Rode rozen en tortilla's door Laura Esquivel

De liefde van de man gaat door de maag: Kookboeken worden meestal niet als ontspannende lectuur beschouwd. In een donker hoekje liggen ze bedolven onder het stof en ze komen alleen even uit de kast om eens een nieuw gerecht op tafel te toveren of om de bereiding van een oud, traditioneel gerecht te checken. Velen beschouwen het koken zelf dan ook als een dagelijkse taak die alleen dient om de mens van voedingsstoffen te voorzien. Maar Laura Esquivel heeft een andere visie op koken. In het boek ‘Rode rozen en tortilla’s’ legt ze het verband tussen het eten, de bereidingswijzen, het innerlijk van de mens en de liefde. Ze durft het aan om kookboek en liefdesroman in één pan te braden en mits toevoeging van enkele magische kruiden kan ze ons dit prachtige boek voorschotelen. Met haar overheerlijke bereiding sleurt ze je mee in passionele maar verboden relaties. Ze laat je het hele boek door huilen. De ene keer komen de tranen van verdriet en ontroering naar boven, de andere keer zijn het tranen van geluk en van het lachen die over je wangen rollen. Zo voel je de hele tijd mee met Tita, het hoofdpersonage van het boek. Al vóór haar geboorte had zij een voorkeur voor huilen. Ze werd grootgebracht in de keuken van de Haciënda en de geur van uien die daar hing, deed haar nog meer tranen produceren. Het lot dat haar te wachten staat, is al die tranen wel waard. Tita is namelijk de jongste dochter van Mama Elena en de traditie verplicht haar tot de dood voor haar moeder te zorgen. Daardoor verbiedt Mama Elena haar de liefde te leren kennen en ‘trouwen’ is en woord dat alleen in Tita’s fantasiewoordenboek tevoorschijn komt. Ook wanneer ze smoorverliefd wordt op Pedro en deze haar hand komt vragen, denkt Mama Elena er geen seconde over om de traditie te doorbreken. Pedro trouwt tenslotte met Rosaura, Tita’s zus. Dit is zijn enige kans om dicht bij Tita te kunnen zijn. Mama Elena maakt het hen niet gemakkelijk. Ze observeert Tita en Pedro voortdurend en telkens wanneer ze te dicht bij elkaar komen, verbreekt ze hun kort moment van geluk. Mama Elena vertolkt dus de koelbloedige, strikte en harteloze vrouw. Alles moet volgens de wetten van de traditie en de gedragsregels gebeuren en wie haar tegenspreekt wordt genadeloos gestraft. Naast Tita’s zussen, Rosaura, die met Pedro getrouwd is, en Gertrudis, die er met een revolutionair vandoor gaat, verschijnt ook dokter Brown op het toneel. Ook deze wordt verliefd op Tita en probeert haar ten huwelijk te vragen. Hoewel Mama Elena deze keer niet de storende factor is, gaat ook dit huwelijk niet door, want zoals het spreekwoord ‘men keert altijd terug naar zijn eerste liefde’ zegt, beseft Tita dat Pedro haar enige grote liefde is. Laura Esquivel maakt ook gebruik van een ander spreekwoord, namelijk ‘De liefde van de man gaat door de maag’. Tita probeert zo via haar verrukkelijke recepten haar liefde voor Pedro duidelijk te maken. Haar emoties zijn als het ware aanwezig in de smaak van het eten. Dat eten brengt bij de magie, waarmee het hele boek besprenkeld is. Op de Haciënda gebeuren verschillende onverklaarbare dingen. Deze zijn soms nogal overdreven, maar niet ergerlijk voor de lezer. Ze toveren in de meeste gevallen zelfs een glimlach op je gezicht. Een ander belangrijker thema is de liefde. Elk personage wordt op de één of andere manier geconfronteerd met de soms onmogelijke liefde en het leed dat daarmee gepaard gaat. De liefde is ook merkbaar in het eten en de bereiding ervan en het thema komt ook naar voor in het gebrek aan liefde van Mama Elena voor haar dochters. Laura Esquivel heeft haar schrijfstijl goed aangepast aan het verhaal. Het aardse leven de menselijke gevoelens reduceert ze tot op keukenniveau. Eenzaamheid bijvoorbeeld wordt vergeleken met een overgelaten paprika op een grote schaal en overal heeft ze een snuifje culinaire woordenschat aan het verhaal toegevoegd. Een culinair hoogstandje!