De Vietnam Oorlog

Inleiding Dit werkstuk gaat over de meest beschamende oorlog uit de Amerikaanse geschiedenis: De Vietnam-Oorlog. Hierin beschrijf ik de volgende aspecten: - Hoe begon/verliep de oorlog in Vietnam? - Wat waren de hoofdzakelijk redenen dat een groot macht zoals Amerika niet kon winnen van Vietnam? - Hoe begonnen de protesten in Amerika? De Vietnam-Oorlog heb ik gekozen, doordat ik laatst een film daarover had gezien en diep onder de indruk was geraakt door de trieste gebeurtenissen. Ook vond ik het heel interessant dat de media bij deze oorlog was betrokken wat nog nooit eerder was gebeurd. Vandaar dat mijn hoofdvraag is geworden: - Waarom werd de Vietnam-Oorlog ook wel de media-oorlog genoemd? Het antwoord op deze vraag kan je lezen op het einde van het werkstuk in de eindconlusie. Hoe begon/verliep de oorlog in Vietnam? In de 2e helft van de 19e eeuw was Vietnam een kolonie van Frankrijk. Maar tijdens de tweede Wereldoorlog bezette de Japanners Frans Indo-China waar Vietnam ook bij hoorde. Frankrijk mocht in het bestuur blijven maar kreeg in het vervolg orders van de Japanners. Een nationalistische organisatie, de Vietminh die anti-Japans en anti-Frans was, verzette zich tegen de Japanse bezetting. Na de Japanse nederlaag in 1945 greep de organisatie hun kans en verklaarde Ho Chi Minh (de leider van de Vietminh) Vietnam onafhankelijk. De Fransen accepteerden dit niet en wilde Vietnam als kolonie houden. Na jaren onderhandelen braken er in November 1946 gevechten uit, ook wel guerrillaoorlog genoemd. Een guerrillaoorlog is een oorlog tegen de regering of een bezetter waarin geen grote veldslagen worden geleverd. Het guerrillaleger bestaat uit ongeregelde groepen burgers die plotseling opduiken, een kort en hevig gevecht voeren en dan weer onderduiken. De Vietminh bleek echter veel sterker te zijn, omdat zij volledige steun van het volk kregen. De Vietminh vocht voor nationale onafhankelijkheid. Dit is iets waar de bevolking voor wilde vechten, zeker na de jarenlange onderdrukking. De bevolking vocht dus als een eenheid tegen de Fransen. Frankrijk kwam in 1950 in moeilijkheden. Ze vroegen de Verenigde Staten (VS) om hulp, deze wilde wel helpen. Niet omdat het een kolonistische oorlog was, maar omdat het een oorlog tegen het communisme zou zijn. De VS maakte nu definitief deel uit van de Vietnamese oorlog. Het Franse leger verloor een grote nederlaag in 1954 bij Dien Bien Phu, een plaatsje in het noorden van Vietnam. Na de zware nederlaag gaf Frankrijk zich over. Snel daarna, op 8 mei, werd er een conferentie in Gèneve gehouden, die het conflict in Indo-China moest beëindigen. Hier werd afgesproken dat Vietnam voortaan uit twee delen zou bestaan, Noord- Vietnam en Zuid-Vietnam. -Het Noorden werd onderhouden door de Communistische leider Ho Chi Minh met als hoofdstad Hanoi. -Het zuiden zal geregeerd worden onder een anti-communistist genaamd Ngo Dinh Diem. De hoofdstad werd Saigon. Met behulp uit het noorden richtten de Vietminh-strijders, die na het Akkoord van Gèneve in Zuid-Vietnam waren achtergebleven, in 1960 de Vietcong op. De Vietcong voerde in het zuiden een guerrillaoorlog tegen de Zuid-Vietnamese regering en dus tegen de Amerikanen. Binnen twee jaar (uiteindelijk 1956) moesten er in Vietnam verkiezingen gehouden worden en na deze verkiezingen zou Vietnam weer één worden. De buitenlandse troepen zouden uit Vietnam verwijderd worden. De Verenigde Staten en de regering van Zuid- Vietnam tekenden het contract niet. Amerika vond dat Zuid-Vietnam niet verloren mocht gaan aan het communisme, dat in Noord-Vietnam heerste. De VS geloofde in de ‘domino theorie’. Dat was een term, voor als het zuiden zou vallen voor het communisme, het ene land na het andere zou volgen in Zuid-Oost Azië. De VS kwam echter in een moeilijke situatie terecht. Als de VS niet zou ingrijpen zou heel Azië communistisch kunnen worden. Om te voorkomen dat het communisme heel Vietnam overnam, richtte de Verenigde Staten in 1955 de Zuidoost-Aziatische Verdragsorganisatie (ZOAVO) op. Van deze Verdragsorganisatie waren, de Verenigde Staten, Engeland, Australië, Nieuw Zeeland, Frankrijk, Thailand, Pakistan en de Filippijnen lid. Deze landen moest onder andere Vietnam, Cambodja, Laos en Thailand beschermen tegen het communisme. Toen John Fitzgerald Kennedy in 1960 het Witte Huis binnentrad, begon het conflict in Vietnam te escaleren(=uit de hand lopen). Kennedy stuurde vele Amerikaanse waarnemers en soldaten die de orde moesten helpen bewaren. Diem was intussen een doorn in het oog van de Amerikanen geworden. Hij voerde een dictatoriaal regime in Zuid-Vietnam en verbood het Boedhisme in het overwegend boedhistische zuiden van het land. In november 1963 stemde Kennedy dan ook toe met de verwijdering (moord) van Diem. Nauwelijks 3 weken later werd Kennedy zelf vermoord en opgevolgd door Lyndon B. Johnson. Johnson had eerder al argwanend gereageerd op de escalatie in Vietnam, maar begin dezelfde fouten te maken als z'n voorganger. De Vietcong dreigde steeds meer en Johnson weigerde zich uit machtsbelangen terug te trekken uit het land. Hij stuurde nog meer militairen. In 1964 won Johnson de verkiezingen door de publieke opinie voor te liegen dat geen enkele Amerikaan zinloos zou sterven in het conflict en dat de VS Vietnam beschermde tegen het communisme. Een incident in de Golf van Tonkin in 1964 gaf het startschot voor de feitelijke oorlog. Een incident met een Amerikaanse en Noord-Vietnamese vloot die eindigde op een schietpartij, gaf Johnson van het Congres een vrijgeleide in de oorlog in Vietnam. Aanvankelijk boden vele jonge soldaten zich vrijwillig aan. In 1965 waren er zo'n 23.000 VS-soldaten in Vietnam. Johnson besefte echter dat er niet veel Amerikanen mochten sterven en daarom wilde hij de oorlog zo snel mogelijk oplossen. De VS zette daarom bommenwerpers in, zowel in het noorden en het zuiden. Er kwamen echter veel onschuldige Vietnamese burgers en Amerikaanse soldaten om het leven. Daarbovenop kwam nog eens dat de Vietcong zelfs harder leek te vechten naarmate er meer gebombardeerd werd. De luchtoorlog bleek niet voldoende. Daar kwam bij dat de bases waar de bommenwerpers gestationeerd waren beschermd moesten worden; een moeilijke zaak als de vijand al overal aanwezig is en zich zonder problemen als burger kan vermommen. Het aantal soldaten dat benodigd was om een basis te beschermen was dus bijzonder hoog. De grote basis bij Da Nang werd bijvoorbeeld al snel versterkt met ruim 24.000 man, en andere bases evenzo. Washington stuurde nog meer soldaten naar Vietnam. Het leidde enkel tot meer doden. In 1965 lag dat aantal op 184.300 aan Vietnamese zijde en 636 aan Amerikaanse, in 1968 was dat al respectievelijk 536.000 en 30.600. De regering dwong met name armen en zwarten omdat het soldatenaantal angstwekkend daalde. Daarboven kwam nog eens het Tet offensief. Als er echter één gebeurtenis was die de Amerikaanse kijk op de Vietnamoorlog volledig omgooide, dan was het het Tet Offensief dat op 30 januari 1968 begon. Tet was het begin van het nieuwe maanjaar voor de Vietnamezen en was een feestdag waarop steeds niet gevochten werd. In 1968 gebruikte de Vietcong dit feit om de Amerikanen de grootste klap van de Vietnamoorlog te geven: ze vielen in grote aantallen aan. Zuid-Vietnamese steden en dorpen werden aangevallen. Vele burgers vonden toen de dood. Vele huizen werden door de Vietcong tijdens het terugtrekken in brand gestoken. Tot het Tet Offensief hadden de Amerikanen een overwinning in de Vietnamoorlog voor mogelijk gehouden, na Tet ging men vooral denken aan terugtrekken uit Vietnam zonder gezichtsverlies. Veel Amerikaanse bevelhebbers hadden bekend gemaakt dat de vijand bijna verslagen was en de Vietnamoorlog bijna gewonnen. Tet wekte iedereen die in slaap gesust was op een ruwe manier wakker. De Vietcong kon dus ondanks gigantische verliezen nog steeds een groot offensief opzetten. Tet was net echt geen militaire overwinning voor de Vietcong. Ze hadden 40.000 van hun beste troepen en vele wapens verloren, maar de Amerikanen psychologisch een grote slag toegebracht. De Vietnamoorlog verliezen: dat hadden de Amerikanen nooit voor mogelijk gehouden. Tet bewees dat het wel kon. Van toen af aan begonnen de Amerikanen zich geleidelijk terug te trekken om zo weinig mogelijk gezichtsverlies te lijden. Johnson moest aan de onderhandelingtafel met de Vietcong en maakte bekend dat hij niet zou deelnemen aan de presidentsverkiezingen, later in 1968. De eerste fase van de Vietnam-oorlog was voorbij. In 1969 werd Richard Nixon de opvolger van Lyndon Johnson en daarmee president van de Verenigde Staten. Hij had een zware erfenis van z'n voorganger meegekregen: de Vietnam-oorlog waarbij 500.000 Amerikaanse mannen en vrouwen betrokken waren in een uitzichtloos conflict. Daarbij kwam de steeds groeiende schreeuw van de militairen en de bevolking om de oorlog te beëindigen. Nixon had in zijn verkiezingscampagne een 'eerzame vrede' belooft. In 1969 formuleerde hij de Nixon Doctrine, waarin hij stelde dat de Zuid-Vietnamezen (en alle andere Aziaten) meer en meer hun eigen oorlog moesten vechten. Terwijl steeds meer Amerikaanse soldaten teruggetrokken werden, werd de financiële en materiële hulp aan de Zuid-Vietnamezen groter. Nixon ging daarbij ook onderhandelen met de Noord-Vietnamezen. Maar Nixon, die zich wel bewust was van het feit dat Zuid-Vietnam de druk niet aankon, deed ook het tegenovergestelde: hij begon de Vietcong in Noord-Vietnam en Cambodja te bombarderen. Uiteraard leverde dit aan de onderhandelingstafel weinig op. In 1970 vielen de Amerikanen de Ho Chi Minh Trail aan, een militaire route voor de Vietcong via Cambodja. Zonder veel succes. Er reden immers geen grote vrachtwagens: de Ho Chi Minh Trail was maar enkele meters breed, overkoepeld door het oerwoud, en werd gebruikt door Vietcong die te voet of per fiets gingen. Voeg daaraan toe dat het pad honderden kilometers lang is en het wordt duidelijk dat het geen makkelijk doelwit voor bombardementen is. Tegen 1972 wilde Nixon nog maar één ding: de oorlog zo snel mogelijk beëindigen zonder teveel gezichtsverlies. In 1972 was het aantal Amerikaanse troepen dat meedeed aan de Vietnamoorlog wel gezakt: van 586.000 in 1968, 475.000 in 1969, 334.000 in 1970 en 156.000 in 1971 naar 24.400 in 1972. Tegelijkertijd probeerde Nixon de oorlog zo eerzaam mogelijk te beëindigen door de relaties met China en de Sovjet Unie, die beide volgens hem de Noord-Vietnamezen hielpen, te verbeteren. Hij overschatte echter hun invloed op Noord-Vietnam, want hoewel de VS langzaamaan de relaties met China en de Sovjet Unie verbeterde, veranderde er weinig in Vietnam. De vredesbesprekingen faalden meermaals waardoor Nixon zich gedwongen voelde de bombardementen op het noorden te vergroten. Pas in december 1972, toen de bombardementen beëindigd werden, ging men weer rond de tafel zitten. Dat leidde uiteindelijk eind januari 1973 tot een vredesovereenkomst. Amerika beloofde zich terug te trekken uit Vietnam en er zou een staakt-het-vuren volgen. Dit staakt-het-vuren duurde echter niet lang. De Amerikanen waren nog niet weg of de Noord-Vietnamezen lagen alweer in de clinch met de regering in het zuiden en openden de aanval. In 1975 gaf Zuid-Vietnam zich dan volledig over. De VS ontruimde haar ambassade in Saigon en nam enkele Vietnamese medewerkers met zich mee. Verreweg de meesten bleven achter en zouden door de Vietcong vermoord worden. Dit was de zwaarste militaire vernedering in de Amerikaanse geschiedenis. Op 30 april 1975 tekende Zuid-Vietnam de capitulatie (=overgave); Vietnam was weer herenigd. De Vietnamoorlog was voorbij, maar de kosten in mensenlevens waren hoog: 47.244 Amerikaanse doden, 153.329 gewonden, 2.483 vermisten. 365.000 Vietnamese burgers hadden het leven verloren, het Zuid-Vietnamese leger had bijna 224.000 doden en 570.000 gewonden te betreuren, het Noord-Vietnamese leger ruim 660.000 doden en een onbekend aantal gewonden. En het resultaat van de Vietnamoorlog? Exact hetzelfde resultaat had ook in 1956 gehaald kunnen zijn als de Amerikanen de verkiezingen hadden laten doorgaan. De Vietnamoorlog stelde de hereniging simpelweg 20 jaar uit tegen een gruwelijk hoge prijs.
Wat waren de hoofdzakelijke redenen dat een groot macht zoals Amerika niet kon winnen van Vietnam? In eerste instantie zou je denken dat Amerika makkelijk zou kunnen winnen van het land Vietnam, die in verhouding veel kleiner is. Het leger is daarbij ook kleiner en bestaat uit veel boeren en kinderen. Maar daar kan je je flink in vergissen, net zoals de amerikaanse presidenten Kennedy, Johnson en Nixon hebben gedaan. Er zijn daarvoor verschillende redenen te bedenken: 1) De Vietcong
Hierboven staat een foto van Vietnamezen. Je kan hier niet aan opmaken of het nou vriendelijke vrouwen zijn of dat ze leden zijn van de vijandelijke Vietcong. De Vietcong droeg geen uniformen. Dat betekende dus dat ze zich heel gemakkelijk konden mengen met de gewoonlijke burgers. En ook veel Zuid-Vietnamezen steunden de Vietcong, omdat de Zuid-Vietnameze regering niet erg populair was. Dit betekende dat zij zich konden verbergen in dorpen, steden en zelfs in de hoofdstad Saigon, en vanuit daar onverwacht konden aanvallen. En dat gebeurden dan ook heel regelmatig. Deze vrouwen werden vastgehouden in een gevangeniskamp toen deze foto was gemaakt. Van de 1,050 gevangenen, waren er 900 vrouw. Als een VS soldaat, moest je dagelijks beslissingen nemen om deze vrouwen te onderscheiden van de gewone burgers en in staat zijn om ze te vermoorden, als zij de vijand Vietcong waren. Terwijl de gemiddelde leeftijd 19 jaar was. De Noord-Vietnamesen en Vietcong waren vastberaden om door te vechten. Ze zagen de amerikanen als indringers die de vereniging van hun land wouden voorkomen. Mannen, vrouwen en kinderen hielpen met de oorlog schade in het Noorden d.m.v het snel repareren van belangrijke voorraads-routes die kapot zijn gemaakt door de Amerikaanse bombardementen. In het zuiden, stolen verraders voorraden en in sommige gevallen leidden ze de Amerikaanse soldaten in booby traps. Als de Vietcong de Fransen hadden verslagen, zagen ze geen enkele reden dat zij niet de Amerikanen ook konden laten terugtrekken. 2) De motivatie van de VS soldaten
De VS kwam het Zuid-Vietnamees leger met soldaten en materiaal te hulp. Maar Amerika kon de oorlog niet winnen onder andere, omdat de Amerikaanse soldaten niet echt waren gemotiveerd. De meeste VS soldaten waren verplicht om in de dienst te gaan. Ze waren onervaren en onwillig om te vechten. Hun plicht was voor 1 jaar en voor veel soldaten was het belangrijker om naar huis te mogen gaan dan om de oorlog te winnen. Massaal verzet brak uit in het leger. In 1972 had een kwart van de soldaten, overwegend arbeiders in uniform, geweigerd orders op te volgen. Eenheden weigerden om te vechten, schoten hun eigen officieren neer en een kwart van de soldaten was verslaafd aan heroïne. De VS soldaten waren constant aan het worstelen met hun eigen gedachten om te kunnen vechten tegen een vijand die moeilijk was om te vinden en te vernietigen en die elke keer lijkt te verdwijnen in de jungle. Eens thuis, vervoegden veel veteranen de anti-oorlogsbeweging. Woedend op de leugens van hun eigen regering en vol walging voor de misdaden waar ze getuige van waren geweest. Het machtigste leger op de planeet viel uiteen. 3) De Amerikaanse bevolking
Ook kreeg Amerika zijn eigen bevolking tegen zich. Er ontstonden veel opstanden en demonstraties op straat. De bevolking kwam via de media erachter dat het in Vietnam allemaal veel erger was dan in eerste instantie gezegd werd door de regering. Hierdoor verloor de regering de steun van het volk. Zonder de steun van het volk kan de regering eigenlijk niet veel doen. Nixon wist dat hij toen snel de oorlog moest oplossen, om zo zijn eigen vel te redden. Hoe begonnen de protesten in Amerika? Tussen 1965 en 1968 werd de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam steeds verder opgebouwd en begon de Vietnamoorlog andere vormen aan te nemen. Naast offensieve bomdarderingen moest nu ook meer verdedigd worden tegen de steeds zwaarder wordende aanvallen van de Vietcong. In 1965 waren er 184.300 troepen en 636 Amerikaanse slachtoffers; in 1968 waren er 536.000 troepen en ruim 30.600 Amerikaanse doden. De Amerikaanse media was aanvankelijk nog positief over de Vietnamoorlog, maar rond 1966 en 1967 begonnen ze al kritische tonen aan te slaan. De oorlog (en vooral het aantal Amerikaanse slachtoffers) liep snel uit de hand, waarop meerdere kranten en de grote tv-zenders vragen begonnen te stellen over Johnson's politiek ten opzicht van Vietnam. Daarnaast werd hun berichtgeving steeds onnauwkeuriger, waardoor de (voor een deel onterechte) indruk ontstond dat Amerikaanse soldaten gruwelijke moorden pleegden, er geen overwinningen geboekt werden en dat Amerika in een hopeloze oorlog verzeild was geraakt. Het publiek reageerde op het grote aantal doden en gewonden in de Vietnamoorlog door in steeds grotere aantallen te weigeren in dienst te gaan. De Amerikaanse regering dwong steeds meer mensen, vooral armen en zwarten zonder connecties, om in dienst te gaan. Rijken konden de dienst makkelijk ontlopen. Dit maakte velen kwaad. Tussen 1967 en 1971 steeg het percentage mensen dat dienst weigerde op morele gronden van 8% tot 43%, een percentage dat ongeëvenaard was. Ook lieten menings-statistieken zien dat 71% van de de Amerikanen geloofden dat het zenden van troepen naar Vietnam een grote fout was. En 58 % vond dat de oorlog schaamteloos was. De beelden waren verschrikkelijk. Hier zie je Kinderen die rennen van een napalm aanval op hun dorp. Of een Zuid-Vietnamese politie chef die een Vietcong officier exuceerd die gevangen is in Saigon, waarbij je alles te zien krijgt. Veel protesten en demostraties werden gehouden op de straat. Diverse universiteiten sloten gedurende 1970 en 1971 toen duizenden studenten gingen protesteren. De Nationale Garde schoot zelfs enkele studenten dood. Nixon probeerde
nog, net zoals zijn voorganger Johnson , om het protest onder uit te halen. ‘Het ging alleen maar om wereldvreemde studenten
die aan hun dienstplicht wilden ontsnappen’. Volgens de president kon hij volop rekenen op de "silent mayority", de zwijgende meerderheid. Maar het verzet groeide in alle lagen van de bevolking. Veteranen uit de Vietnam oorlog gingen de straat op, samen met gelovigen, vakbondsleiders en studenten. Ook in West Europa kwamen steeds meer mensen op straat om te protesteren tegen de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam. Het protest werd steeds meer toen de veteranen verhalen begonnen te vertellen over wat er allemaal gebeurde in Vietnam. Vooral het verhaal van de moordpartij in My Lai kwamen voor protesten. In dat dorpje langs de kust in Centraal Vietnam hadden Amerikaanse soldaten in 1968 een bloedbad gemaakt onder de burgers. Iedereen die erbij was geweest, had het bevel gekregen om te zwijgen. Maar een aantal soldaten legde dat bevel naast zich neer toen ze terug naar de Verenigde Staten kwamen. De militaire autoriteiten stuurden een van de betrokken officieren voor enkele jaren naar de gevangenis, maar dat temperde de verontwaardiging niet. In 1971 publiceerde de krant The New York Times delen van de Pentagon Papers. Het ging om een uiterst geheim rapport van de
Amerikaanse ministerie van Defensie waaruit bleek dat de verschillende Amerikaanse presidenten militaire bevelhebbers systematisch

het Congres, en dus de burgers, hadden voorgelogen over wat er in Vietnam gebeurde. De krant had de studie toegespeeld gekregen
van een van de auteurs, Daniel Elsberg, die zelf een hevig tegenstander van de oorlog was geworden. De publikatie van de Pentagon
Papers maakte het Nixon en zijn ploeg nog moeilijker. Voor de president werd het steeds duidelijker: wilde hij als politicus zijn hachje redden, dan moesten de Verenigde Staten zo snel mogelijk weg uit Vietnam, zonder dat Washington te veel gezichtsverlies leed. Conclusie Nu ik flink wat informatie heb opgezocht ben ik veel te weten gekomen over de Vietnam-Oorlag en al zijn bijzaken. Ik ben erachter gekomen dat de regering best onbetrouwbaar en onvoorzichtig was tijdens de oorlog, verblind door de angst van het communisme. Ook ben ik er achter gekomen dat de regering er vrij alleen voor stond na ongeveer 1967. De soldaten hadden geen goeie motivaties meer en wouden het liefst weer naar huis van plaats door te vechten. De Amerikaanse bevolking kwam in opstand en keerde zich tegen de regering. De reden daarvoor waren vooral de beelden en verhalen over de afschuwelijke daden in Vietnan. Hierdoor komen we gelijk aan bij het antwoord op de hoofdvraag: - Waarom werd de Vietnam-Oorlog ook wel de media-oorlog genoemd? Vanaf 1965 gingen veel journalisten, fotografen en televisieploegen naar Vietnam omdat de betrokkenheid van Amerika toe nam. De pers had zulke grote vrijheid daar dat Amerikaanse kijkers hun (Amerikaanse) soldaten een heel dorp konden zien vernietigen zonder dat de inwoners enige tegenspraak hadden. Door de pers vrijheid hadden de mensen en goed beeld van wat er allemaal gebeurde. Daardoor kwamen er verschillende protesten van de bevolking (en later ook een deel van de soldaten) tegen de oorlog. Door dit alles kan je dus zeggen dat de Vietnam-Oorlog een media-oorlog was. De Bronvermelding Alle bronnen die ik heb gebruikt komen van het internet af. Hier zijn de sites waar ik de informatie vandaan heb gehaald: http://members.lycos.nl/souhuwat007/newpage2.html
www.allesamerika.com
www.bbc.co.uk/gcsebitesize/history/usa/index.shtml
www.collegenet.nl/studiemateriaal/verslagenphp?verslag_id=11136&site= www.geocities.com/vincent_hertsens/viet.htm
Deze bronnen leken mij erg betrouwbaar. Deze sites kloppen allemaal met elkaar, dus ik ging ervan uit dat wat erin stond de waarheid was.