ViaDelta 46 en 47

Stelling: In de gezondheidszorg wordt de mens beschouwd als een functioneel onderdeel van een dominant systeem. Opdracht: Verdedig of bestrijd deze stelling met behulp van voorbeelden, eigen ervaringen, argumenten, het basisboek en het artikel van Harry Kunneman. Hypothese: In de hedendaagse gezondheidszorg wordt de mens niet als een functioneel onderdeel van een dominant systeem gezien maar als een volwaardig mens. Doordat de psychiatrische hulp de diagnoses en analyses in vaste structuren en rasters zet en persoonlijke problemen in categorieën onderbrengt blijft de gezondheidszorg planbaar en beheersbaar. Hierdoor lijkt het alsof men precies weet waar men mee bezig is maar eigenlijk de arts zelf van beslissende factor is en men dus eigenlijk helemaal niet weet waar men mee bezig is. Harry Kunneman geeft als argument hiervoor de ‘blaming the victim-theorie’. Hierbij wordt bedoeld dat patiënten worden behandeld met een net zo effectief middel als destructatief middel. Alleen de mensen die niet meer tegen de druk (van de maatschappij) kunnen, worden ziek verklaard en behandeld. De uitstotingsmechanismen (het destructatieve middel) wordt zelf buiten beeld gehouden en het lijkt alsof er alleen maar goede middelen worden toegepast. Degenen die macht hebben over dit mechanisme zijn denk ik de artsen en instituten in de gezondheidszorg. Zij kunnen de uitstotingsmechanismen goed buiten beeld houden. Ik denk dat er zeker sprake is van een gezag maar niet een soort dictatoriaal gezag. Artsen kunnen niet zomaar lukraak mensen behandelen en niet behandelen. Er zijn veel commissies die controleren maar de vraag is waar die commissies uit bestaan. Ik denk dat de artsen zeker een belangrijke rol spelen in dit mechanisme. Zonder dat de artsen meewerken hieraan is dit niet mogelijk. Men kan zich hier niet tegen verzetten omdat door bijna iedereen een arts’ zijn mening als waarheid wordt gezien. Ook kan een arts je gedwongen laten opnemen als hij/zij denkt dat je een gevaar bent voor jezelf of de maatschappij. De ervaringen die ik heb met de geneeskunde bevestigen het artikel van Kunneman echter helemaal niet. Ik heb bijna altijd wel goede ervaringen gehad met de geneeskunde en heb meestal ook wel m’n eigen inbreng. Ik heb nooit echt meegemaakt dat ik door het mechanisme werd “weggedrukt”. Ik weet niet of andere mensen van de klas dat hebben meegemaakt. Ik denk eerlijk gezegd dat het vooral meer in de psychische hulp van toepassing is. Omdat men in de reguliere geneeskunde altijd de vrije keus heeft en ook best van instituut of arts kan wisselen. Ik heb een arts (B.C. Vrouenraad) geïnterviewd en ik zal een korte impressie geven van het interview. Hetgeen hij positief vond aan zijn werk was dat hij mensen kon helpen en hij het leuk vond om mensen genezen weer uit het ziekenhuis te zien gaan. Negatief vond hij het als het mis ging tijdens operaties. Ook negatief vond hij dat er soms inefficiënt wordt gewerkt en dat men (voor eventuele gerechtelijke stappen) een patiënt voor elke eventuele complicatie moet waarschuwen en dan dus heel veel patiënten ten onrechte ongerust moet maken. Er werd ook redelijk veel geklaagd over ander instituten. De meeste klachten waren dan dat er niet goed was gehandeld. Hij vond dat er zeker sprake was van bureaucratie maar ook dat dat niet te voorkomen was. Dat is omdat de ziekenhuizen steeds groter worden en er dan een structuur moet zijn. Er moeten regels zijn anders loopt het fout. De komst van bijvoorbeeld managers van afdelingen en persvoorlichters is niet te voorkomen. Hij zei zelf niet regelmatig te botsen met “het systeem”. Hij vindt dat de regels duidelijk zijn en als artsen (en patiënten) zich aan deze regels houden er geen problemen voordoen.