Recensie Boy 7

Boy 7 is een boek dat geschreven is door Mirjam Mous. Het gaat over een jongen die op een grote grasvlakte terecht komt en niet weet wie hij is. Daarom probeert hij in dit boek te achterhalen wie hij is. De uitgever is Van Hokema & Warendorf en het is geschreven in 2009.

Samenvatting

Het boek begint met een jongen die wakker wordt op een grote grasvlakte en niet weet wie hij is. Hij lift mee met een vrachtwagen en logeert in een hotel met het geld dat in zijn rugzak zit. Hij raakt bevriend met Lara en gaat samen met haar op zoek naar zijn identiteit.

Als hij samen met Lara een notebook vind waarin hij zelf geschreven heeft toen hij zijn geheugen nog had leest hij dit helemaal door. Hij komt erachter dat hij Sam Waters heet en wat er allemaal gebeurd is. Hij moest meewerken aan een project, omdat hij de schoolcomputer gehackt heeft. Ook staat er in de Notebook dat dit project niet goed is en dat de kinderen er gebruikt worden om te stelen. Hij gaat in zijn eentje proberen de andere kinderen uit dit project te halen, maar of dit ook zal lukken…

Mening

Ik vind de opbouw van het verhaal heel goed. Het is leuk dat het boek zich in twee tijden afspeelt. De tijd dat Sam zijn geheugen nog had (het verhaal uit de Notebook) en de tijd dat hij zijn geheugen niet heeft en op zoek gaat naar zijn ware identiteit. Je kunt deze tijden goed uit elkaar houden: Er zijn twee verschillende lettertypen gebruikt. Ook is het boek in vijf delen opgebouwd, bijvoorbeeld een deel over het Notebook en een deel over hoe Sam op de verlaten grasvlakte kwam. Hierdoor begrijp je het boek beter. 

Realiteit

Het boek is heel realistisch. Hierdoor wordt je meegenomen in de wereld van het boek. Dit maakt het boek heel boeiend, je wil door blijven lezen. Je ziet bijvoorbeeld  Sam op de grasvlakte echt voor je.  Wat natuurlijk minder realistisch is, is dat de kinderen van het project met een chip in hun hoofd bestuurd kunnen worden. Dit maakt het juist wel heel leuk, het loopt vooruit op de wetenschap van nu. 

Inleving

Het boek blijft ook leuk, omdat je je kunt verplaatsen in de hoofdpersoon. Je leeft met hem mee als hij zich ellendig voelt, omdat hij niet weet wie hij is en dan ook nog eens een voicemailbericht krijgt dat hij zelf heeft ingesproken. Hierin zegt hij tegen zichzelf dat hij de politie niet mag bellen. Ook leef je goed met hem mee als hij samen met zijn vriend uit het project probeert te ontsnappen. 

Schrijfstijl

Ik vind de schrijfstijl van de schrijver goed. Ze beschrijft niet te veel details van personen. Dit vind ik altijd lekker lezen. Ook kan ze goed beschrijven hoe ruimtes, gebouwen en de grasvlakte eruitzien, zonder te veel uit te wijden. Ook wordt er niet in het boek gescholden of gevloekt. Ik vind het knap dat ze de spanning soms goed op weet te bouwen, bijvoorbeeld op het stukje dat Sam en zijn vriend proberen te ontsnappen. Ze beschrijft heel goed hoe de bewaker ze door heeft en hoe zijn vriend en de bewaker vechten. 

Ik vond het door al deze dingen een goed boek en geef het een negen. Ik raad iedereen aan om het ook een keer te lezen.