HET ONTSTAAN VAN HET APOLLO-PROJECT
De Amerikaanse ruimtevaartindustrie heeft al een hele lange geschiedenis achter de rug, toch was de Sovjetunie veel eerder. Zij lanceerden de eerste een onbemande raket de ruimte in, de Spoetnik 1, dit gebeurde op 3 oktober 1957. De Amerikanen schrokken hier erg van, omdat beide wereldmachten
wisten dat met de ruimtevaarttechniek nieuwe betere en gevaarlijkere wapens ontwikkeld konden worden. Om de ontwikkeling in de eigen ruimtevaartindustrie te versnellen, richtten de Amerikanen door toedoen van president Eisenhouwer (president van 1953 tot 1961)in 1958, 5 dagen na de tweede lancering van de Russen, het National Aeronautics and Space Administration beter bekend als NASA op. Er ontstond een wedloop tussen Rusland en Amerika om als eerste een mens in een baan om de aarde te krijgen. De Amerikanen startten daarom het eerste Amerikaanse ruimteproject, namelijk het Mercury-project. Eerst werd er geëxperimenteerd met dieren: de Russen schoten in 1957 de hond Laika de ruimte in, die daar een week verbleef en toen insliep. De Amerikanen konden niet achter-blijven, en schoten twee apen de ruimte in, deze verbleven maar een half uur in de ruimte, maar de wetenschappers slaagden er wel in om ze levend terug op aarde te krijgen. Dan, op 12 april 1961, slagen de Russen er in om de eerste man in een baan om de aarde te krijgen, namelijk Joeri Gagarin. Hij maakte een vlucht van 1 uur en 48 minuten in de Wostok 1 en landde daarna veilig op aarde. De Amerikanen volgen de Russen op de voet, zij brengen een man in de ruimte op 5 mei 1961. De Amerikanen verloren deze wedloop. De volgende uitdaging was om een mens een ruimtewandeling te laten maken. Wederom wonnen de Russen, de kosmonaut Alexei Leonov maakte in 1965 de eerste ruimtewandeling. Omdat de Amerikanen al twee “wedlopen” hadden verloren, kwam er meer druk op het Amerikaanse ruimtevaartprogramma te staan. President Kennedy besliste daarom dat het inmiddels opgestarte Apollo-project, het project om mensen op de maan te zetten, te versnellen en de geplande lancering in 1975 te vervroegen naar eind jaren ’60. INHOUD APOLLO-PROJECT
Dit project was en is het allerbekendst onder de ‘normale’ bevolking, omdat dit project de beste resultaten boekte en dus veel in de publiciteit kwam (ongelukken werden geheim gehouden). Maar belangrijker voor Amerika zelf was dat dit acht jaar durende programma hun achterstand op Rusland goed maakte en zelf een voorsprong gaf. Het project begon op 27 januari 1967 rampzalig. De drie astronauten Grissom, White en Chaffee kwamen om in een brand tijdens een oefening 1 maand voor de lancering van de Apollo 1. De regering was hierdoor zo geschokt dat de maanvluchten Apollo 2 t/m 6 werden afgelast. Als gevolg hiervan was de eerste uitgevoerde lancering op 11 oktober 1968. De vlucht van de Apollo 7 was het eerste grote succes wat het Apollo-project voortbracht, ze testten namelijk met succes belangrijke apparatuur in de ruimte. Vanaf dan raakt het project in een stroomversnelling. Er worden vier vluchten gemaakt binnen een half jaar. De Apollo acht en negen brengen onbemande maanlanders naar de maan. De bemanning van de Apollo 10 slaagt erin om met een maanlander 15km boven het maanoppervlak te komen, waarna ze weer terugkeren naar de commandomodule. Al deze vluchten waren repetities voor wat voor de Amerikanen DE VLUCHT zou moeten worden. Deze vlucht moest de eerste man op de maan brengen en moest dus worden uitgevoerd door zeer ervaren mensen. De volgende mensen werden uitgekozen: de eerste man was Neil A. Amstrong, hij werd geboren op 5 augustus 1930. Hij begon zijn carrière in 1949 als jachtvlieger bij de marine. Hij werd toen testvlieger bij de NASA, nadat hij in 1955 zijn diploma had gehaald. In 1962 werd hij als eerst burger ruimtevaarder en was in 1966 commandant van de raket Gemini 8. De tweede man was Edwin “Buzz” Aldrin, geboren op 20 januari 1930 in Montclair. Hij was de tweede Amerikaan die een ruimtewandeling maakte, namelijk in november 1966, met de Gemini 12 raket. De derde man zou tijdens de landing op de maan in het moederschip blijven en heette
Michael Collins. Hij was testpiloot bij de USAF (United States Air Force).
De raket waarmee het allemaal moest gebeuren, was de Saturnus V. De ideeën voor deze raket stammen al uit 1959 en hij is bedacht door de Duitser Wernher von Braun, medeontwerper van de Duitse V-2 raketten. De Saturnus was 111m hoog, en woog met volle belading ongeveer 8miljoen kilogram. De raket werd in elkaar gezet in het 160m hoge Vehicle Assembly Building op de lanceerbasis Cape Canaveral in Florida. Het gevaarte werd op een transportplatform met een snelheid van 1.5km per uur vervoerd naar de lanceerplaats, die 5.5km verderop lag.
Het enige deel van deze raket dat terugkeerde op aarde en waar mensen konden verblijven was de Apollo-capsule. Het bestond uit drie delen, namelijk het moederschip (command module), waarin de drie astronauten het grootste deel van de reis verbleven.
Dit deel keerde als enige terug op aarde.
Het tweede deel was het verzorgings- of dienstcompartiment (service module). Hierin zaten zuurstoftanks, energie- en watervoorzieningen. De bemanning kon niet in dit deel komen.
Het derde en belangrijkste deel was natuurlijk de maanlander (lunar module). Deze was bedoeld om twee man een zachte landing te laten maken op de maan en ze weer terug te laten keren naar het moederschip. De totale capsule (alledrie de bovengenoemde delen) bevatte 2miljoen onderdelen, waaronder 566 cockpitschakelaars en 71 controlelampjes. Hiermee was het een van de meest ingewikkelde toestellen die ooit waren gebouwd.
De kleding van Aldrin en Armstrong op de maan zag er als volgt uit:
1: De helm, hierin zitten de microfoons en oortelefoons voor de radio. Het vizier is gemaakt van speciaal plastic.
2: Het pak beschermt tegen het vacuüm (luchtledige) en tegen extreem lage temperaturen in de ruimte d.m.v lagen van fijngeweven glasvezel en dunne laagjes aluminium.
3: De koeling en ventilatie in het pak wordt geregeld door het LCVG (liquid Cooling and Ventilation Garment). Een stelsel van plastic buisjes dat koel water transporteert.
4: Het PLSS (Primary Life-Support System). Dit zorgt voor zuurstof- en watervoorziening.
DE VLUCHT VAN APOLLO 11
De reis naar de maan werd in drie etappes afgelegd. Dit werd gedaan, omdat een rechtstreekse reis teveel risico’s met zich meebracht (alles moet perfect werken, er is geen tijd om fouten te corrigeren) en teveel brandstof kost (je moet constant de motoren gebruiken). Daarom gebruikt men voor maanreizen het principe van de zwaartekracht: Fase 1: De raket wordt in een baan om de aarde gebracht op 150km hoogte (de parkeerbaan). Hier wordt de apparatuur nog eens goed getest alvorens de vlucht verdergaat. Als alles in orde is, wordt de raketmotor ontstoken waardoor de raket uit de baan om de aarde gaat. De snelheid is nu ongeveer 40.000km per uur (11000m per seconde) Fase 2: De motor wordt stopgezet en de raket vliegt onder invloed van zwaartekracht in 3 dagen naar de maan. In deze fase is er genoeg tijd om de koers bij te stellen. Als het fout gaat is de koers zo uitgestippeld dat de raket voorbij de maan gaat en vanzelf in elliptischein terugkeert in een baan om de aarde. Fase 3: Als de raket achter de maan is, worden de raketmotoren weer aangezet om vaart te minderen en in een baan om de maan te komen. Als ze in een baan om de maan zijn, kunnen ze de landingsplaats verkennen en een laatste controle uitvoeren op de maanlander voordat ze afdalen. Als ze in een baan om de aarde zitten, moeten ze nog eerst negen uur rusten, voordat ze de afdaling mochten maken. Nadat ze tien banen om de maan hadden gedraaid, klommen Armstrong en Aldrin in de maanlander. De eerste vijf minuten van de afdaling gingen voor spoedig, maar toen ontstond er een probleem met de computer aan boord van de maanlander, toch besliste de vluchtleiding in Houston dat de vlucht moest worden voortgezet. Ongeveer zestig meter boven het maanoppervlak was er nog een probleem, namelijk Armstrong realiseerde zich dat de computer hen middenin een keienveld neer zou zetten en nam zelf de besturing over. Hij zette de maanlander, met nog brandstof voor 30 seconden, veilig aan de grond. Ze stonden nog zes uur aan de grond alvorens Armstrong en Aldrin naar buiten gingen (dit omdat ze nog voorbereidingen moesten treffen). Om 3.56 GMT (Greenwich Mean Time) kwamen ze naar buiten, gevolgd door miljoen kijkers. Toen zei Armstrong: “This is one small step for a man, and a giant leap for mankind”. De astronauten keerden veilig terug op aarde en werden als helden ontvangen. Zij werden onderscheiden met de vrijheidsmedaille, de hoogste onderscheiding in de VS. Maar ook belangrijk, ze wonnen eindelijk eens van Rusland. GEVOLGEN VLUCHT APOLLO 11
Tijdens het verblijf op de maan werd een groot aantal monsters verzameld. Dit waren maanstenen en stof. De stenen die werden meegebracht bleken zeer oud te zijn. Door te kijken naar de radioactiviteit stelden wetenschappers vast dat de stenen bestonden uit lava, dat meer dan 3.5miljard jaar geleden gestold was. Hierdoor waren ze ouder dan vrijwel alle gesteenten op aarde. De monsters die de Apollo 11 meebracht waren slechts een voorproefje. De Apollo 12 installeerde een onderzoeksstation op de maan, waarmee het klimaat kon worden onderzocht. De steenmonsters die zij mee terug brachten bevatten belangrijke informatie over het ontstaan van planeten. De algemene gevolgen waren, dat de opgedane kennis van het Apollo-project de basis is voor onderzoeken op verder gelegen planeten. De reizen naar de maan zijn dus een schakel in een keten van reizen naar verder planeten, omdat de mensen altijd zoveel mogelijk willen weten. In de toekomst laat de techniek het zelfs toe, dat er geen speciale trainingen voor nodig zijn, om de maan te bezoeken. Discovery Channel heeft diverse documentaires uitgezonden waarin geëxperimenteerd werd met schaalmodellen om later een “vliegtuig” te ontwerpen, waarin gewone mensen de maan kunnen bezoeken.
De Amerikaanse ruimtevaartindustrie heeft al een hele lange geschiedenis achter de rug, toch was de Sovjetunie veel eerder. Zij lanceerden de eerste een onbemande raket de ruimte in, de Spoetnik 1, dit gebeurde op 3 oktober 1957. De Amerikanen schrokken hier erg van, omdat beide wereldmachten
wisten dat met de ruimtevaarttechniek nieuwe betere en gevaarlijkere wapens ontwikkeld konden worden. Om de ontwikkeling in de eigen ruimtevaartindustrie te versnellen, richtten de Amerikanen door toedoen van president Eisenhouwer (president van 1953 tot 1961)in 1958, 5 dagen na de tweede lancering van de Russen, het National Aeronautics and Space Administration beter bekend als NASA op. Er ontstond een wedloop tussen Rusland en Amerika om als eerste een mens in een baan om de aarde te krijgen. De Amerikanen startten daarom het eerste Amerikaanse ruimteproject, namelijk het Mercury-project. Eerst werd er geëxperimenteerd met dieren: de Russen schoten in 1957 de hond Laika de ruimte in, die daar een week verbleef en toen insliep. De Amerikanen konden niet achter-blijven, en schoten twee apen de ruimte in, deze verbleven maar een half uur in de ruimte, maar de wetenschappers slaagden er wel in om ze levend terug op aarde te krijgen. Dan, op 12 april 1961, slagen de Russen er in om de eerste man in een baan om de aarde te krijgen, namelijk Joeri Gagarin. Hij maakte een vlucht van 1 uur en 48 minuten in de Wostok 1 en landde daarna veilig op aarde. De Amerikanen volgen de Russen op de voet, zij brengen een man in de ruimte op 5 mei 1961. De Amerikanen verloren deze wedloop. De volgende uitdaging was om een mens een ruimtewandeling te laten maken. Wederom wonnen de Russen, de kosmonaut Alexei Leonov maakte in 1965 de eerste ruimtewandeling. Omdat de Amerikanen al twee “wedlopen” hadden verloren, kwam er meer druk op het Amerikaanse ruimtevaartprogramma te staan. President Kennedy besliste daarom dat het inmiddels opgestarte Apollo-project, het project om mensen op de maan te zetten, te versnellen en de geplande lancering in 1975 te vervroegen naar eind jaren ’60. INHOUD APOLLO-PROJECT
Dit project was en is het allerbekendst onder de ‘normale’ bevolking, omdat dit project de beste resultaten boekte en dus veel in de publiciteit kwam (ongelukken werden geheim gehouden). Maar belangrijker voor Amerika zelf was dat dit acht jaar durende programma hun achterstand op Rusland goed maakte en zelf een voorsprong gaf. Het project begon op 27 januari 1967 rampzalig. De drie astronauten Grissom, White en Chaffee kwamen om in een brand tijdens een oefening 1 maand voor de lancering van de Apollo 1. De regering was hierdoor zo geschokt dat de maanvluchten Apollo 2 t/m 6 werden afgelast. Als gevolg hiervan was de eerste uitgevoerde lancering op 11 oktober 1968. De vlucht van de Apollo 7 was het eerste grote succes wat het Apollo-project voortbracht, ze testten namelijk met succes belangrijke apparatuur in de ruimte. Vanaf dan raakt het project in een stroomversnelling. Er worden vier vluchten gemaakt binnen een half jaar. De Apollo acht en negen brengen onbemande maanlanders naar de maan. De bemanning van de Apollo 10 slaagt erin om met een maanlander 15km boven het maanoppervlak te komen, waarna ze weer terugkeren naar de commandomodule. Al deze vluchten waren repetities voor wat voor de Amerikanen DE VLUCHT zou moeten worden. Deze vlucht moest de eerste man op de maan brengen en moest dus worden uitgevoerd door zeer ervaren mensen. De volgende mensen werden uitgekozen: de eerste man was Neil A. Amstrong, hij werd geboren op 5 augustus 1930. Hij begon zijn carrière in 1949 als jachtvlieger bij de marine. Hij werd toen testvlieger bij de NASA, nadat hij in 1955 zijn diploma had gehaald. In 1962 werd hij als eerst burger ruimtevaarder en was in 1966 commandant van de raket Gemini 8. De tweede man was Edwin “Buzz” Aldrin, geboren op 20 januari 1930 in Montclair. Hij was de tweede Amerikaan die een ruimtewandeling maakte, namelijk in november 1966, met de Gemini 12 raket. De derde man zou tijdens de landing op de maan in het moederschip blijven en heette
De reis naar de maan werd in drie etappes afgelegd. Dit werd gedaan, omdat een rechtstreekse reis teveel risico’s met zich meebracht (alles moet perfect werken, er is geen tijd om fouten te corrigeren) en teveel brandstof kost (je moet constant de motoren gebruiken). Daarom gebruikt men voor maanreizen het principe van de zwaartekracht: Fase 1: De raket wordt in een baan om de aarde gebracht op 150km hoogte (de parkeerbaan). Hier wordt de apparatuur nog eens goed getest alvorens de vlucht verdergaat. Als alles in orde is, wordt de raketmotor ontstoken waardoor de raket uit de baan om de aarde gaat. De snelheid is nu ongeveer 40.000km per uur (11000m per seconde) Fase 2: De motor wordt stopgezet en de raket vliegt onder invloed van zwaartekracht in 3 dagen naar de maan. In deze fase is er genoeg tijd om de koers bij te stellen. Als het fout gaat is de koers zo uitgestippeld dat de raket voorbij de maan gaat en vanzelf in elliptischein terugkeert in een baan om de aarde. Fase 3: Als de raket achter de maan is, worden de raketmotoren weer aangezet om vaart te minderen en in een baan om de maan te komen. Als ze in een baan om de maan zijn, kunnen ze de landingsplaats verkennen en een laatste controle uitvoeren op de maanlander voordat ze afdalen. Als ze in een baan om de aarde zitten, moeten ze nog eerst negen uur rusten, voordat ze de afdaling mochten maken. Nadat ze tien banen om de maan hadden gedraaid, klommen Armstrong en Aldrin in de maanlander. De eerste vijf minuten van de afdaling gingen voor spoedig, maar toen ontstond er een probleem met de computer aan boord van de maanlander, toch besliste de vluchtleiding in Houston dat de vlucht moest worden voortgezet. Ongeveer zestig meter boven het maanoppervlak was er nog een probleem, namelijk Armstrong realiseerde zich dat de computer hen middenin een keienveld neer zou zetten en nam zelf de besturing over. Hij zette de maanlander, met nog brandstof voor 30 seconden, veilig aan de grond. Ze stonden nog zes uur aan de grond alvorens Armstrong en Aldrin naar buiten gingen (dit omdat ze nog voorbereidingen moesten treffen). Om 3.56 GMT (Greenwich Mean Time) kwamen ze naar buiten, gevolgd door miljoen kijkers. Toen zei Armstrong: “This is one small step for a man, and a giant leap for mankind”. De astronauten keerden veilig terug op aarde en werden als helden ontvangen. Zij werden onderscheiden met de vrijheidsmedaille, de hoogste onderscheiding in de VS. Maar ook belangrijk, ze wonnen eindelijk eens van Rusland. GEVOLGEN VLUCHT APOLLO 11
Tijdens het verblijf op de maan werd een groot aantal monsters verzameld. Dit waren maanstenen en stof. De stenen die werden meegebracht bleken zeer oud te zijn. Door te kijken naar de radioactiviteit stelden wetenschappers vast dat de stenen bestonden uit lava, dat meer dan 3.5miljard jaar geleden gestold was. Hierdoor waren ze ouder dan vrijwel alle gesteenten op aarde. De monsters die de Apollo 11 meebracht waren slechts een voorproefje. De Apollo 12 installeerde een onderzoeksstation op de maan, waarmee het klimaat kon worden onderzocht. De steenmonsters die zij mee terug brachten bevatten belangrijke informatie over het ontstaan van planeten. De algemene gevolgen waren, dat de opgedane kennis van het Apollo-project de basis is voor onderzoeken op verder gelegen planeten. De reizen naar de maan zijn dus een schakel in een keten van reizen naar verder planeten, omdat de mensen altijd zoveel mogelijk willen weten. In de toekomst laat de techniek het zelfs toe, dat er geen speciale trainingen voor nodig zijn, om de maan te bezoeken. Discovery Channel heeft diverse documentaires uitgezonden waarin geëxperimenteerd werd met schaalmodellen om later een “vliegtuig” te ontwerpen, waarin gewone mensen de maan kunnen bezoeken.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden