Gedichten

Stigma’s Weerbarstig
Kleed ik
Mijn huid uit
Voor even
Omdat je vroeg
Wie ik was en
Wat ik voelde
Raak me vooral
Niet aan
Het doet pijn
Kijk niet te hard
Naar de gaten
In mijn darmen
Naar de stolsels
In mijn aderen
Zie je hoe
Mijn bloed huilt? Begrijp je me nu? Alde Baran
Het gedicht spreekt me aan door de opmerkelijke woordkeuze. En door de emotie dat erin gesloten is. Voor een dag van morgen Wanneer ik morgen doodga, vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield. Vertel het aan de wind

die in de bomen klimt
of uit de takken valt
hoeveel ik van je hield. Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om te begrijpen. Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken. Vertel het aan de huizen van steen, vertel het aan de stad, hoe lief ik je had. Maar zeg het aan geen mens
ze zouden je niet geloven
ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw, dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou
Hans Andreus
Het gedicht spreekt me aan doordat hij niet wilt dat ze het aan de mensen vertelt. Dat de mensen het toch niet zouden geloven. Dat de mensen in zijn algemeenheid, zo in elkaar zitten, dat ze niets als de “echte” beschouwen, wat verder hen bedachte grenzen ligt. De beer Regelmatig
ligt de beer te liggen
en denkt hij
aan wat hij had kunnen zijn geweest
was hij niet zo lui
en dan gromt hij zachtjes
van ongenoegen

sluit zijn ogen
en slaapt snurkend verder
de beer. Het gedicht spreekt me aan door de realiteit en fantasie erin. Iedereen weet toch dat de dieren niet zo denken over de dingen als de mensen. Kun je je voorstellen dat een dier over een grote vraagstuk zit te tobben:”Wat had ik kunnen geweest?”? Marion Kahane De voetstappen die ik achterlaat De
voetstappen
die ik achterlaat
zijn bezit
van de grond. Mijn leven
is van het
verleden. Mijn woord
is in de monden
van anderen. Ik
ben niet. Ik was. Zo
is het
met alle dingen. Uit: 'Lunchpauzegedichten', 1974. Jan Arends
Dit gedicht gaat over de dingen. Dat ze vergankelijk zijn. Daarom spreekt het me aan. * Toen je werd geboren was je zacht en lenig. Als je doodgaat word je hard en stijf. Groene scheuten zijn fris en vol leven. Dode planten zijn dor en droog. Hardheid en stijfheid horen bij de dood. Zachtheid en lenigheid horen bij het leven. Lao Tse
Het gedicht spreekt me aan doordat het in het simpele woordgebruik de belangrijkste, wat het leven betreft, weergeeft. Lied van mijzelf

Prijst iemand zich gelukkig dat hij geboren is? Ik zeg hen snel dat het even gelukkig is te sterven, En ik weet het. Ik ga de dood voorbij met een sterveling, en de geboorte
met een pasgewassen zuigeling. Ik zit niet opgesloten tussen mijn hoed en mijn
laarzen. Walt Whitman
Het gedicht gaat over de geest. Dat de geest allerlei vormen kan nemen. De geest blijft voortbestaan. Daarom spreekt het me aan. * Hij die vreugde aan zich bindt
diens vliedens leven een einde vindt; Maar hij die de vreugde kust in ’t voorbijgaan
ziet de zon voor eeuwig opgaan. William Blake
Het gedicht gaat over het geluk in het leven. Als je er open voor staat en het altijd wilt hebben, zonder van de minder goede dingen bewust te zijn, blijf je met lege handen. Ik denk dat de moraal van dit gedicht is: dingen kunnen los laten en open staan voor de veranderingen en het beste van een klein beetje geluk kunnen maken. * na jaren graven in de aarde, op zoek naar de blauwe
hemel, het opstapelen van de ene middelmatigheid na de
andere. Toen, op een avond werd het plafond weggeblazen, En het hele bouwwerk verdween in de leegte. Muso(Zendichter) Het gedicht gaat over de verlichting. Minder goede dingen worden opgestapeld. Na bepaalde gebeurtenissen ben je met niets overgebleven“het hele bouwwerk verdween in de leegte”. Dat is de verlichting.