Cabaret Javier Guzman

CKV

Cabaret

Culturele Activiteit

4Ab

Op 28 januari ben ik in de schouwburg van Nijmegen naar de cabaretvoorstelling van Javier Guzman gaan kijken. Ik kende hem al van zijn eerdere shows; Bot, Ton Zuur en Delirium. Ik vond zijn teksten erg sterk en ik kan wel zeggen dat hij mijn favoriete cabaretier is.

Helaas kregen we voor deze voorstelling geen echte kaartjes, maar moesten we een toegangsbewijs/betaalbewijs uitprinten. Deze doe ik dus ook bij het verslag.

Ik heb erg van de show genoten en zou graag meer van deze artiest zien.

Een klein stukje geschiedenis: In de Kleine Komedie ging in januari 2003 zijn eerste avondvullende voorstelling "Bot" in première, onder regie van Peter Heerschop en met de dramaturgie in handen van Andre Veltkamp. Het programma werd goed ontvangen. In oktober 2004 begon hij in Theater de Tamboer aan zijn tweede avondvullende voorstelling "Ton Zuur". Onderwerp was de eenzaamheid en onverschilligheid in de maatschappij, geïllustreerd aan de hand van Ton Zuur, die na tweeënhalf jaar dood in zijn woning gevonden werd. Opmerkelijk was het maatschappelijk engagement, waarop hij eerder (bij het Leids Cabaret Festival) bekritiseerd is geweest. In januari 2007 ging zijn derde avondvullende voorstelling "Delirium" in première, waarin hij afrekende met zijn alcoholverleden. De show is door pers en publiek goed ontvangen. De voorstelling is genomineerd voor de VSCD Cabaretprijs en is de winnaar van de Neerlands Hoop 2007. De voorstelling is op 1 januari 2009 zonder reclameblokken uitgezonden door Veronica. Nu tourt hij met zijn vierde avondvullende voorstelling "Por Dios".

Por Dios betekend letterlijk ‘Voor God’, maar mensen in Spanje zeggen het vaak in de zin van ‘In godsnaam!’ zoals wij in Nederland geërgerd tegen iemand kunnen uitvallen. Guzman maakt in zijn show ook duidelijk dat hij absoluut niet in god geloofd. Dat maakt de titel van het programma naar mijn mening alleen maar beter. Por Dios is voor het overgrote deel autobiografisch. In het programma maakt hij met zijn eigen levensloop duidelijk wat hij meemaakt (en meegemaakt heeft), wat hem verbaast, ontroert en boos maakt. Javier denkt na over de dingen die om hem heen gebeuren, en dat heeft het publiek geweten!

Het begin van de show: Javier Guzman komt op, de zaal applaudisseert en Javier begint met vertellen... IN HET SPAANS! De zaal totaal van zijn stuk gebracht, hier en daar verbaasd en zenuwachtig gelach, niemand kan meer dan een paar woorden verstaan van het verhaal. Guzman heeft alle controle en is helemaal in zijn nopjes. Gelukkig hield hij de rest van de show wel in het Nederlands.

De voorstelling gaat dus over Javier zelf. Hij verteld het verhaal van zijn jeugd, hoe hij met zijn moeder en broertje ‘gevlucht’ is van Las Palmas, Gran Canaria naar het oer-Nederlandse dorpje Oude Kerk aan de IJsel.. wat hij zelf ook niet de gunstigste verhuizing vind.

Guzman verteld dat hij de eerste allochtoon was in zijn nieuwe dorp en hoe daar op gereageerd werd. Kinderen pestten hem, ouders vonden zijn gezin belastingtrekkers en ze waren ook nog de enige ongelovigen in het dorp. De manier van vertellen zorgde ervoor dat de hele zaal tegelijkertijd slap lag van het lachen en het andere moment doodstil was om te luisteren naar het verhaal. Ik vind het prachtig dat iemand zijn publiek zo bespeelt.

Het verhaal zet je aan het denken, zorgt dat je dingen in een ander licht ziet. Javier heeft een uitgesproken negatieve kijk op de wereld en deelt die maar al te graag met zijn publiek. Hij verteld dat hij chronisch chagrijnig is en wel houd van een ‘depressietje op z’n tijd’. Persoonlijk vind ik deze benadering erg boeiend. Het is eerlijker en als je het mij vraagt ook persoonlijker. Ik heb liever een eerlijke chagrijn dan een vrolijke cabaretier die alles mooier maakt dan het is en er met een grapje vanaf denkt te zijn.

Ook laat Guzman merken dat hij met zijn verstand niet bij sommige zaken kan. Met vragen als: ‘Hoe moet een huwelijk met Geert Wilders er uit zien?’ en ‘Waarom heeft de evolutie bepaald dat duiven zo debiel lopen?’ toont hij aan dat de wereld maar raar in elkaar zit, want de man met de meeste aanhangers zou volgens Javier in zijn huwelijk alleen maar de hele dag zijn mening uitkramen ‘wat een smerig eten, wat zie je er toch lelijk uit.’ om vervolgens het argument te gebruiken dat je hem niet mag straffen voor zijn mening. En dat duiven, die over een afstand van 500 km hun weg naar huis kunnen vinden, te dom zijn om hun hoofd stil te houden tijdens het lopen (als je ooit zo’n beest hebt zien lopen weet je waar het over gaat). Die dingen houden je bezig, maken je aan het lachen en laten je inzien hoe belachelijk het eigenlijk is. Een paar belangrijke maatschappelijke thema’s die Guzman aansnijd: de tegenstelling tussen Christenen en Moslims, de zoektocht naar je eigen ik, en dat Nederland 's werelds op vijf na grootste wapenexporteur is.

Ik vind het fijn om naar iemand te luisteren die weet waar hij (of zij) het over heeft. Iemand die de waarheid misschien een beetje verdraait. Niet om zichzelf beter te laten uitkomen, maar om te laten zien hoe het echt zit. Hoe ver het al gekomen is (afwasblokjes met een oplospaar plasticje er om heen, zodat je je handen niet hoeft te wassen als je hem in de afwasmachine hebt gedaan..)

Javier Guzman laat zien dat hij van de kleinkunst academie komt. Niet alleen zijn houding en timing tijdens zijn grappen en verhalen is perfect, maar hij weet ook de aandacht vast te houden. Hij verteld dat het fijn was om tussen anderen artiesten te zitten, maar dat ze les kregen in architectisch ballet (dansend één worden met het gebouw..?) en dat zelfs zijn klas vol artiesten geen individuen durfden te zijn.

Ergernissen, ergernissen en nog eens ergernissen, en toch wordt het programma niet vervelend. Naar mijn mening is Javier Guzman echt een talent op dat gebied. Eigenlijk is hij ook wel een beetje sadistisch, omdat ik steeds meer van hem wil zien, naar zijn shows ga om hem live te kunnen mee maken en wanneer ik wil dat de show nooit tot een einde komt, maakt hij een buiging en gaan de lichten aan.