Anne Frank huis

 In de herfstvakantie ben ik in het Anne Frank huis in Amsterdam geweest. Het Anne Frank huis is het huis waar Anne Frank in WO2 ondergedoken heeft. Ik was hier al eerder geweest, maar toen was ik een stuk jonger, ik kan me er niet veel meer van herinneren, en ik begreep er niet veel van.
In de tussentijd ben ik veel meer over Anne Frank te weten gekomen. Ik heb haar dagboek ‘Het Achterhuis’ gelezen en nog verschillende andere boeken over Anne Frank en de Jodenvervolging in het algemeen. Daarom wilde ik er graag nog een keer heen al was het niet de eerste keer.

Het Anne Frank huis ziet eruit als een normaal huis net als de andere huizen aan de Prinsengracht. Het bestaan uit een voorhuis, en een achterhuis. In het voorhuis was het bedrijf van Otto Frank (de vader van Anne) en een magazijn. Het achterhuis is vanaf de straat niet zichtbaar. Als je het huis van de voorkant ziet verwacht je niet dat er nog zo’n grote ruimte achter zit.

In de tijd dat Otto Frank zijn bedrijf had op de Prinsengracht 263, was de tweede wereld oorlog bezig. Joden werden vervolgd. Omdat de familie bang was dat ze opgepakt werd besloten ze te gaan onderduiken. ‘Het achterhuis’ van de Prinsengracht 263 was daar een prima plaats voor omdat het toch al leegstond. Van de deur die het voorhuis van het achterhuis scheidde maakten ze een draaiende kast, zodat het net leek alsof er geen ruimte achter zat. De familie Frank heeft samen met de familie van Pels (Anne noemt ze in haar dagboek ‘Van Daan’) en Fritz Pfeffer (Albert Dussel) bijna 3 jaar ondergedoken gezeten, zonder één keer naar buiten te kunnen. Uiteindelijk zijn ze toch opgepakt en werden ze vervolgd. Van alle bewoners heeft alleen Anne’s vader, Otto Frank de concentratiekampen overleefd.
Het Achterhuis is nu opengesteld voor bezoek, en is een soort toeristische attractie geworden wat ik trouwens wel jammer vind omdat het toch een speciale plaats is. Het was er erg druk, al buiten stond een rij van mensen voor de ingang te wachten. Nadat we eindelijk een kaartje hadden gekocht konden we naar binnen. Eerst kwamen we in een kamer, waar we een stuk video te zien kregen over Anne Frank, waarin Miep Gies vertelt over de dag dat het achterhuis ontdekt werd en de bewoners opgepakt werden. Het fragment duurde niet zo lang, maar ik vond het wel heel interessant, hoewel ik er al vaker over gelezen had.
Daarna kwamen bij de draaiende kast. Achter de draaideur was een smalle steile trap naar boven. Via die trap kom je in het achterhuis. De meubels die er toen stonden staan er nu natuurlijk niet meer, maar toch vond ik dat er een speciale sfeer hing. Het is toch een raar idee dat acht mensen daar 3 jaar ondergedoken hebben gezeten. In de kamer waar Anne sliep waren er op de muur allerlei plaatjes en posters geplakt. Dat vond ik heel apart, omdat dat me het idee geeft dat Anne ook maar een normaal meisje was. En dat was ze natuurlijk ook. In het huis waren veel foto’s uitgestald en ook het dagboek van Anne Frank was te bezichtigen.
Over het algemeen vond ik dat het huis er behoorlijk armoedig uitzag. Maar dat is wel logisch, want het behang en zo gaat er na vijftig jaar niet steeds beter uitzien. Vergeleken met veel andere onderduikers in de tweede wereld oorlog, hebben Anne en de rest van de bewoners van het achterhuis nog heel veel geluk gehad. Want de meeste joden hadden waarschijnlijk een veel slechter onderduikadres. Toch kan ik het me niet voorstellen hoe het is om 3 jaar lang in angst te leven en niet naar buiten te kunnen.
Ik denk dat dit voor Anne dan ook heel moeilijk is geweest, omdat ze een heel druk iemand was, niet iemand die stil kon zitten. Waarschijnlijk heeft ze veel steun gehad aan haar dagboek.

Ik vond het achterhuis heel bijzonder. Echt ‘leuk’ is het niet als het over zoiets tragisch gaat, maar dat is de bedoeling er ook niet van. Je krijgt een idee hoe onderduikers in die tijd leefden, en dat vind ik heel interessant. Als je alles zo in het echt ziet ga je er wel over nadenken.
Toch ben ik blij dat ik er nog een keer geweest ben en ik begrijp alles wat met Anne Frank te maken heeft nu toch beter.