Lebbis & Jansen

Tekst en thematiek: In de voorstelling komen allerlei verschillende onderwerpen aanbod o.a. de Duitse rockband ‘Rammstein’, minister Terpstra en nog meer actuele onderwerpen die reeds in het nieuws zijn geweest worden besproken. Dolf Jansen had mij verteld dat ze voor de show in de kleedkamer zitten te praten over allerlei onderwerpen en daar grappen over verzinnen. Ze hebben dus wel een vast programma, dit keer was dat vooral de muziek en een aantal grappen, maar het meeste verzinnen ze vlak voor de show en ze improviseren ook nog al wat. De band weet aan een bepaalde zin wanneer ze moeten beginnen met spelen, dat is allemaal van te voren afgesproken. Door te beginnen met één onderwerp komen er verschillende andere dingen uit voort, er loopt dus geen rode draad in het verhaal. Spel en presentatie: Lebbis & Jansen richten zich erg op het publiek, dat doen alle cabaratiers anders zou de vorstelling niet boeiend genoeg zijn. Bij deze voorstelling was het goed te merken. Ze vroegen dingen aan het publiek en je zag echt en voelde ook dat ze het echt tegen jou hadden en niet tegen elkaar, alleen als er een meningsverschil optrad. Met bepaalde onderwerpen werd er iemand geïmiteerd, maar verder kwamen er geen rollen in voor. Er was bij deze voorstelling, anders dan de andere, een band aanwezig. Na een aantal onderwerpen werd er over het laatst besproken onderwerp een liedje gezongen, waar ook humor in zat. Er werd gezongen door Dolf of Hans. Ze hadden in de show ook een aantal dingen gestopt die ze van mensen uit het publiek hadden, ik zal een voorbeeldje geven: Dolf begon op er een gegeven moment over dat waar hij woonde betaald parkeren ingevoerd ging worden en hij dus een parkeertkaart aan moest vragen, dat had hij gedaan, maar had die nog steeds niet ontvangen. Hij ging dus bellen naar de gemeente en daar moest hij wachten en kreeg steeds hetzelfde liedje nl. ‘When the leaves are brown’. Dat ging hij de hele tijd herhalen en steeds als hij when the leaves are brown zei, ging de band dat nummer spelen, dat was wel grappig. Hij zei dus dat er na een vorige show een vrouw naar hem toe kwam en zei: ‘Ik woon daar ook en ik had ook dat nummer gebeld en ik moest ook wachten, maar er zaten ook andere nummers op dat bandje hoor.’ Waarop hij vervolgens dus zei: ‘Ja dat weet ik, maar dan heb ik toch geen grap, domme koe!’ Dat is een voorbeeld waarop er volgens mij wel direct gereageerd word op het pulbiek. Ook met die vragen, die aan het publiek gesteld werden, gingen ze aan de gang.
Vormgeving: Het decor was niet bijzonder, dat zou denk ik de aandacht teveel afleiden van de cabaretiers en de band. Er hangen wat blaadjes aan het plafond, maar dat is het ook. Het viel me wel op dat licht een groot deel van de show wat meer effect gaf. Op het laatste moment deden ze de rockband ‘Rammstein’ na en toen was het even stil en toen was er echt een explosie van geluid. Tegelijkertijd ging het licht helemaal op wit en was het in combinatie met het geluid een hele explosie. Ook werd er steeds van kleur veranderd, steeds na een liedje ging het licht van rood, naar groen. Ook werd er in de show een hond gebruikt. Dit was wel een minder deel , de hond werd namelijk helemaal onder gespuugd en zijn oog werd er afgetrokken en hij werd op de gond gegooid etc. (het was wel een knuffelbeest geen echte hond!) Boeiende werking: Dit vind ik een moeilijk onderdeel om te bespreken, er wordt mij namelijk gevraagd, wat mij het meeste boeide; de persoonlijkheid van de cabaretiers, de muziek of de vormgeving. Ik zou namelijk zeggen het geheel. Ik zal er toch eentje uit moeten kiezen dus neem ik dan maar de vormgeving. Het maakt de eerste twee dingen namelijk helemaal af. Je hebt geen show met alleen cabaretiers en muziek, dan zou het erg saai zijn. De combinatie van licht en decor zijn daarbij erg belangrijk vind ik, dus daarom kies is voor vormgeving. Ik vond ook dat het bij deze voorstelling erg goed werd gebruikt, de show was echt één geheel met het licht, het paste er goed bij. Recensie: Op de volgende bladzijde heb ik een recensie geplakt, die ik uit ‘de Telegraaf’ heb. Ik vond het zelf een goede show qua vormgeving. De teksten verder vond ik af en toe wat aan de grove kant, maar wel heel grappig. Ik denk dat dat ook gedeeltelijk aan de persoonlijkheid van de cabaretiers ligt. Dit keer was het dus zo dat ze van nogal grove en seksistische humor hielden, waar ik zelf ook meestal wel de humor van inzie. Ik vond het leuk gecombineerd met de band erbij. Ze waren echt een geheel van de show, het was niet zo dat ze een beetje achtergrond waren. Ik zou zelf als ik een cijfer moest geven deze voorstelling een 7 geven. Ik ben het eigenlijk totaal met de recensie eens, alleen wat er geschreven word over de liedjes en de band, ben ik het minder mee eens. Soms had ik inderdaad wel het idee dat het liedje er niet tussen paste, maar meestal werd de grap er gewoon mee afgemaakt en werd het dus alleen maar leuker door de muziek. Ook zou ik niet zo lang geboeid kunnen zijn zonder de muziek. In de recensie staat dus inderdaad dat er vrij actuele dingen besproken worden en dat geeft wel een leuk effect, alleen zou ik het nieuws wat beter moeten volgen om over alles mee te kunnen lachen. Voor meer informatie over de voorstelling ga naar http://www.lebbisenjansen.nl/