Saturday Night Fever (1977)

Tony Monero is een jongen die opgroeit in Bay Ridge Brooklyn. Hij werkt vijf dagen per week in een verfwinkel en verdient op die manier geld om op zaterdag mee uit te kunnen gaan. Elke zaterdag gaat Tony met zijn vrienden The Faces naar de discotheek 2001 Odyssey. Daar is Tony de koning van de dansvloer en kijkt iedereen tegen hem op. Een keer per jaar is er een danswedstrijd in de Odyssey en Annette (een meisje die helemaal gek is op Tony) vraagt Tony om met haar mee te doen. Tony stemt in met haar plan maar ontmoet dan de mooie maar arrogante Stephanie. Stephanie werkt in Manhattan en leeft in een zakenwereld en voelt zich ook beter dan alle andere mensen in Bay Ridge. Tony weet Stephanie over te halen om met hem de danswedstrijd te doen aangezien ze heel erg mooi kan dansen. Ondertussen is Tony zijn broer Frank thuis gekomen nar jaren als priester te hebben gewerkt. Zijn moeder is daar helemaal niet over te spreken en is bang vervloekt te worden door de buurt. Bobby C een van de leden van The Faces heeft een zwaar Katholiek meisje zwanger gemaakt en zij wilt geen abortus. Bobby vraagt iedereen inclusief Frank om hulp maar niemand geeft Bobby aandacht, hij staat er alleen voor. Dan komt de danswedstrijd en Tony heeft Stephanie nog steeds niet helemaal om zijn vinger gewikkeld zoals bij al de andere meisjes. De wedstrijd gaat tussen drie paren waarvan twee niet Amerikaanse. Tony en Stephanie winnen en Tony vind dat dat onverdiend is. Hij denkt dat er discriminatie plaats heeft gevonden en geeft daarom zijn prijs aan het paar waarvan hij vindt dat ze hadden moeten winnen. Stephanie word boos en dat word alleen maar erger als Tony haar de liefde verklaart, boos rent ze weg. Dan gaat Tony met The Faces en Annette naar de Verrazano Bridge. Bobby kan dan niet langer met zijn emoties overweg en springt op de railing van de brug. Tony probeert hem op andere gedachten te brengen maar dan glijd Bobby uit en valt van de brug. Tony is kapot en gaat naar Stephanie daar besluiten ze om vrienden te zijn en te blijven niets meer en niets minder. Ik analyseer de musical op drie onderdelen namelijk dans, muziek en toneel. Dans
Er komt veel dans voor in het stuk. De dans is niet zoals in de film waarin je echt de draaiende handen had. In de musical is meer gekozen voor spectaculaire dans waar je mond van open valt. De hele musical door is er dans en loopt iedereen op dansschoenen. Soms zijn er scènes met een danspaar en soms zijn er scènes met een hele groep. Het echte op een lijn dansen vind je niet terug in de musical. Er waren drie belangrijke dansparen namelijk Tony en Stephanie,Chester en Shirley, Cesar en Maria. Hun waren de drie koppels in de danswedstrijd. The Faces dansten ook vaak mee. Tijdens de dans werden de vakjes onder de voeten verlicht net zoals in de discotheken van die tijd. Er zijn verschillende soorten dans gebruikt in de musical. Het dansen zoals in de film zie je terug bij Tony. Hij deed vooral het rock and roll achtige met de armen zwaaien en het sierlijke. Chester deed het latin gedeelte wat heel erg spectaculair was. In dat gedeelte werd de vrouw echt over de nek gelegd en langs het lichaam naar beneden gegleden. Veel snelle bewegingen met veel lichamelijk contact tussen de man en de vrouw, dat was ook wel nodig aangezien de vrouw op de man leunde als ze de lucht in werd gegooid. Cesar deed vooral de egyptische bewegingen met het zigzaggen van de armen en het hoofd. Bij deze drie soorten dans werd er ook duidelijk onderscheid gemaakt in de muziek. Muziek

In de film word de muziek gedaan door de Bee Gees. De hoofdrol speler (John Travolta) hoeft zelf niks te zingen. De liedjes in de film kent iedereen wel bijvoorbeeld: “Jive Talking”, “Staying Alive”, “Night Fever” en nog vele andere. In de musical is gekozen voor een andere opzet namelijk de acteurs zelf de liedjes laten zingen en in het Nederlands. Ze hebben gekozen voor Nederlandse liedjes maar wel op de muziek van de Bee Gees dus het gevoel van herkenning blijft wel. De reden van deze keuze is het voor iedereen volgbaar maken van de tekst. Vele kennen de engelse liedjes maar voor degene die het niet kennen is het in het Nederlands beter volgbaar. De tekst in niet helemaal hetzelfde gebleven. De tekst is in de musical meer geschreven voor hetgeen wat je ziet. De muziek versterkt het verhaal wat meer. De muziek is popmuziek uit de jaren 70. De Bee Gees waren toen al heel erg populair en dat zijn ze nog steeds. Ook hun liedjes lijken tijdloos te zijn. Het zijn over het algemeen hele vrolijke liedjes met een goed dansritme. Het ritme is ook het belangrijkste aangezien de dans het verhaal maakt. Het mooie aan de muziek is dat iedereen meteen enthousiast wordt. Na de voorstelling werd er nog een toegift gehouden en kwamen de acteurs terug om nog een nummer te zingen en te dansen en toen werd het publiek laaiend enthousiast en stond op om mee te dansen en zingen. Ik denk dat je daaruit kunt halen wat voor een geweldige muziek het is voor jong en oud. Het is tijdloos en roept bij iedereen een dansgevoel op. Vele mensen zullen nog een bijzondere herinnering hebben bij deze liedjes.