Middeleeuwse geschiedenis

 

College 1: De Triomf van de Barbaren (ca. 300-700)

Dit college beschrijft de overgang van de oudheid naar de middeleeuwen. Beide thema's hebben voeten in de oudheid, maar een gevolg in de middeleeuwen.

 

Ten geleide

We spreken in deze periode ook wel van de 'transformatie van de antieke erfenis'. Dit houdt een beschrijving in van hoe er omgegaan is met de 'erfenis' van de oudheid.

 

Barbaren

In de ogen van de Romeinen waren de barbaren alle niet-Romeinen, dus alle mensen van buiten het rijk. De term 'barbaar' droeg vaak de lading van 'onbeschaafd, ruw en dierlijk'. Alhoewel er veel onderlinge verschillen waren tussen de barbaren, behoorden ze allemaal wel tot de verzamelnaam 'Germaanse stammen'. 'Germanen' was daarnaast een verzamelnaam voor alle groepen mensen die Germaans spraken. Dit betekent dus echter niet dat een Germaanssprekende Frank ook een Germaan was. De Romeinse term 'Germani' (Germanen) was vooral gebaseerd op het feit dat dit volk ontstond ten noorden van de Rijn, in een gebied wat de Romeinen 'Germania' noemden.

Tussen de Romeinen en de barbaren bevonden zich een aantal etnische verschillen. Deze verschillen waren gecreëerd door voorkeuren en gewoonten betreffende zaken als eten, kleren, haarstijl, gedrag, en alle andere vormen die door identiteit bepaald werden.

 

Verschillende 'volkjes'

Maar wat is nu eigenlijk en volk? En wat is nu eigenlijk een verhuizing? Een 'volk' of 'stam' waren groepen mensen zoals de Romeinen die beschreven. Deze volkeren bestonden ongeveer uit 20.000 mensen. Deze volkeren bezaten tribale legers → jongens werden al op vroege leeftijd getraind en kregen ook al op vroege leeftijd een wapenuitrusting om mee te vechten.

Met de Grote Volksverhuizing in de 4e - 6e eeuw wordt het binnendringen van verschillende Germaanse stammen (barbaren!) in het Romeinse Rijk aangeduid. Dit gebeurde n.a.v. oprukkende Hunnen (de verhuizing was een paniekreactie). Deze verhuizingen worden vaak aangegeven alsof complete volkeren verhuizen. Dit is niet waar; weliswaar vertrokken er groepen mensen, maar andere bleven achter, waarbij zich weer nieuwe groepen mensen aansloten. Volkjes in deze tijd waren dus erg dynamisch. Zo waren Germaanse etniciteiten ook erg in beweging. Er is een constante verandering van de volkjes.

Deze verandering in denkbeeld komt vooral door ethnogenese → het ontstaan van een volk door samen te leven, nemen van dezelfde afkomst, cultuur overnemen e.d. → zo kon het dan iemand geboren was als Frank, maar leefde in een stam van de Visigothen.

 

Bondgenoot en vijand

De Zwarte Zee Gothen trokken hun voordeel uit de crisis van de derde eeuw in het Romeinse Rijk, en vielen dichtbijgelegen provincies binnen en plunderden deze. Met grote moeite wisten de Romeinen deze aanvallen te stoppen, waarop de Gothen splitsten:

• de Oostelijke Gothen (Ostrogoths);
• de Westelijke Gothen (Visigothen) → rond 335 werden zij bondgenoten van het Romeinse Rijk en vochten ze in de Romeinse legers. Aan het einde van de 4e eeuw bestonden vele Romeinse legereenheden uit complete stammen, die als federati vochten voor de Romeinse regering.[1]

Dit viel echter uit elkaar met het binnenvallen van de Hunnen. De komst van de Hunnen zorgt voor een ware paniekaanval in Europa. Er bestaan 3 opties voor de volkeren:

1. Hunnen bestrijden;
2. Erbij aansluiten (veel gebeurd → grotere Hunnenlegers);
3. Alles inpakken en vluchten.

Dit derde punt gebeurde vooral in de richting van het Romeinse Rijk. In eerste instantie werd er aan keizer Valens nog keurig toestemming gevraagd. Deze gaf toestemming, maar algauw werd duidelijk dat het ging om tienduizenden vluchtelingen. De Romeinen waren hierop overweldigd, onvoorbereid en verontwaardigd. In 378 begonnen de Visigothen te rebelleren tegen de Romeinen, waarbij keizer Valens vermoord werd en het Romeinse leger erg verzwakt werd → (enige tijd later) 'Sack of Rome' (Plundering van Rome) in 410 door de Visigothen.

 

(Deels) einde van het Romeinse Rijk

Na de dood van Atilla de Hun kwamen nog andere volkeren het Romeinse Rijk binnen. In 476 werd de laatste Westelijke Romeinse keizer Romulus Augustulus onttroond door Odoacer. Deze wilde het Rijk weer bij elkaar krijgen, maar dit stond keizer Zeno (Keizer van Byzantijnse Rijk) niet toe. Hij vroeg Theodorik, koning van de Ostrogothen, om Odoacer te verjagen. Zodoende dat Italië uiteindelijk in de handen viel van de Ostrogothen.

Door de invallen van de barbaarse stammen en de plundering van Rome begon het Romeinse Rijk op een mozaïek van volkjes te lijken:

• Noordwest-Afrika → Vandalen Koninkrijk;
• Spanje → Visigothen Koninkrijk;
• Gallië → Frankische Koninkrijk;
• Italië → Ostrogotische Koninkrijk.

Alleen het oostelijk deel van het Rijk (Byzantijnse Rijk). Gevolg van dit mozaïek is dat de volkeren politieke onafhankelijke eenheden worden.

 

Relatief gezien

Hoe verder weg van het mediterrane gebied, hoe minder er is overgebleven van het Romeinse Rijk. Dit heeft de volgende oorzaken (3e eeuw):

• pestepidemieën;
• interne verwoestingen;
• ontvolking van de steden.

 

De nieuwe orde

Er zijn drie verschijnselen die deze 'New Order' domineren. Deze drie verschijnselen zijn ook de Nieuwe Orde, omdat ze letterlijk zorgden voor een nieuwe orde. Deze drie verschijnselen zijn:

• het verval van de steden → 'ruralisatie' van het westen;
• toegenomen dominantie van de rijken → aristocratieën/koningen;
• stille domesticatie van het Christendom.

Voor Romeinen was de belangrijkste reden om hun nieuwe barbaarse overheersers te verwerpen, hun Ariaans Christelijke geloof. Clovis (koning van de Franken), was de eerste Germaanse koning die dit probleem wist op te lossen → hij 'flirtte' wel met het Arianisme, maar bekeerde zich uiteindelijk toch tot het Katholieke Christendom van zijn Gallische buren.

Een vreemder verschijnsel in dit proces was de verdwijning van de stedelijke middenklasse. Dit had te maken met de nieuwe belastingen uit de vierde eeuw. De nieuwe belastingen, nog steeds geïnd door de curiales, werden door rijke landeigenaren geweigerd te betalen, waardoor de armere klassen die moesten betalen. Hierdoor was je dus óf heel arm, óf heel rijk. De rijken wonnen hierin: in de 7e eeuw maakten de barbaarse koningen zich niet langer druk om het binnenhalen van algemene belastingen.

De steden waren niet langer florerend of dichtbevolkt, maar bleven wel politieke en religieuze centra. De shift van urbane tot rurale nederzettingen bracht een stroming van lokalisme op gang. De actieve langeafstandshandel van het Mediterrane gebied kwam stil te liggen. Het stopte niet, maar penetreerde nog erg weinig achter de kust.

Kloosters beginnen in deze periode ook belangrijke landeigenaren te worden. Monniken waren geen leken, maar ook niet erg geestelijk; ze waren meer iets er tussenin, en enorm toegewijd. Kloosters werden, met dank aan hun verwerping van welvaart en macht, partners van de machtigen. De monniken werden gezien als modellen van deugdelijkheid (virtue), en hun gebeden konden Gods oren bereiken → het was cruciaal om met ze bevriend te zijn.

Uiteindelijk brachten heilige tombes en relieken het heilige naar het platteland, in stedelijke kloostergemeenten en in het beeld van de hedendaagse dag.

 

'Saving Byzantium'

Het Byzantijnse Rijk overleefde de aanvallen van buitenstaanders door hun hoofdstad te bewaken, die beschermd was door hoge, dikke muren (gebouwd onder Theodosius II). De Byzantijnse legers waren goed getraind en bewapend en betrouwbaar. Dit om de volgende redenen:

• er werden reguliere salarissen uitbetaald aan soldaten, zeelieden en hofambtenaren;
• de marine patrouilleerde over het Middellandse Zeegebied;
• de legers van het rijk werden ingesteld als regionale units in het rijk zelf;
• elke soldaat werd land gegeven om hem hiermee te helpen zijn eigen uniform te kopen.

Het Sassaniden Rijk (Perzië) was even ambitieus als het Byzantijnse Rijk → gevechten (Chosroes valt Byzantium in 607 aan, maar Byzantium weet dit af te slaan). Het Byzantijnse Rijk begint aan zijn verkleining als via de Balkan ook nog Slavische volken tegen de grenzen beginnen te drukken → in 680/681 wordt het Byzantijnse leger verslagen. Een meer dramatische verkleining ontstaat na aanvallen van Arabische Moslims.

De steden in het Byzantijnse Rijk waren gebaseerd op de Grieks-Romeinse cultuur. Echter verdwenen vele urbane centra. Sommige werden forten, anderen raakten verlaten. Een voorbeeld apart hierin in Ephesus → hier was een comfortabele integratie van het Christelijke en Romeinse instituties te zien, en ondanks de verkleining in omvang bleef dit een centrum van productie en woning. Alhoewel de economie van het Byzantijnse Rijk ruraal gebaseerd werd, bleven instituties die vitaal zijn voor stedelijke groei in Constantinopel.

Met de verval van de steden kwam de opkomst van het platteland. De meeste boeren in het Byzantijnse Rijk waren (apart van grote en rijke landeigenaren) vrij of half-vrije peasants.  De steden en rurale achterlanden kwamen onder het gezag van de gouverneur en de lokale notabelen, toen de traditionele curiales verdwenen.

Een dramatische shift in ideeën over afbeeldingen ontstond in het Byzantijnse Rijk (rond 680) → afbeeldingen werden meer dan vertegenwoordigingen van goddelijke wezens. Ze werden bezitters van het heilige. Echter kwam hier verzet tegen door keizer Leo III 'the Isaurian'. Hij zag de beelden als afgoderij en zette een enorm kruis neer voor zijn keizerlijke paleis → Iconoclasme → heilige afbeeldingen moesten verwijderd worden (of in ieder geval gemarginaliseerd). Het Iconoclasme faalde uiteindelijk, maar zorgde wel voor een scheiding tussen het vroege Christendom en de Middeleeuwse Byzantijnse staten.

 

West-Europa in de maak

West-Europa bleef vooral een armoedige achterblijver. Er was sprake van een verdeling, zowel politiek als linguïstiek:

• Gallië → Franken;
• Spanje → Visigothen, na 715 Moslims;
• Italië → verdeeld tussen de paus, de Byzantijnen en de Lombarden;
• Britse eilanden → veel verschillende kleine koninkrijken: 3/4 was autochtoon (Celtic) en 1/4 Germanisch (Angel-Saksen).

Er waren duidelijke verschillen tussen het geromaniseerde zuiden (Spanje, Italië, Zuid-Francia) en het noorden.

• Engeland → houten boerderijen: hadden typisch een groot huis met uitbouw; peasants oogsten gerst, haver, tarwe, rogge, bonen en vlas (voor touw); maar niet alles wat agricultureel in Engeland, meer richting het zuiden waren commerciële nederzettingen (emporia);
• Noordelijk Francia → 'gestipt' met emporia, maar additioneel boasting (?) oude Romeinse steden, nu voornamelijk religieuze centra; rond Parijs woonden peasant families, die werkten op landgoederen die beheerd werden door aristocraten;
• Langs de Moezel → dorpjes (sommigen met molen of kerk) met velden, weiden, bossen en waterpartijen; sommige van de peasants in de dorpjes waren huurders of slaven van een heer, de andere waren onafhankelijke boeren die een gedeelte of het hele land bezaten;
• Vlakbij de Mediterraan → terrein had nog steeds een urbane uitstraling; peasants cultiveerden hun eigen stukken land;
• Italië → vele peasants hier waren echte landeigenaren, aristocratische landheren waren hier minder belangrijk dan in Francia; produceerden gerst en rogge (noord) en tarwe (zuid).

Er bestond handel tussen deze gebieden. Dit was mogelijk doordat:

1. Geld was nog steeds in muntvorm, maar in zilver i.p.v. goud; deze verandering kwam door een tekort aan goud in Europa → commerciële transacties op kleine schaal;
2. Noordzee handelaren begonnen Noord-Francia, de oostkust van Engeland, Scandinavië en de Baltische zee met elkaar te verbinden;
3. Een gift economie (een economie van geven en nemen) was in de bloei.

 

Politiek en cultuur: Francia

Francia was een echte politiek zijn dat een groot gebied domineerde (kaartje blz. 59). In de 7e eeuw bestond het nog uit drie verschillende koninkrijken: Neustria, Austrasia en Bourgondië. Rond 700 smolten dezen echter samen tot Francia.

De Merovingen heersten over deze koninkrijken. Zij waren de Koninklijke bovenlaag in Francia. De dynastie had zijn lange levensduur te danken aan goed biologisch fortuin (vooral zonen) en een uitstekend politiek gevoel → ze werden bondgenoten met de bovenlaag van de aristocraten en de kerkelijke mogendheden van Gallië. Ook wisten ze handig bondgenootschappen binnen het Romeinse Rijk uit te spelen. Daarnaast hadden ze hun legitimiteit te danken aan hun zogenaamde afstamming: van de draken.

Het Koninklijke hof, dat meereisde met de Koningen, was de focus van het politieke leven. Zoals een koning macht uitstraalde vanuit zijn hof, zo deden ook de aristocraten om hun eigenlijk centra te beheersen. Daarnaast leidden aristocratische mannen regelmatig bewapend gevolg naar de oorlog. Het bed, ofwel de productie van kinderen, was de focus van huwelijk, de sleutel tot de overleving van aristocratische families en de doorgave van hun eigendom en macht. De Merovingen kenden dus een systeem van erfdeling → opvoedingstwisten.

De vrouw had in de Megrovingse dynastie veel macht. Haar rol was vooral om de familie te onderhouden, maar daarnaast participeerden sommige vrouwen in bijv. land transacties.

De heilige Columbanus maakte met zijn kloosters veel indruk op de Megrovingen → overal in Francia sprongen kloosters op. Dit leidde tot een devotie die echter geen veroorzaker was van vervolgingen: zo waren Joden gewoon welkom.

Clovis bekeert zich slim tot het Christendom van Rome. De Merovingen werden in eerste instantie gezien als heidenen omdat ze van de draken zouden afstammen. De zoon van Clovis laat later nog onder Saint-Denis (Parijs) een necropool bouwen.

 

Politiek en cultuur: de Britse eilanden

Toen de Romeinse garnizoenen Brittannië verlieten (± 410) arriveerden Saxen een andere Germaanse groepen. Ze kwamen in families om langs de oostelijke kust zich te vestigen. Er vond een wederzijdse beïnvloeding plaats van smaken, verwachtingen, stijlen en religieuze praktijken tussen de Germaanse stammen en de Britse bevolking.

De Britse eilanden bleven wel Christelijk. Het post-Romeinse Britse Christendom was decentraal en lokaal. Landelijke kloosters dienden vooral als de zetels van bisschoppen evenals de centra van bevolking en vestiging. Abten en abdissen genoten veel rijkdom en macht. Aan het einde van de 6e eeuw arriveerde de Romeinse vorm van het Christendom om te concurreren met de diverse godsdiensten die in de Britse eilanden floreerden. Er was niets gemakkelijks of snel aan de conversie van Engeland naar het Romeinse begrip van Christendom. Christelijke tradities botsten over zaken zo groot als de organisatie van de kerk, en zo klein als de datum van Pasen. Twee mannen uit de Britse eilanden zijn uiteindelijk naar Brittannië geweest: Benedict Biscop en de Angelsaksische monnik Wynfrith. De Angelsaksen behielden hun eigen artistieke stijlen, oude legenden en taal.

 

Politiek en cultuur: Spanje en Italië

Hier wisten, vooral in het zuiden en oosten, sommige Romeinse steden te blijven floreren onder de Visigotische invasies. Bij het Derde Concilie van Toledo werd besloten dat er een verenigde kerk moest komen in Spanje → Rome en het pausdom werden hier de pijlers van de Christelijke religie.

De Romeinse erfenis was in Spanje niet alleen duidelijk door de dominantie van de Hispano-Romeinse aristocratie and de adoptie van het Christendom, maar ook in de legale en intellectuele cultuur die daar triomfeerde.

Er was een wisselwerking in Spanje tussen de Koning en de bisschoppen → de Koning gaf de kerkmannen vrije teugel om hun eigen hiërarchie op te zetten, als zij de Koning zouden steunen.

De Visigotische koningen konden, niet zoals de Merovingen, een stabiele dynastie stichten → in 711 overgenomen door Arabische legers (Moslims). De historie van Spanje werd hierna vooral gekenmerkt door beide acculturatie en oorlog.

Het Lombardische Italië wist niet, zoals het Visigotische Spanje, één verenigd front te presenteren. De officiële religie varieerde per overheerser. De Lombarden controleerden echter wel extensief vastgoed en maakten gebruik van Romeinse instituties die hadden overleefd. Daarnaast maakten ze steden tot administratieve bases.

De Lombardische koningen probeerden vooruitgang te boeken tegen de onafhankelijke graven van zuidelijk Italië. Maar dan dreigde Italië volledig Lombardisch te worden → Paus roept Franken in voor hulp.

 

De Paus: man in het midden

De Paus' positie was dubbelzinnig. Enerzijds had hij wereldlijke macht, anderzijds was hij een ondergeschikte aan Byzantium. Paus Gregory legde de fundaties voor de latere spirituele en temporele hegemonie → de Paus werd de grootste landeigenaar, hij organiseerde Rome's verdediging en betaalde de legers en verstrekte welvaartdiensten. Echter bleef Constantinopel. De pausen werden niet meer dan de leiders van niet-Lombardisch Italië. Het gat tussen Byzantium en het pausdom verwijdde zich in het begin van de 8e eeuw, toen Keizer Leo III belastingen wilde heffen op pauselijk eigendom om de oorlog tegen de Arabieren te financieren → meer frictie tussen Byanztium en pausdom → paus voelde zich bedreigd door de Lombarden → zoekt en vindt steun van Franken → Frank-pauselijke alliantie zal de wereldkaart veranderen.

 

Lees ook nog goed de inleidingen en  conclusies door in Rosenwein, pag. 1, 34, 39 en 75.

 

College 2: God en zijn dienaren

Dit college omvat de monotheïstische religies het Christendom en de Islam.

 

De aantrekkingskracht van het monotheïsme

De samenleving wordt in de tijd voor het Christendom en de Islam gekenmerkt door polytheïstische godsdiensten. In het monotheïsme bevindt zich een bepaalde coherentie die voor mensen heel aantrekkelijk is. De religies zijn theologisch gezien ook goed uit te leggen. Daarnaast is er veel gelijkwaardig in deze religies, alles past in elkaar Ondertussen organiseerde de kerk zichzelf. Vele kerken gingen het landschap domineren. Onderaan stonden de mensen (de 'leken' (laity)). Hierboven stond de geestelijkheid (clergy), en de geestelijkheid stond weer onder de supervisie van de bisschop. Dit is allemaal opgesteld in het Edict van Milaan in 313.

Dit Edict hielp de Christenen enorm. Maar ook in het oosten roerde het Christendom zich: de oude Griekse stad Byzantium werd een nieuwe Christelijke stad, de thuisbasis van keizers, en vernoemd naar de keizer zelf: Constantinopel (Constantijn de Grote). Constantijn wilde een universele kerk, en bij het Concilie van Nicaea (325) werd o.a. het Arianisme verbannen.

Na Constantijn was het slechts een kwestie van tijd voordat de meeste mensen beseften dat het zowel goed en geschikt om over te stappen naar het Christendom. Theodosius I verklaarde dat de vorm van het Christendom, zoals dit vastgelegd was bij het Concilie van Nicaea geldde voor alle Romeinen → Christendom werd officiële religie van het Romeinse Rijk. Het Christendom kon dus via de wet, dwang (pressie) en overtuiging uitgroeien tot een enorm grote religie.

 

Een nieuwe religie: het Christendom

De provincie van Palestina was een hotbed van creatieve religieuze en sociale ideeën rond het begin van het eerste millennium. Hier ontstond ook het Christendom (Paulus). In eerste instantie was het Christendom bijna precies het tegenovergestelde van de elitaire Romeinen, die toegewijd waren aan de goden die hen jarenlang hadden beschermd in bijv. oorlogen. Ook sloeg het niet aan bij de lagere klassen; zij zaten nog te vast in oude lokale tradities. Toch wist zij uiteindelijk succesvol te worden.

 

Succes van het Christendom

Het succes van het Christendom was van de 4e tot 8e/9e eeuw.

Externe factoren:

• infrastructuur van het Romeinse Rijk met onderling verbonden grote bevolkingscentra → een stedelijke samenleving leidde tot een snelle verspreiding van het geloof (er worden snel veel mensen bereikt). Het platteland werd hierdoor echter niet bekeerd en werd heidens (een boer werd een heiden, ofwel paganus);
• voldoet aan de sociale behoefte van de stedelijke boven- en middenklasse → het Christendom biedt deze klassen kansen om belangrijk te worden, de hoogste klassen (adel) kwamen ze namelijk niet in;
• steun van de Romeinse keizers vanaf Constantijn.

Interne factoren:

• (aantrekkingskracht van het monotheïsme;)
• verlossingsleer[2] → biedt een uitweg voor mensen die het niet zo goed hadden: 'uiteindelijk zal het allemaal weer goed worden';
• heilige geschriften: de Bijbel → biedt een schriftelijke basis waar op teruggevallen kan worden;
• gemeenschapsvormend → de Kerk in zijn 3 betekenissen:

1. de Kerk als gemeenschap;
2. de Kerk als organisatievorm;
3. de Kerk als gebouw waar gelovigen samen komen.

• organisatievorm van het Romeinse Rijk overgenomen → hiërarchie van de kerken, etc.
• een effectievere organisatiestructuur:

1. de Paus (de plaatsvervanger van Jezus en opvolger van Petrus);
2. 5 patrichaten (Jeruzalem (belangrijkste), Constantinopel, Rome, Alexandrië en Antichonië);
3. bisdommen, onderverdeeld in;
4. parochies;

• religieuze specialisten van verschillende aard in de organisatie → mensen met een duidelijke omschrijving in de organisatie (Kerkvaders, bisschoppen). Functie onderscheiden naar motivatie:

• actief leven (activa) → gericht op de medemens in de wereld: bisschoppen (episkopoi), pastoors (pastores = herders)/priesters, diakens en subdiakens[3];
• beschouwelijk leven (vita contemplativa) → zij die teruggetrokken zijn uit de wereld, leven niet op basis van de medemens, maar van God, alles wat prettig is doen ze afstand van

• heremieten en kluizenaars (individueel, 'echte radicalen');
• monniken en monialen (nonnen), in groep levend volgens een regel (bijv. de Regel van Benedictus) (gemeenschappelijk).

• mengvormen → beurtelings actief en beschouwend (bijv. kanunniken, kanunnikessen en bedelmonniken);

→ de religieuze specialisten ontwikkelen zich door de eeuwen heen, aanpassing aan de gewijzigde, sociale en economische omstandigheden, behoefte aan 'herbronning'; bezinning op de oorsprong (de fundamenten).

• de nieuwe religie was zelfverzekerd, veelbelovend en universeel.

Een voorbeeld van een beschouwelijk leven in de gemeenschappelijke traditie is het klooster van St. Katherina in de Sinaï-woestijn.

 

Kerkvaders

De Kerkvaders waren religieuze leiders die het geloof georganiseerd hadden in de 4e eeuw, en maakten het praktisch toepasbaar. Zij leiden, verdiepen en systematiseren het geloof. Ze gebruikten concepten uit de Antieke filosofie.

De Kerkvaders hadden allemaal een goede opleiding genoten, en kwamen uit de toplaag van de samenleving. Ze gebruikten deze achtergrond om het Christendom mee te systematiseren (vandaar de hiërarchische indeling).

Belangrijkste Latijnse Kerkvaders:

• Ambrosius, bisschop van Milaan;
• Augustinus, bisschop van Hippo → belangrijk, heeft autobiografie geschreven over hoe hij tot het Christendom werd bekeerd, voor het Christendom de grote theoloog uit de vroege tijd;
• Hiëronymus → vertaling Bijbel in het Latijn (de vulgata) → standaard vertaling erg belangrijk voor de verspreiding van het geloof;
• Paus Gregorius I de Grote → legde de fundaties voor de latere spirituele en temporele hegemonie → de Paus werd de grootste landeigenaar, hij organiseerde Rome's verdediging en betaalde de legers en verstrekte welvaartdiensten.

 

Uitzondering: Ierland

Ierland is nooit een onderdeel geweest van het Romeinse Rijk. Echter raakt Ierland wel gekerstend. De structuur was een 'clanstructuur', een agrarische samenleving zonder kerken. De Kerk werd dan ook ondergeschikt aan dit type van samenleving.

De Ieren worden belangrijk omdat ze gaan missioneren → verspreiden Christendom. Zo worden de Angelsaksen gekerstend vanuit Ierland. De Ieren bereiken ook het Frankrische Rijk en andere delen van 'vast' Noord-Europa.

 

Extra: doctrines

Een belangrijk geschilpunt was de afkomst van Jezus. De Arianen geloofden dat God tribuun was, ofwel hij was de Vader, de Zoon en de Heilige Geest in één persoon → op het Concilie van Nicaea verworpen. Het is een voorbeeld van de vele doctrines die opsprongen in de periode 350-450.

De Heilige Augustinus definieerde twee steden:

• de aardelijke waarin onze voeten zijn gepland, waarin we zijn geboren en waarin we leren om te lezen, trouwen, oud worden en sterven;
• de hemelse waarin onze harten en gedachten gefixeerd zijn.

Boven iedereen waren een aantal mensen die zo geliefd waren door god en zo bezield waren met zijn gratie, dat ze voorbeelden werden van modellen van deugdelijkheid en macht wonderwerkers → de heiligen. Na de dood van heiligen werden delen van het lichaam (botten vooral) gebruikt als relieken.

 

De heilige mis en liturgie

De heilige mis is een plechtige bijeenkomst in een katholieke kerk. De liturgie is een reeks van gebeden, handelingen en na gezangen na elkaar waaruit een kerkdienst ontstaat. In de liturgie worden ook doden herdacht → memoria. In de 10e eeuw is dit geïnstitutionaliseerd met Allerzielen en Allerheiligen.

De mis is voor de Christenen belangrijk om de Christenen hierdoor vergezeld worden door elkaar, de zielen van de doden en Christus zelf → gemeenschapsvormend. De gemeenschap is het belangrijkste element in het Christendom.

 

Kerkelijk jaar en het Laatste Avondmaal

Het kerkelijk jaar is onderverdeeld in een zomer en wintertijd (niets te maken met de klok). De wintertijd valt samen met de grote vastentijd, die duurt van de Kruisverheffing tot Pasen. De zomertijd begint na Pasen → 'nieuw begin'.

Bij het Laatste Avondmaal deelde Christus brood en wijn uit als zijnde 'zijn lichaam en bloed'. Dit wordt tegenwoordig bij de eucharistie nog steeds gedaan, om Christus te herinneren.

Het religieuze leven in de Christelijke kerk is gecentreerd rond de eeuwigdurende herdenking van het leven en lijden van Christus.

 

Succes van de Islam

De Islam breidt zich razendsnel uit van een kleine sektarische religie rond de Middellandse Zee tot een wereldlijk geloof.

Externe factoren:

• snelle uitbreiding door militaire veroveringen, mede veroorzaakt door:

• militaire zwakte Byzantijnse en Perzische Rijk;
• geringe loyaliteit van andersgelovige religieuze groepen (minderheden en meerderheden) aan deze rijken;
• groepen in deze rijken die vijandig staan tegenover het Christendom (het Christendom dwong iedereen meer zich te bekeren, de Islam niet);
• aanpassingsvermogen van de Islamitische machtshebbers.

Interne factoren:

• (aantrekkingskracht van het monotheïsme;)
• verlossingsleer → zie Christendom;
• heilig geschrift: de Koran (door aartsengel Gabriël (Dzjibril) aan profeet Mohammed geopenbaard) → heilig geschrift om op terug te kunnen vallen, de Koran kent een veel grotere eenheid dan de Bijbel gezien de structuur en het tijdsbestek waarin het geschreven is;
• gemeenschapsvormend: gemeenschap van alle moslims (de ummah);
• wereldlijke en religieuze organisatie valt in principe samen (Kalifaat) → geen scheiding Kerk en Staat;
• geen dominante groep van religieuze specialisten;
• sociaaleconomische organisatiestructuren van veroverde gebieden overgenomen.

 

Islam vs. Christendom

Het Christendom is ontstaan binnen en sterk georganiseerde staat (Romeinse Rijk), en kon zo geen parallelstaat ontwikkelen. De Islam is niet binnen een staat ontstaan, maar binnen een kleinschalige samenwerking waar het kon uitgroeien tot een staat. Daarnaast komt dit ook doordat het Christendom een scheiding van Kerk en Staat kent, de Islam door het kalifaat niet.

 

Mohammed en de vorming van de Islam

De nomaden en sedentaire bevolking van het pre-Islamitische Arabië waren georganiseerd in stammen, die een gemeenschap zagen door eenzelfde voorvader. De Islam begon als een religie van de sedentairen, maar vond snel steun en militaire kracht onder de nomaden. De beweging begon in Mekka, toen een commercieel centrum. Hierin bevond zich de Ka'ba, met daarin honderden afbeeldingen van goden. Mohammed (profeet van de Islam), werd in Mekka geboren.  De Islam begint hier met de openbaringen van de engel Gabriël aan Mohammed. De stammen zijn in deze tijd militair georganiseerd, en er is geen overkoepelend gezag → constante vetemaatschappij. Mekka vormt hier een uitzondering in, omdat dit een religieus centrum is (Tempelberg). Hier mocht niet gevochten worden, en vormde dus een goede handelsplek. Mohammed wilde één God installeren, maar wat bleef er dan nog over van de handelsplek.

Zijn sleutelwoord was 'één God'. De Qur'an[4] is het heilige boek van de Islam, en is begrepen als zijnde Gods openbaring verteld aan Mohammed. In de 7e eeuw werd een 'officiële' versie van de Korantekst en optekenen van overgeleverde verhalen over Mohammed (hadith).

De kernfamilie werd belangrijker dan de stam. In de Islam gaat uit van het individu, God en de ummah, de gemeenschap van de gelovigen.

In Mekka was Mohammeds boodschap niet welkom. Maar het werd met enthousiasme begroet in Medina. In 622 deed Mohammed de Hijra, een reis van Mekka naar Medina. Hier werd hij niet alleen een religieus, maar ook een wereldlijk leider.

Medina was een plek waar men elkaar bevocht (stammen). Mohammed werd hierheen geroepen om de conflicten te beslechten (nette en formele wijze). Mohammed sticht hier een samenleving op basis van één god → sociale cohesie door religie.

Mohammed consolideerde zijn hegemonie over drie groepen: de Joden, Mekkanen en de nomaden. Deze kregen hun eerste militaire overwinning bij de Slag van Badr (624). In de tussentijd bevriendde Mohammed zichzelf met vele nomadische groepen, die mee moesten vechten in het leger. Oorlog werd hiermee dus geïntegreerd in de religie als zijnde de plicht van Moslims om te vechten voor God: de jihad (heilige oorlog).

Na Mohammeds dood werden de Moslimlegers geleid door kaliefen. Alhoewel de Arabische cultuur niet 'city-based' was, stimuleerden Moslims in de veroverde gebieden het  urbane leven (denk aan Mohammed en Mekka en Medina).

 

De opvolging(kwestie) van Mohammed: soennieten/sjiieten

De opvolging van Mohammed is een heikel punt binnen de Islam. Een kalief is voor de Islam wat een paus voor het Christendom is: de opvolger van de Profeet (Mohammed in het geval van de Islam). De twee hoofdstromingen binnen de islam, het soennisme en het sjiisme verschillen van mening wie de eerste kalief was. Volgens de soennieten was Aboe Bakr de eerste kalief. De sjiieten betwisten dit, omdat zij van mening zijn dat de titel van kalief alleen geërfd kan worden. Zij zien Mohammeds neef Ali als eerste kalief (die zij aanduiden als imam), terwijl de soennieten Ali beschouwen als de vierde kalief.

De Sjiieten geloven in de 'Twaalf Imams', de eerste 12 nakomelingen van Mohammed via zijn dochter Fatima en zijn neefje en schoonzoon (en volgens sjiieten eerste imam) Ali. Zij worden door de Sjiieten gezien als de spirituele en politieke opvolgers van Mohammed.

Maar wie waren dan de eerste 3 kaliefen volgens de soennieten? De eerste vier kaliefen die na de dood van Mohammed regeerden, worden door soennitische moslims de rechtgeleide kaliefen of rasjidoen genoemd. Bij het systeem van opvolging speelden familiebanden geen rol. Het tijdperk van de 'rechtgeleide kaliefen' duurde van 632 tot 661.

De eerste kalief in het soennisme was Aboe Bakr, de schoonvader van Mohammed. Wat betreft het politieke, religieuze en militaire leiderschap over de oemma werd hij in 632 de opvolger van Mohammed. Hij begon de grote Arabische veroveringen, waarbij niet lang na de dood van Mohammed het hele Arabisch Schiereiland onderdeel werd van het eerste kalifaat. Verder werden ook delen van Syrië en Mesopotamië veroverd. De tweede kalief was Omar, dit was de keuze van Aboe Bakr. Omar breidde het islamitische rijk verder uit door delen van het Byzantijnse Rijk te veroveren zoals Egypte,Palestina en een groot deel van Syrië. In deze tijd werden eveneens het resterende deel van Mesopotamië en het westen van Perzië door de Arabieren veroverd. Uthman (of Othman) werd, na Omars plotselinge dood, als derde kalief gekozen. Onder zijn leiding gingen de Arabische veroveringen verder, en werden ook Libië en het oostelijk deel van Perzië onderdeel van het Arabische Rijk. Omtrent de opvolging van Uthman bestond echter veel onenigheid, en volgend op een opstand in 656 werd hij vermoord, volgens de overlevering terwijl hij de koran aan het lezen was. Die koran wordt bewaard in Tasjkent. Mohammeds neef en schoonzoon Ali was de vierde, en laatste rechtgeleide, kalief. Volgende op de moord op zijn voorganger Uthman, ontstond rondom de verkiezing van Ali het grootste schisma in de islam: dat tussen soennieten en sjiieten. Voor de sjiieten stond Ali op een heel belangrijke plaats, alleen Mohammed zelf was belangrijker dan hij. Tijdens Mohammeds leven trok Ali veel met hem op, en er zijn diverse verhalen die gaan over Mohammed en Ali. Ali vocht mee in alle vroege oorlogen van de islam. Ook Ali werd vermoord, in 661 in de stad Koefa. Nadat Ali was vermoord greep Moe'awija I, de stichter van de Omajjaden-dynastie, de macht en kwam er een einde aan de tijd van 'rechtgeleide' kaliefen.

 

De opvolging(kwestie) van Mohammed: dynastieën

Onder de Omajjaadse dynastie kende de Islam een enorme expansie. Van een gebiedsdekkende bezetting kon gezien de geringe omvang van de bevolking van Arabië geen sprake zijn, dus vestigden de Arabische krijgers zich als een heersende bovenlaag in steden en stadjes. De Arabische (Omajjaadse) elite streefde ernaar om etnisch zuiver te blijven. Echter hield dit ook in dat de Omajjaden de bestuurlijke en militaire macht bleven monopoliseren en dat was op den duuur onacceptabel voor de autochtone elites → machtsgreep Abbasiden. Zij gingen een kalief leveren vanuit Bagdad. Echter werden de Omajjaden niet helemaal verslagen: ze behielden Al-Andalus, waar ze zich hergroepeerden en het Kalifaat van Córdoba uitriepen. Zij bleven hier aan de macht tot 1031.

 

Dynastieën na Mohammed:

 

Omajjaden (661-750) → Kalief vanuit Mekka/Damascus;

                → n.v.t.

Abbasiden (750-1258) → Kalief vanuit Bagdad;

                → soennitisch

Fatimiden (909-1171) → Kalief vanuit Caïro;

                → sjiitisch

Córdoba (929-1031) → Kalief vanuit Córdoba;

                → soennitisch

Echter sluimerde overal in het Abbasidische kalifaat het regionale separatisme. Al kort na het begin van de 9e eeuw ging het mis en brak een lange periode van burgeroorlog en opstanden uit. Na het eerste kwart van de 10e eeeuw bleef van de macht van de Kalief van Bagdad niet veel meer over. De touwtjes waren in handen van een ambt dat in de tiende eeuw vrijwel gemonopoliseerd werd door de Buyiden. Hun stimulans voor de sjiitische traditie in de Islam in Bagdad leidde tot een verscherping van de religieuze tegenstellingen in Irak.  Uiteindelijk werden de Abbasiden in 1258 door het Mongoolse Rijk verslagen.

 

Hoewel vrijwel alle familieleden van de kalief in een grote 'ceremonie' werden vermoord door de Mongolen, konden enkelen vluchten naar het vrije Egypte. Hier waren sinds de Slag bij Ain Djaloet de Mamelukken aan het bewind. Zij verwelkomden de Abbasiden en installeerden een van hen als kalief. Deze zogenaamde Caïro-kaliefen hadden geen macht en vervulden slechts ceremoniële taken bij de troonsbestijging van een nieuwe sultan.

De Caïro-kaliefen werden in 1517 bij de verovering van Caïro door Selim I van het Ottomaanse Rijk afgezet. Sindsdien werd de titel van kalief gedragen door de Ottomaanse sultan.

In de tiende eeuw weekten zich in het Midden-Oosten tientallen vorstendommetjes los van Bagdad (toenmalige kalifaat!), die meer of minder loyaal bleven aan het kalief.  Dit regionalisme bood kansen voor de vorming van nieuwe sterke kernen, zoals de opkomst van de Fatimiden laat zien.

In het begin van de tiende eeuw wist Ubaydullah al-Mahdi de macht te veroveren in het huidige Tunesië. Hij beweerde af te stammen van de kalief Ali en zijn vrouw Fatima Zahra, dochter van Mohammed, vandaar dat zijn dynastie bekendstaat als de Fatimiden. Volgens de sjiieten berust de leiding van de islam erfelijk bij nakomelingen van Ali. Hoewel de erfelijke sjiitische leiders gewoonlijk als imam worden aangeduid (, nam Ubaydullah in 909 de titel kalief aan. De Fatimiden veroverden in korte tijd het grootste deel van Noord-Afrika en een deel van het Midden-Oosten, maar hun macht werd uiteindelijk beperkt tot Egypte. In 1171 werd de laatste Fatimidenkalief afgezet door Saladin, die daarmee het gezag van de soennitische kalief van Bagdad herstelde.

 

Conflictpunten binnen het Islamitische Rijk

Er waren verschillende conflictpunten binnen het Islamitische Rijk:

• opvolgingskwestie van kalifaat → zie hierboven
• gelijkheid van alle gelovigen → oude en nieuwe bekeerlingen, Arabieren en niet-Arabieren, vrijen en slaven;
• centrum vs. periferie in een groot Islamitisch Rijk.

 

Geloofsbasis

De Islam en het Christendom delen dezelfde geloofsbasis. Het Christendom heeft Jezus Christus, de Islam Mohammed, waartegen gezegd is: 'ik getuig dat er geen godheid is, dan alleen God en ik getuig dat Mohammed de gezant van God is'.

            → de wereldlijke kaart was nu verdeeld in Moslims en Christelijken.

 

Hagiografie (heiligenlevens)

Levens (vitae) van heiligen behoren tot de belangrijkste genres in de bibliotheek van een religieuze gemeenschap. Ze worden gebruikt als vormingsmiddel en ter navolging. Augustinus zei: 'heiligen geven in hun levens een beeld van de Christelijke waarheid'. Veel vitae zijn opgesteld volgens een vast patroon en bevatten terugkerende elementen. De populairste Middeleeuwse heiligen zijn martelaren en martelaressen.

 

Een Bijbelcitaat als legitimatie van macht: de Paus

Er is al eerder iets over de Pausen verteld, maar niet waar ze hun macht op baseren. Hun macht wordt gebaseerd op een uitspraak die Jezus gedaan zou hebben aan Petrus, en die is opgetekend in Mattheüs 16:18-19. Deze luidt: 'jij bent Petrus, en op deze rots zal ik mijn kerk bouwen, en de poorten van de hel zullen het niet voorkomen. En ik zal je de sleutels geven voor de hemel. Wat jij zegt op aarde, zal gelden in de hemel, en wat je verbiedt op aarde, zal verboden worden in de hemel'.

De Pausen waren de opvolgers van Petrus, en konden hun macht makkelijk hieraan legitimeren → ze waren immers de opvolgers van iemand die de 'sleutels van de hemel had gekregen'.

 

De afbrokkeling van het Oost-Romeinse Rijk

In 750 was Byzantium een staat met de rug naar de wereld: diens iconoclasme isoleerde het van andere Christenen; de structuur focuste op militaire operaties en binnenlandse defensie; en diens verlating van de klassieke kunsten zette het los van het verleden. Echter was dit rond 900 allemaal veranderd.

In Byzantium zaaide het iconoclasme verdeeldheid. Het tij keerde toen in 780 Leo IV stierf en zijn vrouw het hoofd van de Byzantijnse Staat werd. In een concilie in Nicaea in 787 liet ze bisschoppen het iconoclasme verwerpen.

In het midden van de 8e eeuw creëert Constantijn V nieuwe legereenheden: de tagmata. Dit waren mobiele troepen, die niet gebonden waren aan een motief. In eerste instantie werden ze gebruikt om de keizers te beschermen, maar in de 9e en 10e eeuw hielpen ze mee met de expansie van het Rijk.

Echter wist keizer Nicephorus I het Bulgaarse Rijk tot een groot Rijk te maken. Dit rijk dreigde het Romeinse Rijk in expansie te bedreigen → oorlog, leidde tot Byzantijnse verliezen.

De opkomst van de tagmata leidde tot een neergang van motieven onder de rest van het leger: de tagmata deden immers het meeste van alle gevechen → andere troepen inactief.

In de komst van het Christendom zagen enkelen een voordeel; niet alleen religieus, maar ook politiek → Byzantijnen en Franken gingen het verspreiden, om zo grensregio's in de eigen invloedssfeer te krijgen.

Uiteindelijk leidde een tekort aan een samenhangend bestuur tot de neergang van het Byzantijnse Rijk → de volkeren waren niet loyaal → sloten zich snel aan bij Islamieten als deze beginnen met oprukken.

 

Culturele bloei in Byzantium

Constantinopel had altijd scholen, boeken en leraren die toegewijd waren aan scholing van burgerlijke dieners. Maar in de achtste eeuw was het aantal bureaucraten aan het vallen, scholen raakten in verval en boeken raakten gedesintegreerd. Een 9e-eeuws vertrouwen kon dit herstellen.

Het einde van iconoclasme betekende voor kloosters dat ze nieuwe prestige konden bereiken en nieuwe rekruten konden winnen. Daarnaast kwamen er een nieuw lettertype en een nieuw soort papier → culturele opbloei in het midden van de 8e eeuw in zowel kunst (Macedonische revolutie) en monumentaal (kerken etc.).

 

College 3: Het begin van Europa?

Dit college gaat over het Karolingische Rijk onder leiding van Karel de Grote en zijn opvolgers.

 

De Karolingen en hun opvolgers (ca. 750-1000)

De Karolingen zijn vernoemd naar de opa van Karel de Grote (Karel Martel). De Karolingen waren de nieuwe koningen van Francia na de Merovingische Koningen. Hiervoor waren ze hofmeiers in de Merovingische dynastie.

De Karolingische hofmeiers werden steeds belangrijker in de Merovingische dynastie, en uiteindelijk ook belangrijker dan de koningen. Karel Martel reorganiseert de boel en leidt legers tegen de moslims, die hij ook verslaat en hier een enorm prestige mee verkrijgt. Karel sterft, en verdeelt zijn macht onder zijn twee zoons.

De Merovingische koningen hadden een goddelijke afkomst, terwijl de Karolingen gewoon sterfelijk waren. Hoe kregen ze dan de macht? Door middel van een staatsgreep, gepleegd door de vader van Karel, Pepijn. Hij stelde de vraag: 'zou het niet beter zijn als degene die de feitelijke macht heeft niet de koning is'? Hij zoekt voor de staatsgreep religieuze onderbouwing, die hij vindt in Rome. Pepijn laat zich zalven, en in 701 verklaart de paus de staatsgreep als legitiem. In ruil hiervoor beloofd Pepijn de pausen te zullen beschermen tegen de Langobarden. De Karolingen hebben hiermee een onlosmakelijke christelijke verbondenheid met het koningschap. Daarnaast werd het Christendom later ook nog gebruikt om het rijk bij elkaar te houden.

De Karolingen deden alsof de machtsgreep een gewone vorm van erfopvolging was → zo lieten ze zich begraven tussen de Merovingische koningen in de St. Denis (Parijs).

 

Het Karolingische bestuur

De Karolingen kregen een enorm rijk ter beschikking, wat toentertijd zeer gecompliceerd was om te besturen. Hierom wordt in de Karolingsche tijd de basis van het fenomeen 'staat' gelegd in Europa. Dit mede door de enorme reorganisatie van het bestuur. Er zijn basiselementen waar iedere staat aan moet voldoen om te kunnen functioneren:

• continue reeks van leiders → afkomstig uit een dynastie of voortgebracht uit een kiessysteem;
• militair gezag om de bevolking te beschermen → staat moet geweldsmonopolie (leger) hebben;
• bestuurlijk apparaat met ambtelijk karakter → mensen uit hoofde van een functie besturen een gebied, zij legitimeren hun werk dus aan de staat;
• economische basis om bestuurlijke en militaire top te onderhouden → belastingen.

De Karolingen kozen hiernaast ook voor een centralisatiepolitiek. Ze vestigden hun hoofdstad in Aken. Dit is in tegenstelling tot de Merovingers omdat dezen juist rondreisden. De Karolingen bevorderden ook ambtelijk schriftgebruik.

Een groot deel werd gedaan door de graven (comites), die ieder een graafschap (pagi) bestuurden. Graven werden benoemd door de koning/keizer en hadden overheidstaken. Hun belangrijkste taken waren:

• leger oproepen en aanvoeren;
• rechtspraak;
• Koninklijke bevelen overbrengen en uitvoeren;
• inkomsten innen (belasting).

Sommige graven konden zeer machtig worden. Hierom moesten zij gecontroleerd worden, dit gebeurde door zendgraven (missi dominici). Dit waren koppels bestaande uit leken en clerici, en het graafschap controleerden op bestuur en rechtspraak.

 

Overname van de Romeinen

De Karolingen hebben zich op een aantal terreinen ook aangesloten bij Romeinse voorbeelden. Ze stimuleren bouwprogramma's om de autoriteit te vergroten (denk aan de marmerisering van Rome door Augustus) , standaardiseren van gewichten en maten en ze doen zich voor als patroon van intellectuele en artistieke ondernemingen. Maar ook de centralisatiepolitiek (Rome), belasting, het Christendom als staatsgodsdienst, stukjes land voor het leger en het leenstelsel zijn overgenomen van de Romeinen.

Een belangrijke fase in de Karolingische tijd is de Karolingische Renaissance. Dit is een herleving van de klassieke cultuur in de Karolingische cultuur. Bovenstaande voorbeelden passen hierin, maar ook kerkbouw en Bijbelweergave zijn in de Karolingische Renaissance te plaatsen.

Ook in de kerken van Karel zijn Romeinse zaken te zien, in de dom in Aken zijn de basiliek en de ronding terug te vinden.

 

Het Karolingische leger

Het leger was een ander punt in de organisatie. Bij de Karolingers worden minder mannen opgeroepen om dienst te nemen. Er komen meer ruiterlegers, waarvan de kern gevormd wordt door milites → zwaar gepantserde ruiters, professionele soldaten. Deze zijn duur en goed getraind. Hier gaan de Karolingen de boel hervormen.

In praktijk komen er 2 groepen die worden opgeroepen:

• belangrijke aristocraten die zich zelf een wapenuitrusting en een paard kunnen veroorloven;
• koning creëert een klasse die hij zelf gaat bewapenen → soldaten krijgen stukje land toegewezen om in hun onderhoud te kunnen voorzien. Deze gefinancierde legers van milites zijn trouw aan de koning → vazallen. Het stukje land waar ze op werken werd een feodum genoemd → feodale stelsel.

Het land wat de soldaten krijgen is staatsland, maar hier gaat het om militairen en dus niet om boeren!

Een dreigende Islamitische invasie in Zuid-Frankrijk zorgt ervoor dat ook de Kerk legers gaat onderhouden. Hoge aristocraten gaan ook hun eigen legers (vazallen) betalen. Alle legertjes bij elkaar vormden het Karolingische leger. Vrije boeren waren nog wel oproepbaar, maar dit was enkel bij lokale aangelegenheden.

Dit betekent dus dat er geen staand leger was! Het leger moest opgeroepen worden, als er een plotselinge aanval kwam was er niet direct een leger paraat om de aanval af te weren!

Iedereen viel in dit systeem zowel direct als indirect onder de koning. Alleen de onvrijen (slaven etc.) vielen hier niet onder, deze stonden onder leiding van een heer. Zij die een rechtstreekse 'lijn' hadden met de koning, konden ook een appel op hem doen.

 

Organisatie platteland: een vergelijking

Hoe was het platteland dan geregeld op de plekken waar wel boeren werkten?

Van 600-750 → vooral gehuchten, van 750-950 → domeinen en hofstelsels:

• colonia → soort provincie;
• manors → soort gemeenschap → een boer kon dus ook werken op een manor in een colonia.

In de Karolingische tijd werd er gebruik gemaakt van een zogenaamd 3-slag-stelsel: een grond werd in drieën verdeeld, en steeds één stukje land werd opengelaten terwijl op de andere twee verbouwd werd. Er werden zwaardere ploegen gebruikt[5], en in plaats van ossen ging men paarden gebruiken.

 

Karolingische Rijk

Het Karolingische Rijk was, zoals eerder beschreven, blauwdrukken voor het Christelijk imperium. Ze maakten gebruik van centralisatie en standaardisatie, er werden Christelijke en Romeinse voorbeelden gebruikt. Maar anderzijds was er ook een aanpassing aan de omstandigheden.

Ook in de Christelijke wereld vinden veranderingen plaats, die anderzijds ook terugslaan op het Romeinse tijdperk. In de kloosters gaat de Regel van Benedictus gelden. De Bijbel wordt na de Vulgaat gekopieerd en verspreid. Het gebedenboek voor de mis (sacramentarium) zorgde ervoor dat overal op dezelfde manier gebeden zou worden. Het kerkelijk wetboek bevatte alle wetten. Gregorius de Grote legde nog een prekenverzameling aan.

Echter konden veel mensen nog niet lezen en schrijven → onderwijs en schrifthervormingen. Ook kwam er een munthervorming onder Karel de Grote, er kwam een eenheidsmunt die overal dezelfde waarde en gewicht had: de denarii. Dit was een waardevaste valuta → geen inflatie, bevordering economie. Het is een soort prevariant van de Euro.

 

De Karolingische minuskel

Aan de basis van bovenstaande stond schrifthervorming. Voor de Karolingen kende men het verschil niet tussen een kleine en een hoofdletter. Alles werd in hoofdletters aan elkaar geschreven. Dan vinden de Karolingen de minuskel uit:

• elke letter wordt maar op één manier geschreven;
• vrij weinig streken per letter → er kon sneller geschreven worden;
• letters staan los van elkaar en lopen niet in elkaar over.

Door middel hiervan vielen er ook bevelen uit te delen. Deze maatregelen van bestuur, wetten en bevelen werden de capitularia genoemd. De Karolingische minuskel is geen letter, maar een schrift!

 

De ondergang van het Karolingische Rijk

De ondergang van het Karolingische Rijk is te wijten aan zowel interne als externe factoren:

Intern:

• opvolgingsprobleem: Karels opvolger Lodewijk (de Vrome) probeerde de eenheid in het Rijk te herstellen, maar dit mislukte. Lodewijk had drie zonen (er kwam er later nog één bij), die hij aanstelde als 'subkoningen'. Een familievendetta tussen de 4 zonen van Karel draaide echter uit op een burgeroorlog: de zonen gingen zowel elkaar als hun vader bevechten. Na de dood van Louis werd met het verdrag van Verdun besloten dat het Rijk in drieën werd verdeeld, ieder deel voor één zoon (één van de zonen was gestorven). Deze zonen kregen op hun beurt ook weer opvolgers, waardoor het rijk steeds meer en meer verdeeld raakte; uiteindelijk ook onder leiding van koningen van niet-Karolingische afkomst;

• enorme variëteit aan talen, wetten, gewoonten en tradities → deze verschillen dreigden het Rijk uit elkaar te trekken.

Extern:

• de invasies van buitenstaanders: Vikingen, Moslims en Magyaren. De Karolingers verloren zowel aanzien als prestige doordat ze geld moesten betalen om zichzelf te kunnen beschermen tegen verdere aanvallen.

 

Engeland

In Engeland leefden aan de oostkant Angelsaksen en aan de linkerkant de Kelten. Rond 800 werden deze allemaal gekerstend. Er voltrok zich echter een catastrofe met het binnentrekken van de Vikingen. Deze plunderen eerst en bezetten dan een groot gedeelte van Engeland. Er was echter één gebied waaruit ze weer verdreven werden: Wessex.

Alfred van Wessex (Alfred the Great) was de koning van de Angelsaksen. In 878 verdreef hij de Vikingen uit Wessex. Maar hij zorgde ook voor andere zaken:

• nieuwe belasting → Danegeld, basis voor huidige belasting Engeland;
• rechtscodex voor het hele land;
• religieuze werken vertalen vanuit het Latijn naar het Angelsaksisch;
• alle vrijgeboren mannen werden onderwezen.

 

De culturele bloei in het Islamitische Rijk van de 9e - 11e eeuw

In de negende tot de elfde eeuw was er een culturele bloei in het Islamitische Rijk. Dit is te verklaren aan de hand van verschillende zaken:

• boeken van alle soorten waren relatief goedkoop → hierdoor konden veel mensen deze boeken verkrijgen;
• kaliefen lanceerden wetenschappelijke studies die allerlei kennis uit de Griekse en Latijnse wereld in de Islamitische bracht;
• ze faciliteerden open netwerken voor handel en er waren geen commerciële belemmeringen;
• er was een hofcultuur → geleerden en bibliotheken;
• gemeenschappelijke taal → Arabisch;
• concurrentiestrijd;
• sterk verstedelijkt.

 

Al-Andalus

Iemand die voordeel nam van de kalief prestige was de overheerser van Al-Andalus (Islamitisch Spanje). In het midden van de achtste eeuw was Al-Rahman I, een Omajjaadse overheerser op de vlucht voor de Abbasieden, en veroverde hiermee Al-Andalus.

Al-Andalus is de benaming van Islamitisch Spanje. Hier woonden zowel Moslims als Arabieren als Christenen[6] als Joden. Er was hier een soort culturele mix, ook in architectuur e.d., waardoor dit gebied niet duidelijk onderverdeeld kon worden bij Europa of bij het Islamitische Rijk. Al-Andalus viel niet onder het Kalifaat.

 

College 4: Ridders en regio's

Dit college gaat over de opkomst van de economie in 'Europa' met daarmee de opkomende steden, landbouw en commerciële betrekkingen. Dit samen met de afnemende macht van de koning en wisselende verhoudingen.

 

Ten geleide

De beschreven periode is cruciaal in de Europese geschiedenis. In deze periode ontstaan dorpen en steden, en een stedelijk netwerk wordt hierin gevormd. Er zijn zowel belangrijke sociaaleconomische als politieke ontwikkelingen. Als het ene groeit, groeit het andere ook → dit is een kenmerk voor deze periode. De politiek loopt meestal uit voor de sociaaleconomische.

 

Capetingen → West-Frankische Rijk

In 888 eindigt de Karolingische dynastie, maar het bestuur wordt niet afgeschaft! Karel III (Karel de Dikke) kreeg een beroerte, en werd afgezet. De eerste vorst na hem is Odo I, hij is de eerste vorst uit het huis der Robertijnen. Hij regeerde echter heel kort, slechts één jaar.

Na Odo I volgen nog een aantal vorsten waaronder Robert I van Bourgondië en Rudolf I van Frankrijk. Een opmerkelijkheid begint als Hugo Capet aan de macht komt in 987. Hij was de graaf van Parijs, maar zo machtig dat hij tot koning gekroond werd → begin van de dynastie van de Capetingers, die dus afkomstig was uit de dynastie van de Robertijnen! Als daadwerkelijker heersers van Frankrijk volgen de Capetingers de Karolingers op.

De Capetingen vinden dat ze het bestuur net zo goed kunnen doen als de Karolingers zelf. De Capetingische koningen zijn allemaal aristocraten afkomstig uit de lijn van de Karolingers. In 987 sterft de laatste Karolingische koning, en vanaf dat moment zijn er geen Karolingische koningen meer.

De Capetingen hadden hun machtsbasis in Parijs (immers voorheen de graaf van Parijs). Zo nemen de Capetingen ook St.-Denis over.

 

Saliërs en Ottonen → Oost-Frankrische Rijk

Na de Karolingische koningen wordt hier een koning gekozen onder de aristocraten die het minst machtig was. Tegen invallen van de Hongaren kan deze 'zwakke' koning echter niet beschermen, hij geeft het op. Vervolgens wordt de machtigste aristocraat tot koning uitgeroepen (Hendrik I de Vogelaar). Hij begint een verdediging tegen de Hongaren op te zetten, die hij ook verslaat. De benaming 'Ottonen' slaat echter op de troonopvolgers van Hendrik I: Otto I, Otto II en Otto III. De Ottonen legden de basis voor een machtig Duits keizerrijk. Otto I trouwt met de erfdochter van Italië, en wordt hiermee ook koning van Italië. Hij laat zich tot keizer kronen, en wordt hiermee de eerste niet-Karolingische keizer.

 

Verschillende groepen

In de 9e, 10e en 11e eeuw bestonden er verschillende bevolkingsgroepen:

1. koningen;
2. graven en vicegraven (comites en vicecomites);
3. bisschoppen en abten → gaan onder Ottonen de kern van het stadsbestuur vormen;
4. ridders (milites) → vazallen, krijgen hiervoor feodum en hebben puur militaire functie;
5. boeren (overgrote deel) → woonden in gehuchten, gaat echter veranderen. Zo komen succesvolle ondernemers en handelaren uit deze groep.

 

De term feodalisme

In haar boek stelt Rosenwein dat we over feodalisme 'beter niet kunnen praten'. Andere historici zijn het hier duidelijk niet mee eens, of laten dat althans niet blijken → de term wordt nog steeds gebruikt. Dit komt omdat feodalisme een gangbare term is geworden en hiermee een ingewikkeld proces gemakkelijk samenvat.

Susan Reynolds stelt dat 'het feodale systeem er niet is, maar wel leenheren en vazallen. Lenen en vazallen vinden we uitsluitend in de krijgerklasse (evt. in de priesterklasse).

Er bestaan daarnaast verschillende definities van feodalisme, en historici maken niet altijd duidelijk welke vorm ze hanteren. Feodaliteit kan het beste (algemeen) beschreven worden als 'een leenband tussen leenman en leenheer, overeenkomst op basis van vrijwilligheid en zekere mate van gelijkwaardigheid: vaak ceremonieel. Hierbij huldigt de leenman de leenheer en zweert een eed af, waarbij hij trouw in raad en daad toezegt in ruil voor bescherming en privileges.' → de band tussen leenheer en horige was allesbehalve feodaal (zie schuinsgedrukte woorden).

 

Veranderende relaties (bekijk schema's ppt!)

Er bestaan 3 soorten relaties:

• overheidsrelaties → effectief overheidsgezag. Dit was zo onder leiding van Karel de Grote → hij was leider van alle vrije onderdanen, en stuurde vicegraven rond om te zorgen dat iedereen een eed van trouw aan hem zou afleggen;
• relaties op basis van eed van trouw, zonder effectief overheidsgezag, kenmerken:

• ongelijke band: leenheer en leenman (vazal);
• verdrag tussen de vrijen (juridische competenten);
• afleggen van eed met wederzijdse verplichtingen (bescherming vs. raad en daad);
• belening met leengoed (feodum).

• relaties gebaseerd op 'eigendomsrechten' over mensen → horigheid. 'De persoon (horige) is gebonden aan de grond' → fenomeen wat steeds vaker te zien is.

Karolingische Rijk (Karel de Grote) → alles valt onder de koning, behalve de onvrije boeren (vallen direct onder heer) → effectief overheidsgezag.

(Post)Karolingische Rijken ca. 890-970  → de koning heeft geen band meer met de vrije boeren. Boeren kunnen daarmee niet meer opgeroepen worden voor het leger, maar kunnen ook niet meer naar de Koninklijke rechtbank gaan. De graven zijn daarnaast erfelijk geworden → koning is directe macht kwijt, macht komt bij hogere aristocraten. De bescherming van boeren komt hiermee ook niet meer van de koning, maar van plaatselijke ridders. Er een kleine groep van boeren die wel vrij blijft.

Ottoonse oplossing ca. 970-1070 → de Ottonen vinden voor dit probleem een oplossing. De koning maakt bisschoppen tot graven. Als een bisschop dan sterft, kan de koning een nieuwe bisschop benoemen (die dus fungeert als graaf!). Een deel van de structuur wordt hiermee teruggehaald. De vrije boeren die nog vrij zijn, worden snel onvrij → ze vechten niet meer en kunnen ook niet meer naar de rechtbank. Ze zijn volledig afhankelijk van de regionale heersers.

Franse desintegratie → milites kunnen doen wat ze willen. Rechtbanken verdwijnen overal. De enige binding die nog in het rijk bestaat is militair. Iedereen maakt zich van iedereen onafhankelijk, met 2 uitzonderingen:

• de onvrije boerenstand, die bijna volledig onderworpen wordt aan de milites;
• de koning en de bisschoppen, naar model van de Ottoonse oplossing.

Vermenigvuldiging van de banden, ca. na 970. De koning is al zijn overheidsrelaties kwijt, die zijn vervangen door relaties zonder effectief overheidsgezag. Zowel milites als clerici kunnen hun gang gaan. Er ontstaan relaties tussen milites en graven. Zo kon een milites voor een graaf in het leger gaan, dan kreeg de milites dorpjes van de graaf. Het kon gebeuren dat een milites zo voor meerdere graven werkte. Maar wat moest hij dan doen als twee graven waar hij allebei voor werkte ruzie kregen? → militaire apparaat werkte niet meer.

Met de Investituurstrijd valt het belangrijkste machtsmiddel van de koning weg → hij kan nu de bisschoppen enkel nog wereldlijke macht geven, maar ze niet meer kiezen.

 

Erfenis van de veranderende relaties

De vrije boerenstand is verdwenen. Wat aan de top overblijft is de band tussen leenheer en vazal, die zich kenmerkt door een militair karakter. Dit is echter wel enkel te vinden in de krijgklasse. Hier werden alle banden gehoorzaamd, omdat er een wederzijds belang was → beiden hadden profijt aan de band (de heer beschermde de vazal, en de vazal leverde de heer raad en daad en vocht voor hem).

 

Het mottekasteel

Motte = kunstmatig heuveltje. Aan de basis van de militaire machtsuitoefeningen lag een militaire uitvinding → het mottekasteel. Dit was een soort 'low budget kasteel' → iedereen met voldoende mankracht kon een toren op een heuveltje bouwen.

Dit kasteel was een woontoren, waar omheen een gracht werd gegraven. De grond van deze gracht werd tegen de toren aan gegooid, en vormde zo een heuveltje. Echter stond de toren dus voor een groot deel (ongefundeerd!) in de heuvel.

Langzamerhand beginnen zich rond deze torens dorpen te ontwikkelen. Boeren gaan wonen bij deze versterkingen, omdat het hier immers veilig is. De torens werden eerst nog van hout gemaakt: in latere fases ook van steen.

De nieuwe machthebbers werden de milites in deze steden. Mensen vluchten naar hun woontoren toe voor veiligheid. De milites zijn een bron van gezag over hun grond en hun mensen, waardoor ze dus ook bepaalde verplichtingen kunnen opleggen. Zo worden mensen gedwongen om meer te produceren. Dit in combinatie met een betere landbouwgrond leidt dit tot een bevolkingsgroei en een surplus. De ridders worden hebberiger en de boeren gaan nog meer produceren → ontstaan handelsmarkten.

In de dorpjes gaan zich ook ambachtslieden e.d. vestigen. Dit zijn boeren die zich zijn gaan specialiseren. Dit kon omdat er zoveel geproduceerd werd dat niet iedere boer zich bezig hoefde te houden met het verbouwen van voedsel. Sommige boeren groeien uit tot ondernemers.

De boeren uit de omliggende dorpen trekken eveneens naar de steden, om hun surplus op de markt te kunnen aanbieden. De dorpen produceren het surplus, wat verkocht wordt in de steden. Mensen trekken weg vanaf het platteland → in steden ontstaat productiecentrum en markt (Gent) → gehele economie groeit.

Kerken konden op deze manier ook groeien: op hun grond werkten ook boeren die een surplus organiseerden en konden aanbieden op de markt. Net als rond woontorens beginnen rond kloosters ook dorpen en steden te ontstaan.

 

Engeland: de sterke monarchie?

Het Europese vaste land hebben we behandeld, maar hoe zat dat eigenlijk in Engeland?

In Engeland ontstond een Personele Unie tussen Denemarken en Engeland (rond 1000). In 1066 sterft de Angelsaksische koning Edward. Deze heeft geen kinderen → troonstrijd tussen 3 personen: o.a. Harold (belangrijkste edelman), Willem van Normandië (nakomeling van de Noormannen). Harold neemt de troon na een veldslag met zijn opponent. Echter is Willem van Normandië ondertussen met een (ruiter)leger naar Engeland overgestoken. Bij de Slag bij Hastings verslaat hij Harold en een groot deel van de Angelsaksische adel → ontstaan machtsvacuüm → Willem verovert heel Angelsaksisch Engeland.

Hij kan de boel organiseren zoals hij dat wil → zet overal eigen mensen neer, die echter alleen Frans spreken. Dit, terwijl de bevolking Engels sprak. Er kwam dus een linguïstieke tegenstelling tussen de bevolkingslagen.

1/3 van Engeland komt in Willems bezit. Hij wil een vermenigvuldiging van de banden tegengaan. Besloten wordt dat de koning voor alle gaat → iedereen staat dus direct onder Willem. Met zijn inkomsten weet Willem een ambtenarij op te bouwen. Daarnaast heeft de koning een leger (zijn vazallen, iedereen is zijn vazal). Op dit moment werkt de staat fantastisch → Engelse staat heeft zich ontwikkeld tot een sterke monarchie.

Willem wordt opgevolgd door zijn 2 zonen. Na Hendrik I ontstaat er een burgeroorlog om de opvolging → staatscrisis → einde sterke monarchie.

 

Als overzicht

In Engeland vormde een monarchie de oplossing; de Franse monarchie werd gereduceerd; het Duitse Rijk verkreeg een grote macht, mede door de aansluiting met Italië.

 

Prelaten en hun macht

Een prelaat was een seculier of regulier geestelijke in de Katholieke Kerk die bijzondere bestuursambten bezit over een bepaald kerkelijk gebied. De prelaat kon (net als de koning) legers aanvoeren en belasting innen → koning en prelaat dus ongeveer op hetzelfde niveau → wereldlijke macht → koning bleef echter wel overkoepelend.

 

Europa wint aan kracht

Europa kon door verschillende oorzaken aan kracht winnen: het bouwen van steden (rondom een mottekasteel), reorganiseren van de kerk, creëren van nieuwe vormen van het religieuze leven, uitbreiding van de intellectuele horizon, verplaatsen van grenzen en oorlog voeren over grote afstand.

Dit kwam onder andere tot uiting in de Kruistochten. Deze Kruistochten waren bedoeld om het Heilige Land terug te veroveren. Dit leidde echter tot o.a. het vermoorden van vele Joden. Maar de Reconquista is ook een voorbeeld van verre oorlog: hier slaagden een aantal christelijke koninkrijken erin om de moslims van het Iberisch Schiereiland te verdrijven (Al-Andalus).

 

Cluny

Het klooster van Cluny(± 90 km ten noorden van Lyon) beleefde haar grootste bloei in de 10e en 11e eeuw. Het klooster van Cluny behoorde tot de monastieke Benedictijnse Orde. Cluny werd het symbool voor alles wat er mis was binnen de kerk. Cluny wordt het middelpunt van de Orde van Cluny, een hervormingsbeweging[7]. Zo gingen ze bijv. het nicolaïsme aanhangen → ze gingen niet meer celibatair leven. Wat er in Cluny vervolgens gebeurd is dat monniken geld gaan vragen van mensen om voor ze te bidden → geld stroomt letterlijk binnen → er wordt alleen maar voor de rijken en welgestelden gebeden.

De hervormingsbeweging is ook al te zien in de stichtingsoorkonde → hierin wordt beschreven dat 'niemand zeggenschap heeft over Cluny'. Door het vele geld kon Cluny enorm uitbreiden, en bouwt een grootse kerk, die echter rond 1800 afgebroken is. De kerk bestond hoogstwaarschijnlijk uit een Romaanse bouwstijl, gekenmerkt door hoge, ronde tongewelven die zorgen voor een goede akoestiek → de mis moest in zo'n grote kerk nog wel goed te verstaan zijn.

Cluny kreeg steun van keizer Hendrik III. Hij benoemt een lid van de Koninklijke familie tot paus → paus Leo IX → wil Kerk op eigen gezag hervormen. Onder deze paus vindt er ook een scheiding van de geloven plaats. Hij en de patriarch van Constantinopel excommuniceren elkaar → Oosters Schisma (1054) → verschil tussen Christelijke Kerk en oosters-orthodoxe Kerken.

Onder Cluny ontstond eveneens een feodaal stelsel tussen kloosters.

 

De Investituurstrijd (11e + 12e eeuw)

De Investituurstrijd was een machtstrijd over de benoeming van hogere geestelijken en abten. Deze strijd al langer, maar kwam op zijn hoogtepunt tussen paus Gregorius VII en keizer Hendrik IV:

• Gregorius → wereldlijke heersers zijn leenmannen die niets te zeggen hebben over kerkelijke zaken;
• Hendrik → bisschoppen en pausen aanstellen is deel van werk koning.

Het conflict 'escaleert' bij de benoeming van de bisschop van Milaan → Hendrik komt met en eigen kandidaat aanzetten, wat Gregorius niet pikt. Als gevolg hiervan wordt Hendrik geëxcommuniceerd. Dit betekende echter dat iedereen zich in zijn rijk tegen hem mocht en kon keren. In 1077 onderneemt hij een blootsvoetse tocht naar Canossa (hier resideerde de paus). Hij wacht drie dagen voor de poort (boetedoening), tot de paus hem uit de christelijke barmhartigheid wel naar binnen moet laten. Op deze manier belandt Hendrik weer binnen de kerk.

Het conflict wordt uiteindelijk met een compromis beslecht → het Concordaat van Worms (1122). Hier vindt een begripsmatige scheiding van de investituur[8] plaats:

• spiritueel → ontvangen van de symbolische kenmerken → gegeven door de paus;
• wereldlijk → ontvangen goederen waarmee (wereldlijk) gefunctioneerd kan worden → gegeven door de koning.

De koning verliest dus zijn recht om bisschoppen voor te dragen en aan te stellen. Hij kan ze slechts nog de wereldlijke tekenen van de arbeid overhandigen.

 

Het Doomesdaybook

Het Doomesdaybook was een uitgebreid overzicht (in het Latijn) van alle bezittingen en eigenaren en Engeland. Het dateert uit 1086. Dit werd gemaakt zodat de koning wist wat hem nog verschuldigd was betreffende belasting. Dit is het meest uitgebreide werk over bezittingen en eigenaren die er in deze tijd bestaat.

Het boek kreeg de titel Doomesday. Doomesday slaat op de dag des oordeels, een dag die in de ogen van velen niet te ontwijken is. De belasting die je volgens dit boek nog verschuldigd was, moest je ook betalen → je kon er niet tegen in beroep gaan. Er was geen andere uitweg dan betalen, vandaar de naam Doomesdaybook.

 

Abt Suger

Suger was de abt van St.-Denis, en de biograaf van Lodewijk XI. Hij leefde van 1881-1151. Hij achtte enkele kenmerken onontbeerlijk voor het koningschap. De koning moest gezien worden als een rechtvaardige held, meer dan enkel een heer met rechten over de Franse edelen en hun vazallen. Hij was een bewaarder van de vrede met een door God gegeven taak om tuchtloze sterke mannen te bevechten. En hij was een krachtig beschermer van het geloof.

Echter lag de werkelijke macht van de koning vooral bij geld en land → hiermee kan hij zijn ambtenaren aan het werk zetten.

 

'Take-off' van de Europese economie

Door de volgende factoren (kort samenvattend) kon de economie van het jonge Europa groeien:

1. in cultuur brengen van woeste gronden;
2. verbeteringen aan landwerktuigen;
3. boeren tot een hogere productie gedwongen;
4. ontstaan bevolkingssurplus + meer werkkrachten;
5. toenemende verstedelijking + stedelijke besef;
6. ontwikkeling in de steden → betere economische organisaties, corporaties en autonoom bestuur;
7. handelscentra ontstaan bij kruispunten van wegen- en waterlopen.

In de periode van 750-950 beheerste vooral het domein/hofstelsel het platteland. In 900-1050 is dit het plattelandsleven met onvrije boeren, en in de 10e eeuw het drieslagstelsel → surplus + hogere levensstandaard. Boeren kunnen nu tevens ook (kleine) ondernemers worden.

 

College 5: De opkomst van een duizendjarig schoolsysteem

Dit college gaat over de opkomst van de economie in 'Europa' met daarmee de opkomende steden, landbouw en commerciële betrekkingen. Dit samen met de afnemende macht van de koning en wisselende verhoudingen.

 

Kennis en de verspreiding ervan

In de Vroege Middeleeuwen had men minder kennis dan in de Late Middeleeuwen. Gerbert van Auriilac was leergierig, en gaat snel kennis vernemen in de wereld. De opgenomen kennis neemt hij mee naar huis. Later wordt hij nog paus, maar er ontstaan ook verhalen over hem dat hij zogenaamd een duivel zou zijn.

Gilbert is echter wel een belangrijk voorbeeld, gezien er meer 'Gilbert-achtige' figuren opkomen. Dit door contacten met de Islamitische cultuur; daar was veel kennis uit de oudheid overgebleven. Zo ontdekt Adelard van Bath dat het gemakkelijker is om te rekenen met Arabische cijfers. Hij zet deze kennis ook in.

De opgedane kennis in deze periode is geen kennis om de kennis. In het voorbeeld van Adelard draagt hij de kennis bijv. over aan de Engelse koning. Het diende dus voor bepaalde doeleinden. Men was in deze tijd niet tegen de empirische wetenschap, maar zagen het 'boek van de natuur' als een uiting van het goddelijk genie → belangrijk om na de te denken hoe de natuur in elkaar zit.

 

Natuur als uitgangspunt

Het opdoen van kennis over de natuur begint bij Adelard → hij is de eerste die ver op stap gaat. Men gaat elders dingen leren die thuis niet te leren zijn. Een beroemd voorbeeld uit Groningen hiervan is Emo van Huizinge. Hij ging 'gewoon' op pad en studeerde in verschillende steden (Oxford, Parijs en Orléans). Later werd hij schoolmeester en daarna nog monnik. Krijgt binnen het klooster/kerk ruzie en trekt naar Rome om zijn gelijk te halen.

Wat Emo speciaal maakt, is dat hij alles opgeschreven heeft van zijn reizen (en eveneens zijn kennis) in een Kroniek (te Witteveen). Dit soort 'type' van mensen werd steeds kenmerkender.

 

Europa: 'coming into its own'

In Europa ontstaan steden, en in die steden ontstaan nieuwe groepen die nieuwe dingen willen leren. Daarnaast gaan koningen en pausen op een andere manier tegen hun autoriteit aankijken (o.a. door opstanden).

Belangrijke kenmerken van Europa in het algemeen:

• een groeiende organisatie een profitabele organisatie van het platteland promootten steden, handel en welvaart;
• 'stadsmensen' creëerden nieuwe instituties van zelfregulering en zelfbestuur;
• Koningen en Pausen vonden nieuwe manieren om hun macht te beoefenen en haar limieten te testen;
• leerlingen kregen de kennis van het verleden onder de knie en gebruikten dit in klaslokalen, Koninklijke zalen en Pauselijke vertrekken;
• monniken die de wereld ontvluchtten eindigden in een positie van leiderschap.

In de steden begint de handel zich te ontwikkelen. De eerste steden die tot bloei komen liggen in Italië → hier waren de steden namelijk altijd blijven bestaan (denk aan Rome en Venetië). De steden komen in aanraking met het probleem dat ze handel willen, en geen oorlog. Echter vallen veel steden onder een 'hogere heerschappij' → een koning of een keizer. Hoe moesten ze zichzelf gaan besturen?

Een goed voorbeeld van een oplossing is Siena. Hier kwam een urban self-government → een stedelijk zelfbestuur. Bij het gemeentehuis ontstond een nieuw fenomeen: een toren met een klok → nieuwe ondernemende mentaliteit. Men ging dus niet meer met de kippen op stok (Regel van Benedictus), maar de ambachtslieden wilden dat er zoveel mogelijk uur per dag gewerkt werd. Het gezegd 'tijd is geld' begint in deze periode al z'n intrede te doen. Het stadsbestuur zorgde er vervolgens voor  dat iedereen wist hoe laat het was.

Er kwam dus een nieuwe groep aan de macht. Maar hoe gingen die het bestuur nou organiseren? De inspiratiebronnen werden letterlijk op de muren van de gemeentelijke zalen getekend → hierop werd afgebeeld wat een goed bestuur zou zijn. Hier was dus rationeel over nagedacht. In de schilderingen waren ook allemaal personificaties te zien van deugden en wijsheid. Eén van de belangrijkste was Concordia (eenheid) → samen kun je een stadsstaat groot maken.

De ideeën die op de muren geschilderd werden waren ook gebaseerd op het gedachtegoed van Aristoteles. Men is verrukt over diens politieke werken. Men moest het idee loslaten dat alles ellendig was op de wereld (Adam en Eva) → het is de natuurlijke situatie, en men moet zijn eigen situatie zo goed mogelijk regelen.

 

Financiële veranderingen

Ook financiële veranderingen vonden plaats in de steden. Zo was Aristoteles zelf altijd tegen woeker geweest, maar was dit in de Middeleeuwen een teruggebracht begrip. Voor handel moest men geld kunnen lenen, en voor de handel was een (nieuw) bankwezen nodig.

 

Herbronning van de kerk

De Kerk was (zoals vaak wel begrepen) niet tegen kennis, maar zag er wel de gevaren van in. Anderzijds gebruikte de Kerk de kennis wel om er sterker en machtiger van te worden. Er bestond een grote kans dat de Kerk zich met wereldlijke aangelegenheden ging bemoeien. Dit is goed te zien wanneer paus Innocentius III in 1209 opdracht geeft tot een Kruistocht. De aanvankelijke bedoeling was hiermee om ketters uit Zuid-Frankrijk te verdrijven. Maar in feite wilde Innocentius met deze actie gewoon Zuid-Frankrijk in zijn bezit krijgen. Een ander voorbeeld is te zien wanneer paus Gregorius zijn Dictatus Papae opstelt. Dit is een lijst van claims waarom precies hij koning zou moeten worden. De positie van de paus was sowieso versterkt in deze periode → niemand mag de Paus tot orde brengen, want hij is immers de opvolger van Petrus (die de sleutels van de poort van de hemel bezit en bla bla bla).

 

Abt Odo van Cluny

Abt Odo van het klooster van Cluny wilde vrede stichten tussen de pausen en de koningen. Het klooster van Cluny had een enorm gezag (zie vorige college), en hierom Odo ook. Het instituut Kerk raakte hierdoor alleen nog maar meer betrokken bij wereldlijke aangelegenheden.

Er komt een soort parallel, door het ontstaan van nieuwe kloosterorden. Eén daarvan zijn de Cisterciënzers.

 

Robert van Molesme

De stichter van de cisterciënzer orde was Robert van Molesme. Hij stichtte een klooster in het plaatsje Citeaux in 1098. Dit was de basis voor de Cisterciënzer orde. Hij stichtte dit om een strenger navolging van de Regel van Benedictus te bewerkstelligen.

De beweging werd pas een succes toen Bernardus van Clairvaux de leiding overnam. Bernardus was afkomstig uit een adellijke (geschoolde) familie. Hij kwam in 1112 aan in Clairvaux met 30 vrienden en familieleden. Op het moment van zijn intrekken ging het erg slecht met Citeaux, maar na zijn komst gaat het weer beter (met korreltje zout nemen). Vanuit Citeaux sticht Bernardus nog 4 kloosters. Daarnaast vind er onder hem een explosieve groei van het aantal kloosters plaats → er komen tientallen kloosters bij. Dit moet gezien worden in een piramidevorm:

1. klooster van Citeaux;
2. 4 andere kloosters;
3. rest.

Bernardus legde de nadruk op emotie en liefde bij het bidden. Door dit te gebruiken in zijn toespraken wist hij mensen aan te sporen op kruistocht te gaan. Bernardus was de meest effectieve predikant van de Tweede Kruistocht. De Tweede Kruistocht liep overigens uit op een totale mislukking door zaken als onenigheid, slechte voorbereiding, etc. Hij predikte vooral over de menselijke en lijdende Christus, en de liefde tussen hem en zijn moeder Maria.

Bernardus had dus met veel mensen contact, en heeft ook veel bemiddeld. Ook heeft hij een belangrijke rol gespeeld onder paus Innocentius III. Toen er een tegenpaus gekozen werd, maakte Bernardus zich sterk voor Innocentius.

 

De Cisterciënzers

De Cisterciënzers hadden een herinterpretatie van de Regel van Benedictus. Ze hadden daarnaast een armoede-ideaal, bijv. zoals het leven van Christus. Dit is te zijn in:

• geen kleur in de pij (wit), staat ook voor nieuw;
• eten en drinken;
• beeld en liturgie → niet als Cluny de hele dag bidden;
• eenvoudig van bouwstijl → zonder ornamenten e.d., kloosters liggen daarnaast afgelegen (bijv. zoals het klooster in de Sinaï-woestijn);
• lekenbroeders die het land voor hen bewerken.

De Cisterciënzer kloosters waren vooral van Romaanse bouwstijl. In de kloosters liepen niet alleen 'volwaardige' monniken rond, maar ook lekenbroeders. Zij hadden niet alle geloften afgelegd en daarom hadden zij niet de volledige rechten. Zij bewerkten het land. De kloosters groeiden in de 11e/12e eeuw, en werden dus gesticht in afgelegen gebieden.

Belangrijk is dat de Cisterciënzers zich afzetten tegen Cluny. Zo deden de Cisterciënzers veel meer aan handenarbeid dan de monniken van Cluny.

Hier tekent zich een beetje een trend af: veel nieuwe kloosterorden verzetten zich tegen oudere kloosterorden.

 

Vierde Lateraanse Concilie (1215)

Innocentius III gebruikt al zijn kennis om een concilie onder zijn naam te kunnen organiseren. Vragen als hoe om te gaan met ketters kwamen aan bod. De Kerk wilde als instituut iets gaan bereiken → mensen moesten opgevoed worden, er moest ze iets geleerd worden → beginnen van een school. Alleen met kennis weet je immers wat je goed en fout doet. Echter leidde het vastleggen van deze zaken ook tot het uitsluiten van mensen. De kruistochten gingen in het vervolg gepaard met pogroms → de Joden werden verdreven en/of vermoord (waren immers de moordenaars van Christus). De striktheid ging hier dus hand in hand met tolerantie.

 

12e-eeuwse Renaissance

De 11e en 12e eeuw is een spannende periode. In deze periode komt er een enorme toevloed van oude geschriften naar Europa, door toedoen van kruistochten en nieuwe handelscontacten. Men moest deze kennis opnieuw opnemen en systematiseren (13e eeuw) → nieuwe kennissystemen + nieuwe instituties. De geleerdheid gaat naar kathedraalscholen, en rond ca. 1200 ontstaan universiteiten in Bologna en Parijs.

Twee kennissystemen:

• Artes Liberales van Varro → hoe tot de waarheid te komen

• via taal: grammatica, dialecta, retorica;
• via materie: arithmetica, geometria, astronomia, musica;

• Institutiones divinarum et humanarum litterarum van Cassiodorus

• curriculum (onderwijsprogramma) voor het kloosteronderwijs.

Als er veel nieuwe kennis beschikbaar komt, klapt het oude systeem uit elkaar.

 

Abélard (1079-1142) en zijn Sic et Non

Abelard was een Frans theoloog en filosoof. Hij ging op jonge leeftijd op reis omdat hij leergierig was, leerde veel en kreeg uiteindelijk en grote reputatie. Echter werd hij vooral bekend om zijn rol met Héloïse. Abélard was geen atheïst, hij staat duidelijk ten dienste van de theologie. Hij stelt 2 dingen:

• twijfel hoort bij de methode;
• eerst moet het argument begrepen worden voor de rest geloofd kan worden.

In zijn Sic et Non (Ja en Nee) presenteert Abélard 158 contradictieve vragen. Dit doet hij door tegenstrijdige citaten van de kerkvaders naast elkaar te leggen. In de proloog beschrijft Abélard regels voor het combineren van de tegenstellingen, waarvan de belangrijkste is: de meerdere betekenissen van een woord (zie stelling 2).

Abélard ging alles met het ratio te lijf.

Voor voorbeeldvragen, zie de ppt.

 

Verdere uitwerkingen

Abélard is één van de uitwerkingen van de verspreiding van nieuwe kennis. Een ander is voorbeeld is teruggrijpen op Aristoteles → hiermee probeert men weer systeem aan te brengen (met systeem heb je immers grip). Iemand anders die zich baseerde op Aristoteles was Averoes, een Islamitische jurist, arts en filosoof. Het Averroïsme was gebaseerd op Averoes' interpretaties. De belangrijkste stellingen van het Averroïsme waren:

• er is één waarheid, maar die kan bereikt worden via twee wegen: via filosofie en via religie, de leer van de dubbele waarheid ;
• de wereld is eeuwig;
• de ziel bestaat uit twee delen: één individueel, en één goddelijk;
• de individuele ziel is niet eeuwig;
• alle mensen delen eenzelfde goddelijke ziel (monopsychisme);
• de opstanding van de doden is onmogelijk.

Hugo van St. Victor probeert te schematiseren hoe alle kennis zicht tot elkaar verhoudt. Anselmus vond juist dat je overal de rede op los kon laten (houdt dus nauw verband met Abélard). Hij vindt dat het bestaan van God te redeneren valt. Echter doet hij dit wel in een cirkelredenering: hij bewijst het bestaan van God met het bestaan van God.

 

Universaliënstrijd

Universaliën zijn algemene begrippen. Maar zijn deze begrippen nou 'echt', of bestaan ze slechts in ons hoofd om er iets mee aan te kunnen duiden. Met andere woorden: hebben begrippen wel of niet een reële inhoud?

• Realisten → ja, het zijn realia[9];
• Nominalisten → nee, zijn slechts nomina (namen): het wordt gebruikt voor de communicatie. Roscellinus zei echter, dat als dit toegepast wordt op de Heilige Drie-eenheid, kun je aangezien worden voor een ketter;
• Abélard → algemene berust op betekenis die het menselijk verstand er aan toekent;
• Thomas van Aquino → de betekenis is door God bepaald, de mens kent ze slechts;
• Ockham → universalia zijn slechts taalkundige fenomenen die de mens in staat stellen orde in de buitengeestelijke werkelijkheid aan te brengen.

Ruw gezegd ging de Universaliënstrijd tussen de volgende partijen:

• realisten → universalia ante res: geloofden dat de werkelijkheid bestaat uit ideeën en dat de dingen hier uit volgen;
• nominalisten → universalisa post res: stelden dat ideeën slechts namen in ons denken zijn die volgen uit de werkelijkheid van de dingen.

Abélard komt met een oplossing → universalia in rebus: de ideeën zijn in de dingen, want voor God zijn de ideeën vóór de dingen en voor de mensen zijn de ideeën na de dingen.

 

Ockham

Willam Ockham (1288-1347) wilde orde in de wereld aanbrengen. Hij was een nominalist. Hij wilde algemene categorieën: zo wilde hij voor de woorden den, spar, eik, etc. een algemene term → boom. Zo weet iedereen dan waar het over gaat.

Ockham wilde dat er naar de natuur gekeken werd. Hij houdt in zijn via moderna een pleidooi voor de empirie. Hij begon hiermee een wetenschappelijke revolutie.

 

Scholastiek

Er was steeds minder behoefte aan ongeschoolde arbeidskrachten → men moest kunnen lezen en schrijven om te kunnen functioneren in het bedrijfsleven.

In Bologna en Parijs ontstonden de eerste universiteiten. Deze ontstonden uit gilden van docenten en studenten. Notarissen waren een goede voedingsbodem voor het ontstaan van universiteiten.

Bologna wordt gezien als eerste universiteit (1088), Parijs als tweede (1150). In Bologna gaan leraren in grammatica, logica en retorica over tot de bestudering van het Romeins recht. In Parijs was het accent op theologie groter.

Daarnaast zijn er nog andere scholingsplekken:

• studia → opleidingsinstituut van een klooster;
• collegia → soort middelbare scholen;
• bursae → huizen gesponsord door rijken waar armen konden leren en wonen;
• universiteit → komt van universitas; dit is een gemeenschap van studenten en degenen die daaraan les geven → tegenwoordig heet dit de universitaire gemeenschap. In Parijs waren de docenten de baas, maar in Bologna de docenten. De universiteiten groeien uit/naast kathedraalscholen.

Erg snel krijgen door, dat bij de universiteiten mensen getraind kunnen worden voor de opkomende bureaucratie. Niet veel later gaan vorsten zelf universiteiten stichten voor dit doeleinde in Napels (1224), Praag (1348), Keulen (1388) en Leuven (1425). Een studie werd essentieel voor een carrière in het bestuur.

Een andere kant van het universiteitsleven is de vorming van stereotypen.

 

Gotiek

In de Late Middeleeuwen kwam een nieuwe bouwstijl op → de Gotische bouwkunst. Hierin werd gestreefd naar het hogere, naar 'het licht' (God). De Gotische bouwkunst is een artistieke weerspiegeling van de van de scholastiek → kerken zijn parallel aan het geleerde die zeggen dat je tot het hogere kan komen. Door grootste materie kun je je geest prikkelen. Zo gaan de kerken er dan ook uitzien → ze moeten mooi (groots) zijn om je 'domme' geest te prikkelen.

De Gotische bouwkunst week dus af van de Romaanse. Een aantal belangrijke verschillen:

• kruisribgewelf → vervanging van het tongewelf/kruisgewelf (Romaans) → hierdoor kon hoger gebouwd worden en kon het dak beter gedragen worden;
• (komt uit vorige punt) doordat het gewicht niet meer volledig op de muren lag, konden in de muren grote ramen gebouwd worden → Gotische kerken zijn dus vol licht;
• de Gotische kerken bezitten steunberen[10], de Romaanse hadden dat niet;
• de Gotische kerken moeteen goede indruk maken (de 'domme' geest) → rijk versierd, bij kunstwerken komt het ook echt 'uit 3D' het kunstwerk; bij de Romaanse bouwkunst minder overweldigend en gewoon 'vlak 2D' op de muur.

Om even kort een hiërarchie betreffende versiersels te stellen:

1. Gotisch → rijk versierd, 3D, overweldigend;
2. Romaans → versierd, 2D, 'binnen de perken';
3. Cisterciënzer → niet versierd, saai.

Ook abt Suger was in de gotiek actief. Hij wilde in zijn bouwwerken harmonie, geometrie en evenwicht tot uitdrukking brengen (denk aan de symmetrie van de Notre Dame).

 

De hofcultuur

De hofcultuur in de Late Middeleeuwen was meer veelzijdig en divers dan in de Vroege Middeleeuwen. Dit heeft te maken met een aantal factoren.

Allereerst de opkomst van de hoofse liefde in de 12e eeuw. 'Hoofs' betekent op zich staand 'beleefd, deftig, galant, hoffelijk, ridderlijk'. Het weerspiegelt de gang van zaken aan een Middeleeuws hof. Een nieuwe vorm in de literatuur goot zich in de 'hoofse liefde'. Het belangrijkste kenmerk van de hoofse liefde was de bewondering/liefde van een edelman of ridder voor een onbereikbare, meestal gehuwde vrouw → platonische liefde. De edelvrouw stond in een hogere rang dan de ridder, de stukken werden ook meestal geschreven voor edelvrouwen.

Mensen die dit soort verhalen vaak vertelden of zongen waren een nieuwe soort mensen in de hofcultuur: de troubadours. Een troubadour was een middeleeuwse kunstenaar, vooral begaafd als muzikant-dichter. De troubadours komen oorspronkelijk uit Frankrijk en Spanje. Dit komt omdat de troubadour is ontstaan in de 'mixbak' van Al-Andalus. Hierom dat de troubadours ook Islamitische invloeden hadden.

 

Verstedelijking

In de loop van de twaalfde en dertiende eeuw vond er een grote verstedelijking plaats in West-Europa. Dit kwam door verschillende redenen:

• boeren trokken naar de steden voor werk en bescherming;
• steden werden met elkaar verbonden via water- en handelswegen → rurale gebieden met stedelijke verbonden (zie punt 1).

Maar de verstedelijking had ook nadelen:

• snelle verspreiding van ziektes (pest/zwarte dood → Malthusiaanse val);
• ontstaan proletariaat → veel armoede en werkloosheid;
• bevolkingsgroei leidde tot voedseltekorten.

De eerste vier grote steden met meer dan 100.000 inwoners waren Parijs, Venetië, Napels en Milaan.

 

Ontevredenheid → opstanden

Zoals eerder beschreven in dit college, ontstond onder de bevolking ontevredenheid over de manier van besturen. De bevolking wilde meer inspraak, steeds meer burgers wilden een stem → opstanden. De grootste was de Guldensporenslag (Gent) → hier werd de Franse koning verslagen en kreeg de stad een eigen bestuur.

In Italië → hier werden communes binnen de communes opgericht. Dit kon gedaan worden door machtige families (bijv. De Medici), die daarmee ook de macht konden grijpen.

Even over communes: een commune is een leef- en/of woongemeenschap waar alles gezamenlijk wordt gedaan. Alle of bijna alle (materiële) bezittingen zijn van de gehele gemeenschap. De bedoeling is dat door de individuele leden van de gemeenschap alleen gebruikt wordt wat nodig is. In de Middeleeuwen vormden zich stadscommunes die ook wel coniurationes genoemd worden. Dit was een vereniging van stedelingen die tot doel had de heer af te zetten. De vorming van deze rechtsorde vond plaats in de middeleeuwse Italiaanse stadstaten en was een belangrijke stap waarmee stadsgemeenschappen ook politieke gemeenschappen werden. Elementen hiervan waren ook terug te vinden in andere Europese gebieden en de resulterende stadsrechten waren een belangrijke aanzet tot de latere modernisering van de politiek.

 

Een nieuwe orde: de bedelorden

Rond de tijd van de eerste kruistocht (1096-1099) ontstonden 3 nieuwe kloosterorden:

1. Kartuizers (1084): zij leven als kluizenaars maar kennen een gemeenschappelijke eredienst; strenge zwijgplicht; leven in afzonderlijke kluis voor gebed en contemplatie; geen contact met de samenleving;
2. Cisterciënzers (1098): iedere monnik moest ook werken op het land, de orde moest van eigen werk bestaan. De orde was ook toegankelijk voor lekenbroeders. De cisterciënsers volgden net als de benedictijnen de regel van Benedictus. Hun kloosters zijn gehuisvest in sobere gebouwen zonder torens, in tegenstelling tot met name de imposante abdij van Cluny. Ze werden bekend als ontginners en inpolderaars;
3. Premonstratenzers of Norbertijnen (1120): zij verrichtten zielzorg onder de plattelandsbevolking, wat benedictijnen, kartuizers en cisterciënzers niet deden.

In de dertiende eeuw komt echter een nieuw soort religieuze orde op: de bedelorden. De bekendste zijn de Franciscanen en de Dominicanen:

1. Franciscanen (1209): de bekendste bedelorde werd die van de franciscanen of minderbroeders. De naam is afgeleid van de stichter van de orde, de Italiaan Fransiscus van Assisi → vooral geleerdheid;
2. Dominicanen (1214): de dominicanen of predikbroeders kregen van de paus in 1232 de inquisitietaak opgedragen. De naam van de organisatie komt van de oprichter van de beweging Dominicus Guzman → vooral inquisitie en opsporing van dissidenten.

Mensen in de steden hadden zielenzorg nodig. Dit werd gedaan door monniken die pastorale zorg gaan doen (ook een opleiding voor gedaan). Deze mensen konden goed prediken. Echter zat hier ook een zwarte kant aan. Doordat ze zo goed opgeleid waren, dachten zij en de burgers dat ze ketters aan konden wijzen → ontstaan Inquisitie. Hoe preciezer het geloof beschreven werd, hoe meer er uitgesloten (ketters) konden worden (Dominicanen).

De bedelorden waren in het algemeen geuit tegen de uitwassen van de commerciële revolutie (verrijking, woeker). Hierom gaan ze zich ook vestigen in de steden → hier zijn de uitwassen het beste merkbaar, even eveneens de 'slachtoffers' → het uitdijende proletariaat.

Er zijn belangrijke verschillen tussen de kloosterorden en de bedelorden:

Kloosterorden

Bedelorden

- individueel

- collectieve armoede

- isolatie → meestal in een klooster buiten de stad, rond een klooster bestond ook een soort van bedrijfsleven

- vestigen in de wereld → zoeken mensen op, veel intensiever contact met burgers

- monniken en nonnen

- toelating → ook (gehuwde) lekenbroeders waren welkom (weliswaar niet vol gerechtigd)

De bedelorden hadden kritiek op de rijkdom van de traditionele orden. Het ontstaan van bedelorden en steden hangt wel samen, maar is een beetje het kip-ei-verhaal.

De bevolking was op gegeven moment ook meer gesteld op de bedelmonniken, die volgens hen het ware geloof predikten. Zij geloofden niet meer in de met goud omhangen ('wie het breed heeft laat het breed hangen') monniken uit de kloosters die af en toe eens langskwamen. Op deze manier hielp de opkomst van de bedelorden aan de neergang van de kloosterorden.

 

College 6: Parlement en politiek in kerk en staat

Dit college behandelt de opkomst van het parliament en de étates, en daarnaast de staatsvorming van het Duitse Rijk.

 

Eleonore van Aquitanië en erfdochters in het algemeen

Eleonore van Aquitanië is getrouwd geweest met Lodewijk VII (waar ze ook mee op kruistocht is geweest), en Hendrik II van Engeland. Ze kreeg twee zonen: Richard Leeuwenhart en Jan Zonder Land.

Erfdochters bestuurden het land zelf, maakten zelf oorkondes en gingen zelf op oorlog uit.

 

Institutionalisering als Europees fenomeen

Voor het eerst werd er bestuurd met een bureaucratie met ambtenaren. Dit was een vervanging van het persoonlijke bestuur. Er komt voor het eerst een vorst met onderdanen → in de Karolingische en Ottoonse tijd geen sprake van; dit is een fenomeen die zich pas vanaf de 12e/13e eeuw aanbiedt.

Men gaat in deze periode nadenken over wat een staat nu eigenlijk is, en dat valt goed te zien aan de komst van ambtenaren (raadslieden, wijzen, ridders) om de staat te helpen → zij helpen de koning. Het besef was er dat de koning niet in zijn eentje zo'n enorm land kon besturen → organisch idee. Ook bestond het besef dat zodra de mensen die het land bewerkten verwaarloosd zouden worden, de staat omgekieperd zou worden.

Waar de koning in de Karolingische tijd vooral nog een militair ridder was, gaat hij zich nu ook steeds meer zien als een belichaming van justitie. Er worden allerlei Koninklijke rechtbanken opgericht, die uit naam van de koning rechtspreken. Zo bouwt de koning van Frankrijk enorm zijn sacrale[11] image uit; zelfs op de kroon wordt er verwezen naar de rechtspraak.

 

De tweezijdige koning van Kantorowicz

Kantorowicz (1895 - 1963) beweerde dat de koning twee 'lichamen' (bodies) had. Aan de ene kant was hij een sterfelijk wezen, maar aan de andere kant belichaamde de koning ook de staat (res publica). Bij diens begrafenis gaat zijn zoon de staat belichamen.

Kantorowicz erkende dat er een staat is en dat er een persoon is die daarover heerst, maar zag dit samenkomen in de koning.

 

Sicilië en Leon als voorlopers

In Sicilië is er voor het eerst een gecentraliseerde staat naar Byzantijns-Arabisch voorbeeld. Er wonen veel Griekssprekenden en Arabieren (multicultureel) en is een buitengewoon efficiënt gerunde staat.

Tijdens de Reconquista kregen de christelijke koninkrijken steeds meer staatjes in handen. In Leon (Spanje) komt voor het eerst een soort parlement bijeen waarin gewone stedelingen ook zitting kunnen nemen.

Sicilië en Leon geven hiermee als het ware het voorbeeld voor de rest van Europa. Echter heeft dit in ieder land een andere uitwerking.

 

Engeland: constitutionele monarchie

Bij de Slag bij Hastings weten de Normandiërs (o.l.v. Willem de Veroveraar) de Engelsen te verslaan, en hiermee Engeland te bezetten. De Engelse staat kan hiermee opnieuw opgebouwd worden. Het Tapijt van Bayeux (1070) geeft een goede weergave van de Slag bij Hastings.

De tactiek van de Normandiërs was buitengewoon handig. Er kwam een herverdeling van de grond, naast de jarls (Engelse adellijke titel van dezelfde rang als de Nederlandse graaf) en counts (graafschappen). Het oude belastingsstelsel (Danegeld) bleef wel intact. Maar daarnaast kwamen er nog twee betaalverplichtingen:

• reliefs: bedrag dat een leenman moet geven aan de koning wanneer hij een stuk land erft van zijn vader;
• aids: betalingen van vazallen aan hun leenheren bij belangrijke gelegenheden.

Het is duidelijk wie de macht heeft in Engeland. De toenemende rol van het schrift is ook goed te zien (bijv. Doomesdaybook).

Het geslacht van Willem de Veroveraar sterft snel uit → burgeroorlog → Hendrik (II) van Plantagenet grijpt de macht en trouwt met Eleonore van Aquitanië (begin college). Hendrik II wordt de belichaming van de Engelse staat. Dit is ook goed te zien in werken die over hem geschreven zijn: hij wordt altijd sterk en groots beschreven. Hendrik II onderwerpt ook nog Wales en Schotland.

Angevin England

Tijdens het Angevin England (Angevin slaat hier op de naam van het Engelse koningshuis) wordt een deel van Engeland en Frankrijk bestuurd door de Angevins. Dit betekent, in het geval van Frankrijk, dat de Franse koning een vazal wordt van de Engelse koning. Dit is voor Frankrijk een buitengewoon instabiele situatie. Er is hierom later ook geprobeerd om lenen naar de Franse troon te trekken.

 

Uitbouw bestuur

In Engeland vindt ook een uitbouw van het bestuur plaats:

• rechtspraak uit naam van de vorst door professionals;
• shires (districten) met sheriffs voor fiscale, militaire en juridische taken → districtenbestuur;
• Common Law → iedereen gelijk voor de wet;
• writs → waardepapier waarin stond dat iemand erfland van diens vader had (kostte geld → opnieuw inkomsten voor bestuur).
• Piperoll (1194) → financieel apparaat;

Het bestuur was efficiënt, en werkte met schrift. Daarnaast was er sprake van een onpersoonlijke macht → de koning had niet letterlijk alle macht meer, maar werd geholpen door ambtenaren.

Voor de inning van de belastingen kwam nog een middel → de Exchecquer (1176). Dit is een middel dat nog steeds gebruikt wordt.

 

Spanningen met de kerk

Ondertussen ontstaat er ook spanning tussen de hervormde kerk en de groeiende staatsmacht. De koning vindt dat hij de justitie vertegenwoordigd. Als een geestelijke dan een misdaad pleegt, moet deze berecht worden door de Engelse rechtbank. De kerk wil dit niet; zij vinden dat alleen kerkelijke rechtbanken over de geestelijken kunnen oordelen. Er ontstaat een enorme ruzie tussen beide zijdes, vooral na de aanstelling van een nieuwe aartsbisschop van Canterbury (Thomas Beckett). Deze wordt tijdens het voorgaan van een mis vermoord. Dit conflict geeft aan dat de koning steeds machtiger wordt, maar dat hij zich ook niet alles kan permitteren.

Vorstenspiegels → de vorst moet voldoen aan deugden, hierdoor wordt het verschil gemaakt tussen een koning en een tiran.

 

Magna Carta

Jan Zonder Land (1166-1216) is één van de zonen van Eleonore van Aquitanië. Hij regeerde een tijd voor diens broer Leeuwenhart, maar werd vanaf 1199 zelf koning. Bij de regimewisseling probeert de koning van Frankrijk (Lodewijk VI de Dikke) delen van Frankrijk terug te krijgen. Jan Zonder Land kan hier geen goed antwoord op geven, en verliest Normandië.

Op basis van deze nederlaag wil Jan een groot leger opbouwen. Hiertoe verhoogd hij de belastingen, maar na verloop van tijd zijn die niet verder te verhogen. Als antwoord hierop komt hij met het scutagium: burgers konden hun militaire verplichtingen afkopen. Weliswaar lijkt dit tegenstrijdig, gezien het leger hiermee juist marginaliseert. Maar met het geld uit de belastingen en scutagium wist Jan een leger op de been te krijgen bestaande uit huurlingen. Een voordeel van deze huurlingen was dat ze ook bij interne conflicten (tegen de koning) ingezet konden worden. Dit leidde tot verzet bij de baronnen (Engelse edelen)

Echter weet Jan met dit huurlingenleger nog steeds geen overwinningen te behalen, en na het verlies van Franse bezittingen komt het tot een slag tussen Jan en de baronnen → de Slag bij Bouvines (1214). Hierdoor werd Jan door de edelen gedwongen om de Magna Carta te ondertekenen.

De Magna Carta was een handvest over vrijheden en rechtspraak, en bevatte wederzijdse rechten en plichten voor zowel koning als adel. Jan moest dit van de edelen ondertekenen omdat zij vonden dat Jan zijn macht misbruikte (opzetten huurlingenleger). De Magna Carta creëerde de omstandigheden voor de invoering van een constitutie, maar leidde niet per se tot meer democratie. De koning bleef aan de macht, de Magna Carta zorgde niet voor meer macht van de bevolking.

 

Het Engelse parliament

Onder Hendrik III (zoon van Jan Zonder Land) is er het begin van een constitutionele monarchie met een representatief bestuur. Hendrik wordt echter op 9-jarige leeftijd al tot koning gekroond, wat betekende dat een groep regenten (gekozen door de baronnen) de macht zo lang even overnam. Toen Hendrik opgegroeid was, en stevig in zijn Koninklijke zetel zat, draaide hij zich resoluut van de baronnen af, door oorlogen, schulden, etc. In 1258 komen de baronnen daarom tegen Hendrik in opstand. Ze dwongen Hendrik de Oxford Provisions te tekenen, waardoor Hendrik veel van zijn macht in moest leveren. Zo ging de macht naar een raad van 15 baronnen , die ook allemaal een termijn kregen. Hendrik weigerde echter om zich aan deze beperkingen te houden → burgeroorlog in 1264.  Bij de slag bij Lewes weet de leider van de oppositie, Simon de Montfort, Hendrik gevangen te nemen. Kort hierna roept hij het eerste Engelse parlement bijeen.

Het parlement zou vanaf dat moment 3 keer per jaar samenkomen. Het parlement bestond uit twee groepen: de lage adel (shires) en de vertegenwoordigers van de steden (commoners).

 

Frankrijk: naar de gecentraliseerde eenheidsstaat

Het absolutisme van de koningen was in Frankrijk in de maak → van constitutionele vorst naar absolute vorst. Dit kon doordat de koning verschillende hoge heren aan zich bond en tegen elkaar uit wist te spelen. 'Frankrijk op weg naar centralisatie' begint onder Philips II Augustus (1180-1223). Dit gebeurde door verschillende maatregelen, die concentrisch allemaal gaan om decentrale centralisatie (centralisatie in districten, niet als land algemeen → districtenstelsel):

• exploitatie van feodale banden → inkomsten halen uit de relaties tussen vazal en leenheer;
• koesteren sacrale karakter → de koning heeft ook voor de gelovigen een speciale betekenis;
• professionaliseert bewind m.b.v. lagere adel → prévots (hogergeplaatste, uitvoering regiment) en baillis/senechaux (belangrijke functionaris en plaatsvervanger van de koning);
• samenwerking met de steden;
• krijgt steun van de kerk.

Philips weet hiermee veel macht te verkrijgen. Zoveel zelfs, dat hij machtiger weet te worden dan de koning van Engeland (wat nog steeds diens leenheer was).

 

Lodewijk IX (de Heilige), het parlement en de états

De opvolger van Philips II Augustus is Lodewijk IX (1214-1270). Hij wordt geroemd om zijn grote discipline. Dit is te zien in dat hij twee keer meeging op kruistocht, waar hij ook heilig om is verklaard. Hij sterkt de bestuurlijke hervormingen van zijn voorgangers aan, en laat zien dat rechtspreken bij de koning hoort. Het recht is volgens hem niet onafhankelijk, maar de rechterlijke macht is onderdeel van het Koninklijke apparaat → koning opperrechter van alles. Het parlement werd de hoogste Koninklijke rechtbank. Het parlement in Frankrijk is dus iets anders dan het parliament in Engeland.

Het equivalent van het Engelse parliament in Frankrijk zijn de états → de standenvergaderingen. De 'standen' slaan hierop de adel, geestelijkheid en burgerij. Deze ontstonden onder Lodewijk IX, die onderhandelde met deze regionale standenvergaderingen.

Daarnaast voerde Lodewijk ook de regel door dat enquêteurs, baillis en senechaux direct benoemd zouden worden. Lodewijk was een vorst die paste bij het nieuwe genre 'vorstenspiegels' → koning moest de zonden kennen en hier verre van blijven.

 

Filips IV de Schone en de États-Unis

Het gevolg van de overlegcultuur met de états was dat de koning daadwerkelijk leenheer werd van alle gebieden. Hij begon daarnaast ook samen te werken met de steden.

De états werden voor het eerst in 1302 bijeengeroepen door Filips IV de Schone (opvolger van Lodewijk IX), die dit deed naar Engels voorbeeld. Dit noemde hij de États-Unis (Staten-Generaal). Echter werd hier niet, zoals wel in het Engelse parliament, in overlegd, maar het was meer bedoeld om de koning een schouderklopje te geven. Onder de heerschappij van Filips ontstond een onpersoonlijke[12] staat met een kroon (koning), vast gebied en onderdanen. Iedereen kon de macht van de koning voelen.

Onder Lodewijk IX waren er dus enkel regionale états, onder Filips IV kwam er een landelijke États-Unis.

 

Los eindje: de Engelse leengebieden in Frankrijk

In 1337 barstte de Honderdjarige Oorlog los tussen Frankrijk en Engeland over de Engelse gebieden in Frankrijk. Frankrijk wint deze oorlog, en verkrijgt de Engelse gebieden. Dit is een zeer simplistische weergave; in het volgende college zal er dieper op ingegaan worden. Wat de koning wel als belangrijke les uit de Honderdjarige Oorlog leert is dat oorlog niet alleen macht geven, maar ook helpen het bestuur te versterken en om regelmatig belastingen te kunnen innen → 'kings make wars and wars make kings'.

 

Het Heilige Roomse Rijk: een rijk van regio's

Het Duitse Rijk wordt vaak als een mislukking neergezet. Het traditionele plaatje luidt dat Engeland en Frankrijk (succesvol) centraal georganiseerd zijn, terwijl Duitsland een zooitje blijft tot Bismarck de boel bij elkaar probeert te harken (onsuccesvol).

Het Duitse Keizerrijk was inderdaad een 'rijk van regio's' → geen centrale staat. Frederik Barbarossa (1122-1190), de hertog van Zwaben, heeft geprobeerd het rijk bijeen te krijgen, een eenheid te creëren. Hij noemde het Duitse Rijk het 'Heilige Roomse Rijk', omdat hij zichzelf zag als opvolger van de Romeinse keizers. Zo laat hij bijv. ook het graf van Karel de Grote openmaken, er dingen uithalen, Karel heilig verklaren en een nieuwe kist in Aken neerzetten waar de overblijfselen van Karel naar toe worden verplaatst. Frederik refereert hiermee aan zijn 'voorganger', en zet zichzelf hiermee in een Koninklijke grote leider lijn.

. Frederik reist naar Rome, en laat zich daar tot keizer kronen. Er heerste geen echte dynastie in het Heilige Roomse Rijk. De Duitse keizer moest het hebben van zijn huismacht (Hausmacht) → de kracht van je eigen gebied. Echter komt Frederik snel in conflict met de paus en (voor de machtsontwikkeling belangrijke) Noord-Italiaanse steden. In deze steden wordt veel geld verdiend, maar de steden willen niet meer belasting betalen. Zij komen samen met de rijkste gebieden van Europa in opstand, en sluiten zich aaneen in de Lombardische Stedenbond (1162). Ze brengen een leger van huurlingen bij elkaar (hebben er immers het geld voor) en verslaan keizer Frederik bij de Slag bij Legnano (1176). Resultaat: Vrede van Venetië (1177). Frederik moest bij deze vrede om vergeving vragen in Venetië. Uiteindelijk sterft Frederik bij een kruistocht.

Zijn kleinzoon is Frederik II. Hij maakt Sicilië tot een gecentraliseerde staat met een multiculturele samenleving. Hij Duitse Rijk maakt hij echter tot een federale staat. Waarom heeft hij niet hetzelfde gedaan als zijn opa? Frederik II had door dat Duitsland, door zijn rijkheid aan verschillende regio's, niet voor zich te winnen was. Daarnaast zat hij ook veel liever op het (warme) Sicilië dan in het koude en natte Duitsland.

Bij de federale staat geeft Frederik II in een aantal statuten[13] regionale vorsten de vrijheid om hun eigen gang te gaan. De keizer is hieronder een soort primus inter pares, maar intern zijn de regionale vorsten de verantwoordelijken. Zij dragen dus ook geen belasting af, maar heffen enkel de belasting voor eigen bestuur. Ze kregen wel voortdurend ruzie met de paus, die er dan nog wel eens een excommuniceerde (door op kruistocht te gaan kon men weer geaccepteerd worden binnen de Kerk).

Ook de Italiaanse Stadsstaten werden onafhankelijk. De troonsopvolging verliep via keuze. De Rijksdag was er voor centraal overleg.

 

De Paus als territoriaal vorst en de Babylonische ballingschap

De Paus ging zich echter ondertussen ook steeds meer gedragen als een territoriaal vorst. Zo veranderde Bonifatius VIII ook de Tweezwaardenleer. Deze leer hield in dat er een geestelijk en een wereldlijk zwaard waren → één voor de keizer en één voor de paus. Bonifatius verklaard dat beide zwaarden in de handen van de paus zijn. De koningen van Frankrijk en Engeland komen hiertegen in opstand, en de koning van Frankrijk laat Bonifatius gevangen nemen. De aanleiding voor de gevangenneming van Bonifatius was overigens niet de dissidente interpretatie van de Tweezwaardenleer, maar van de bul Clericis Laicos (1296) → als er belastingen zouden worden geheven over een clerus zonder toestemming van de paus, dan zou de heffer met excommunicatie bestraft worden.

 

De pausen in Avignon:

 

Clemens V, Johannes Paulus XXII, Benedictus XII, Clemens VI, Innocentius VI, Urbanus V en Gregorius XI.

De pausen voelen zich hierdoor bedreigd, en besluiten om zich in Avignon te vestigen. Avignon was onderdeel van het Heilige Roomse Rijk, maar kende toch een Franse invloedssfeer. Het vluchten van de pausen naar het Palais des Papes in Avignon wordt de Babylonische ballingschap (1309-1377) genoemd. De pausen kregen door deze verhuizing wel meer wereldlijke macht, maar hun geestelijke macht en geestelijke prestige nam hard af, mede omdat ze zich geheel afhankelijk stelden van de Franse koning. Clemens V was een Franse paus, die ook door de Franse koning Filips IV de Schone werd aangesteld.

 

Het pausdom kreeg in Avignon de trekjes van een monarchie. Het verliest aan de geestelijke geloofwaardigheid door de enorme bouw van het Palais des Papes en aflaten. De oorsprong van de naam gaat terug op de verwijst naar de ballingschap van de joden nadat zij werden meegevoerd, volgend op de verwoesting van de tempel van Jeruzalem in 586 v.Chr. door de Babyloniërs onder Nebukadnezar II. Ze mochten hun geloof blijven belijden en hadden betrekkelijke vrijheid.

 

Het Westers Schisma[14] (1378-1417)

In 1376 keert Gregorius XI terug naar Rome. In 1378 overlijdt hij. Urbanus VI werd gekozen, maar door zijn opvliegende en roekeloze gedrag zette hij een deel van het college tegen zich op. Dit college trok naar Avignon en verkoos hier een tegenpaus: Clemens VII. Deze dubbele keuze verdeelde Europa ruwweg in twee:

• Clemens VII → Frankrijk (Avignon);
• Urbanus VI → Engeland en het Heilige Roomse Rijk.

Bij het Concilie van Pisa (1409) werd zelfs een derde paus gekozen → Johannes XXIII (Bologna). Bij het Concilie van Konstanz (1414-1418) werden alle drie de pausen met succes afgezet, en werd er één nieuwe paus gekozen → Martinus V. De pausen vanaf Martinus V worden de renaissancepausen waar Luther zich tegen afzet en de pausen die zich gaan gedragen als de koningen van Italië. Echter was deze oplossing ook gedoemd te mislukken → het beëindigde immers de fragmentatie van de kerk - die was ontstaan door de verschillende pausen - niet. Er waren nationale en nationalistische kerken ontstaan die zich tegen paus Martinus V keerden.

Het idee achter dit conciliarisme was dat de concilies (algemene kerkvergaderingen) sterker waren dan de pausen. Een paar verschillende visies op conciliarisme:

• Willem van Ockham: concilie kan een paus afzetten;
• Marsiglius van Padua: de Kerk is van gelovigen, en niet van priesters;
• Nicolaus Cusanus: de paus moet goedkeuring vragen van anderen.

 

Vierde Concilie van Lateranen

Het Vierde Concilie van Lateranen vond plaats in 1214, en was samengeroepen door paus Innocentius III. Het was een concilie waar, afgezien van de geestelijke, ook wereldlijke leiders bijeen kwamen → succes paus.

Er werd tijdens dit concilie een veelomvattende lijst van kerkregels opgesteld die de clergy en de laity moesten hervormen. Het preciseerde het Christendom. Zo moesten Christenen ten minste één keer per jaar hun zonden opbiechten en communie doen tijdens de mis. Het belangrijkst was de Eucharisatieviering: brood en wijn veranderen in het lichaam en bloed van Christus. Ook werden de bestaande kloosterorden erkend (Benedictijnen, Dominicanen, e.d.), en werd het verboden om een nieuwe orde op te richten.

Innocentius III gebruikt al zijn kennis om een concilie onder zijn naam te kunnen organiseren. Vragen als hoe om te gaan met ketters kwamen aan bod. De Kerk wilde als instituut iets gaan bereiken → mensen moesten opgevoed worden, er moest ze iets geleerd worden → beginnen van een school. Alleen met kennis weet je immers wat je goed en fout doet. Echter leidde het vastleggen van deze zaken ook tot het uitsluiten van mensen. De kruistochten gingen in het vervolg gepaard met pogroms → de Joden werden verdreven en/of vermoord (waren immers de moordenaars van Christus). De striktheid ging hier dus hand in hand met tolerantie.

 

Institutionalization of government

In haar boek spreekt Rosenwein van een 'institutionalisering van regering'. Deze institutionalisering hield een professionalisering van bestuur, recht en administratie + een deprofessionalisering van de machtsuitoefening in. Dit vond verschillende uitwerkingen:

• Engeland → vergaande centralisatie, algemeen geldend recht (common law), exchequer, schriftelijke financiële administratie (rolls);
• Frankrijk → langzame uitbreiding Koninklijke macht vanuit eigen Koninklijke domein (Île de France);
• Heilige Roomse Rijk (Duitsland + Italië) → rijk moeilijk centraal bestuurbaar, sterke concurrentie, territoriale vorsten en paus, koningschap financieel zwak:

• Duitsland → territoriale vorstendommen;
• Italië → stadsstaten + koninkrijk Sicilië.

 

De economische crisis in de 14e eeuw

In de eerste helft van de 14e eeuw vond er een economische crisis plaats. Deze ontstond door een probleem in vraag en aanbod. Door de groeiende bevolking was er meer en meer vraag, maar het aanbod bleef achter → Grote Hongersnood (1315-1317).

Tegelijkertijd werd Europa geteisterd door oorlogen van huurlingen → boeren trekken naar de stad + landbouwgronden vernietigd. Ook het klimaat zat niet mee: in deze periode vindt er zelfs een kleine ijstijd plaats. Maar ook droogtes gevolgd door enorme regenval zorgen voor mislukte oogsten.

Ironisch gezegd kwam de Pest voor deze economische crisis als een zegen. Mede doordat de boeren naar de steden waren getrokken (waardoor de steden nog voller werden), kon de pest (die via de Zijderoute aangevoerd werd) zich sneller verspreiden. De bevolkingsafname van ruim 30% die als gevolg van de pest optrad (Malthuiaanse val), zorgde voor een oplossing van het bevolkingssurplus.

De pest was echter niet de enige pestepidemie in de geschiedenis → tot ver in de 19e eeuw is Europa geraakt door pestepidemieën. Echter is de Pest van 'de Zwarte Dood' (1347-1351) het meest bekend en berucht geworden. De pestepidemie heeft zich in deze periode ook in cultuuruitingen genesteld. Zo werd Carpe Diem ('pluk de dag') vervangen door Memento Mori ('gedenk te sterven').

 

Nog even op een rijtje

Deze periode was een chaotische periode in de staatsvorming van Europa. Nog even een klein overzicht per gebied:

Engeland

            → Franssprekende aristocratie, opbouw administratieve efficiency, opbouw Koninklijke   rechtspraak met writs als garantiebewijs;

            → organisatie gespecialiseerde centraal bestuur vanuit curia regis;

            → Hendrik van Plantagenet wordt Hendrik II van Engeland → huwelijk Eleonore van        Aquitanië, uitbouw Koninklijk gezag + doorvoer hervormingen;

            → 1214 omslagpunt → Jan Zonder Land verliest Normandië + Anjou. Concurrentie baronnen            → Magna Carta. 1264 Parliament (Hoger + Lager Huis).

Frankrijk

            → eind 9e eeuw decentralisatie + autonomiering leengebieden. Ca. 1000 →            kasteelheerschappij kleine territoriale heren. Koningschap lang symbolisch, macht miniem,      behalve op het kroondomein (Île de France);

            → ontwikkeling macht door zorgvuldige handhaving macht → uitbreiding kroondomein;

            → Capetingen → erfelijkheid Koningschap;

            → centraal gerechtshof;

            → pas vanaf 1300 États-Generaux, regeren door regio's tegen elkaar uit te spelen.

Heilige Roomse Rijk

            → keizerstitel gekoppeld aan kieskoningschap, maar ook afhankelijkheid relatie pas;

            → conflicten vroeg opkomende Italiaanse steden;

            → ontwikkeling naar stadsstaten;

            ----

            → afloop Investituurstrijd nadelig Koningsmacht → regionale vorsten winnen aan macht;

            → bemoeienissen met Italië leidt tot verzwakking greep op Duits land;

            → losse bond grotere en kleinere staten → koningschap zakt terug naar situatie 12e eeuw

 

College 7: De geboorte van een nieuwe mens?

Dit college behandelt het 'einde' van de Middeleeuwen en zoomt daarbij in op het humanisme, renaissance, en de implosie van Byzantium.

 

De Renaissance en het humanisme

De Renaissance (± eind 14e eeuw) moet losgekoppeld worden van een tijdperk, het is zelf geen tijdperk! De Renaissance die we hier bedoelen is de (bekende) Italiaanse Renaissance. Rosenwein spreekt in haar boek namelijk van meerdere Renaissances (Macedonische, Karolingische, etc.).

De Renaissance is dus geen periodebegrip, maar een programma dat zich oriënteert op de Oudheid en dus de idealen en waarden van het humanisme in de praktijk tracht te realiseren. Het humanisme is een culturele beweging gebaseerd op de opvoeding van de vrije mens in het antieke Rome (artes liberales of studia humanitatis), met daarbij behorende beschaving en waarden. Beoefenaars van het humanisme worden umanisti genoemd.

In 1526 verschijnt het Il Libro del Cortegiano, geschreven door Baldassare Castiglione. Hierin wordt beschreven hoe de ideale mens eruit moet zien. Een man moet van alles zijn (denk aan (huidige) James Bond).

Ook pausen werden humanist; zij zagen in dat dit van belang kon zijn voor de Kerk. Een van de pausen die humanist werd was Pius II (1458-1464). Hij stichtte Pienza ('stad van Pius'). Zijn leermeester van Maximiliaan van Habsburg. Daarnaast was hij anti-concilarist.

Bovenstaand is het zuidelijk humanisme. Er was ook een noordelijk humanisme. Het noorden kwam hiermee in aanraking doordat mensen uit het noorden in Italië gingen studeren (bijv. Rudolf Agricola leert Grieks, komt terug en wordt staatssecretaris). In de kern was het noordelijk humanisme dus hetzelfde als het zuidelijk humanisme, gezien het overgebracht werd.

Het 'nadeel' van zowel de Renaissance als het humanisme is dat ze de Middeleeuwen afstempelen als zijnde een niet belangrijke periode in de geschiedenis. Ze grijpen beide terug op de oude Grieken en Romeinen c.q. antieke Rome. In het kader hiervan hebben historici de term medieval humanism geïntroduceerd. Dit om de 12e-eeuwse nadruk op de waardigheid van de mens uit te drukken. Er zit echter wel verschil tussen de Renaissance van de 12e en 15e eeuw:

12e eeuw

15e eeuw

- ontstaan van het zelf(bewustzijn);

- ontstaan individu;

- doel vorming geweten;

- je persoon(lijkheid) ook ontwikkelen voor aardse bestaan;

- cur deus homo → boek van de Anselmus van Canterbury (aartsbisschop), die hierin met Bijbelse gegevens probeerde aan te tonen waarom de God mens werd: de menselijke schuld was te groot dat een mens er de boete voor zou kunnen dragen. De schuld werd gedragen door Gods Zoon (Christus), die de relatie met de mens herstelde.

- exploiteer je talenten;

 

- mens als kunstwerk.

De Renaissance had uitwerkingen op verschillende gebieden:

• cultureel → nieuw repertoire aan vocabulaire, symbolen en stijlen;
• artistiek → uitingen van rijkdom (De Medici);
• politiek → aristocratische families aan de macht (?).

De Renaissance loopt geleidelijk over in het humanisme.

 

Vittorino da Feltre (1378-1442)

Volgens Da Feltre voedt het modernisme op:

• glorie van de mens in eigen activiteit;
• iedereen geschapen voor leven van sociale plichten;
• verantwoordelijk voor eigen daden en invloed.

De modernist is volgens Da Feltre nodig:

• kennis van Latijn, retorica, ethiek (geschiedenis en poëzie): de menselijke vakken (studia humanitatis) → weg tot virtù (deugd en kracht);
• via goede school 'la casa di gioia'.

Dit hield echter in dat de Renaissance enkel toegankelijk was voor de heersers van de oude stadsstaten.

 

Byzantium: implosie

Byzantium werd ook wel de 'zieke man van Europa' genoemd. In 1204 komt er een kruistocht tegen Byzantium van de Venetianen (Latijnse Keizerrijk), die daar handelsbelangen hadden. Byzantium zakt als het ware langzaam in elkaar, door tegenstanders die constant stukjes van het rijk afknabbelen. Op den duur kan Byzantium de militaire staat niet meer onderhouden; haar legers bestonden uit huurlingen. Dit kwam onder meer omdat Byzantium te kampen had met een schaarse mankracht op het land en in het leger. Op gegeven moment krijgt Byzantium met iedereen oorlog:

• Mongolen;
• Bulgaren op de Balkan;
• Latijnse Keizerrijk → kruistocht;
• opkomst Ottomanen vanaf 1300.

Het bizarre is nu dat, door de huurlingenlegers van Byzantium, mensen van dezelfde nationaliteit tegen elkaar gingen vechten. Dit zorgt voor een enorme militaire warboel.

Vooral de Ottomanen waren zeer succesvol. Dit kwam onder andere door hun overwinning bij de Slag op het Merelveld (1389). Hier verslaan de Ottomanen o.l.v. sultan Moerad I het Servische leger o.l.v. van Lazar. Niet lang hierna veroveren de Ottomanen ook Bulgarije, waarmee ze een groot deel van de Balkan in handen krijgen → de weg naar Constantinopel ligt open.

In 1989 is deze slag nog herdacht. Deze slag vond daarnaast plaats op 28 juni, ook de datum waarop Franz Ferdinand werd vermoord. Gezien deze datum was het ook niet erg handig om in Servië rond te gaan rijden.

Van 1394 tot 1402 belegerde de Ottomaanse sultan Bayezid Constantinopel. Echter wordt hij, mede door een faillissement in zijn ridderleger verslagen door de Turks-Mongoolse krijgsheer Timoer Lenk. Deze wordt door deze daad de 'nieuwe Alexander de Grote'. Timoer Lenk veroverde veel (tot in India), maar kon echter geen geconsolideerde staat achterlaten.

 

De val van Constantinopel

Constantinopel valt uiteindelijk in 1453, door toedoen van Mehmet II de Veroveraar. Hij is een nieuwe Ottomaanse sultan. In 1405 was Timoer Lenk al overleden (weliswaar nadat hij een enorm rijk had veroverd)[15]. De inname van Constantinopel door de Ottomanen was meer een overwinning van symbolische betekenis, maar het westen schrok hier wel van. Aan de oostkant strekte zich immers nu een enorm rijk uit: het Ottomaanse Rijk. De Balkan was nu volledig voor de Ottomanen.

Deze overname van Constantinopel door de Ottomanen zorgde voor zowel continuïteit (c) als verandering (v):

• politiek → er is een andere machthebber (v), maar het bestuurssysteem wordt wel overgenomen (c);
• cultureel → Constantinopel kwam in de oosterse invloedssfeer (v), maar nam de glorie van het oude Byzantium wel over (c);
• economisch → het Ottomaanse rijk werd een barrière voor de handel op de Oriënt (v), maar de handel op Venetië en Genua gaat onverminderd door (c).

Mehmet was een cultureel opgevoede vorst, en dus niet een legerfanaat. Hij maakt Constantinopel dan ook niet met de grond gelijk, maar sluit een overeenkomst met de Grieks-orthodoxe kerk (patriarch Gennadios). Als uitwerking hiervan wordt op de plek waar de voormalige Kerk van de Heilige Apostelen stond, door Mehmet de Fatih-moskee gebouwd.

Veel geleerden vluchten met hun boeken naar Italië na de val van Constantinopel. Van deze groep hoogopgeleide asielzoekers wordt de modetaal Grieks. Marsilio Ficino werd gegrepen door de Griekse cultuur, en werkte voor de Medici's. Hij schrijft in een brief aan Paulus van Middelburg in 1492 dat 'de wereld aan het veranderen is'. Hij schrijft ook over oude zaken die weer terugkomen → Renaissance achtig.

 

Reacties in het Westen

In het westen kwamen reacties na de inname van Constantinopel. Er kwam een herleving van de kruistochtgedachte (dit was meer de uitwerking van de stimulans tot een speurtocht van de westelijke route). Deze zou gefinancierd moeten worden met een nieuwe belasting: de Turkentienden.

Ondertussen was in het westen een nieuwe macht ontstaan: Bourgondië (zie onder). Filips de Goede, Hertog van Bourgondië organiseerde in 1454 een hoffeest (het 'Banket van de Fazant'), waarop hij de Eed van de Fazant aflegde → zijn intentie om op kruistocht te gaan.

Daarnaast werd er nog toenadering gezocht met de Grieks-orthodoxe kerk.

 

Een nieuwe mogendheid: Bourgondië

Er lijkt een soort herstel van het Karolingische middenrijk te ontstaan. Het begint bij 2 Franse prinsen (die ook mee hebben gevochten in de Honderdjarige Oorlog):

• Filips de Stoute (1342-1404) → kreeg als apanage in 1364 het hertogdom Bourgondië in leen van zijn vader, mede door zijn moedige ('stoute') optreden tijdens de Slag van Poitiers (1356) gedurende de Honderjarige Oorlog (1337-1453);
• Jan zonder Vrees (1371-1419) → deelgenomen aan de kruistocht tegen Bayezid, door het 'Beiers huwelijk' (1385) verkrijgt hij Holland, Zeeland en Henegouwen.

Door een slimme huwelijkspolitiek wisten deze twee het Bourgondische rijk te stichten en uit te breiden → huwelijken met erfprinsessen (bijv. Beiers huwelijk).

In en na de Honderjarige Oorlog beginnen deze prinsen voor zichzelf. De Bourgondiërs gebruikten de Honderdjarige Oorlog → werkten samen met Engeland (Karel de Stoute). Het markante moment van de Honderjarige Oorlog is ook het moment dat de Bourgondiërs Jeanne d'Arc uitleveren aan Engeland (zij vocht immers tegen de Engelsen).

Filips de Goede (1396-1467) verenigt het merendeel der Nederlanden, en beheerst via de verwanten van bisdommen. Hij houdt politiek en financieel gezien de regio's apart, maar regeert wel met professionele raad:

• de Staten-Generaal (1464);
• ridderorde Gulden Vlies (ketting).

Het rijk was door de huwelijkspolitiek geen aaneengesloten rijk. Filips de Goede zag dit, en regeerde het rijk dus ook niet als zijnde één rijk. Zijn opvolger Karel de Stoute (1433-1477) dacht daar echter anders over. Hij ging onstuimig veroveren en centraliseren, waarmee hij het patroon van zijn voorgangers doorbrak. Daarnaast had hij de pech ook nog alleen een dochter te krijgen: Maria van Bourgondië. Onder haar leiding werd het Bourgondische Rijk opgenomen in het Habsburgse Rijk (huwelijk met Maximiliaan I van Oostenrijk).  Karel de Stoute sneuvelt in 1477 bij Nancy.

 

Samen sterk: Bourgondië en Habsburg

In 1478 wordt Filips de Schone geboren. Hij was de zoon uit het huwelijk van Maximiliaan I van Oostenrijk en Maria van Bourgondië. Hij werd de eerste heerser over de landen die tezamen de Habsburgse Nederlanden en de Kroon van Castilië werden genoemd. Zijn opvolger werd (geboren in 1500) Karel V, die de eerste 'grote heerser' werd.

 

Devotio Moderna in Deventer

De devoten was een verinnerlijkte (= individuele) beweging. Het was een praktische beweging die vond dat je je geloofsleven zelf vorm mag geven (wat het tot een hervormingsbeweging maakt). Men noemt de beweging devotio moderna.

De beweging schreef daarnaast ook een praktische levenswijsheid voor. De beweging scheef en las boeken.

In de 15e eeuw komt de schilderkunst op, vooral in Brugge en Gent. Het gaat hierbij o.a. over privédevotie. Schilderijen zijn zowel weergaven van het dagelijks leven als geleerde bronnen, en eveneens zowel realistisch als symbolisch. Hiermee wordt de eigen devotie vormgegeven.

 

De streep: 1492

Als er dan een streep getrokken moet worden voor het einde van de Middeleeuwen, dan is 1492 een goed moment om te kiezen. In dit jaar wordt Rodrigo Borgia verkozen tot paus (Alexander VI). Hij is de eerste uit de lijn van Borgias. In 1493 verdeelt hij met de Bul Inter Caeteros de nieuwe wereld in een Spaans en Portugees deel. Het nieuwe imperialisme werd geboren.

In hetzelfde jaar komt er in de Elzas een grote meteoriet naar beneden. Dit zou het einde zijn van de oude periode, en een nieuw begin inluiden.

 

Super-princes

In haar boek stelt Rosenwein dat 'super-princes were the norm'. Onder super-princes verstaat zij verschillende zaken als het aankomt op verschillende gebieden:

• machtige koningen → Engeland, Schotland, Frankrijk;
• hertogen → Bourgondië;
• signori → Italië.

Een algemeen kernmerk van de super-princes is dat ze terug wilden naar de hoofse cultuur, en dat ze opereerden met steun van huurlegers en ridderorden. Er waren ook 'afwijkingen' van deze super-princes:

• Zwitserland → Eidgenossen: de Zwitserse confederatie. De adel verdween en maakte plaats voor elites uit de steden en van het platteland (gedeeltelijke aristocratie);
• Venetië → republiek door compromissen, gedomineerd door een Great Council. Echter kregen hierna na verloop van tijd alleen rijke families het voor het zeggen (dogenfamilies) → aristocratie. Venetië was daarnaast één van de Italiaanse stadsstaten.

 

De Ottomaanse dynastie

Mehmet II de Veroveraar was afkomstig uit de Ottomaanse dynastie. Het Ottomaanse Rijk werd gesticht door Osman I (1300), maar de dynastie werd pas uitgeroepen in 1383 door Musrat I, die zichzelf tot sultan uitriep. De macht kon zich in deze staat consolideren, omdat - alhoewel de vorst absoluut regeerde - de macht de facto toeviel aan de ambtenaren van het staatsbestuur (die allemaal wel weer aan de sultan onderworpen waren).

De Ottomanen komen oorspronkelijk uit Anatolië (Turkije). Osman I leidde Turkse stammen door westelijk Anatolië, tot hun opmars werd gestopt door Timoer Lenk. De Turkse stammen konden zoveel veroveren door een goede organisatie en technieken + zwakte en interne strijd van de tegenstanders.

 

[1] Oorzaak hiervoor was dat dit barbaarse volk wilde meedelen in de rijkdom van het Romeinse Rijk, en dat op deze manier hoopte te verkrijgen. Er was hier sprake van een wederzijds belang: de barbaren wilden meeprofiteren van de Romeinse rijkdom, en het Romeinse leger had te kampen met tekorten.

[2] De verlossingsleer: 'de mens kan alleen tot verlossing komen als hij in Jezus Christus gelooft, dat hij voor ons aan het kruis gestorven is, dat hij de Zoon van God is en aan het einde der tijden zal terugkeren.

[3] Een pastoor is een heilige (zij die over de kudde gaan): iedere pastoor is een priester, maar niet iedere priester is ook pastoor! (Sub)diakens zijn 'hulpreligieuzen'. Het zijn wel allemaal mannen!

[4] De Koran was voor de 7e eeuw bedoeld voor mondelinge overdracht, niet om zelf te lezen.

[5] Hierdoor ken men dieper de grond in, of de grond bewerken op plekken waar dit voorheen niet kon omdat de grond te hard was.

[6] Christenen werden hier wel 'Mozarabs' genoemd: 'zouden Arabieren zijn'.

[7] Deze hervorming binnen de kerk was een reactie op de wanorde en de corruptie die was ontstaan door de vermenging van wereldlijke en kerkelijke macht, en machtsstrijd tussen geestelijkheid en adel.

[8] Bij de ambtsaanvaarding ontving een bisschop in de middeleeuwen van de keizer de investituur (bekleding), die bestond uit een ring voor zijn geestelijk werk en een staf voor zijn wereldlijke arbeid

[9] Benaming voor de aan een bepaald land of cultuurgebied gebonden concrete en unieke verschijnselen dan wel categoriale begrippen en/of hiervoor gangbare terminologie.

[10] Een steunbeer is een massieve plaatselijke verzwaring van het muurwerk om dit te versterken en de zijdelings druk of spatkrachten van de op de muur rustende gewelven, luchtbogen of kappen op te vangen en naar de fundering af te voeren.

[11] Wat heilig of gewijd is.

[12] Nogmaals; onpersoonlijk → de koning bezit niet enkel en alleen de macht, zijn mensen (ambtenaren) die hem helpen met het voorbereiden en uitvoeren van het beleid.

[13] Constituties van Melfi (1213), Confoederatio cum principibus ecclesiasticis en Statutum in favorem principum (1232).

[14] Het Oosters Schisma gaat over de scheiding tussen de katholieke en orthodoxe kerk (1054), het Groot Schisma omvat het Westers en Oosters Schisma.

[15] Belangrijk is dus om te onthouden dat Bayezid en Timoer Lenk vooral hebben gezorgd voor de implosie van het Byzantijnse Rijk (Byzantium), maar dat de daadwerkelijke val van Constantinopel (wat nu los gezien moet worden van Byzantium) toegedaan werd door Mehmet II de Veroveraar.