Nelson Mandela

Hoofdvraag en -stelling: De verklaring van het charisma van Nelson Mandela aan de hand van zijn speeches. Dus: Wat maakte dat Nelson Mandela zo’n charismatisch persoon was en hoe is dat te zien aan zijn speeches? Algemeen Deel over Nelson Mandela
Levensloop van Mandela: Nelson Rolihlala Mandela is geboren op 18 juli 1918 in Transkei. Hier groeide hij op tussen blanken en zwarten. Verder is er over zijn kindertijd niet veel bekend maar het is ook niet relevant binnen dit onderzoek. Tijdens zijn studie op de universiteit werd hij van de school afgegooid omdat hij een van de leiders van een grote studentenstaking was. Na zijn studie te hebben voltooid op een andere universiteit opende hij in 1952 het eerste zwart-Afrikaanse advocatenkantoor in Johannesburg. Ook werd hij rond dezelfde tijd een vooraanstaand leider van een bevrijdingsbeweging genaamd African National Congress (ANC). Hij werd in 1962 veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf omdat hij ongevraagd het land had verlaten. In 1964 werd hij in het zogeheten Rivonia-proces veroordeeld tot levenslang wegens sabotage en landverraad en zijn leiderschap van Umkhonto we Sizwe. De bijgevoegde speech heeft hij gehouden aan het einde van zijn proces in Johannesburg. Hij zat gevangen in onder andere een kamp op Robbeneiland en werd als beroemdste gevangene van zijn tijd, symbool van het zwarte verzet in Zuid-Afrika. Vooral in de jaren tachtig nam de internationale druk om hem vrij te laten sterk toe. Na onderhandelingen met president Pieter Willem Botha werd Mandela onder president Frederik Willem de Klerk vrij gelaten. Dat was in 1990. Hierna voerde hij onderhandelingen over de totale afschaffing van de apartheid. Op 5 juli 1991 werd Mandela officieel tot president van het ANC benoemd. Meteen na zijn vrijlating maakte Mandela een aantal internationale reizen en bezocht onder andere Nederland (16 juni 1990). Hij ontving tal van onderscheidingen zoals bijvoorbeeld eredoctoraten en de Mensenrechtenprijs van de Verenigde Naties (1988, met zijn toenmalige vrouw Winnie Nomzamo Mandela) en in 1993 de Nobelprijs voor de Vrede (met president de Klerk). Bij de verkiezingen in mei 1994 haalde het ANC een overtuigende overwinning en Mandela werd gekozen tot president van Zuid-Afrika voor een periode van vijf jaar. Mandela vormde in overeenstemming met de interim-grondwet een regering van nationale eenheid met twee vice-presidenten: Frederik de Klerk en Thabo Mvuyelwa Mbeki. In december 1995 benoemde Mandela de leden van de waarheidscommissie (onder voorzitter Desmond Mpilo Tutu) die onderzoek ging doen naar schendingen van de mensenrechten ten tijde van de apartheid. In juli 1996 werd Mandela voorzitter van de Southern African Development Community (SADC). In 1997 benoemde hij Thabo Mbeki tot zijn opvolger als president van het ANC. In maart 1999 bezocht hij Nederland opnieuw en ontving eredoctoraten van de Rijks Universiteit Leiden en van Nijenrode, voorts de Gouden Penning van de stad Amsterdam. Na de verkiezingen van juni 1999 droeg hij het presidentschap over aan Mbeki. In 1996 werd zijn huwelijk met Winnie Mandela officieel ontbonden. Hij trouwde hierna met de weduwe van de Mozambiquaanse president Machel. Het ANC: Het ANC was een vrijheidsbeweging in Afrika. Het staat voor African National Congress. Het werd opgericht in 1912 en begon als een diplomatieke organisatie. De organisatie streefde naar gelijkheid van alle inwoners van Afrika en deed dit door middel van vriendelijke acties en diplomatie. In 1949 besloot de organisatie echter meer gebruik te maken van burgelijke ongehoorzaamheidscampagnes, boycots en stakingen. In 1952 werd Nelson Mandela een vooraanstaand leider van het ANC. In 1952 riep het op tot deelneming aan een massale ongehoorzaamheidscampagne waarbij circa 8500 deelnemers werden gearresteerd. Waaronder ook Nelson Mandela. In november 1962 werd hij veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf, omdat hij zonder toestemming het land had verlaten. Het PAC (de blanke beweging) en het ANC werden verboden. Toch beide organisaties in het geheim door met acties. Er werden bijvoorbeeld geweldloze, economische dwangmaatregelen tegen de Zuid-Afrikaanse regering ondernomen. Toen dit niet hielp splitste de ANC zich op in twee delen. Een pacifistisch en een gewelddadig onderdeel. Het gewelddadige deel kreeg de naam Umkhonto we Sizwe, wat de Speer van het Volk betekent. De leider van dit deel was Nelson Mandela. Door zijn activiteiten binnen de ANC werd hij tot levenslang veroordeeld in 1964 in het zogeheten Rivonia-proces. Dit was wegens hoogverraad en sabotage. Het ANC werd vanaf toen geleid door Oliver Reginald Tambo. Dit betekende echter niet het einde van de ANC. De organisatie bleef streven naar een democratisch non-raciaal Zuid-Afrika. In september 1988 werden hiervoor nieuwe constitutionele richtlijnen gepubliceerd. Eind 1989 werden enkele belangrijke ANC-leiders vrijgelaten waaronder bijvoorbeeld secretaris-generaal Walter Sisulu. Op 11 februari 1990 werd ook Mandela vrijgelaten. Vlak daarvoor had president De Klerk de legalisering van het ANC aangekondigd. In juli 1991, tijdens het eerste officiele ANC-congres op Zuid-Afrikaanse bodem sinds 1960, werd Mandela gekozen tot leider van het ANC. Hij werd voor een periode van vijf jaar president van Afrika. Voormalig leider Oliver Tambo werd gekozen tot nationaal voorzitter. Bij verkiezingen in april 1994 haalde het ANC een overtuigende overwinning: 62,6% van de ongeveer 22 miljoen uitgebrachte stemmen. Het ANC vormt vanaf 1994 de leidende partij binnen de regering van nationale eenheid in Zuid-Afrika. Tijdens het 50ste ANC-congres in dec. 1997 wees Mandela, Thabo Mbeki aan als zijn opvolger. Sindsdien is hij binnen de organisatie meer naar de achtergrond gegaan. De Speeches van Nelson Mandela

Speech aan het einde van het proces, Johannesburg, 20 April 1964
Our fight is against real, and not imaginary hardships, or, to use the language of the State Prosecutor, "so-called hardships". We fight against two features which are the hallmarks of African life in South Africa, and which are entrenched by legislation which we seek to have repealed. These features are poverty and lack of human dignity, and we do not need Communists, or so-called "agitators", to teach us about these things. The whites enjoy what may well be the highest standard of living in the world, whilst Africans live in poverty and misery. Forty per cent of the Africans live in hopelessly overcrowded and , in some cases, drought-stricken reserves, where soil erosion and the overworking of the soil make it impossible for them to live properly off the land. Thirty per cent are labourers, labour tenants, and squatters on white farms and work and live under conditions similar to those of the serfs of the Middle Ages. The other thirty per cent live in towns where they have developed economic and social habits which bring them closer, in many respects , to white standards. Yet forty-six per cent of al African families in Johannesburg do not earn enough to keep them going. The complaint of Africans, however, is not only that they are poor and whites are rich, but that the laws which are made by the whites are designed to preserve this situation. There are two ways to break out of poverty. The first is by formal education, and the second is by the worker acquiring a greater skill at his work and thus higher wages. As far as Africans are concerned, both these avenues of advancement are deliberately curtailed by legislation. The present Government has always sought to hamper Africans in their search for education. There is compulsory education for all white children at virtually no cost to their parents, be they rich or poor. Similar facilities are not provided for African children. In 1960-61, the per capita spending on African students at state-funded schools was estimated at R12.46. In the same year, the per capita spending on white children in the Cape Province (which are he only figures available to me) was R144.57. The present Prime Minster said during the debate in the Bantu Education Bill in 1953: "When I have control of Native education, I will reform it so that Natives will be taught from childhood to realise that equality with Europeans is not for them. People who believe in equality are not desirable teachers for Natives. When my Department controls Native education, it will know for what class for higher education a Native is fitted, and whether he will have a chance in life to use his knowledge." The other main obstacle to the economic advancement of the Africans is the industrial colour bar by which all the better jobs of industry are reserved for whites only. Moreover , Africans are not allowed to form trade unions ,which have recognition sunder the Industrial Conciliation Act. The Government often answers its critics by saying that Africans in South Africa are economically better off than the inhabitants of the other countries in Africa. Our complaint is not that we are poor by comparison with people in other countries, but that we are poor by comparison with white people in our own country, and that we are prevented from altering this imbalance. Hundreds and thousands of Africans are thrown into gaol each year under pass laws. Even worse that his is the fact that pass laws keep husband and wife apart and lead to the breakdown of family life. Poverty and the breakdown of family life have secondary effects. Children wander about the streets if the townships because they have no schools to got to, or no money to enable them to go to school, o no parents at home to see that they go to school because both parents, if there be two , have to work to keep the family alive. This leads to a breakdown in moral standards, to an alarming rise in illegitimacy and to growing violence which erupts, not only politically but everywhere. Life in the townships is dangerous; there is not a day that goes by without somebody being stabbed or assaulted. And violence is carried out of the townships into the white living areas . People are afraid to walk alone in the streets after dark. House-breakings and robberies are increasing despite the fact that the death sentence can now be imposed for such offences. Death sentences cannot cure the festering sore. The only cure is to alter the conditions under which the Africans are forced to live, and to meet their legitimate grievances. We want to be part of the general population, and not confined to living in out ghettos. African men want to have their wives and children to live with them where they work, and not to be forced into an unnatural existence in men’s’ hostels. Our women want to be left with their men folk, and not to be left permanently widowed in the Reserves. We want to be allowed out after 11 p.m. and not to be confined to our rooms like little children. "We want to be allowed to travel in our own country,and seek work where we want to, and not where the Labour Bureau tells us to. We want a just share in the whole of South Africa;we want security and a stake in society
Above all, my lord, we want equal political rights, because without them our disabilities will be permanent. I know this sounds revolutionary to the whites in this country, because the majority of voters will be Africans. This makes the white man fear democracy. But this fear cannot be allowed to stand in the way of the only solution which will guarantee racial harmony and freedom for all. It is not true that the enfranchisement of all will result in racial domination. Political division, based on colour, is entirely artificial, and when it disappears, so will the domination of one colour group by another. The ANC has spent half a century fighting against racialism. When it triumphs, as it certainly must, it will not change that policy. This then is what the ANC is fighting . Our struggle is a truly national one. It is a struggle of the African people, inspired by our own suffering and our own experience. It is a struggle for the right to live. During my own lifetime I have dedicated my life to this struggle of the African people. I have fought against white domination , and I have fought against black domination. I have cherished the ideal of a democratic and free society in which all persons live together in harmony with equal opportunities. It is an ideal which I hope to live for, and to see realised. But my lord, if needs be, it is an ideal for which I am prepared to die. http://www.csn.ul.ie/~debates/speeches.htm Analyse van inhoud en vormgeving: Wij hebben een letterlijke, doch vrije vertaling van de speech van Nelson Mandela gemaakt, zoals hieronder is te lezen. Aan de hand van deze vertaling hebben wij deze deelvraag gemaakt. Ons gevecht is tegen echte, en geen bedachte, ontberingen. Of, om het taalgebruik van de openbare aanklager te gebruiken, zogenoemde ontberingen. We vechten tegen twee onderdelen die het Afrikaanse leven in Zuid-Afrika kenmerken. Deze onderdelen zijn armoede en gebrek aan menselijke waardigheid en we hebben deze communisten, of zogeheten onruststokers, niet nodig om ons te leren over deze dingen. De witten houden van wat misschien wel de hoogste standaard van leven in de wereld is, terwijl de Afrikanen in armoede en ellende leven. Veertig procent van de Afrikanen leven in hopeloze, overbevolkte en, in sommige gevallen, door droogte geraakte reservaten. Waar bodemerosie en het werken van de bodem het onmogelijk maken voor hen om normal te leven van het land. Dertig procent van hen zijn handenarbeiders. Ze werken op witte boerderijen en werken en leven onder omstandigheden gelijk aan die van de Middeleeuwen. De andere dertig procent leeft in steden waar ontwikkelde economie en sociale gewoonten ze dichter bij de witte standaard brengen. Toch verdiend 46 procent van alle Afrikaanse families in Johannesburg niet genoeg om rond te komen. De klacht van Afrikanen echter, is niet alleen maar dat zij arm zijn en blanken rijk, maar dat de rechten die gemaakt zijn door blanken ontworpen zijn om dit zo te houden. Er zijn twee manieren om uit de cirkel van armoede te breken. De eerste is door formele educatie en de tweede is door accuraat te werken aan grotere vaardigheden en daardoor meer te gaan verdienen op het werk. Zo ver als dat Afrikanen aangaat, zijn deze beide wegen van vooruitgang gekortwiekt door de sociale wetgeving. De huidige regering heeft altijd naar manieren gezocht om Afrikanen te hinderen in hun educatie. Er is verplicht onderwijs voor alle blanke kinderen die gevolgd kan worden onder bijna geen geldelijke bijdrage van hun ouders, rijk of arm. Van soortgelijke faciliteiten zijn Afrikaanse kinderen niet voorzien. In 1960-61 werd het BNP per hoofd uitgegeven aan Afrikaanse studenten op gesubsidieerde scholen geschat op R12.46. In hetzelfde jaar werd het BNP per hoofd uitgegeven aan blanke kinderen in de Kaapstadprovincie geschat op R144.57. De toenmalige premier zei tijdens een debat van het Bantu Education Bill in 1953: “Als ik eenmaal controle heb over de autochtone bevolking, zal ik ze omscholen zodat ze weten dat gelijkheid met Europeanen niet voor hen is weggelegd. Mensen die geloven in gelijkheid zijn geen wenselijke leraren voor autochtonen. Als mijn departement controle heeft over de educatie van autochtone bevolking zal het weten wat voor klasse bij de hogere educatie van een autochtoon past en of hij een kans heeft om deze kennis toe te passen in zijn leven.” Het andere hoofdzakelijke obstakel in de economische vooruitgang van Afrikanen is het industriele kleurenpalet waardoor alle betere banen uitsluitend worden gereserveerd voor blanke bevolking. Vaak is het de Afrikaanse bevolking niet toegestaan om gildes te vormen die erkent zijn door de Industrial Conciliation Act. De overheid beantwoordt vaak de kritiek door te zeggen dat de inwoners van Zuid-Afrika economisch beter af zijn dan de inwoners van andere landen binnen Afrika. Onze kritiek is dat we niet arm zijn in verhouding met andere mensen in andere landen, maar dat we arm zijn in verhouding tot de witte bevolking in ons eigen land en dat we worden belemmerd in onze pogingen dit tegen te gaan. Honderden en duizenden Afrikanen worden in gevangenschap gehouden elk jaar onder wetten. Erger dan dit is het feit dat deze wetten man en vrouw gescheiden houden en leiden tot afbreuk van een gezinssituatie. Armoede en de afbreuk van een degelijke gezinssituatie hebben indirecte gevolgen. Kinderen zwerven over straat omdat ze geen school hebben en geen geld om naar school te kunnen gaan. Geen ouders thuis om erop toe te zien dat ze naar school gaan, omdat ze, als het er al twee zijn, moeten werken om het gezin te onderhouden. Dit leid tot afbraak van morele normen en tot een alarmerende stijging van criminaliteit. Leven in de ghetto’s is gevaarlijk. Er gaat geen dag voorbij zonder dat iemand word neergestoken of er geweldpleging voorkomt. En dat geweld wordt uitgedragen naar blanke wijken. Mensen zijn bang om alleen over straat te lopen in het donker. Inbraken en diefstal komen meer voor ondanks dat er doodstraf op staat. Doodstraf is geen oplossing voor de woekerende pijn. De enige remedie is het veranderen van de condities waarin Afrikanen geforceerd worden in te leven en tegemoed te komen aan hun legitime grieves. We willen deel uitmaken van de algemene populatie en niet gedwongen tot leven in een ghetto. Afrikaanse mannen willen hun vrouw en kinderen om zich heen hebben, ook op hun werkplek. Ze willen niet gedwongen worden te leven in een onnatuurlijk bestaan in mannenverblijfplaatsen. Onze vrouwen willen achterblijven bij hun manvolk en niet permanent bestorven in reservaten. We willen toestemming om uit te gaan na 11 uur ‘s avonds en niet gedwongen in onze kamers te blijven als kleine kinderen. We willen toestemming om te reizen in ons eigen land en te werken waar we willen en niet waar de Labour Bureau ons toe dwingt. We willen een eigen deel van Zuid-Afrika en we willen veiligheid en een deel van de samenleving. Boven alles, mijn Heer, willen we politieke gelijkheid, omdat zonder dat onze handicaps permanent zijn. Ik weet dat dit revolutionair klinkt naar de blanken in dit land, want de meerderheid van de stemmers zijn Afrikanen. Dit maakt dat de blanken angst hebben voor democratie. Maar deze angst kan niet worden toegestaan als belemmering van de enige oplossing die racistische harmonie en vrijheid voor iedereen zal betekenen. Het is niet waar dat het stemrecht zullen resulteren in rascistische dominatie. Politieke scheiding, gebaseerd op kleur is volledig kunstmatig en als het verdwijnt, zal dit ook effect hebben op de onderdrukking van bepaalde rassen. Het ANC heeft een halve eeuw getracht te vechten tegen racisme. Als het zal triompheren, wat zeker zal gebeuren, zal het niet dat beleid veranderen. Dit is dus waartegen het ANC vecht. Ons gevecht is een nationale. Het is een worsteling van de Afrikaanse bevolking, geinspireerd door ons eigen lijden en onze eigen ervaringen. Het is een worsteling om het recht te mogen leven. Tijdens mijn eigen leven heb ik mijn leven gewijd aan deze worsteling van de Afrikaanse bevolking. Ik heb gevochten tegen de blanke onderdrukking en ik heb gevochten tegen zwarte onderdrukking. Ik heb het ideaal van een democratie en een vrije samenleving voor alle bevolkingsgroepen in vrede met gelijke rechten gekoesterd. Het is een ideaal waar ik hopelijk lang genoeg voor mag leven om mee te maken. Maar mijn Heer, als het zo moge zijn, het is een ideaal waar bereid ben voor te sterven. Zoals uit deze speech is op te maken leefde de Afrikaanse bevolking in vele opzichten onder erbarmelijke omstandigheden. Deze zijn onder te verdelen in drie groepen: - Sociale onderdrukking - Economische onderdrukking - Politieke onderdrukking
Onder het eerste kopje verstaan wij bijvoorbeeld het feit dat de blanke bevolking de zwarte bevolking wou wijsmaken dat ze minderwaardig waren. Niet alleen in onderwijs werd hen dit verteld, dit is ook op te maken dat de zwarte bevolking van Afrika alleen slechte banen kreeg en bovendien vaak in dienst werd gesteld van blanken. Ze kregen de meest slechte banen en verdienden bijna niets. De mannen werden gescheiden van huis en haard om na hun werk, dat vaak ver weg was, te verblijven in zogeheten herenhospitia. Hier waren vrouwen verboden, dus hele gezinnen werden uit elkaar getrokken. Ook was er weinig mogelijkheid tot onderwijs voor de zwarte bevolking, hoewel dit wel mogelijk was voor blanken. Deze en nog meer factoren spelen mee in deze speech en in de sociale onderdrukking van zwarte bevolkingsgroepen binnen Afrika. Onder het tweede kopje, economische onderdrukking, verstaan wij het feit dat Afrikanen moesten werken voor een schijntje, terwijl het werk dat ze deden heel zwaar was. Ook getuigt het deel van de speech waarin uitgelegd wordt hoeveel BNP per hoofd besteed wordt aan onderwijs voor blanken en zwarten van economische onderdrukking. De blanke kinderen konden, bijna gratis, goed onderwijs volgen, terwijl dit voor de zwarte bevolking onmogelijk werd gemaakt gezien de prijs van het onderwijs in combinatie met hun salaris. Onder het derde kopje, politieke onderdrukking, verstaan wij het feit dat er wettelijk bepaald was dat ‘zwarten’ minderwaardig waren. Dit komt naar voren in de speech, maar ook in de bovenstaande kopjes. Er was geen democratie in Afrika, de blanken hadden altijd de macht. Zij maakten dus ook alle wetten. Deze waren vooral gericht op het onderdrukken van de zwarte bevolkingseenheden. Al deze wetten zorgden uiteindelijk voor het ontstaan van sociale en economische onderdrukking. Deze is dus cruciaal. Speeches geschreven door Mandela: Nelson Mandela was een invloedrijk man binnen de zwarte samenleving. Mede dankzij zijn charisma, voorkomen en speeches heeft hij ervoor gezorgd dat er een grote stap voorwaarts werd gezet in de beeindiging van de achterstelling van bevolkingsgroepen in Afrika. Hij was actief binnen verschillende actiegroepen en ook in de samenleving van Afrika. Het volgt hieruit logischerwijs dat hij ook meerdere speeches heeft geschreven. Hieronder hebben wij op chronologische volgorde de meeste van zijn speeches en uitspraken gesorteerd tot 1990. Dit om je een beeld te geven van de hoeveelheid speeches en uitspraken Mandela in het openbaar heeft gedaan. In 1990 werd Mandela vrijgelaten en werd de apartheid afgeschaft. Tot daar hebben de speeches dus betrekking op ons werkstuk. De speeches zijn allemaal in het Engels, ze hebben dus ook Engelse titels. Ook hebben we ze, voor zover mogelijk, voorzien van een datum en een plaats. · Presidential Address at the Annual Conference of the ANC Youth League, December 1951 · 'We defy', Ten Thousand volunteers protest against 'unjust laws', Augustusus 1952 · "The Shifting Sands of Illusion" - Juni 1953 · Articles written for Liberation, 1955-59
o People are Destroyed, Oktober 1955

o Transkei Revisited, Februari 1956
o In Our Lifetime, Juni 1956
o Bantu Education Goes to University, Juni 1957
o Our Struggle Needs Many Tactics, Februari 1958
o A New Menace in Africa, Maart 1958
o Verwoerd's Grim Plot, Mei 1959 · "No Easy Walk to Freedom" 21 September 1953 · Testimony at the Treason Trial (1956-60), 1960 · The Struggle for a National Convention - April 1961 · Appeal to Students - April 1961 · Appeal to the People of Namibia - April 1961 · 'Stay-At-Home' - 29, 30, 31 Mei 1961 · 'General Strike' - Mei 1961 · Review of the stay-at-home on the 29th, 30th and 31st Mei, 1961 · Letter to the United Party, 23 Mei 1961 · 'The struggle is my life' - 26 Juni 1961 · Address to PAFMECA Conference, Addis Ababa, Januari 1962 · 'Black Man in a White Court'. - 7 November 1962 · Statement from the Dock at the Rivonia Trial, 20 April 1964 · Statement from the dock at the Rivionia trial, 20 April 1964 · Letter Addressed to the Minister of Justice, 22 April 1969 · 'Unite, Mobilise! Fight on!' 1976 Soweto Uprising · Letter to Mrs. Manorama Bhalla, Secretary of the Indian Council for Cultural Relations, 3 Mei 1980 · Statement Delivered by Zinzi Mandela to Mass Meeting, Jabulani Stadion, Soweto, 10 Februari 1985 · Message to the Second National Consultative Conference of the ANC, Juni 1985 · Message of Condolence on the Death of Samora Machel, Oktober 1986 · 'The Mandela Document' - 5 Mei 1989 · 'A Document to Create a Climate of Understanding' - F W de Klerk, 12 December 1989 · Speech on Release from Prison, Kaapstad, 11 Februari · Address to Rally in Soweto, 13 Februari · Mandela Emphasises Commitment to Peace - 13 Februari · Interview with SABC, Soweto, 15 Februari · Address to Rally in Durban, 25 Februari · Address to Rally in Bloemfontein, 25 Februari · Interview with TIME, Soweto, 26 Februari · Interview with British Press, Johannesburg, Maart · Address to Swedish Parliament, Stockholm, 13 Maart · Statement at the Religious Service at the Cathedral of Uppsala, Zweden, 13 Maart · Address to the Youth, KaNyamazane, 13 April · Address to Rally at Wembley, London, 16 April · Speech at Pretoria University, Pretoria, 29 April · Interview at News Conference, 4 Mei · Address to SA Business Executives, Johannesburg, 23 Mei · Statement at the Welcome Ceremony by the President of the Republic, Parijs, 6 Juni · Statement to the President and Members of the French National Assembly, Bourbon Palace, Paris, 7 Juni Statement at the Prime Minister's Dinner, Hotel de Matigon, Paris, 7 Juni · Address to International Labour Conference, Geneve, 8 Juni · Address to the European Parliament, Strasbourg, 13 Juni · Address to the Parliament of Canada, Ottawa, 18 Juni · Mandela Message to USA Big Business, 19 Juni 1990 · Statement at the Business Leadership Meeting, World Trade Centre, New York, 21 Juni · Statement at Meeting of UN Special Committee against Apartheid, New York, 22 Juni · Address to Joint Session of Houses of Congress of USA, Washington, 26 Juni · Statement at a Concert Organised by the Irish Anti-Apartheid Movement, Dublin, 1 Mei · Statement at the Parliament of the Republic of Ireland, 2 Mei · Statement to the Party Parliament Group on South Africa, London, 3 Mei · Address to the Confederation of British Industry, London, 4 Mei · Speech at the State Banquet, Kampala, 6 Mei · Statement at the Stone Laying Ceremony, Kampala, 7 Mei · Statement at the 26th Assembly of OAU Heads of State and Government, Addis Ababa, Mei 9-11 · Speech at the Public Rally in Maputo, Mozambique, Maputo, 16 Mei · Speech at the Relaunch of the South African Communist Party, Johannesburg, 29 Mei · Statement on Meeting with the State President, F.W. de Klerk, 1 Augustus · Briefing to Organisation of African Unity, Kampala, 8 September · Speech at the Banquet Hosted by the President of the Republic of India, New Delhi, 15 October · Keynote Address to the ANC National Consultative Conference, Johannesburg, 14 December · Closing Address to the ANC National Consultative Conference, Johannesburg, 16 December · Speech to Soccer City Rally, Soweto, 16 December 1990 · Christmas Message, 25 December Aanleiding tot uitspreken: Zoals al eerder in dit verslag aan bod is gekomen zijn er meerdere redenen voor het uitspreken van de speech. De directe aanleiding van het uitspreken van de rede was het proces dat tegen Nelson Mandela was aangespannen. Hij werd beschuldigd van hoogverraad en sabotage en er hing hem een levenslange gevangenisstraf boven zijn hoofd. Aan het einde van dit proces hield hij de speech als een soort laatste kans om zijn mening te uiten. Ook was het een uiting van alles waar hij voor staat. De indirecte aanleiding was het feit dat de zwarte en blanke Afrikanen geen gelijke rechten hadden. De zwarte bevolkingsgroepen leefden in slechte omstandigheden en werden onderdrukt door de blanken. Het ANC en dan vooral het militaire gedeelte, Umkhonto we Sizwe, met Nelson Mandela aan het hoofd, kwam hiertegen in opstand en probeerden gelijke rechten te verkrijgen. Hiervoor werden diplomatieke en militaire acties ondernomen. Door verscheidene gewelddadige acties werd Mandela een gezocht man. Hij kreeg een proces waarin hij werd aangeklaagd wegens hoogverraad en sabotage. Hij hield de speech aan het einde van zijn proces. Het was voor Mandela waarschijnlijk de laatste keer in lange tijd dat hij de kans had om zijn mening te laten horen en om te betogen voor een gelijke samenleving. Gevolgen op korte en lange termijn: De gevolgen op korte termijn van Nelson Mandela De gevolgen op korte termijn van de acties van Nelson Mandela waren de opstand van de zwarte bevolking. Dit had verscheidene redenen. Het ANC, met uiteindelijk Nelson Mandela als een vooraanstaand leider, organiseerde ongehoorzaamheidacties waaraan veel zwarte mensen aan deelnamen. Door zijn uitstraling werden veel zwarten opgehitst tot gewelddadige acties. Er werd een militaire tak van het ANC opgericht. Ook werden ze nog steeds onderdrukt en leefden ze in armoede terwijl de verschillen tussen hen en blanken steeds groter werden. Nelson werd door zijn betrokkenheid bij het ANC een gezocht man. Hij werd opgepakt en heeft vijf jaar in gevangenschap geleefd.
De gevolgen op lange termijn van Nelson Mandela De gevolgen op lange termijn van de acties van Nelson Mandela waren groot. Doordat Mandela veel invloed had op de militaire tak van het ANC werd hij opgepakt en aangeklaagd wegens hoogverraad en sabotage. Hij kreeg hiervoor levenslang. Aan het einde van zijn proces hield hij de speech zoals die bovenaan te lezen is. Hij pleitte voor gelijkheid en kwam op voor de rechten van de zwarte bevolking. Mandela werd opgesloten op Robbeneiland en is later overgeplaatst. Er kwam veel kritiek van de internationale politiek. Uiteindelijk is hij daardoor weer vrijgelaten. Dit had een groot effect op de apartheid. De aandacht werd er weer op gevestigd en omdat er ook internationale druk kwam is het uiteindelijk, vlak nadat Mandela werd vrijgelaten, afgeschaft. Dit staat dus letterlijk in verband met Nelson Mandela. Historische Context: In de historische context van de speech spelen vooral de sociale omstandigheden een grote rol. Het draaide hierbij vooral om de politieke, sociale en economische in standhouding van de apartheid. Sociale context: Er bestond een grote kloof tussen de verschillende etnische groepen in Afrika. Er werd duidelijk onderscheid gemaakt tussen de verschillende rassen en huidskleuren. Dit had betrekking tot woonwijken, onderwijs, politieke rechten, gezondheidszorg. Er waren gescheiden gebieden voor blank en zwart. Vaak werd de zwarte bevolkingsgroep onderdrukt door de blanken. Ook leefden veel zwarte mensen in armoede en de apartheid bracht daar niet veel goeds. Vaak werkten mensen van zwart-Afrikaanse afkomst ver weg van hun familie voor blanken of ze werden gedwongen tot heb verblijven in speciale arbeidershotels in erbarmelijke omstandigheden. Ook moesten ze zwaar werk doen voor weinig geld. Dit leidde tot veel verzet van de zwarte bevolking en tot de oprichting van het ANC, waar Nelson Mandela leider van werd. Hij streed voor de afschaffing van de apartheid die er bestond. Dit komt ook duidelijk naar voren in de speech. Politieke context: Ook in de politiek bestond er apartheid. Er was sprake van een duidelijk apartheidsbeleid. Het doel ervan was de handhaving van de eigen cultuur van de bevolkingsgroepen. In dit apartheidsbeleid werden er bijvoorbeeld afzonderlijke volken benoemd zoals de Zoeloes, de Xhosa’s en de Tswana’s. Deze acht aparte volkeren kregen allemaal een stuk land toegewezen waar ze op konden leven. Dit was echter nog geen 13% van het grondoppervlak. Door de mensen die niet in deze gebieden leefden werden ze als buitenlanders beschouwd. Dit werd zo gedaan omdat er op die manier geen gemengde tradities en mogelijkheden voor blank en zwart ontstonden. Dit was vooral nadelig voor de zwarte bevolkingsgroep, hoewel die duidelijk in de meerderheid was. Na jaren van onderdrukking kwam er veel protest, maar de politiek gaf hier geen gehoor aan. Toen er ook veel internationale druk was, werd het beleid afgeschaft. Hiermee is nog niet alles opgelost maar het is een stap in de goede richting. Economische context: Er bestaat in de Afrikaanse economie geen directe link met de apartheid. Toch heeft deze zeker gevolgen gehad. Er bestonden namelijk grote verschillen tussen blank en zwart. Door de apartheid werd de zwarte bevolking minderwaardig. Veel zwarten werkten voor blanken. Er waren lage lonen en ze moesten hard werken. Hierdoor werden de blanken steeds rijker en de zwarten bleven arm en onderdrukt. Ook kwam de Afrikaanse economie steeds verder achter te liggen op die van andere werelddelen omdat er veel nomadenstammen leven. Door de apartheid kregen de blanken vaak wel goed onderwijs en moesten de zwarte bevolkingsgroepen op jonge leeftijd al werken. Antwoord op de hoofdvraag en conclusie: Onze hoofdvraag luidde als volgt: Wat maakte dat Nelson Mandela zo’n charismatisch persoon was en hoe is dat te zien aan zijn speeches? Na het beantwoorden van alle deelvragen en –kopjes en het doen van het onderzoek is ons veel duidelijk geworden omtrent Nelson Mandela. Wij denken vooral dat het de juiste man op de juiste plaats en tijd was. Het had niet perse Mandela hoeven zijn die dit allemaal in gang heeft gezet. Hij was niet het prototype Afrikaan en leefde ook niet volgens de gemiddelde levensstandaard in Afrika. Hij was een jurist, hij heeft dus een goede achtergrond. Juist deze opleiding kwam hem van pas. Hierdoor had hij waarschijnlijk ook zo’n charisma. Als advocaat moet je toch ‘iets’ uitstralen. Hij kon ook geweldige speeches schrijven en heeft veel uitspraken gedaan met een bepaalde waarde. Ook dat had hij mee met zijn achtergrond als jurist. Door de apartheid hadden de zwarte bevolkingsgroepen een leider nodig, iemand die voor hun rechten opkwam. Iemand die goed mensen achter zich kon krijgen, met een vlotte babbel en het vermogen om mensen te imponeren. Dit kon Mandela allemaal, deels toe te schrijven aan zijn opleiding advocatuur. Toen hij eenmaal met het ANC in aanraking kwam ging het allemaal heel snel. Hij werd al snel een vooraanstaand persoon binnen de groepering en had de kracht mensen te overtuigen. Hierdoor kreeg de ANC steeds meer aanhang. Met Mandela aan de leiding is het aantal volgers met 25% gestegen. Door zijn medewerking aan het ANC werd hij goed in de gaten gehouden door het blanke regime. Toch kon Mandela niet voorkomen dat het ANC zich opsplitste. Diplomatie werkte niet langer en een bepaald deel van het ANC zag meer in terreur en gewelddadige oplossingen. Ook Mandela kon zich hierin vinden en sloot zich bij deze militaire tak aan. Hij riep op tot ongehoorzaamheidsacties en door veel te speechen en ook veel in het openbaar te treden, dus eigenlijk door zichzelf kenbaar te maken, kreeg hij de status van een leider, een vertegenwoordiger. Er kwam veel reactie en na een grote ongehoorzaamheidsactie werd hij opgepakt. Dit riep natuurlijk alleen nog maar meer verzet op. Na zijn vrijlating ging hij gewoon door met zijn bezigheden en dit leed tot een levenslange gevangenisstraf. Door deze samenloop van omstandigheden kregen de zwarte bevolkingsgroepen alleen nog maar meer verzetsgevoelens. Nu zijn we bij het punt gekomen waarop we moeten kijken naar de speeches van Mandela. Dit zijn er heel wat en we hebben er één uitgezocht die een beetje de gemiddelde inhoud heeft van de meeste van Mandela’s speeches. Hij was gericht aan de zwarte bevolking maar ook aan de rechter en openbare aanklager. Aan deze speech is goed te zien dat hij een geoefend spreker was. Alles is keurig geordend en de punten komen op een logische volgorde aan bod. Aan zijn speeches is vooral het ophitsende karakter een goed punt. Ze roepen bijna allemaal op tot verzet. Wat wel knap is, is dat ze geen van allen oproepen tot geweld of op een manier beledigend zijn voor de blanke partij. Mandela had hierin een goed punt, want zonder hulp van de blanken kon de apartheid bijna niet afgeschaft worden. Hij had dus een goed doel voor ogen. Ook bevatten de speeches een groot aantal argumenten en stellingen die op waarheid gebaseerd zijn en bijna geen oncontroleerbare uitspraken. Bovendien zijn ze allemaal in begrijpelijke taal geschreven. Hij laat zien dat hij onderwezen is maar tegelijkertijd zijn de toespraken wel toegankelijk voor een breed publiek, namelijk de zwarte arbeidersbevolking.
Conclusie: Aan de speeches is heel goed te zien dat er goed over nagedacht is en ook dat ze veel impact gehad moeten hebben. Dit komt door een combinatie van goede argumenten, woordkeus en omstandigheden. Bronvermelding: http://www.csn.ul.ie/~debates/speeches.htm
http://www.anc.org.za/people/mandela/index.html
www.google.com
www.startpagina.nl
afrika.pagina.nl
encarta encyclopedie