Vrouwenhandel

Inleiding: Ik doe mijn beschouwing over mensenhandel in Europa met als doel prostitutie, omdat ik dat een onderwerp vind dat veel te weinig aan bod komt in onze samenleving. Men praat genoeg over prostitutie, om welke reden dan ook…, maar over mensenhandel wordt vrij weinig gesproken, hoewel die twee tegenwoordig toch een sterk verband met elkaar hebben. Meestal zijn het vrouwen die voor de prostitutie verhandeld worden, hoewel ook jongens en kinderen slachtoffers worden, daarom zal ik in het algemeen ook over vrouwen praten. In mijn beschouwing wil ik eerst een duidelijk beeld schetsen van de mensenhandel op dit moment, dus hoe dat tegenwoordig in zijn werk gaat. Daarna wil ik de verschillende kanten aan mensenhandel over bespreken met behulp van de verschijnsel bespreking structuur. Die kanten komen van: -de handelaren -de overheden: EU -de hulporganisaties -de vrouwen zelf Middenstuk: Om jullie een duidelijk beeld te geven van mensenhandel tegenwoordig, zal ik jullie een voorbeeld geven over hoe dat in het algemeen gebeurt. Een handelaar begint door een plan op poten te zetten om geld te verdienen met het handelen in vrouwen. Het komt bijna nooit voor dat dit niet in groepsverband gebeurt. Meestal wordt dit plan een systeem dat eindeloos mee kan gaan. De groep zorgt voor ronselaars, mensen die voor de vrouwen zorgen. De vrouwen worden gelokt via advertenties, huwelijksbureaus of rechtstreeks in discotheken of bars. Daar wordt hen verteld dat ze werk kunnen krijgen in een westers land tegen een hoog loon. Meestal wordt hen de helft van het bedrag dat ze verdienen beloofd. Soms wordt hun verteld dat ze moeten schoonmaken of dat ze werk krijgen in de horeca, maar er wordt hun ook regelmatig verteld dat ze stripteasedanseres of prostituee worden. Vervolgens worden er papieren geregeld via een ander persoon, zodat de vrouwen naar het buitenland gebracht kunnen worden. Dit gebeurt via legale en illegale wegen. Als ze in het land van bestemming komen valt het al snel tegen. Er wordt hen verteld over de enorme fictieve schuld die ze bij hun handelaren hebben, omdat die voor hun papieren en de reis hebben gezorgd. Om het terug te betalen moeten ze zich prostitueren en al het geld bij de handelaren inleveren. Als ze iets verkeerds doen dreigen de handelaren met geweld tegen hen, of tegen hun familie. Verder komen ze erachter dat ze continue in de gaten worden gehouden, zelfs onder het werk. Hun paspoort en dergelijke worden ingenomen, zodat ze geen kant opkunnen. Soms krijgen vrouwen nog een deel van het geld dat ze beloofd is, soms krijgen ze gewoon helemaal niets. Als ze al geld krijgen, gaat dit meestal op aan levensonderhoud, de huur van hun ramen en vaak ook aan de drugs waar ze verslaafd aan raken. Zodra de schuld is afbetaald gaan de meeste vrouwen terug naar het land van herkomst, sommigen gaan voor zichzelf beginnen. Dit is ongeveer de manier waarop het overal gaat, hoewel het per land verschilt. Een aantal jaar geleden waren vooral de exotische vrouwen populair en daarom werd er vooral vrouwen uit Azië, Afrika en Zuid-Amerika geronseld. Na de val van het ijzeren gordijn zijn de vrouwen uit de oostblok-landen echter steeds meer de trend geworden. De manier van vrouwen ronselen die ik daarnet heb verteld wordt veel gebruikt in West-Europa.
Nu wil ik iets vertellen over de kant van de handelaren: De mensen die worden verhandeld hoeven niet persé de prostitutie in te gaan. Tegenwoordig komt het ook steeds vaker voor dat ze voor arbeid naar het westen komen. Prostitutie is wel de voordeligste vorm van mensenhandel. De voornaamste reden voor een mensenhandelaar is natuurlijk het geld. Per dag kan één prostituee ongeveer 300 euro opleveren. Per maand is dit ongeveer 9000 euro. Aangezien de vrouwen hier maar weinig van krijgen voor hun levensonderhoud en dergelijke, worden de handelaren snel rijk. De kans dat een handelaar gepakt wordt is vrij klein. De vrouwen worden meestal op een legale manier uit het land van herkomst geleid. Dit gebeurt bijvoorbeeld door zogenaamde reisbureau’s van de handelaren, waar ze toeristenvisums regelen voor de vrouwen. De vrouwen blijven langer in het land dan ze mogen, maar tegen die tijd zijn ze allang verdwenen en kunnen ze niet meer opgespoord worden. Het komt ook voor dat de papieren vals of vervalst zijn, maar die papieren zijn tegenwoordig heel moeilijk van echt te onderscheiden. Verder is het voor de politie moeilijk om op een spoor te komen, omdat de handelsroutes, 06-nummers en de ramen van de vrouwen snel veranderen. In praktijk hoeven de handelaren dus weinig te vrezen van de politie of overheid. En als de politie al de kans krijgt een handelaar te pakken, wordt hij bijna altijd vrijgesproken door zijn prostituees, omdat die te bang zijn om tegen hem te zijn. Meestal worden ze gedwongen een verklaring te tekenen waarin staat dat de handelaar onschuldig is en dan kan de politie niets meer doen. Verder is mensenhandel meestal niet de enige bron van inkomsten voor een handelaar. Als hij eenmaal in het circuit zit komen er vanzelf andere mogelijkheden voorbij om illegaal veel geld te verdienen. Hierdoor breidt zijn netwerk zich steeds verder uit, waardoor hij steeds beter beschermd is en waardoor hij vooral meer geld verdient. Zo gaat het uiteindelijk steeds verder, zodat het voor de handelaar allemaal voorspoedig verloopt. De kant van de overheden, de EU: In de EU wordt de laatste jaren steeds meer gesproken over hoe de mensenhandel een stop toegeroepen kan worden. Sinds 1996 heeft de EU zich hiervoor ingezet. Men wil vooral preventieve maatregelen nemen om mensenhandel te stoppen. De EU wil in de landen waar de vrouwen het meest vandaan komen voorlichtingscampagnes gaan houden, zodat de vrouwen gewaarschuwd worden voor handelaars. Verder willen ze er ook indirect voor zorgen dat er minder mensenhandel komt door de verschillen tussen mannen en vrouwen en arm en rijk in oost-europa te verminderen. Ze hopen dat minder mensen hierdoor in wanhoop de zogenaamde hulp van mensenhandelaars aan zullen nemen. Verder is er het Europees Forum inzake preventie van georganiseerde misdaad opgericht. Dit forum is er dus niet alleen voor de kwestie van mensenhandel, maar voor alle georganiseerde misdaad. Tot nu toe heeft het forum weinig gedaan tegen de mensenhandel. Natuurlijk richt de EU zich niet alleen op de preventie van mensenhandel. Ze kijkt ook naar het strafrecht ertegen. Dit gaat vooral over de manier waarop de verschillende verantwoordelijken zoals rechters, ambtenaren, politiediensten enz. beter met elkaar moeten samenwerken tegen de mensenhandel. Dit idee is gebundeld in het programma STOP. Het programma DAPHNE lijkt op STOP, maar is vooral gericht op kinderen en vrouwen en heeft een breder bereik dan STOP. Verder komt het plan van de EU ook terug in een uitbreiding van Europol, waardoor ze zich beter kunnen richten op mensenhandel. De EU kijkt ook naar de hulp die ze kan bieden aan de slachtoffers. Ze heeft verschillende programma’s en plannen om de hulp die ze nu aan slachtoffers bieden uit te breiden. Verder wil ze de slachtofferhulp ook verbeteren door ze bekender te maken en verschillende groepen met elkaar te laten samenwerken, zodat een breder raakvlak ontstaat. Dit zijn ongeveer de punten waar de EU zich op wil richten, maar ze willen er standaard voor zorgen dat de kwestie van mensenhandel hoog op de agenda blijft staan en dat de samenwerking tussen de landen alleen maar beter wordt. De kant van de hulporganisaties: De hulporganisaties hebben niet veel punten waarop ze kunnen helpen. Ze komen vooral in actie bij het voorkomen van mensenhandel en ook bij de slachtofferhulp. Het voorkomen wordt vooral geprobeerd in de vorm van handtekeningen acties en voorlichtingscampagnes. De handtekeningen worden aangeboden aan de regering van een land waar veel vrouwen vandaan komen, om druk op hun te zetten zodat ze actie tegen de mensenhandel ondernemen. De voorlichtingscampagnes geven een beeld van de handelaren, zodat vrouwen gewaarschuwd zijn. Slachtofferhulp bestaat vooral uit het opvangen van de vrouwen en het proberen hen weer een normaal leven te geven. Dit is een erg moeilijke taak, omdat vrouwen vaak te bang zijn om zelf naar een organisatie toe te stappen. Hun bazen zetten meestal alles op alles om hen weer terug te halen, omdat ze bang zijn verraden te worden. Als de vrouwen eenmaal over hun trauma’s zijn, wat meestal jaren duurt, moet er een hele nieuwe identiteit geregeld worden, zodat ze weer een normaal, vrij leven kunnen leiden. Een aantal voorbeelden van organisaties tegen mensenhandel zijn: Amnesty International
Stichting Tegen Vrouwenhandel
La Strada En natuurlijk tot slot de kant van de vrouwen: Bij de vrouwen kun je eigenlijk twee groepen onderscheiden: de vrouwen die weten dat ze in de prostitutie gaan werken maar belazerd worden met hun loon en de manier waarop ze behandeld worden. De andere groep bestaat uit de vrouwen die geen enkel idee hebben van wat ze hier te wachten staat. Voor beide is de keuze om in het buitenland te gaan werken een logisch. In het land van herkomst verdienen ze weinig en worden ze als vrouw ondergewaardeerd. Daar komt bij dat de meeste vrouwen geen opleiding hebben. Het westen is voor hen een plek waar hun dromen kunnen uitkomen en waar ze genoeg geld zullen verdienen voor zichzelf en voor hun familie. Dat er veel vrouwen in de leugens van de handelaren trappen is dan niet verwonderlijk. Eenmaal in het land van bestemming komt de waarheid boven, maar dan is het te laat. De schulden die de vrouwen moeten terugbetalen zijn meestal absurd hoog en de vrouwen worden door de handelaren vaak mishandeld, uitgebuit en verkracht, waardoor ze geen verzet meer durven te bieden. Verder worden ze vaak gedwongen verslaafd, zodat ze afhankelijk worden van hun bazen. Als ze naar een instantie gaan die hun kunnen helpen is dat met veel gevaar, want als de bazen hun terugvinden worden ze of gestraft of meteen weer aan het werk gezet. Verder hebben ze meestal geen verblijfsvergunning. Dit betekent dat als ze naar een instantie gaan, ze ook een uitzetting riskeren. Door dit alles is er voor de vrouwen meestal geen reële kans om uit hun situatie te ontsnappen. Slot: Zoals het er nu uitziet komt er voorlopig nog geen einde aan de mensenhandel, omdat de handelaren het slim aanpakken, de overheidsinstanties niet genoeg doen, de hulporganisaties weinig kunnen doen en de vrouwen zelf durven niets te doen.