Aboriginals als wild en onbeschaafd en ze probeerden hen te bekeren tot het christendom. Daarvoor werden gezinnen uit elkaar gehaald, de kinderen van de Aboriginals werden door de blanken meegenomen om ze zoals westerse kinderen op te voeden. Deze kinderen zouden vele jaren later bekend komen staan als de “stolen generation”. Daar waar de Aboriginals in opstand kwamen werden ze meestal vermoord. Het heeft tot in de jaren zestig geduurd dat de Aboriginals werden beschouwd als tweederangsburgers. Zo kregen zij bijvoorbeeld pas in 1967 stemrecht. Het aantal aboriginals bedroeg rond 1970 ongeveer 300.000, dat aantal is terug gelopen tot nog maar circa 130.000. De laatste jaren doet de Australische regering haar best de fouten uit het verleden zoveel mogelijk recht te zetten. De opbloei van de Aboriginal cultuur wordt door de regering eindelijk gestimuleerd. Dit onder andere door de Olympische Spelen in 2000 waar ze de hele openingsceremonie mochten opvoeren. Hoofdstuk 2: Het leven van de Aboriginals vóór kolonisering. De grootste groepen Aboriginals waren geconcentreerd in de ecologisch gunstigste gebieden om in te leven. Ondanks een grote groep in het Red Centre, leefde het grootste aantal in de vruchtbare gebieden langs de oostkust van Australië. De ongeveer 600 verschillende stammen bestonden uit ongeveer 700 personen, die in de regel weer onderverdeeld waren in nomadische groepen van maximaal 50 personen, de clans. De clans hadden ieder hun eigen symbool, meestal een dier of een plant. De grens tussen verschillende stammen was niet strikt vastgelegd en bestond in de meeste gevallen uit een natuurlijke barrière, zoals een rivier of bergketen. Conflicten als gevolg van territoriale uitbreidingsdrang kwamen niet of nauwelijks voor, aangezien de leefgebieden van alle afzonderlijke stammen genoeg boden om te kunnen overleven. Daardoor kwamen de verschillende stammen niet veel met elkaar in aanraking en waren de verschillen tussen taal en cultuur levensgroot. Daarom kan er eigenlijk niet gesproken worden van dé Aboriginals. De stammen kruisten elkaars pad wel en er werd onderling ook gehandeld. Ceremonies en feesten werden ook met elkaar gevierd. Het kwam vaak voor dat stammen samen ceremonies uitvoerden terwijl ze elkaars taal niet eens spraken. Dat kon, omdat bij de aboriginals de verwantschap het allerbelangrijkst was. De verwantschap is terug te voeren op de Droomtijd, feitelijk het enige gemeenschappelijke dat de Aboriginals hebben. Dit is de periode voor het bestaan op aarde, maar tegelijkertijd ook het hiernamaals, waar de ongeborenen leven en waar de doden weer naar terugkeren. De Aboriginals gebruiken liever de eigen aboriginalnaam, in Centraal-Australië bijvoorbeeld "tjukurpa". De bevolkingstoename werd strikt gecontroleerd. Seksuele taboes, abortus en kindsdodingen vormden geen uitzonderingen, aangezien het voor de vrouwen een ondoenlijke zaak was de hele huisraad en meer dan 2 kinderen met zich mee te slepen. Er werd niet uit liefde getrouwd. Afhankelijk van de verwantschap, die tot vele generatie kan worden terug gevoerd, zijn er heel ingewikkelde gedragsregels. Ook het huwelijk viel daaronder. Er moest een bepaald, soms eeuwenoud, verwantschap bestaan tussen beide partners, voordat er getrouwd kon worden. De Aboriginals waren jagers en verzamelaars. Ze droegen geen kleding en bouwden ook geen huizen. Wat de vrouwen hadden verzameld droeg vaak meer bij tot de voedselvoorziening dan dat wat de mannen meenamen na de jacht. Een jachtmethode die zich zeer vroeg ontwikkelde, was de jacht met behulp van vuur. Op deze techniek is de volledige verandering in vegetatie in de drogere gebieden van Australië terug te voeren. Men vermoedt bijvoorbeeld dat de aanwezigheid van bomen, die resistent zijn tegen vuur, ten dele een gevolg is van deze techniek. De sociale structuur van de Aboriginals was egalitair, wat betekende dat er geen enkele hiërarchie heerste en alle beslissingen gemeenschappelijk werden genomen. De stamoudsten hadden weliswaar een zekere autoriteit, maar die werd in de meeste gevallen alleen gebruikt bij de overlevering van de traditionele wetten en gebruiken. Die overlevering was heel belangrijk, omdat de Aboriginals niets opschreven. Men kan zich afvragen waarom de Aboriginals zich niet van jagers en verzamelaars tot boeren hebben ontwikkeld. Waarschijnlijk komt dat omdat de Aboriginals daar geen behoefte aan hadden. Om te overleven was hun manier van jacht en verzamelen voldoende. Het land bood voldoende voedsel om te overleven, doordat er relatief weinig mensen leefden. De Aboriginals hadden ook veel respect voor de natuur, en namen nooit meer dan ze nodig hadden. Een tweede reden is de onvruchtbaarheid van vele gebieden op het continent. Het geloof van de Aboriginals, waarin ze deel uitmaken van hun natuurlijke omgeving, legde hen strenge regels op met betrekking tot de omgang met hun leefomgeving. Hierdoor waren de Aboriginals niet in staat te experimenteren en/of vernieuwingen in hun leefgewoontes te accepteren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Europeanen bij aankomst een cultuur aantroffen die sterk leek op die van de (in die tijd) nog in de steentijd levende Papua’s op Nieuw Guinea. Hoofdstuk 3: Het huidige leven van de Aboriginals Door het gebrek aan technische hulpmiddelen en enige vorm van organisatie waren de Aboriginals al snel niet meer in staat zich tegen de indringers te verzetten en te verdedigen. Veel Aboriginals werden vermoord. Doordat de Britten de meest vruchtbare stukken grond bezetten, waren de Aboriginals aangewezen op stukken land die veel minder opbrachten. En dat terwijl ze het land juist zo hard nodig hadden om van te leven. Veel Aboriginals zijn dan ook aan hongersnood gestorven. De Britten hebben ook geprobeerd om Aboriginalkinderen op de westerse manier op te voeden. Deze generatie wordt de ‘stolen generation’ genoemd. Het probleem met deze kinderen was, dat ze zich nergens thuis voelden. In de westerse maatschappij werden ze gediscrimineerd, maar bij de Aboriginals konden ze ook niet goed functioneren. De kennis van hun eigen cultuur hadden ze totaal verloren. Deze generatie Aboriginals hoorde eigenlijk nergens thuis. Er zijn nu ongeveer 150.000 Aboriginals in Australië en de meeste van hen wonen in grote steden of stadjes op het platteland. Ze hebben nog steeds te maken met de problemen die ontstaan zijn door het verlies van hun land en het gedwongen zijn te leven in een blanke maatschappij. Veel Aboriginals leven in armoede, met minder toegang tot gezondheidszorg en scholen dan de westerlingen. In de Aboriginal gemeenschappen heerst grotere werkloosheid dan bij de westerlingen, is de kindersterfte hoger en zitten meer er mensen in de gevangenis. De Aboriginals moeten altijd strijden tegen het racisme van een deel van de blanke Australiërs. In 1988 protesteerden de Aboriginals tegen 200 jaar blanke invasie. Een kleiner deel van de Aboriginals leeft in reservaten. Zij proberen daar hun traditionele levenswijze zo goed mogelijk in ere te houden. Ze kunnen niet meer zoals vroeger alleen leven van wat de natuur hen biedt, omdat het leefgebied daar veel te klein voor is. De Aboriginals beheren in de reservaten hun eigen grondgebied en leven in vele gevallen nog van de jacht. De verschillen met hun oorspronkelijke leefwijze vallen wel meteen op: ze leven er in grote groepen in plaats van de vroegere kleinere clans en hoewel er af en toe nog een bush-gerecht op tafel komt, heeft ook de Aboriginal, vanzelfsprekend, de supermarkt al gevonden. Kangeroe-vlees werd vervangen door vlees uit blik en de kinderen verkiezen chips boven maden en larven. Bloem en brood hebben de vroegere zaden en yam vervangen en om te drinken hoeven ze niet langer naar de dichtbijgelegen waterput te lope. De vroeger immateriële maatschappij is verdwenen: geld speelt een belangrijke rol. Om eten en drinken te kopen en om te gokken. Boemerangs, speren en didgeridoos worden nog gemaakt, maar veelal om door te verkopen aan een behoorlijke prijs. Het westen heeft veel veranderd, dat valt niet meer te ontkennen. Wel is het zo dat zij de feesten, ceremonies en kunst zo oorspronkelijk mogelijk beoefenen. De toekomst van de Aboriginals is nu wel heel wat zekerder dan sinds 1788 ooit is geweest, omdat ze geleidelijk meer recht krijgen op gezondheidszorg en opleiding. Er worden steeds meer Aboriginals betrokken bij allerlei aspecten van de Australiërs en de blanke Australiërs steken steeds meer op van de Aboriginal cultuur. Hoofdstuk 4: De wetten voor de Aboriginals Toen de eerste blanke Engelse kolonisten in 1788 op de oostkust arriveerden, werd het continent vermoedelijk bewoond door ongeveer 300.000 aboriginals. Het is niet mogelijk om in generaliserende termen over de aboriginals te spreken; de culturen van de verschillende volkeren verschillen in sterke mate van elkaar qua cultuur, gebruiksvoorwerpen, kunst, muziek en dans. Het is daardoor ook moeilijk om één organisatie de belangen van alle aboriginals te laten behartigen. Bijna niemand leeft nog geheel volgens de oude gebruiken en veel aboriginals hebben zich aangepast volgens westerse maatstaven. Alleen in aboriginal dorpen wordt nog in de eigen taal gesproken. Het regeringsbeleid om de achterstelling van de aboriginals op allerlei gebied (o.a. onderwijs, gezondheidszorg en werkgelegenheid) op te heffen, levert nog niet veel positieve resultaten op en de schadevergoeding die de aboriginals kregen voor het verloren land was maar een pleister op de wonde. In 1971 werd de eerste aboriginal-senator gekozen en in 1976 werd South Australia de eerste deelstaat met een aboriginal als gouverneur. In 1974 erkende de Australische regering in principe het recht van de aboriginals zich op hun eigen grondgebied te vestigen. Het speciaal in het leven geroepen ministerie voor "Aboriginal Affairs" probeert onder andere het onderwijs voor de kinderen van de aboriginals te verbeteren en de traditionele inheemse cultuur meer onder de aandacht te brengen. In sommige gebieden wordt zelfs onderwijs gegeven in inheemse talen. In 1976 kregen de aboriginals de rechten over een deel van Northern Territory en in 1985 werd dit gebied officieel aan de aboriginals overgedragen, evenals delen van South Australia. In 1990 werd de ATSIC-commissie in het leven geroepen, die voor de aboriginals een vorm van zelfbestuur en een betere deelname aan voor hen belangrijke politieke beslissingen mogelijk moet maken. In 1995 bekrachtigde het Opperste Gerechtshof de in 1993 aangenomen "Native Title Act". Deze wet voorziet in een behoorlijke financiële vergoeding voor land waarop Aborigines aantoonbaar historische aanspraak kunnen maken. Ondanks al deze positieve ontwikkelingen bestaat er nog steeds een grote mate van ongelijkheid tussen de aboriginals en de andere bevolkingsgroepen. De werkloosheid onder de aboriginals blijft veel groter en in de gevangenissen is de helft van de gedetineerden van aboriginal afkomst. Ook de gezondheid is over het algemeen slechter en de levensverwachting lager. Een groot probleem vormt de alcohol waardoor vele aboriginals in een uitzichtloze situatie terecht zijn gekomen. Hoofdstuk 5: De ontdekking van Australië door Europeanen De Griek Ptolemaeus schreef rond 150 na Christus dat er in het Zuiden een enorm onbekend moest liggen, Terra Australis (Zuidland in het latijn). Vanaf de 15e eeuw trokken veel ontdekkingsreizigers de wijde wereld in opzoek naar rijkdom en land. Men zocht onder andere naar Terra Australis, maar niemand kon het vinden. In 1606 echter, bereikten Nederlandse zeelieden van de VOC nieuw land. De Nederlanders noemden het land niet Australië, maar Nieuw-Holland. In 1642 zette Anthony van Diemen, hoofd van de Oost-Indische Compagnie in Batavia (het huidige Jakarta), een expeditie op touw om Nieuw-Holland verder te verkennen. Abel Tasman, de leider van de tocht, dwaalde te ver naar het zuiden af en lande op de kust van een ander land. Hij noemde dit eiland Van Diemensland (het huidige Tasmanië). De Nederlanders ontdekten bij latere expedities geen goederen die geschikt waren voor de handel en lieten Nieuw-Holland voor wat het was. Door Tasmans ontdekking van een land dat nog zuidelijker lag dan Nieuw-Holland, bewees hij dat Nieuw-Holland niet Terra Australië was. In 1768 stuurde de Britse Admiraliteit de kapitein James Cook op onderzoek uit. Hij moest Terra Australis ontdekken. Dit lukte James Cook niet, maar hij bracht wel de kust van Nieuw-Zeeland in kaart. Daarna besloot hij terug naar huis te keren via Nieuw-Holland. Op 29 april 1770 bereikten Cook en zijn bemanning de oostkust van Nieuw-Holland bij een plaats die later bekend werd als Botany Bay. In augustus bereikten ze Cape York. Daar hesen ze de Engelse vlag en eisten de oostkust, die ze New South Wales noemde, op voor Groot-Brittannië.
Hoofdstuk 6: De kolonisering van Australië Na 1717 werd het in Groot-Brittannië regeringsbeleid om misdadigers te deporteren. Duizenden gevangenen werden naar Britse kolonies in Noord – en Zuid-Amerika verscheept waar ze op plantages werkten. Maar na de Amerikaanse Revolutie accepteerde de VS geen gevangenen meer. West-Afrika vormde een potentiële locatie, maar werd afgewezen vanwege het risico op dodelijke ziektes. Ook Zuidwest-Afrika werd niet geschikt bevonden. Toen werd gedacht aan Australië, de Botany Bay. De Britse regering ging akkoord, omdat de Britse kolonisatie van het gebied rivaliserende mogendheden, zoals Frankrijk, op afstand zou houden. De eerste lading van gevangen naar Australië die bekend stond als de Eerste Vloot, bereikte Botany Bay tussen 18 en 20 januari 1987. Botany Bay was een grote teleurstelling. De vruchtbare grond en het verse water dat was beloofd, was nergens te bekennen. Verder noordwaarts werd een betere locatie gevonden die de Britten Phillip Sydney noemde, naar de Britse minister van Binnenlandse zaken. Deze gebeurtenis wordt in Australië nog elk jaar op 26 januari herdacht op Australia Day. De kolonie werd opgebouwd door de gevangenen. In november vestigde men een nieuwe kolonie bij Parramatta, ten westen van Sydney, waar de grond veel vruchtbaarder was. Kort daarna werd ook Toongabbie, een nabij gelegen plaats, bevolkt. De kolonie was een vast onderdeel van het Britse strafstelsel geworden. De meeste gevangenen kwamen pas vrij als ze hun straf hadden uitgezeten. Alleen als je onvoorwaardelijke gratie kreeg, eigenlijk alleen als je onschuldig bleek, mocht je eerder weg uit New South Wales. Je overtocht moest je echter zelf betalen, ook als je je straf had uitgezeten, maar dat was heel duur. Veel vrij gekomen gevangenen bleven dan ook in Australië en kochten daar een eigen stukje grond. In de beginjaren van New South Wales trokken weinig vrije kolonisten (niet-gevangenen) naar de kolonie. Maar door de grote aantrekkingskracht van het onbekende Australië en de problemen in Groot-Brittannië en Ierland gingen steeds meer mensen naar Australië. Door de revolutie in Groot-Brittannië raakten steeds meer mensen werkloos, die hun geluk gingen beproeven in New South Wales. Dat kon, omdat de overtocht naar Australië gratis werd. Daar zaten de boeren en veefokkers te springen om arbeiders. Steeds meer mensen probeerden in Australië een nieuw bestaan op te bouwen en de kolonies breidde snel uit. In 1868 werden de deportatie van gevangenen afgeschaft omdat het te duur werd. De kolonies werden nu dus bewoond door vrije mensen. De Britse economie ging hier enorm op vooruit. Rond 1890 waren alle Australische kolonies onafhankelijk van elkaar. Ze stonden nog wel onder Brits bestuur, maar elke kolonie had een eigen koloniale regering. De kolonisten wilden de kolonies samenvoegen tot een federatie. Het zou zorgen voor een betere economie, een betere bescherming tegen mogelijke vijanden zoals de Aboriginals en een gezamenlijk immigratiebeleid zou helpen om ongewenste, niet-blanke nieuwkomers zoals chinezen buiten de deur te houden. In 1900 keurde het Britste parlement de ontwerp-grondwet van het Gemenebest Australië goed en in september van dat jaar tekende Koningin Victoria de proclamatie van de geboorte van het nieuwe land. Op 1 januari 1901 werd het Gemenebest Australië in leven geroepen. Hoofdstuk 7: De rituelen, muziek, jachtvoorwerpen en kunst van de aboriginals Rituelen “Walkabout”: Eén van de belangrijkste aboriginal ceremonies is de "walkabout": op willekeurige momenten verlaten mannen ook vandaag de dag nog hun land om weken, maanden, of zelfs jaren een weg te gaan die hun voorouders eerder gingen, vaak met als enig doel een onbekende te ontmoeten. Duizenden jaren was de "walkabout" de manier waarop diverse etnische stammen elkaar hun verschillende gezangen over de schepping leerden en goederen ruilden die even symbolisch als nutteloos waren. De "walkabout" illustreert dan ook het beste de nomadische instelling en manier van leven van de oorspronkelijke Australische bevolking. Totempalen: Elk individu bij de Aboriginals heeft ook een eigen totem. Maar tot welke totem hij of zij behoort is iets dat van Droomtijd komt en daarom moet elke Aboriginal daar eerst weer contact mee maken voordat hij weet tot welke totem hij behoort. Voor die tijd is een Aboriginal eigenlijk identiteitsloos. En als hij of zij eindelijk zijn totem weet, behoort hij daardoor meteen tot een bepaalde groep of clan met dezelfde totem. Het kan wel eens gebeuren dat iemand behoort tot een totemgroep, omdat zijn moeder daar op visite was tijdens de conceptie, en dan uiteindelijk later in zijn leven uitvindt dat hij een totem heeft die hij helemaal niet kent, tot hij die groep mensen weer tegenkomt. Als je tot een bepaalde totem-klasse behoort, gaan daar ook bepaalde verplichtingen mee gepaard die de harmonie van de totale groep bewerkstelligen. Zo dient een vrouw met een passieve totem een man met een actieve totem te trouwen en omgekeerd voor het evenwicht. Een persoon die een intelligente totem heeft dient weer te trouwen met iemand die een minder intelligente totem heeft. De verschillende totemsymbolen hebben ook weer verschillende kleuren die ook in de beschilderingen op het lichaam aangebracht worden. De relatie tussen een individu en zijn of haar totem is niet alleen levenslang, het is ook levensgevend. De totem is een soort symbool voor een innerlijk geweten, en mensen kunnen met de totem in contact komen, er mee spreken, er advies aan vragen, en het eerbiedigen. De Aboriginals hebben bijzondere groepsrituelen waarbij jongere mensen geïnitieerd worden en hun totem naar boven krijgen door de verschillende trance-staten en concentraties waarin ze dan gebracht worden. Droomtijd: De droomtijd is de periode voor het bestaan op aarde. In de Droomtijd kwamen de voorouderlijke geesten (dat waren een soort goden) vanuit de grond of vanuit de hemel op aarde. Hier op aarde maakten de voorouderlijke geesten alles: de dieren, de planten, de bossen, de woestijnen, de bergen en ook de mensen. Ook gaven deze voorouderlijke geesten de Aboriginals hun wetten en gebruiken. Toen ze alles geschapen hadden verdwenen ze in de bomen, de lucht, het water en de aarde, waar ze volgens de Aboriginals nog steeds zijn. De Droomtijd is nog daarom nog steeds bezig. De droomtijd is tegelijkertijd ook het hiernamaals, waar de ongeborenen leven en waar de doden weer naar terugkeren. De Aborigines zien het zo dat Droomtijd mensen in herinnering brengt met hun kosmische oorsprong. Als er bijvoorbeeld een kind geboren gaat worden, gaat het om een spirit die zelf gekozen heeft een baarmoeder binnen te gaan. De vader wordt verantwoordelijk geacht voor het tot leven roepen van die spirit. Het gaat niet om de fysieke handeling maar om het oproepen en in contact komen met de spirit van het kind dat geïncarneerd gaat worden. Zo hebben vaders dus een heel belangrijke rol bij geboorte, veel belangrijker dan in westerse culturen. Maar daardoor is het eveneens zo dat elke ziel die geboren wordt niet specifiek door bloedbanden verbonden is aan de ouders, maar door geestelijke banden aan de hele stam waarin hij of zij incarneert. De verschijning van een mensenkind op de aarde is het resultaat van de manifestatie uit Droomtijd. De band met de spirit uit de droomtijd kan ook nooit verbroken worden als het kind eenmaal geboren is. Muziek: Didgeridoo
De didgeridoo is het rituele muziekinstrument van de Aboriginals. Aanvankelijk was de didgeridoo het muziek instrument van de Noord Australische Aboriginals. De didgeridoo wordt als ritme instrument gebruikt tijdens ceremoniële dansen (Corroborees) vaak in combinatie met klankstokken of door boemerangs tegen elkaar te tikken. In de regel kan een blanke man ook niet deelnemen aan een ceremonie. De didgeridoo komt als muziekinstrument in de westerse wereld steeds meer in de belangstelling. Niet alleen vanwege zijn unieke diepgonzende klank maar ook vanwege de speciale effecten die hij teweegbrengt bij zowel de luisteraar als de bespeler. De didgeridoo is een recht stuk hol hout, vaak puntig toelopend. In Australië wordt de stam van een eucalyptusboom gebruikt die door termieten is uitgehold. De termietennesten in de noordelijke delen van Australië zijn ontelbaar, dat is de reden waarom de didgeridoo het instrument is dat het meest voorkomt bij Aboriginals uit Noord-Australië. De lengte van het instrument varieert gewoonlijk tussen de 1 en 1,5 meter, hoewel er exemplaren zijn van 2,5 meter of langer. Het hout wordt op de gewenste lengte afgezaagd en de bast eraf gehaald. De termieten worden verwijderd door de staak op de grond te slaan. Veel didgeridoos zijn rijkelijk versierd met hagedissen, kangoeroes, barramundies en dergelijke. Het instrument kan zittend, staand en lopend bespeeld worden. Jachtvoorwerpen Boemerangs

De boemerang werd zo'n tienduizend jaar geleden uitgevonden en werd slechts door bepaalde stammen in de centrale woestijngebieden gebruikt om op vogels en kleine buideldieren te jagen. In Nederland kennen we alleen de V-vormige terugkerende boemerang, maar ze bestaan in allerlei vormen en maten en het zijn lang niet allemaal terugkomende boemerangs. Andere traditionele wapens (voor jacht, oorlog en ceremonies) zijn onder andere speerwerpers, knuppels en schilden. Kunst Desert art: De aboriginals willen graag hun culturele identiteit bevestigen en ook onder de aandacht brengen in de buitenwereld. De meest voor de hand liggende manier daarvoor is kunst. Vroeger waren het de eeuwenoude rotsschilderingen op heilige plaatsen of de schilderingen op boombast en lichaamsversieringen die de culturele identiteit van de Aboriginals visualiseerden. Bij sociale bijeenkomsten werden figuren in het zand getekend. In de jaren zeventig in de vorige eeuw werden zij aangespoord dit op canvas te doen om hun tradities en cultuur op die manier vast te leggen en te bewaren. Dit zette een ontwikkeling in gang die tegenwoordig bekend staat als Desert Art. De bekende dotpaintings zijn daar een voorbeeld van. Kunstenaarscentra in Centraal-Australië speelden een grote rol in de opkomst van deze dotpaintings. De kunstenaars bouwen voort op de religieuze traditie, waarbij voorouders en de relatie met het land een belangrijke rol spelen. Op de canvasschilderijen is de inhoud hetzelfde gebleven, maar voor buitenstaanders blijven de diepere betekenissen geheim. In Utopia, een van de bekendste kunstenaarscentra in het woestijngebied van Australië, zijn vooral vrouwen bekend geworden. Urban art: Desert Art grijpt alleen terug op de traditionele patronen. De boodschap is alleen duidelijk voor de clanleden. Bij Urban Art is het tegenovergestelde het geval. Hier moet de betekenis van het schilderij juist voor buitenstaanders overkomen. Door de kunst trachten Aboriginal kunstenaars internationaal aandacht te krijgen voor hun situatie. Veel Aboriginals zijn van mening dat de geschiedenis van Australië heel eenzijdig is geschreven en laten hun visie zien in hun kunstwerken. Zij maken gebruik van oeroude Aboriginal motieven, maar ook de westerse kunsthistorische invloed is zichtbaar. De kunstenaars zijn in aanraking gekomen met de westerse materialen en technieken in de gevangenis of tijdens hun kunstopleiding. Verschillende Aboriginal kunstenaars op de tentoonstelling hebben in de gevangenis gezeten en daar leren schilderen. Enkele van de kunstenaars die exposeren in het Wereldmuseum Rotterdam zijn van de 'stolen generation'. Doordat ze opgroeiden in steden en een westerse opleiding genoten, zetten ze hun culturele achtergrond in een andere context dan de 'traditionele' Aboriginals. Landonteigening, de gedwongen plaatsing in reservaten en het weghalen van kinderen bij hun ouders zijn aspecten die bewust in kunstwerken naar voren komen, maar ook de hedendaagse positie van Aboriginals, zoals het racisme en het overlijden in gevangenschap. Sommige kunstenaars hebben hier politieke bedoelingen mee, bij anderen gaat het om het weergeven van een persoonlijk verhaal. Zo ontstond de Urban Art of Protest art, een sociaal en politiek getinte kunstrichting. Beide stromingen zijn in het Wereld-museum te zien. Desert Art bewaart haar geheimen, Urban Art shockeert door de harde realiteit van de Aboriginals te tonen. Hier komt de boodschap duidelijk over. In de loop van de geschiedenis hebben de blanke Australiërs volgens de Aboriginals weinig geleerd van hun fouten. De inheemse bevolking is daar altijd het slachtoffer van geweest. Bij beide stromingen komt naar voren dat de Aboriginals op een andere manier in het leven staan of in ieder geval hun leven in een andere context, in een andere realiteit plaatsen. En dat is niet die van de blanke overheersende cultuur. Hoofdstuk 8: Acceptatie van Aboriginals in de westerse maatschappij Het is wel duidelijk dat de Aboriginals (nog) niet geaccepteerd worden. Ze hebben weinig plek voor zichzelf. Ze hebben eigenlijk geen 'rust' gehad nadat in 1788 de Engelsen kwamen. Wel is het zo dat men er veel aan doet om de situatie voor de Aboriginals te verbeteren. Hieronder volgen twee krantenartikelen die we op internet hebben gevonden met betrekking op de acceptatie van de Aboriginals door de westerlingen. Australiërs op de been voor aboriginals SYDNEY; Zo'n 300.000 Australiërs zijn gisteren in Melbourne de straat opgegaan om hun solidariteit te betonen aan de aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van het land. In Perth, in het westen van het land, betoogden enkele tienduizenden mensen. De Raad voor Verzoening met de Aboriginals had opgeroepen tot de demonstratie. Veel politici namen deel aan de 3 kilometer lange betoging, maar premier Howard liet verstek gaan. De steungroepen voor de aboriginals en de oppositionele Arbeiderspartij verwijten hem een gebrek aan goede wil om tot een verzoening te komen met de oorspronkelijke bevolking. Deze tweede „wandeling voor verzoening" volgt op een eerdere in Sydney van een halfjaar geleden. Ook toen waren er honderdduizenden blanke Australiërs op de been. De regering kwam in oktober in opspraak door uitlatingen van minister Ruddock, die juist verantwoordelijk is voor de verzoening met de aboriginals. Volgens de bewindsman hadden de oorspronkelijke bewoners een grote achterstand omdat zij pas zo laat in aanraking waren gekomen met de westerse beschaving. „Wij beginnen op een zeer laag niveau. Wij hebben te maken met een oorspronkelijke bevolking die zeer weinig contacten had met de rest van de wereld. Met jagers op het niveau van het verzamelen van eetbare planten. Zij hadden geen wagens. Ik geloof zelfs dat zij zelfs het wiel nog niet hadden uitgevonden", zei Ruddock. Hoewel de roep om het aftreden van de bewindsman overluid klonk, weigerde Howard zijn minister te laten vallen. De aboriginals maken ongeveer 2 procent van de Australische bevolking uit. Zij leven veelal in grote armoede of verblijven in reservaten. Zij hebben een onderwijsachterstand en worden vaak gediscrimineerd door de andere Australiërs Rooms-katholieke Kerk biedt aboriginals z'n verontschuldiging aan De Rooms-katholieke Kerk in Australië heeft zich gisteren tegenover de aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van het land, verontschuldigd voor het schenden van hun mensenrechten. Tot in de jaren '60 was de kerk van mening, dat het voor de bekering van de aboriginals nodig was hun cultuur te vernietigen, zei bisschop Pat Power in Melbourne. Power, voorzitter van de sociale commissie van de Australische bisschoppenconferentie, getuigde voor een speciale parlementaire commissie die onderzoek door het lot van aboriginalkinderen, die van hun ouders waren weggehaald en bij blanken opgevoed. De RK-Kerk had indertijd de opvattingen op het gebied van de raciale hegemonie van de blanken zo effectief verkondigd, dat vele aboriginals hun kinderen vrijwillig hadden afgestaan. Het ergste van de hele zaak was volgens bisschop Power echter geweest, dat de oorspronkelijke bewoners van Australië door de kerk tot de overtuiging waren gebracht dat zij inferieur aan de blanken waren. Als gevolg van de kerkelijke campagne hebben ongeveer 100.000 "gestolen" aboriginalkinderen nieuwe geboorteoorkonden en een nieuwe naam gekregen. De campagne liep overigens uit op een kolossale mislukking: vele kinderen stierven al jong door ziekte of alcoholisme of pleegden zelfmoord. Hoofdstuk 9: Conclusie In onze conclusie proberen we een antwoord te geven op de deelvragen en de hoofdvraag. Deelvragen: De Aboriginals leefden oorspronkelijk in Australië op een zeer primitieve manier. Hun beschaving liep ver achter op die van de eerste Europeanen die Australië ontdekte. Door de komst van de Europeanen is hun leefgebied drastisch veranderd. De Europeanen hielden geen rekening met de Aboriginals en pakten hun leefgebied af. Australië werd door de Britten gekoloniseerd. Tegenwoordig is er nog maar heel weinig van het leefgebied van de Aboriginals over. Northern Territory en South Australia zijn weer aan de Aboriginals toegewezen, maar er leven zoals ze oorspronkelijk deden kan niet meer. Veel Aboriginals leven in reservaten of proberen zo goed en zo kwaad als het gaat een leven op te bouwen in de stad. De Aboriginals worden nog steeds niet echt door de westerse cultuur geaccepteerd. Al vanaf het begin zijn ze ernstig achtergesteld door de Europeanen, maar in de loop van de tijd is hun situatie verbeterd. Tegenwoordig doet de Australische overheid er heel veel aan om de Aboriginals tegemoet te komen in hun wensen. De Aboriginals worden wel steeds meer geaccepteerd en wie weet komt er een tijd dat ze volledig ingeburgerd zullen zijn. Maar hun oorspronkelijke cultuur zullen ze nooit meer kunnen beleven als voeger. Hoofdvraag: Het leefgebied van de Aboriginals is duizenden jaren hetzelfde gebleven totdat de Europeanen, en met name de Britten, Australië ontdekten. Vanaf toen is het leefgebied van de Aboriginals alleen maar kleiner geworden. Uiteindelijk hadden ze geen eigen leefgebied meer waar ze op hun primitieve manier konden leven. Veel Aboriginals leven in reservaten en proberen daar hun oorspronkelijke levenswijze in stand te houden. Ze hebben ook weer delen van hun leefgebied terug gekregen, maar dat is inmiddels niet meer bruikbaar voor hun manier van leven.
Bronvermelding We hebben gebruik gemaakt van internet en boeken. Hieronder volgt een lijst met bronvermeldingen. Internet: http://www.boomerang-reizen.nl/site/australie_aboriginals.html
http://www.australie.nl/main.php?id=1:415
http://www.landenweb.com/bevolking.cfm?LandID=127&AUSTRALI%C3%8B
http://www.xs4all.nl/~kalden/auth.htm
http://www.remega.scarlet.nl/D_Aboriginals.htm
Boeken: De kolonisatie van Australië/Christine Hatt
De landen der wereld en hun beschaving/Lekturama encyclopedie
Grote Lekturama wereldatlas, Australië Oceanië, Poolstreken en Wereldzeeën/ W. van Opzeeland