Surinaamse migranten naar Nederland

Surinamers naar nederland In 1667 ruilde Nederland de kolonie Nieuw-Amsterdam (nu beter bekend als New York!) met de Britten voor Suriname. Achteraf misschien een fout, aangezien New York tot één van de grootste steden ter wereld is uitgegroeid. Dit zullen we nooit weten, wel weten we dat deze ruil grote gevolgen heeft (gehad) voor de migratie tussen Nederland en Suriname. Deze migratie zal in dit artikel uitgebreid aan bod komen. We vragen ons af: Waarom en vanaf wanneer kwamen de Surinamers naar Nederland? Wat zijn de pull-factoren en push-factoren (de redenen dus) om te vertrekken uit Suriname en te migreren naar Nederland? Waarom precies Nederland? Hoe integreerden de Surinamers in Nederland? Verliep dit soepel, of ging dit moeizaam? Gepusht om weg te gaan? Wanneer mensen willen migreren zijn er meestal specifieke redenen om te vertrekken, bijvoorbeeld omdat je geen vrijheid van meningsuiting hebt, of je je eigen geloof niet mag kiezen. Dit land heeft dus Push-factoren. Het gebied waarnaar gemigreerd wordt, moet natuurlijk wel een verbetering zijn van het oude gebied, anders heeft het immers geen zin om te vertrekken. Dit land heeft dus Pull-factoren. Wat waren dan precies de redenen om uit Suriname te vertrekken en waarom kozen de Surinamers om in Nederland te gaan wonen? Er waren genoeg redenen om Suriname te verlaten. Allereerst heerste er werkloosheid en armoede, dit betekend dus dat voor de hoger-opgeleiden ook relatief een kleinere kans is op het vinden en krijgen van een passende baan. Ook moest er hard gewerkt worden voor een lage opbrengst. Er waren weinig goede universiteiten en hoge scholen. Ook is de gezondheidszorg slecht, ook al zijn de artsen in Suriname één van de betere ter wereld, dit heeft weinig nut wanneer er weinig ziekenhuizen zijn, de apparatuur verouderd is en wanneer er niet genoeg medicijnen zijn. Vaak zijn de Pull-factoren van het land waaruit gemigreerd wordt, precies het tegenovergestelde dan de Pushfactoren van het land waarnáár migreert wordt. Zo is dat ook hier het geval. Er waren genoeg banen te vinden in Nederland, dus ook voor artsen. Er was vraag naar goede artsen. Opleidingen van goede kwaliteit, waardoor veel Surinamers in Nederland gingen studeren. Verder was Nederland een rijk en ontwikkeld land. Dus nadat er na de onafhankelijkheid van Suriname gekozen mocht worden tussen Suriname en Nederland kozen de meesten voor Nederland. Na 1975 heeft Suriname 300.000 van de 400.000 inwoners verloren. Dit kwam als een grote klap voor het land, omdat ook bijna alle geschoolde mensen vertrokken. Maar natuurlijk is de relatie tussen Nederland en Suriname ook erg belangrijk. Het is duidelijk dat de Surinamers een voorkeur hebben voor Nederland, wanneer ze migreren gaan ze meestal naar ons landje toe. Na de onafhankelijkheid van Suriname, kon Nederland niet zomaar toe kijken hoe het slechter ging met het land. Het voelde zich nog verantwoordelijk voor Suriname, de band tussen de twee landen blijft hecht. Nederland heeft veel geld geschonken aan Suriname, maar door de slechte regering is dit allemaal opgegaan, zonder dat er iets goeds mee was gedaan. Zo ging het steeds slechter en slechter met Suriname...
Nederland, Here i come! Ongeveer in 1946 begon de migratie van Surinamers naar Nederland. De migranten waren vooral ambitieuze Surinamers die wat wilden bereiken. In Nederland konden ze een betere opleiding krijgen dan in Suriname, wanneer ze de opleiding in Nederland zouden hebben afgerond konden ze weer terug naar Suriname om daar carrière te gaan maken. Deze groep migranten had geen enkele moeite om zich aan te passen in Nederland. Na 1968 namen de ''studiemigranten'' steeds meer toe, net zoals de arbeidsmigranten. De arbeidsmigranten hebben heel wat meer moeite om zich aan te passen aan de Nederlandse cultuur. Ze waren niet goed of helemaal niet geschoold en waren slecht voorbereid op het integreren in Nederland. Ook waren er eigenlijk niet meer arbeiders welkom, omdat de werkgelegenheid krap was in Nederland. Vanaf de jaren '70 kwamen niet alleen meer de studiemigranten en de arbeidsmigranten vanuit Suriname naar Nederland, maar ook de mensen uit alle andere klassen. Dit kwam vooral door de economie, Nederland was een rijk en welvarend land en in Suriname heerste armoede. Langzaam gingen steeds meer mensen migreren naar Nederland. Één jaar voor de onafhankelijkheidverklaring van Suriname, 1974 verliet bijna een derde deel van de Surinaamse bevolking het land. De toekomst in Suriname was erg onzeker. De inwoners vreesden dat er na de onafhankelijkheid niet veel terecht zou komen van Suriname en kozen voor een zekerder bestaan in Nederland. Deze migratiestroom ging door tot ongeveer 1980. Doordat de armoede in Suriname groot was verloor Suriname veel van haar inwoners. Na de onafhankelijkheid in 1975 konden de Surinamers kiezen tussen Nederland, een rijk land met veel mogelijkheden en voorzieningen, en Suriname, wat eigenlijk alleen een prettiger klimaat had. Ook is het land erg verdeeld, wanneer je kijkt naar de ontwikkeling van het land, de natuur en de etnische groepen. Dit waren allemaal pushfactoren voor Suriname terwijl Nederland veel pullfactoren had. Vandaar dat 300.00 van de toen nog 400.000 Surinaamse inwoners de koffers pakten en naar Nederland migreerden. Pas in 1980 neemt de migratiestroming ernstig af. Dit kwam doordat de Nederlandse overheid de visumplicht voor Surinamers invoerde. Vanaf toen konden alleen de Surinamers die beschikking hadden over een arbeidsplaats en huisvesting én voor 1975 geboren waren gemakkelijk aan een Nederlands paspoort komen. Vele Surinamers kozen ervoor om illegaal in Nederland te leven in plaats van legaal in Suriname. Op 8 december 1982 gebeurde er iets in Suriname waardoor de migratie naar Nederland wat toe nam. Er werden 8 gezaghebbende Surinamers vermoord onder het bestuur van Desi Bouterse. Er werden 16 mensen van het militaire bewind opgepakt, omdat zij zich verzetten tegen de machthebbers. De machthebbers hebben de 16 opposanten uiteindelijk vermoord. Het wonen in Suriname werd steeds moeilijker: de prijzen schoten omhoog terwijl de lonen laag bleven. Steeds meer Surinamers vroegen asiel aan. In deze periode (nog rond 1982) kwam steeds meer gezinsvormende- en herenigende migratie voor. Na 1986 kwamen veel onderwijzers en verpleegkundigen naar Nederland. Deze stroom gaat nog steeds door, ook al wordt bevolen dat buitenlanders die in eigen land al werk hebben niet aan te nemen. Toch heeft dit geen effect op de migratiestroom uit Suriname, omdat Surinaamse verpleegkundigen erg gewild zijn hier. Vooral omdat ze natuurlijk het Nederlands al spreken, zich makkelijker aanpassen dan migranten uit andere landen en goed zijn opgeleid. samenleven = integreren Doordat Suriname natuurlijk een kolonie was van Nederland, werd de Nederlandse taal al in Suriname gesproken. Hierdoor verloopt de integratie van Surinamers die naar Nederland komen vrij soepeltjes. Er wordt ook wel een andere taal gesproken, namelijk: het Sranang Tongo. Deze taal is een soort mengsel van allemaal verschillende talen, het Nederlands, Engels, Spaans en Portugees. Je merkt dat er in Suriname veel Nederlandse invloeden zijn. Je ziet het aan de architectuur, de rechtspraak, staatsinrichting en natuurlijk ,zoals net al gezegd is, de Nederlandse taal. Hieraan hoefden de geëmigreerde Surinamers dus niet meer te wennen. Verder heeft Nederland nog diepere invloed gehad op Suriname, tijdens de slavernij is de Surinaamse bevolking grotendeels bepaald door de Nederlanders, zij bepaalden welke slaven en contractarbeiders kwamen werken. Het christendom was zelfs ooit geïmporteerd door de Nederlanders naar Suriname. Bij het integreren is aanpassen en accepteren van groot belang. Als migrant kom je een land binnen en krijg je een bepaalde positie toegewezen. Deze positie hangt vooral af van het kenmerken, eigenschappen en (vooral) de cultuurverschillen tussen Nederland en Suriname. Wanneer bijvoorbeeld veel eigenschappen van de migranten overeenkomen met de autochtonen zullen ze elkaar makkelijker accepteren. Gelukkig zijn Surinamers erg goed in het aanpassen aan verschillende culturen. Ook is het belangrijk dat een groot deel van de migratiestroom zich goed kan aanpassen en zich fijn voelt in het nieuwe land. Als een groot deel van de migratiestroom zich niet goed aanpast, zal het voor degenen in dezelfde migratiestroom, die dat wel graag willen moeilijker gaan. Dit beïnvloedt de accommodaties van de migranten. Natuurlijk moet er ook rekening gehouden worden met het geloof, wanneer iemand die bijvoorbeeld streng katholiek is zich vestigt in een gebied waar de islam overheerst, kan dit wat moeilijkheden geven. De drie belangrijkste godsdiensten in Suriname zijn het christendom (41% van de bevolking), het hindoeïsme (20% van de bevolking) en de Islam (13% van de bevolking). Al deze stromingen komen ook veel voor in Nederland (vooral het christendom) en dus zijn er genoeg mogelijkheden om de kerk, moskee enzovoort te bezoeken. Ook de godsdienst geeft dus geen aanpassingsproblemen voor de Surinamers. De autochtone bevolking schijnt ook geen last te hebben van de komst van de Surinamers. Ze konden profiteren van de goed opgeleidde Surinamers en de goede artsen. Surinamers kwamen niet zoals sommige andere groepen allochtonen slecht in het nieuws, eigenlijk werd er weinig van ze gemerkt.