KNIL

Inleiding In het werkstuk hebben we de volgende indeling van deelonderwerpen gemaakt. Voorwoord
Hoe is KNIL ontstaan
Wat was het doel van KNIL
De acties van KNIL
Het einde van KNIL
Nawoord
Bronvermelding Voorwoord Het onderwerp van dit werkstuk is “KNIL; Koninklijk Nederlands- Indonesisch Leger”. Waarom hebben we dit onderwerp uitgekozen? We hebben dit onderwerp uitgekozen, omdat we in het afgelopen jaar een module over Nederlands- Indonesië hebben moeten bestuderen. We zijn allebei geïnteresseerd in geschiedenis dus zo ook in het onderwerp “KNIL”. Nederland- Indonesië is een belangrijk begrip in de Nederlandse geschiedenis, daarom wouden we ons over KNIL wat meer verdiepen. Waarom weet de jeugd tegenwoordig niet waarvoor het was opgericht en wat ze in die jaren allemaal hebben gedaan. Waarom wordt er meer gesproken over de tweede wereld oorlog meer gesproken, zijn andere onderwerpen van geschiedenis dan belangrijker. We waren benieuwd door wie het KNIL is opgericht en wat de belangrijkste acties van het leger waren. Daardoor hebben we de volgende deelonderwerp uitgekozen om het mooie geschiedenis begrip KNIL wat duidelijker uitteleggen. - Hoe is KNIL ontstaan - Wat was het doel van KNIL - De acties van KNIL - Het einde van KNIL Hoe KNIL is ontstaan Toen Nederland na het tijdperk Napoleon in 1815 als zelfstandige staat kwam, kreeg het ook een aantal vroegere koloniale bezittingen terug. Ten behoeve van het veiligstellen van de Nederlandse koloniale belangen werden expeditietroepen uitgezonden. In verband met de Java-oorlog (1825-1830) werd in de jaren 1826-1827 ook nog eens een speciale troepenmacht geformeerd en uitgezonden. Deze troepen werden vooralsnog als bestanddeel van de Nederlandse Krijgsmacht beschouwd. Het besluit van de Gouverneur-Generaal Johannes van den Bosch van 4 december 1830, waarbij een nieuwe organisatie voor het leger in Oost-Indië werd vastgesteld, geldt als het begin van een afzonderlijk Oost-Indisch Leger. Het bestond toen uit 8 korpsen, elk met een bataljon infanterie, een compagnie en 4 stukken bergartillerie, met een totale sterkte van 600 Europese en 37 inlandse officieren en 12.905 onderofficieren en minderen. Om een goede gezagsuitoefening in de buitengewesten te waarborgen, moest de sterkte regelmatig worden uitgebreid: in 1840 = 20.000

in 1882 = 29.800
in 1930 = 36.900
In 1836 kreeg het leger de naam ‘Koninklijk’, op gezag van Willem I, maar in het spraakgebruik werd deze naam bijna een eeuw niet gebruikt, en werd het overzeese leger steevast aangeduid als het (Oost-) Indisch Leger. Pas nadat minister-president Hendrik Colijn, zelf voormalig officier in het koloniale leger, in 1933 het Koninklijk besluit van 1836 in herinnering had gebracht, raakte de officiële benaming Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger, afgekort tot KNIL, ingeburgerd. Bij de grondwetsherziening van 1948 werd de naam voor het laatst nog veranderd in Koninklijk Nederlands-Indonesisch Leger. Wat was het doel van KNIL Het doel was om het gezag en uitbreiding voor Nederland te bieden. Het was eerst een troepen macht van Indonsie die steun moest bieden aan Nederland. Het besluit van de gouverneur-generaal Johannes van Den Bosch op 4 december 1830, toen een nieuwe organisatie voor het leger in Oost-Indie werd vastgesteld is het begin van een afzonderlijk Oost-Indisch leger. Pas in 1933 toen colijn 1833 afzonderlijk leger. weer
in herinnering bracht werd de officiële Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger, afgekort tot KNIL. In 1948 werd de naam voor het laatst nog veranderd in Koninklijk Nederlands-Indonesisch Leger. Het knil was grootte militaire steun om de gezag of uitbreiding van Nederland in Indonesië. Ze hebben de java oorlog gevochten, en de atjeh oorlog en hier ging het om het herstellen van het gezag van Nederlanders. De soldaten die in het KNIL zaten kwamen uit Europa, Indische eilanden en soms zelf Afrika. In het begin was het niet populair om als soldaat bij het KNIL te werken. Daarom kon eigenlijk iedereen in het KNIL komen. Vanaf 1890 werd dat anders. De selectie om in het leger te komen werd toen veel strenger. Daardoor werd het een professioneel en goed georganiseerd leger. Maar in 1950 werd het besloten om het Knil te eindigen. De acties van KNIL Omdat niet alle acties van KNIL bekend zijn hebben we de belangrijkste informatie die we konden vinden zo duidelijk mogelijk proberen uitteleggen. De aanloop naar de acties van KNIL Nederland was het niet eens met het uitroepen van de onafhankelijkheid na de Japanse capitulatie, en bezette alle eilanden behalve Java en Sumatra. Op die eilanden waren doorlopend schermutselingen tussen Nederlandse en Republikeinse troepen. Overigens was er ook hevig verzet in andere delen van de Indische Archipel. Uiteindelijk kwam er een wapenstilstand en werd er onderhandeld over een politiek akkoord, wat uitmondde in de Overeenkomst van Linggadjati. Hieronder volgen enkele acties van KNIL. De eerste actie (Operatie Product) De eerste actie vond plaats toen Indonesië volgens de Nederlandse regering onvoldoende meewerkte aan de uitvoering van de op 25 maart 1947 door de Tweede Kamer getekende overeenkomst van Linggadjati. De Indonesiërs van hun kant hadden hun vertrouwen in deze overeenkomst goeddeels verloren, doordat de Tweede Kamer het concept-akkoord niet zomaar had overgenomen, maar het van een aantal kanttekeningen had voorzien. Het door generaal Simon Spoor opgestelde operatieplan 'Product' zou zorgen voor de bezetting van de belangrijke economische gebieden in het westen en oosten van Java, waarbij Jogjakarta, de zetel van de Republikeinse regering, ongemoeid zou worden gelaten. Dat was met het oog op de hoge kosten die de strijd met zich meebracht. Deze operatie leidde inderdaad tot de bezetting van grote delen van Java en Sumatra, doordat het Republikeinse leger (TNI) slechts zwakke tegenstand bood. Niettemin bleef er sprake van guerrilla-acties door de TNI, en buiten het in 1945 door de Republiek gecontroleerde gebied door de pelopors. Door ingrijpen van de Verenigde Naties werd echter een staakt-het-vuren afgekondigd (in januari 1948 gevolgd door een formele wapenstilstand bij de Renville-overeenkomst). Hiermee kreeg wat tot dan als een interne Nederlandse kwestie werd beschouwd een internationaal karakter.
Tweede politionele actie (Operatie Kraai) De tweede actie werd eind 1948 ondernomen om de Republiek te dwingen tot samenwerking met het Nederlandse bestuur bij de uitvoering van de deelstatenpolitiek, zoals vastgelegd in de Overeenkomst van Linggadjati. De bedoeling van de Nederlandse regering was het nieuwe Indonesië te organiseren op federale basis onder behoud van nauwe staatkundige banden met Nederland. Ook speelde irritatie over herhaalde Republikeinse bestandsschendingen een rol.Bij deze actie ‘Operatie Kraai' werd Jogjakarta rechtstreeks aangevallen en de Indonesische regering, met president Soekarno aan het hoofd, gevangengenomen. Verder werden alle grote plaatsen en verbindingswegen op Java bezet. Deze Nederlandse poging de Republiek in feite te vernietigen, mislukte door opnieuw ingrijpen van de VN, internationale boycotacties van Nederlandse schepen en vliegtuigen en een hardnekkige Republikeinse guerrilla, die pas in augustus 1949 door een nieuwe wapenstilstandsovereenkomst werd beëindigd. Uiteindelijk erkende Nederland onder zware druk van de VS de onafhankelijkheid van Indonesië. Bij beide politionele acties waren telkens 100.000 man Nederlandse troepen betrokken (met inbegrip van het KNIL; Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger). Deze omvang maakte duidelijk dat van een beperkte ‘politieactie’, zoals de Nederlandse regering meende, geen sprake was. In totaal lieten bijna 5000 Nederlandse militairen het leven. Aan Indonesische zijde viel een veelvoud daarvan: naar schatting 150.000. Het einde van KNIL In de 20e eeuw kreeg de fatsoenering van de koloniale dienst nog duidelijker gestalte. Rond 1910 was de verovering van ook de meest afgelegen buitengewesten voltooid, die daarmee onder effectief Nederlands gezag gebracht werden. Het vechten was grotendeels gedaan, het KNIL zou tot aan de Tweede Wereldoorlog voornamelijk nog politiediensten uitvoeren. Tegelijkertijd, in 1909, werd het zo vaak beschimpte Koloniaal Werfdepot te Harderwijk opgeheven. Het Korps Koloniale Reserve te Nijmegen bleef als opleidingscentrum voor het KNIL voortbestaan. Vanaf 1914 waren daar uitsluitend nog Nederlandse vrijwilligers welkom. De officieren kregen hun opleiding aan de Koninklijke Militaire Academie te Breda. De soevereiniteit overdracht aan de Republiek Indonesië op 27 december 1949 betekende ook de opheffing van de koloniale troepen. Naar keuze konden KNIL-militairen overgaan naar de Koninklijke Landmacht of toetreden tot de strijdkrachten van de Republik Indonesia Serikat, of men werd al dan niet met recht op pensioen ontslagen. Ter verzekering van de grote traditie van het KNIL werd bij Koninklijk Besluit van 1 juli 1950 onder meer bepaald: ‘De traditie van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger wordt overgenomen en voortgezet door het Regiment Van Heutsz’. Door het Koninklijk Besluit van 20 juli 1950 kwam per 26 juli 1950 om 00.00 uur, na 120 jaar bestaan te hebben, officieel een eind aan een leger dat veel tot de verbeelding heeft gesproken: het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger. Nawoord Door dit werkstuk te maken hebben we een beter beeld gekregen hoe het er in die tijd aan toeging en de acties die het KNIL heeft uitgevoerd. Onze verwachtingen waren dat we snel informatie zouden vinden omdat het toch wel een belangrijk begrip is in de Nederlandse en Indische geschiedenis, helaas was er niet veel en/of duidelijke informatie te vinden. Op meerdere site’s werden we door verwezen naar boeken die we konden kopen met een kleine samenvatting van maarlief 5 regels, daardoor werd het zoeken wat minder plezierig. De samenwerking/taakverdeling verliep goed. De deelonderwerpen hebben we in tweeën gedeeld. Via Its-learning en Hotmail hebben we de informatie uitgedeeld. Als we het niet eens waren over de gezochte informatie van de ene persoon hebben we elkaar verbeterd, dit was niet vaak van toepassing. Het voorwoord en nawoord hebben we samen gemaakt omdat het de mening is van de twee personen die het werkstuk hebben gemaakt.