Ik ben te moe, ik heb het druk, het regent, ik moet echt naar de stad, mijn band is lek... Smoesjes, smoesjes en nog meer smoesjes om vooral niet naar de sportschool te gaan. Totdat mijn moeder het écht zat was.

Mijn smoezen werden slechter en slechter en ze betaalde voor niks. Ik moest haar gelijk geven, 35 euro per maand is dan natuurlijk weggegooid geld.

Eigenlijk kwam de woedeaanval van m'n moeder net op tijd. Ik begon me er zelf eigenlijk ook aan te irriteren en de mensen om me heen liepen inmiddels regelrecht gevaar. Mijn onuitputtelijke bron van energie stapelde zich op en ik werd drukker en vooral irritanter.

En dan ga je toch maar...
Waar ik me wel over verbaas is wat er met je gebeurt als je eindelijk de moed hebt kunnen opbrengen om toch te gaan. "Wat is sporten eigenlijk lekker, wat raar dat ik steeds smoesjes bedacht, ik ga morgen weer, nee wat zeg ik, ik ga vanavond weer!" Ik zou het wel willen uitschreeuwen op de terugweg. Iedereen moet het weten, sterker nog, ik vind dat iedereen naar die sportschool moet.

Een geluksmoment dus. Ik stroom over van geluk en ben blij!

De volgende dag begint alles weer opnieuw. Ik ben moe, geen zin, te druk, het stormt, huiswerkoverdosis....

Hoor ik daar mijn moeder weer?

Gepubliceerd op 25 september 2008

---