La cantatrice chauve door Eugene Ionesco

Recensie “La cantatrice chauve” is geschreven door Eugene Ionesco. Het boekje dat ik gelezen heb, is uitgegeven in 1988. De uitgever is L.O.K.V., Utrecht. Het verhaal zelf heeft 48 pagina’s. “La cantatrice chauve” is een verhaal dat niet logisch is. Het hele stuk is grote onzin, maar daardoor ook erg komisch. Het boek begint met Mme en M. Smith, een echtpaar uit Engeland. M. Smith leest de krant en zegt niet zoveel, hij klappert alleen maar met zijn tong. Mme Smith is sokken aan het stoppen en praat over het eten. Op een gegeven moment komt ze op het onderwerp Bobby Watson. Iedereen krijgt die naam opeens en het gesprek krijgt een rare wending. Mary, de dienstmeid, komt binnen en vertelt dat ze een leuke dag heeft gehad. Ook zegt ze dat er bezoek is, Mme en M. Martin zijn gearriveerd. Ze zijn wel een beetje laat, en daar is niet iedereen even blij mee. Scène 4 is een goed voorbeeld van de onlogica. Mme en M. Martin menen elkaar al eens gezien te hebben. Na veel discussies komen ze erachter dat ze met elkaar getrouwd zijn en een dochtertje hebben. Ze vinden het een groot toeval. Hierna verschijnen M. en Mme Smith weer. M. Smith is kwaad op Mme en M. Martin, omdat ze te laat waren. Hij sterft van de honger. Het gesprek eindigt met oorzaken over het te laat komen van de Martins. Dan gaat de bel. Mme Smith gaat de deur opendoen, maar er staat niemand voor de deur. Er wordt weer gebeld en Mme Smith kijkt opnieuw, maar er staat weer niemand. Als dan voor de derde keer de bel gaat, weigert Mme Smith de deur te openen. Er ontstaat een hevige discussie over de bel, toch gaat ze nog een keer kijken, maar wederom, weer niemand. Dan gaat de bel voor de vierde keer en dit keer staat de kapitein van de brandweer voor de deur. Hij legt uit dat hij de derde en vierde keer belde, want hij wilde voor de grap aanbellen en zich dan verstoppen. Hij heeft er veel lol in. De brandweerkapitein kwam langs om een brand te blussen, maar die was er helemaal niet. Dan vertelt hij maar wat verhaaltjes, die hij zelf erg komisch vindt, maar waarvan de anderen het grappige er niet van inzien. Ze gaan over branden en brandjes en hij vertelt nog wat fabeltjes. Hierna komt Mary binnen. Ze herkent de brandweerkapitein, hij heeft haar eerste brandjes geblust. Mary mag een gedichtje opzeggen, dat alleen maar over brand gaat. Er wordt verder gediscussieerd over het gedicht. Dan besluit de brandweerkapitein te vertrekken, maar vlak voor dat hij gaat vraagt hij hoe het met de kale zangeres gaat. Dit is eigenlijk het enige stukje waarover het over de kale zangeres gaat, de titel. Het einde is het allerraarste stukje uit het boekje. Iedereen praat onzin en zegt losse zinnetjes, klanken en woorden door elkaar heen die niks vormen. Het boekje is eigenlijk een toneelstuk dat nog iedere avond in een klein theater in Parijs wordt opgevoerd. Alle personages spelen allemaal een even belangrijke rol. Over hun karakter kan je niet veel zeggen. Dat komt namelijk helemaal niet naar voor. De oorzaak is de vicieuze cirkel. Het toneelstuk loopt nooit af. Aan het einde beginnen ze gewoon weer opnieuw, maar dan draaien ze de rollen om. Hierdoor krijgen de personages geen eigen identiteit. Ik vond het leuk om te lezen, maar ook vermoeiend. Vooral doordat veel dingen gewoon absurd waren en onlogisch.