De vliegende panters - de grote drie

De vliegende panters Schouwburg: Groningen
Spelers: Rutger de Bekker, Diederik Ebbinge & Remko Vrijdag. Titel van het stuk: De grote drie
Regie: Ruut Weissman
Danseres: Roosmarijn Luyten
Geluid: Jaap Oostveen
Licht: Dennis Verhaeg
Inspeciënt/duizendpoot: Marie-Christine Volkers
Decor en lichtontwerp: Reinier Tweebeeke
Kleding: Leoni Polak Informatie De Vliegende Panters zijn Rutger de Bekker, Diederik Ebbinge & Remko Vrijdag.In 1995, het jaar dat ze afstudeerden op de Akademie voor Kleinkunst in Amsterdam, wonnen zij de Wim Sonneveldprijs. Hekwerk Theaterprodukties nodigde De Vliegende Panters uit om bij dit impresariaat te komen.Vervolgens gingen ze aan hun eerste avondvullende voorstelling werken onder regie van Ruut Weissman. 'SEX' was het resultaat en sloeg, bij zowel pers als publiek, in als een bom. Twee seizoenen lang werd met dit programma met succes door het drietal langs de diverse theaters gereisd. De tournee werd besloten met een tv-registratie door de VARA in maart '98.Opvolger HYPE was op alle fronten zo mogelijk nog succesvoller. Première in oktober 1998 in het Nieuwe de la Martheater in Amsterdam. Een uitverkochte tournee langs de grote zalen gevolgd door een integrale tv-registratie. En, na zo'n tweehonderdzeventig shows, een voorlopig hoogtepunt middels een optreden in het Koninklijk theater Carré in december 2000. Twee avonden tot de nok toe gevuld met een uitzinnig publiek. Plot Er is niet echt een plot, het zijn allerlei verschillende onderwerpen die ter sprake komen. Actuele onderwerpen die worden bespot, typetjes die worden nagedaan (het Lagerhuis), liedjes (natuurlijk weer een vorm van ‘Spaart u ook zegeltjes, hun bekende hit), of parodieën daarop.
Tekst en thematiek Er kwamen veel actuele dingen aan bod, zoals de dood van Pim Fortuyn en de problemen met allochtone jongeren. Maar er waren ook andere minder actuele maar wel grappige dingen als het kiezen van een naam voor een kindje waar ze vervolgens een kwartier mee bezig zijn (klinkt als..) en snackbareten. Er waren vrij veel dingen waar ze steeds op terug kwamen, zoals drie typetjes die naast elkaar op drie stoelen zaten en gingen praten over het snackbareten. Behalve dat ze terugkwamen op bepaalde zaken was er niet een bepaalde rode draad die door de voorstelling liep. De vliegende panters gebruiken harde en soms onbegrijpelijke humor. Ze zijn erg grof en ik geloof niet dat iedereen in de zaal dat kon waarderen, vooral niet toen ze het gingen hebben over ‘kankerhomo’s’ en ‘kankerturken’. Spel en presentatie De voorstelling vond plaats in een half ronde zaal. De zaal was vrij klein maar heel hoog. Het decor was vrij saai, het was een toneel met een verhoging erop waar zes krukjes aan weerszijden stonden. In het midden stond een piano. Er werd niet gereageerd op het publiek, maar soms praatten ze wel tegen het publiek. Ze verweten het publiek dan vaak iets, wat weer zorgde voor veel hilariteit in de zaal. De vliegende panters maken erg veel gebruik van muziek en zang, wat zij overigens ook uitstekend kunnen. Van een halve operette tot een rap; ze schudden het uit hun mouw. Het mooiste vond ik toen ze driestemmig en vooral heel plechtig gingen zingen, iets minder was het dat het toen over het mannelijk scrotum ging. Vormgeving In het begin zie je drie soort van jagers voor het doek staan die de vliegende panters moeten aankondigen. Dit zijn dus de vliegende panters zelf. Ze zien er vrij dreigend uit en ze staan echt midden in het licht terwijl de rest heel donker is. Dit is eigenlijk de enige keer dat er echt gebruik wordt gemaakt van een bepaalde vormgeving. Het is vrij sober gelaten. In het begin dragen de drie panters een pak dat langzamerhand steeds verder uitgaat (stropdas af, jasje uit e.d). Boeiende werking Over het algemeen volgden de liedjes en sketches elkaar vlot op dus het was zeker niet saai. Sommige sketches en grapjes waren echter te maatschappelijk aangepast. Het was heel erg standaard humor wat ik erg vreemd vond omdat ze ook grapjes konden maken die de meeste mensen niet snapten. Zoek dan de ene weg of de ander maar niet in een middenweg, denk ik dan. Het was erg leuk om te zien hoe de drie mannen met elkaar omgingen, dat was heel close. Ze waren heel goed op elkaar ingespeeld. De muziek was meestal iets saaier dan de sketches omdat dit iets minder grappig was. Sommige dingen waren ook wel érg flauw, zoals de derde keer praten over het snackbareten. Recensie Over het algemeen heb ik een geweldige avond gehad, maar het feit dat ik de Groningse (heel erg mooie) schouwburg was én samen met mijn vriendje mét mooie kleren droegen daar ook een hoop aan bij. Ik had het in het Rabotheater een stuk minder leuk gevonden. De meeste grapjes waren iets te flauw of te algemeen, maar degenen die wel leuk waren maakten alles weer goed. Met de recensies ben ik het dus niet helemaal eens want zo briljant vond ik het niet.