Batikken

Batikken is een oude traditie in Indonesië. Tijdens de Hindoe-Javaanse periode werd het batikken vooral gebruikt door vorsten. Na de komst van de Islam werden er veel meer patronen gevormd. Rond 1850 kwam er een batikindustrie gevormd waarbij de patronen op de doeken werden gestempeld. Maar de oude manier van batikken bestaat nog steeds. Deze werkt als volgt: De gebruikte stof bij het batikken is meestal wit katoen. Op de stof wordt er een soort ontwerp geschetst naar keuze. Daarna wordt er bijenwas aangebracht op de stof. Dit wordt gedaan met behulp van een canting. Dit is een klein koperen reservoir. Door de bijenwas houdt de stof zijn eigen kleur. Als de was gedroogd is gaat de lap stof in een verfbad. Nadat de verf opgedroogd is wordt de was eraf gekrabd. De plakken die ingesmeerd waren met het bijenwas zijn niet meegekleurd. Op de plekken waar barstjes in de opgedroogde was zaten is de stof gekleurd en heb je een soort marmereffect. De stof kan worden gebruikt als kleed maar kan ook voor hele andere dingen worden gebruikt. Indiase en Indonesische vrouwen gebruikte het batikken om hun brood mee te verdienen. Op de markt probeerde zij toeristen te trekken. Na 1890 werd het batikken ook in Europa en Amerika gebruikt. Maar meestal alleen als hobby. Het batikken
wordt niet in fabrieken toegepast, omdat het proces erg tijdrovend is. Er zijn veel grondstoffen nodig om verschillende kleuren te krijgen. Verder kost het veel werk en arbeiders. En wij hoeven er natuurlijk niet ons brood mee te verdienen zoals de arme vrouwen in India en Indonesië.