Aboriginals

Inleiding Ik doe mijn profielwerkstuk over de Aboriginals. Dit omdat ik veel respect heb voor deze cultuur/bevolking. Zij zijn een van de weinige culturen die bijna niet zijn beïnvloed door de westerse cultuur. Zij zijn ook een van de weinigen die door de westerse mensen zijn verdreven. De indianen zijn in Amerika eigenlijk verdreven door de kolonisten en daar zijn er nu nog zeer weinig van over. De aboriginals hebben ook een hele sterke band met de natuur en leven in harmonie met de natuur wat mij ook aanspreekt. Zij hebben nog steeds hun eigen geloof behouden en hun eigen gebruiken. 1. De geschiedenis van de aboriginals en Australië. De naam Australië komt van het Latijnse Terra Australis of Zuidland, was pas in 1817 officieel gebruikt. Nederland ontdekte het westelijke deel in de 17e eeuw, zij noemde het Nieuw Holland. De Nederlander Wijtfliet gaf dat land toen de naam: Terra Australis, hij had in 1597 alle tot dan toe bekende gegevens van ontdekkingsreizigers in een boek had verzameld. Willem Jansz een andere Nederlander uit Amsterdam, was in 1605 als gezagvoerder van de "Duyfken", de eerste Europeaan die voet op Australische bodem zette, namelijk op de westkust van Cape York Peninsula. De VOC gaf Abel Jansz Tasman de opdracht om dat gebied te verkennen. Hij was de eerste die heel Australië omzeilde in 1642-1643. Hij ontdekte tijdens die tocht ook Van Diemensland (Tasmanië) en Stateneiland (Nieuw Zeeland). Kapitein James Cook herontdekte in 1770 Nieuw Zeeland. Hij onderzocht de oostkust van Nieuw Holland die onbekend was gebleven. Het oostkust-gebied verklaarde hij tot Brits gebied, dit was het begin van de vervolging en eigenlijk uitmoording van de oorspronkelijke bewoners: de Aboriginals. De Britse koning George III besloot in 1787 de verworven gebieden strafkoloniën te vestigen. Captain Arthur Phillip kwam in 1788 met een vloot van 11 schepen en 1500 mensen in Botany Bay aan, wat hem James Cook had aanbevolen. Uiteindelijk ankerde hij in het noordelijker gelegen Port Jackson. De nederzetting van dwangarbeiders kreeg de naam Sydney Cove. De immigratie van vrije (niet veroordeelde) kolonisten begon in 1793. De kolonisten trokken in het voetspoor van ontdekkingsreizigers als Burke en Wills (1860) en McDouall Stuart (1861-1862) de binnenlanden in vanuit de nederzettingen. In 1778 beschreef James Cook in zijn dagboek de Aborigines verwonderd als "zachtmoedige, sociale mensen”. In de ogen van de Europeanen mogen zij dan armzalige wilden lijken in werkelijkheid zijn zij veel gelukkiger dan wij. De natuur biedt hen alles wat zij nodig hebben en zij weigeren hardnekkig om op welk punt dan ook met ons te ruilen". Desondanks begonnen Cook"s opvolgers vrijwel meteen met de vervolging en uitmoording van de Aborigines. Tegen de eeuwwisseling, na goed honderd jaren blanke heerschappij, waren er inmiddels minder dan 60.000 Aborigines over. De aanleg van spoorwegen was begonnen in 1849, die van groot belang zijn geweest voor de ontsluiting van het Australische binnenland. Ze zorgden ook voor veel vernieling van de natuur. De geschiedenis van Australië na de ontdekkingsreizen is die van het blanke Australië waarin zeker indertijd geen (positief) woord werd gerept over de Aborigines. Wat hier aan voorafgaat is de prehistorie. Aan de Aborigines (Latijns: ab origine - "van het begin af daar") is daar dus tot in onze tijd weinig aandeel gegund in de geschreven geschiedenis van het blanke Australië. Nu de Aborigines cultureel en fysiek op uitsterven staan, is het blanke Australië meer belangstelling voor hen gaan tonen met name door hun omgang met de natuur en voor hun bij nader inzien verre van primitieve levensbeschouwing en maatschappelijke organisatie. Slechts in één opzicht onderscheidde de holocaust in andere koloniën zich van de moordzucht van de blanke nieuwkomers. De Aborigines hadden geen goud, deugden niet als slaven en er was meer land dan de blanken ooit nodig zouden hebben. Zij werden alléén vervolgd omdat men niet wist wat er anders met hen aangevangen kon worden. Het is eigenlijk opmerkelijk dat er nog Aborigines over zijn. De aanvankelijk vriendelijke houding van de eerste gouverneur Phillip maakte al snel plaats voor een mengeling van vrees en minachting. Pas veel later werd getracht de Aborigines in te lijven in de blanke samenleving. Bij referendum werden zij in 1967 voor de wet gelijk gesteld met de overige Australiërs. De regering onder Gough Whitlam, die in 1972 aantrad, heeft in alle eerlijkheid onder ogen durven zien dat de oorspronkelijke bevolking helemaal niet geassimileerd wilde worden. Ook wat betreft de rechten op ontvreemd land veranderde de houding van het blanke Australië In 1971 werd de eerste aboriginal-senator gekozen en in 1976 werd zuid Australië de eerste deelstaat met een aboriginal als gouverneur. In 1974 erkende de Australische regering in principe het recht van de aboriginals zich op hun eigen grondgebied te vestigen. Het speciaal in het leven geroepen ministerie voor "Aboriginal Affairs" probeert o.a. het onderwijs voor de kinderen van de aboriginals te verbeteren en de traditionele inheemse cultuur meer onder de aandacht te brengen. In sommige gebieden wordt zelfs onderwijs gegeven in inheemse talen. In 1976 kregen de aboriginals de rechten over een deel van Northern Territory en in 1985 werd dit gebied officieel aan de aboriginals overgedragen, evenals delen van zuid Australië. In 1990 werd de ATSIC-commissie in het leven geroepen, die voor de aboriginals een vorm van zelfbestuur en een betere deelname aan voor hen belangrijke politieke beslissingen mogelijk moet maken. In 1995 bekrachtigde het Opperste Gerechtshof de in 1993 aangenomen "Native Title Act". Deze wet voorziet in een behoorlijke financiële vergoeding voor land waarop Aborigines aantoonbaar historische aanspraak kunnen maken. Ondanks al deze positieve ontwikkelingen bestaat er nog steeds ongelijkheid tussen de aboriginals en de andere bevolkingsgroepen. De werkloosheid onder de aboriginals blijft veel groter en in de gevangenissen is de helft van de gedetineerden van aboriginal afkomst. Ook de gezondheid is over het algemeen slechter en de levensverwachting lager. Een groot probleem vormt de alcohol waardoor vele aboriginals in een uitzichtloze situatie terecht zijn gekomen. Het aantal aboriginals in de loop der tijden: in 1788 bedroeg het aantal aboriginals grof geschat tussen de 300.000 en 500.000. De grote afname was het gevolg van door Europeanen meegebracht ziektes, geweld, verdrijving en massamoorden. Dat het aantal nu weer snel toeneemt wijst op een grotere welvaart en een betere gezondheid.
2. Hoe leven en wonen de aboriginals? De Aborigines zijn volledig aangepast aan de natuurlijke omstandigheden van het land. Zij hebben nooit aan landbouw en veeteelt gedaan, ook niet toen ze er gebrek aan hadden. Ze hebben ook nooit delfstoffen gewonnen omdat de bodem voor hen heilig is. Ze probeerden zo de natuurlijke omgeving niet aan te passen of te verstoren op deze manier. Ze hebben ongeveer 600 talen en een eigen levens- en wereldbeschouwing. Het is een feit dat hun cultuur over het heel continent is verspreid en dat ze allesbehalve primitief genoemd mogen worden. Zij hebben door de eeuwen heen een geheel eigen unieke, cultuur en levenswijze. Zij zien geen scheiding tussen natuur en mens, tussen leven en dood of tussen heden, verleden en toekomst. Hun geschiedenis staat niet in boeken maar word vooral mondeling doorgegeven van generatie op generatie. Ceremonies waar lichaams-, en zandschilderingen, dans, zang en muziek deel van uitmaakten speelden een belangrijke rol in de overlevering
De wat (oudere) mannen die zijn meestal de leiders maar de Aboriginals hebben geen politieke of economische betekenis. Dat de kennis werd overgedragen was van levensbelang omdat ze weinig of niets hadden opgeschreven zou deze wijsheid verloren gaan. Zij wisten namelijk gedragscodes en wetten ook gedetailleerde beschrijvingen van het gebied waarin zij rondtrokken. Aan de hand van mythes en verhalen van hun voorouders konden ze plekken vinden waar ze water en voedsel konden vinden. De Aboriginals leefden voornamelijk in de woestijn en daar was die informatie noodzakelijk om te overleven, het maakte vaak een verschil tussen leven en dood. De jacht en verzameleconomie dwingt de stammen zich op te splitsen in beweeglijke eenheden, ter grootte van één of hoogstens enkele uitgebreide families. Kangoeroes, wallabies, emoes en andere loopvogels en groot wild werd voornamelijk op gejaagd door de mannen, terwijl de vrouwen zich concentreerden op vruchten, kleine dieren en zaden oogsten, met een graafstok eetbare wortels en knollen uit de grond halen of honing verzamelen. De Aborigines kennen een uitgebalanceerde maatschappelijke organisatie. Wat een westerling vindt van het technische ontwikkelingspeil van de Aborigines, vinden de Aborigines van de maatschappelijke organisatie van de westerlingen: vervreemd van de natuur, te éénzijdig gericht op materiële vooruitgang en zwakke familie- en solidariteitsbanden. Contact met de aarde is voor hen een levensvoorwaarde. Zeker wanneer het de aarde betreft bij Uluru (Ayers Rock), de gemeenschappelijke heilige steen van hun volk. Veel Aborigines menen dat verwestering op de lange duur onontkoombaar is, ironisch genoeg in een tijd die culturele verschillen gemakkelijker accepteert en respect voor natuur en milieu meer opgang maken. De grond gebruiken de Aboriginals om op te zitten of als stoel zowel in de woestijnen als in de steden. Als ze in steden willen wonen worden ze geplaatst in achterbuurten van de stad. Ook de Aboriginals hebben last van racisme. Ondanks dat de regering huizen voor hen bouwt. De oerbewoners zeggen: "Vier muren en een dak zijn voor ons hetzelfde als de zwarte kisten waar de blanken hun doden in opbergen". Ze vergelijken onze huizen dus met doodskisten. Zij zien een huis als iets slechts en een belemmering en niet als een veilige plek. Hun leven al zo'n 30.000 jaar in 'de openlucht'. Ze hebben alleen belangstelling voor noodzakelijke dingen, een huis vinden ze niet noodzakelijk dus hebben ze er ook geen behoefte aan. Vóór de komst van de blanken(dus ±1788) moeten er in heel Australië zo"n 250.000 tot 300.000 Aboriginals hebben geleefd, terwijl er nu nog ongeveer 145.000 over zijn. Er hebben rond de 600 verschillende stammen bestaan (waarvan 80 alleen al in Arnhem-and); ieder met zijn eigen territorium, eigen culturele erfgoed en eigen dialect of taal. De aboriginals hebben ondanks alle verschillen, één ding gemeen: de "dreamtime" of droomtijd. De aboriginals gebruiken liever de eigen aboriginalnaam, in Centraal-Australië bijvoorbeeld "tjukurpa". Dit is de periode voor het bestaan op aarde, maar tegelijkertijd ook het hiernamaals, waar de ongeborenen leven en waar de doden weer naar terugkeren. De mens deelt de natuur met de planten en dieren. Heilige plaatsen als Ayers Rock zijn nog steeds van groot belang voor de aboriginals. Ze zijn delen van het landschap die worden beschouwd als incarnaties van de voorouders uit de droomtijd. De aboriginals geloofden dat iemands ziel niet tegelijk met het lichaam stierf en dat er ceremoniën nodig waren om er zeker van te zijn dat de ziel het lichaam verliet en ergens anders reïncarneerde in een boom, een rots, een dier of in een ander mens. Dit was belangrijk om de gewone wereld op zijn cyclische koers te houden. Dit betekende weer dat elke mens het middelpunt vormde van een ingewikkeld net van relaties, dat voor orde zorgde in het heelal en alles wat zich daar afspeelden. Een van de ondoorgrondelijke aboriginal ceremonies is de "walkabout": op willekeurige momenten verlaten mannen ook vandaag nog hun land om weken, maanden, of zelfs jaren een weg te gaan die hun voorouders eerder gingen, vaak met als enig doel een onbekende te ontmoeten. Duizenden jaren was de "walkabout" de manier waarop diverse etnische stammen elkaar hun verschillende gezangen over de schepping leerden en goederen ruilden die even symbolisch als nutteloos waren. De "walkabout" illustreert dan ook het beste de nomadische instelling en manier van leven van de oorspronkelijke Australische bevolking. De verschillende stammen stonden ook met elkaar in contact via de "corroboree" rituele muzieksessies waarbij liederen, dansen werden uitgewisseld en toegang werd verleend tot elkaars voorouderlijke routes. De boemerang werd zo'n tienduizend jaar geleden uitgevonden en werd slechts door bepaalde stammen in de centrale woestijngebieden gebruikt om op vogels en kleine buideldieren te jagen. 3. De taal van de aboriginals. De le taal van Australië is natuurlijk het Engels. De traditionele aboriginal-gemeenschappen spreken per groep hun eigen taal en beheersen vaak ook nog verschillende andere aboriginal talen. Zij spreken vaak nauwelijks Engels in tegenstelling tot de aboriginals in de steden en de plattelandsgemeentes. Het Australische Engels heeft een zeer speciaal accent, maar kent ook woorden die in het Engels of Amerikaans niet voorkomen. Het Australische Engels wordt "strine" genoemd, en kan teruggevoerd worden tot de eerste voornamelijk Ierse gevangenen in Australië. Het nasale Strine is geen dialect maar meer een soort volkstaal, doorspekt met Bargoens en grappige uitdrukkingen. Het is een taal zonder grammatica, die wordt geschreven zoals ze wordt uitgesproken. Het strine wordt zonder veel variaties in het gehele land gesproken, en ook het idioom verschilt nauwelijks van streek tot streek. Er bestaat wel verschil tussen het taalgebruik in de stad en op het platteland, die vaak te maken hebben met de maatschappelijke klasse of de gelegenheid waar men elkaar treft. De Australische woordenschat bevat ook veel woorden van aboriginal-afkomst en er bestaan woorden die bepaalde Australische verschijnselen aanduiden. Ook zijn er veel woorden die in Australië een andere betekenis hebben dan in het Engels en worden veel woorden afgekort. Enkele voorbeelden van woorden van aboriginals en ‘strine’ taal. Aboriginals: Red kangeroe - Aherre Boomerang – Alye, Ilye The dreamtime – Altyerre Speer – Irrtyarte ‘strine’: for – four horse – hoarse morning - mourning 4. Waar wonen de Aboriginals & waar kwamen ze vandaan? Australië is niet altijd een eiland geweest maar waar komen ze vandaan? Heel lang geleden vormden Australië, Antarctica, Afrika en Zuid-Amerika een heel groot continent: Gondwana. Sindsdien zijn door verschuivingen van de aardkorstplaten de verschillende delen van dit continent uiteengedreven. Tegen de tijd dat de eerste mensen zich vanuit Afrika naar de andere werelddelen verspreidden, was Australië geïsoleerd in de oceaan komen te liggen. In de Steentijd wisten er enkelen vanuit Azië in dit lege, ruige land door te dringen en zich er te vestigen. Mogelijk kwamen zij uit Zuidoost-Azië en voerde hun weg van eiland naar eiland via Indonesië. Daarbij moesten zij soms over een afstand van wel 400 kilometer de open zee oversteken. Het is tot vandaag de dag een raadsel hoe deze mensen, die over niet meer dan uiterst primitieve stenen gereedschappen beschikten, een zeewaardige kano of een vlot hebben kunnen bouwen. Al evenmin weet men waarom zij ooit aan deze onderneming zijn begonnen, het vermoeden bestaat dat de leefomgeving verzadigd was en de grond uitgeput raakte. Eenmaal in Nieuw-Guinea, konden de voorouders van de Aborigines te voet verder, want door de veel lagere zeespiegel was dit tegenwoordige eiland via het droog-liggende Sahulplat met Australië verbonden. In de loop van tienduizenden jaren verspreidden de Aborigines zich geleidelijk verder zuidwaarts, totdat zij zich, met een bevolking van zo"n half miljoen mensen, over het gehele continent hadden verspreid. De huidige Aborigines leven verspreid over heel Australië, de meesten in Arnhemland (N-Australië) Queensland, South Australië en New South Wales. Gelukkig krijgen ze tegenwoordig iets meer steun van de regering. 5. Worden de aboriginals geaccepteerd? Het is wel duidelijk dat ze niet geaccepteerd worden. Ze hebben weinig plek voor zichzelf. Ze hebben eigenlijk geen 'rust' gehad sinds 1788 toen de Engelsen kwamen. Daarvoor hadden mensen al Australië ontdekt en het is zelfs even van Nederland geweest. Wij hebben ze wel redelijk met rust gelaten zeg maar. Nu beginnen de Australiërs hun een beetje met rust de laten dat blijkt uit deze krantenartikels die 'pro-aboriginals' zijn; Australiërs op de been voor aboriginals
SYDNEY; Zo'n 300.000 Australiërs zijn gisteren in Melbourne de straat opgegaan om hun solidariteit te betonen met de aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van het land. In Perth in het westen van het land betoogden enkele tienduizenden mensen. De Raad voor Verzoening met de Aboriginals had opgeroepen tot de demonstratie. Veel politici namen deel aan de 3 kilometer lange betoging, maar premier Howard liet verstek gaan. De steungroepen voor de aboriginals en de oppositionele Arbeiderspartij verwijten hem een gebrek aan goede wil om tot een verzoening te komen met de oorspronkelijke bevolking. Deze tweede „wandeling voor verzoening" volgt op een eerdere in Sydney van een halfjaar geleden. Ook toen waren er honderdduizenden blanke Australiërs op de been. De regering kwam in oktober in opspraak door uitlatingen van minister Ruddock, die juist verantwoordelijk is voor de verzoening met de aboriginals. Volgens de bewindsman hadden de oorspronkelijke bewoners een grote achterstand omdat zij pas zo laat in aanraking waren gekomen met de westerse beschaving. „Wij beginnen op een zeer laag niveau. Wij hebben te maken met een oorspronkelijke bevolking die zeer weinig contacten had met de rest van de wereld. Met jagers op het niveau van het verzamelen van eetbare planten. Zij hadden geen wagens. Ik geloof zelfs dat zij zelfs het wiel nog niet hadden uitgevonden", zei Ruddock. Hoewel de roep om het aftreden van de bewindsman overluid klonk, weigerde Howard zijn minister te laten vallen. De aboriginals maken ongeveer 2 procent van de Australische bevolking uit. Zij leven veelal in grote armoede of verblijven in reservaten. Zij hebben een onderwijsachterstand en worden vaak gediscrimineerd door de andere Australiërs

RK-Kerk biedt aboriginals z'n verontschuldiging aan
MELBOURNE, woensdag
De Rooms-Katholieke Kerk in Australië heeft zich gisteren tegenover de aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van het land, verontschuldigd voor het schenden van hun mensenrechten. Tot in de jaren '60 was de kerk van mening, dat het voor de bekering van de aboriginals nodig was hun cultuur te vernietigen, zei bisschop Pat Power in Melbourne. Power, voorzitter van de sociale commissie van de Australische bisschoppenconferentie, getuigde voor een speciale parlementaire commissie die onderzoek door het lot van aboriginal-kinderen, die van hun ouders waren weggehaald en bij blanken opgevoed. De RK-Kerk had indertijd de opvattingen inzake de raciale hegemonie van de blanken zo effectief verkondigd, dat vele aboriginals hun kinderen vrijwillig hadden afgestaan. Het ergste van de hele zaak was volgens bisschop Power echter geweest, dat de oorspronkelijke bewoners van Australië door de kerk tot de overtuiging waren gebracht dat zij inferieur aan de blanken waren. Als gevolg van de kerkelijke campagne hebben ongeveer 100.000 "gestolen" aboriginal-kinderen nieuwe geboorte-oorkonden en een nieuwe naam gekregen. De campagne liep overigens uit op een kolossale mislukking: vele kinderen stierven al jong door ziekte of alcoholisme of pleegden zelfmoord. Toen de eerste blanke Engelse kolonisten in 1788 op de oostkust arriveerden, werd het continent vermoedelijk bewoond door ongeveer 300.000 aboriginals. Het is niet mogelijk om in generaliserende termen over de aboriginals te spreken; de culturen van de verschillende volkeren verschillen in sterke mate van elkaar qua cultuur, gebruiksvoorwerpen, kunst, muziek en dans. Het is daardoor ook moeilijk om één organisatie de belangen van alle aboriginals te laten behartigen. Bijna niemand leeft nog geheel volgens de oude gebruiken en de veel aboriginals hebben zich aangepast volgens westerse maatstaven. Alleen in aboriginal dorpen wordt nog in de eigen taal gesproken. De afgelopen 200 jaar is hun aantal sterk teruggelopen door uitroeiing en door de Europeanen meegebrachte besmettelijke ziektes. Verder werden de beste stukken land door de blanke kolonisten ingenomen en moesten de aboriginals genoegen nemen naar de meest onherbergzame en onvruchtbare delen van Australië. Na de vondst van uranium en bauxiet in deze gebieden in de jaren zestig van de vorige eeuw werden ze zelfs gedwongen om naar nog onvruchtbaarder woonplaatsen te verhuizen. De schadevergoeding die de aboriginals kregen was maar een pleister op de wonde. Ook het regeringsbeleid om de achterstelling van de aboriginals op allerlei gebied (o.a. onderwijs, gezondheidszorg en werkgelegenheid) op te heffen, levert nog niet veel positieve resultaten op. 6. de Digaridoo en kunst. 6.1 de didgeridoo De didgeridoo komt als muziekinstrument steeds meer in de belangstelling. Niet alleen vanwege zijn unieke diepgonzende klank maar ook vanwege de speciale effecten die hij teweegbrengt bij zowel de luisteraar als de bespeler. De didgeridoo is een recht stuk hol hout, vaak puntig toelopend. In Australië wordt de stam van een eucalyptusboom gebruikt die door termieten is uitgehold. De termietennesten in de noordelijke delen van Australië zijn ontelbaar, reden waarom de didgeridoo het instrument bij uitstek is van de Aborigines uit Noord-Australië (Arnhemland). De didgeridoo wordt gebruikt bij diverse gelegenheden en ceremonie. De lengte van het instrument varieert gewoonlijk tussen de 1 en 1,5 meter, hoewel er exemplaren zijn van 2,5 meter of langer. Het hout wordt op de gewenste lengte afgezaagd en de bast eraf gehaald. De termieten worden verwijderd door de staak op de grond te slaan. Veel didgeridoos zijn rijkelijk versierd met hagedissen, kangoeroes, barramundies en dergelijke. Het instrument kan zittend, staand en lopend bespeeld worden. De didgeridoo van de Australische Aborigines is een uniek en fascinerend instrument. 6.2 kunst Al deze ontwikkelingen hebben ertoe bijgedragen dat de inheemse bevolking zijn culturele identiteit wil bevestigen en ook onder de aandacht van de buitenwereld wil brengen. De meest acceptabele manier daarvoor is kunst. Vroeger waren het de eeuwenoude rotsschilderingen op heilige plaatsen of de schilderingen op boombast en lichaamsversieringen die de culturele identiteit van de Aborigines visualiseerden. Bij sociale bijeenkomsten werden figuren in het zand getekend. In de jaren zeventig in de vorige eeuw werden zij aangespoord dit op canvas te doen om hun tradities en cultuur op die manier vast te leggen en te bewaren. Dit zette een ontwikkeling in gang die tegenwoordig bekend staat als Desert Art. De bekende dotpaintings zijn daar een voorbeeld van. Desert Art Here Clifford tells of a dreamtime story when a great flood came at the time that the mulga tree seeds were dropping and turned the water into many colours of the wavy coloured lines. The little bird Koopulapula is feeding on the mulga seeds. Kunstenaarscentra in Centraal-Australië speelden een grote rol in de opkomst van deze dotpaintings. De kunstenaars bouwen voort op de religieuze traditie, waarbij voorouders en de relatie met het land een belangrijke rol spelen. Op de canvasschilderijen is de inhoud hetzelfde gebleven, maar voor buitenstaanders blijven de diepere betekenissen geheim. In Utopia, een van de bekendste kunstenaarscentra in het woestijngebied van Australië, zijn vooral vrouwen bekend geworden, zoals Emily Kame Kngwarreye. Op zeventigjarige leeftijd leerde zij schilderen op stof (batik). Ze was 76 toen ze overstapte op canvas. Als ingewijde waren de traditionele vrouwenrituelen haar inspiratiebron. Als autodidact kunstenares veroverde zij vanuit de woestijn een plaats in de internationale kunstwereld. Door die internationale erkenning is de marktwaarde van haar schilderijen vergelijkbaar met die van andere beroemde hedendaagse kunstenaars. Ze stierf op 86-jarige leeftijd. In die tien jaar heeft ze zo'n 3000 schilderijen gemaakt. Urban Art This painting represents the abundance of miniscule lifeforms that inhabit the very thing we take for granted. I believe that for life to continue we need to have more respect for the Earths hidden rescources. Desert Art grijpt alleen terug op de traditionele patronen. De boodschap is alleen duidelijk voor de clanleden. Bij Urban Art is het tegenovergestelde het geval. Hier moet de betekenis van het schilderij juist voor buitenstaanders overkomen. Door de kunst trachten Aboriginal kunstenaars internationaal aandacht te krijgen voor hun situatie. Velen zijn van mening dat de geschiedenis van Australië heel eenzijdig is geschreven en laten deze visie zien in hun kunstwerken. Zij maken gebruik van oeroude Aboriginal motieven, maar ook de westerse kunsthistorische invloed is zichtbaar. De kunstenaars zijn in aanraking gekomen met de westerse materialen en technieken in de gevangenis of tijdens hun kunstopleiding. Verschillende Aboriginal kunstenaars op de tentoonstelling hebben in de gevangenis gezeten en daar leren schilderen. Enkele van de kunstenaars die exposeren in het Wereldmuseum Rotterdam zijn van de 'stolen generation'. Doordat ze opgroeiden in steden en een westerse opleiding genoten, zetten ze hun culturele achtergrond in een andere context dan de 'traditionele' Aborigines. Landonteigening, de gedwongen plaatsing in reservaten en het weghalen van kinderen bij hun ouders zijn aspecten die bewust in kunstwerken naar voren komen, maar ook de hedendaagse positie van Aborigines, zoals het racisme en het overlijden in gevangenschap. Sommige kunstenaars hebben hier politieke bedoelingen mee, bij anderen gaat het om het weergeven van een persoonlijk verhaal. Zo ontstond de Urban Art of protest art, een sociaal en politiek getinte kunstrichting. Beide stromingen zijn in het Wereld-museum te zien. Desert Art bewaart haar geheimen, Urban Art shockeert door de harde realiteit van de Aborigines te tonen. Hier komt de boodschap duidelijk over. In de loop van de geschiedenis hebben de blanke Australiërs volgens de Aborigines weinig geleerd van hun fouten. De inheemse bevolking is daar altijd het slachtoffer van geweest. Bij beide stromingen komt naar voren dat de Aborigines op een andere manier in het leven staan of in ieder geval hun leven in een andere context, in een andere realiteit plaatsen. En dat is niet die van de blanke overheersende cultuur.
7. Conclusie: Hoe overleven de huidige aboriginals? De aboriginals nu Er zijn nu ongeveer 270.000 Aboriginals in Australië en de meesten van hen wonen in grote steden of stadjes op het platteland. Ze hebben nog steeds te maken met de problemen die ontstaan zijn door het verlies van hun land en het gedwongen zijn te leven in een blanke maatschappij. Veel Aboriginals leven in armoede, met minder toegang tot gezondheidszorg en scholen. In de Aboriginal gemeenschappen heerst grotere werkloosheid, is de kindersterfte hoger en zitten meer mensen in de gevangenis dan in blanke gemeenschappen. De Aboriginals moeten altijd strijden tegen het racisme van een deel van de blanke Australiërs. In 1988 protesteerden de Aboriginals tegen 200 jaar blanken invasie. Maar hun toekomst is nu heel wat zekerder dan sinds 1788 ooit is geweest, omdat ze geleidelijk meer recht krijgen op gezondheidszorg en opleiding. Er worden steeds meer Aboriginals betrokken bij allerlei aspecten van de Australiërs en de blanke Australiërs steken steeds meer op van de Aboriginal cultuur. De aboriginals beheren er hun eigen grondgebied en leven in vele gevallen nog van de jacht. De verschillende springen echter onmiddellijk in het oog: ze leven er in grote groepen in plaats van de vroegere kleinere familie-stammen en hoewel er af en toe nog een bush-gerecht op tafel komt, heeft ook de Aboriginal, vanzelfsprekend, de weg naar de supermarkt gevonden. Kangeroe-vlees werd vervangen door vlees uit blik en de kinderen verkiezen chips boven maden en larven. Bloem en brood hebben de vroegere zaden en yam en om te drinken hoeven ze niet langer naar de dichtbijgelegen waterput te steppen maar worden frisdranken en bier aangesproken. De vroeger immateriële maatschappij is verdwenen: geld speelt een belangrijke rol. Om eten en drinken te kopen en om te gokken. Boemerangs, speren en didgeridoos worden nog gemaakt, maar veelal om door te verkopen aan een behoorlijke prijs. Het westen heeft zijn intrede gedaan, dat valt niet meer te ontkennen. Stress was de Aboriginals onbekend tot ze leerden omgaan met motorvoertuigen. Zoals de traditionele wetten voorschreven, werd van de Aboriginals verwacht dat ze hun bezit met de anderen deelden. In dit geval leidde dit natuurlijk tot een snellere teloorgang van het voertuig wat extra kosten met zich meebracht. je zag uiteindelijk dat veel aboriginals van hun traditionele waarden afstapten en alleenrecht op het voertuig eiste, anderen schonken hun wagen of motor aan een ouder familielid zodat ze van alle problemen en stress waren verlost, terwijl ze nog altijd gebruik van het ruituig mochten maken dankzij de familiale verplichten van het familielid tegenover de schenker. Eindoordeel In tegenstelling tot wat ik eerst dacht toen ik aan het profielwerkstuk begon is dat de aboriginals wel zijn overgenomen door de westerse cultuur. Ze hebben nog steeds niet evenveel rechten en ik denk niet dat dat in de nabije toekomst gaat gebeuren. De blanke Australiërs zijn gelukkig zo langzamerhand de Aboriginals aan het accepteren, maar het duurt wel erg lang vooral gezien dat het (2002-1788=214) 214 jaar nodig hebben om dat te doen tot op dit punt. Maar ze overleven het wel vooral als ze een goede balans maken tussen hun tradities en de '21 eeuw'. Gebruikte bronnen 1. Internet
2. Verkenningsreizen in Australië door Kate Dariam-Smith
3. Ab Origine door Tom Botte
4. Encyclopedie (een aantal verschillende)