Verslag over de POP ART
Pop Art is een stroming in de moderne kunst. De naam is een afkorting van Popular Art. Het ontstond begin jaren vijftig in Engeland en kwam - onafhankelijk daarvan - enkele jaren later ook op in Amerika. Pop Art streeft een onpersoonlijke kunst na en de onderwerpen hierbij zijn gekozen uit het dagelijks leven. De onderwerpen worden enerzijds vaak afgebeeld, tot vervelens toe; anderzijds werden voorwerpen sterk uitvergroot of werd een onbelangrijk detail geïsoleerd getoond of afgebeeld. De popkunstenaars vonden hun inspiratie in verschillende facetten van de moderne consumptiemaatschappij: alledaagse producten van supermarkten en warenhuizen (voedsel in blik, hamburgers, huishoudelijke apparaten), auto's, strips, advertenties en de glamour van beroemde sterren, zoals bijvoorbeeld Marilyn Monroe. Zij gaven deze voorwerpen onpersoonlijk weer, zonder blijk van emotionele relatie tussen henzelf en het onderwerp. Om ook in de schildertechniek elk persoonlijk element te vermijden, maakten zij gebruik van druktechnieken (o.a. zeefdruk) of schilderden zij met felgekleurde plastic-, metaal- of emailverven (brandverf). De Amerikaanse Pop Art (met New York als artistiek centrum) is agressiever en overweldigender dan die in Engeland, o.a. door gebruik van close-ups en de enorme formaten. Bekende vertegenwoordigers in Engeland zijn Richard Hamilton, Allen Jones en David Hockney. In 1960 was de mode om bestaande foto’s te verwerken tot één geheel
De Pop Art in Amerika kwam op gang in 1962 toen een dertigtal kunstenaars, genaamd New Realists, hun werk toonden op de eerste Pop Art tentoonstelling in Amerika. Deze trok niet de verwachte belangstelling en dus vond een klein groep mensen de nieuwe kunststroming hartstikke interessant en een overgroot deel vond ze ‘een kleine kliek kunstenaars, verzamelaars en handelaars die erin slaagden een nieuwe kunstbeweging uit de grond te stampen om er hun slag mee te slaan’. De moderne kunstwereld was de mening toegedaan dat de Pop Art verraad pleegde aan de moderne kunst, die ze met zoveel moeite het imago van intellectuele, emotionele en serieuze bezigheid had proberen te bezorgen. Maar tegelijkertijd beseften de critici ook dat wat er nu met de kunst gebeurde iets moest betekenen. De belangrijkste Pop Art artiest is zonder twijfel Andy Warhol. Hij begon als reclameschilder. Zijn levensmotto hield in dat hij niet anders wou zijn; gewoon zoals iedereen: “Iedereen ziet er hetzelfde uit en doet hetzelfde”. Ook was hij de kunstenaar die de codes en machinaties binnen de business openlijk uitriep tot de belangrijkste aspecten van zijn kunst. Individualiteit, emotie, eeuwigheidswaarde en uniciteit waren niet aan hem besteed. Een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Pop Art is Claes Oldenburg. Hij is de enige ‘echte’ beeldhouwer. In 1961 schreef hij: “een kunst voor te staan die niet op haar kont zit in het museum; maar aansloot bij de rotzooi van alle dag. Een kunst waar “je je neus in kunt snuiten, die je kan aantrekken als een broek, waarin gaten komen als een paar sokken, die je kunt opeten als een taartje of vol minachting achterlaat, als een hoop stront.” Oldenburg ontpopt zich tot de kunstenaar die, samen met Warhol, het meest “authentiek” Amerikaans genoemd kan worden. Zijn onderwerpen zijn: kitsch, fastfood en alledaags gebruiksgoed. Hij wendt vooral de satire aan om de Amerikaanse cultuur in beeld te brengen. Een ander bekend persoon in de Pop Art is Roy Lichtenstein. Roy Lichtenstein is een Amerikaanse beeldend kunstenaar en was belangrijk voor de Pop Art in de Verenigde Staten. De betekenis van de Pop Art is volgens hem: “Pop Art houdt zich bezig met de moderne wereld en accepteert ze zoals ze is.” Hij maakte zijn schilderijen in een zeer persoonlijke stijl, waarvan de elementen uit de hedendaagse dingen komen: stripverhalen, advertenties, affiches, reclamefolders en kunstwerken van anderen. Lichtenstein kiest dikwijls emotioneel geladen onderwerpen (agressie, oorlogstaferelen, seks). Door het weglaten van details, het vergroten van de voorbeelden, het toepassen van zijn rastertechniek (met behulp van geperforeerde metalen platen aangebrachte stippen) en het gebruik van primaire kleuren kwamen indringende beelden vol ironie (spottend, sarcastisch) tot stand. Hij maakte ook veel gebruik van ‘ballonwoorden’. Later maakte hij ook abstracte sculpturen, geïnspireerd op kunstvormen uit de jaren dertig. Onder invloed van de groeiende massamedia en de nieuwe mogelijkheid om veel te reizen, ging de grens tussen de Amerikaanse en de Europese kunst vervagen. De internationale kunst, waarin alle regionale en nationale karakterkenmerken waren verdwenen. Te midden van alle kunststromingen die in deze periode ontstonden, was de Amerikaanse Pop Art wel het spectaculairst. De toepassing van industriële werkwijzen en het gebruik van volstrekt alledaagse en dus voor de massa herkenbare motieven uit de consumptiemaatschappij en de ad-mass (reclamelawine), maar vooral het ogenschijnlijk uitbannen van elke persoonlijkheid van de maker, bepaalden in sterke mate haar populaire karakter. Het werd een kunstvorm in oplage; voor alles en iedereen. Naast de Amerikaanse Pop Art bestaat er ook een veel ‘zachtere’ Britse variant. De Amerikaanse Pop Art had onmiskenbaar het karakter van een artistiek bombardement. ("pop" betekent dan ook "knal") Het overstemde alles wat er zich in die dagen voordeed en eiste daarom brutaalweg de voorrang op; In London, "swinging capital of the world", was echter een aantal kunstenaars de Amerikanen vooraf gegaan. Niettemin wordt de Britse Pop Art wel eens opgevat als een afgeleide van de Amerikaanse variant, als een verzwakte variant. De aanduiding "pop" wekt hier nogal eens verwarring. Zo populair is de Britse variant namelijk niet. En anders dan de Amerikanen kunnen de Britse jongens moeilijk "jongens van de straat" genoemd worden. Vrijwel allen volgden ze een opleiding aan het Royal College of Art in Londen; ze hadden dan ook een ontwikkelde belangstelling voor de traditie van het vak. De Britse Pop is ook veel poëtischer, veel sentimenteler en veel filosofischer dan het Amerikaanse "new realism", ook wortelt het veel meer in de traditie van het oude Europa. Al vroeg in de jaren '50 ontwikkelde Richard Hamilton samen met enkele andere kunstenaars, schrijvers en critici, in de Independent Group belangstelling voor sterk toenemende commercialisering, consumptiedrang en overvloed in de "grootstadcultuur", voor de massaal geproduceerde kitsch en luxeartikelen, voor films, mode en ruimtevaart. Hun belangrijkste streven was het alledaagse leven in galerie of museum voort te zetten en zo de streng hiërarchische (volgens de opvolging der rangen) scheiding tussen leven en kunst, tussen het tijdloze en het alledaagse op te heffen. De titels van bepaalds Londense exposities ("Paralles of life and art" in 1953 en "Man, Machine and Motion" in 1955) maken duidelijk dat bepaalde thema's bepaald werden door what society does. Een bekende Britse Pop Art kunstenaar is Peter Blake. Zelf bestempelde hij zijn kunst als Folk Art. Zijn interesse gaat weliswaar uit naar populaire ideeën, toch lijkt hij ze liever te zoeken in het verleden dan in de overdreven "stijl" van de Hollywood-showbizz van zijn eigen tijd. Bovendien wou hij, trouw aan de traditie, voor alles een echte schilder zijn en zou hij het liefst naar model werken. Zijn onderwerpen vond hij vooral in souvenirs, ansichtkaarten, stripverhalen, medailles en boeken zoals "Alice in Wonderland". Ook kermisattracties en popartiesten (zoals de Beatles) konden hem bekoren. Beroemder dan Peter Blake is David Hockney. Dit is een verfijnde esthetische kunstenaar die alle trekken van een echte pop-star vertoont. Hij is met zijn homoseksualiteit en zijn feilloze gevoel voor publiciteit te vergelijken met Warhol. Thema's in zijn werk zijn, naast portretten van familie en vrienden, onbewoond ogende bungalows, tuinen en parken met palmbomen en tuinsproeiers, klassieke uitzichten en moderne interieurs. Het grote verschil tussen beiden heeft ervoor gezorgd dat men altijd spreekt over de Amerikaanse of de Britse variant. Er zijn veel musea over de pop art, zoals: Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam en het Andy Warhol Museum in Pittsburgh (USA).
Pop Art is een stroming in de moderne kunst. De naam is een afkorting van Popular Art. Het ontstond begin jaren vijftig in Engeland en kwam - onafhankelijk daarvan - enkele jaren later ook op in Amerika. Pop Art streeft een onpersoonlijke kunst na en de onderwerpen hierbij zijn gekozen uit het dagelijks leven. De onderwerpen worden enerzijds vaak afgebeeld, tot vervelens toe; anderzijds werden voorwerpen sterk uitvergroot of werd een onbelangrijk detail geïsoleerd getoond of afgebeeld. De popkunstenaars vonden hun inspiratie in verschillende facetten van de moderne consumptiemaatschappij: alledaagse producten van supermarkten en warenhuizen (voedsel in blik, hamburgers, huishoudelijke apparaten), auto's, strips, advertenties en de glamour van beroemde sterren, zoals bijvoorbeeld Marilyn Monroe. Zij gaven deze voorwerpen onpersoonlijk weer, zonder blijk van emotionele relatie tussen henzelf en het onderwerp. Om ook in de schildertechniek elk persoonlijk element te vermijden, maakten zij gebruik van druktechnieken (o.a. zeefdruk) of schilderden zij met felgekleurde plastic-, metaal- of emailverven (brandverf). De Amerikaanse Pop Art (met New York als artistiek centrum) is agressiever en overweldigender dan die in Engeland, o.a. door gebruik van close-ups en de enorme formaten. Bekende vertegenwoordigers in Engeland zijn Richard Hamilton, Allen Jones en David Hockney. In 1960 was de mode om bestaande foto’s te verwerken tot één geheel
De Pop Art in Amerika kwam op gang in 1962 toen een dertigtal kunstenaars, genaamd New Realists, hun werk toonden op de eerste Pop Art tentoonstelling in Amerika. Deze trok niet de verwachte belangstelling en dus vond een klein groep mensen de nieuwe kunststroming hartstikke interessant en een overgroot deel vond ze ‘een kleine kliek kunstenaars, verzamelaars en handelaars die erin slaagden een nieuwe kunstbeweging uit de grond te stampen om er hun slag mee te slaan’. De moderne kunstwereld was de mening toegedaan dat de Pop Art verraad pleegde aan de moderne kunst, die ze met zoveel moeite het imago van intellectuele, emotionele en serieuze bezigheid had proberen te bezorgen. Maar tegelijkertijd beseften de critici ook dat wat er nu met de kunst gebeurde iets moest betekenen. De belangrijkste Pop Art artiest is zonder twijfel Andy Warhol. Hij begon als reclameschilder. Zijn levensmotto hield in dat hij niet anders wou zijn; gewoon zoals iedereen: “Iedereen ziet er hetzelfde uit en doet hetzelfde”. Ook was hij de kunstenaar die de codes en machinaties binnen de business openlijk uitriep tot de belangrijkste aspecten van zijn kunst. Individualiteit, emotie, eeuwigheidswaarde en uniciteit waren niet aan hem besteed. Een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Pop Art is Claes Oldenburg. Hij is de enige ‘echte’ beeldhouwer. In 1961 schreef hij: “een kunst voor te staan die niet op haar kont zit in het museum; maar aansloot bij de rotzooi van alle dag. Een kunst waar “je je neus in kunt snuiten, die je kan aantrekken als een broek, waarin gaten komen als een paar sokken, die je kunt opeten als een taartje of vol minachting achterlaat, als een hoop stront.” Oldenburg ontpopt zich tot de kunstenaar die, samen met Warhol, het meest “authentiek” Amerikaans genoemd kan worden. Zijn onderwerpen zijn: kitsch, fastfood en alledaags gebruiksgoed. Hij wendt vooral de satire aan om de Amerikaanse cultuur in beeld te brengen. Een ander bekend persoon in de Pop Art is Roy Lichtenstein. Roy Lichtenstein is een Amerikaanse beeldend kunstenaar en was belangrijk voor de Pop Art in de Verenigde Staten. De betekenis van de Pop Art is volgens hem: “Pop Art houdt zich bezig met de moderne wereld en accepteert ze zoals ze is.” Hij maakte zijn schilderijen in een zeer persoonlijke stijl, waarvan de elementen uit de hedendaagse dingen komen: stripverhalen, advertenties, affiches, reclamefolders en kunstwerken van anderen. Lichtenstein kiest dikwijls emotioneel geladen onderwerpen (agressie, oorlogstaferelen, seks). Door het weglaten van details, het vergroten van de voorbeelden, het toepassen van zijn rastertechniek (met behulp van geperforeerde metalen platen aangebrachte stippen) en het gebruik van primaire kleuren kwamen indringende beelden vol ironie (spottend, sarcastisch) tot stand. Hij maakte ook veel gebruik van ‘ballonwoorden’. Later maakte hij ook abstracte sculpturen, geïnspireerd op kunstvormen uit de jaren dertig. Onder invloed van de groeiende massamedia en de nieuwe mogelijkheid om veel te reizen, ging de grens tussen de Amerikaanse en de Europese kunst vervagen. De internationale kunst, waarin alle regionale en nationale karakterkenmerken waren verdwenen. Te midden van alle kunststromingen die in deze periode ontstonden, was de Amerikaanse Pop Art wel het spectaculairst. De toepassing van industriële werkwijzen en het gebruik van volstrekt alledaagse en dus voor de massa herkenbare motieven uit de consumptiemaatschappij en de ad-mass (reclamelawine), maar vooral het ogenschijnlijk uitbannen van elke persoonlijkheid van de maker, bepaalden in sterke mate haar populaire karakter. Het werd een kunstvorm in oplage; voor alles en iedereen. Naast de Amerikaanse Pop Art bestaat er ook een veel ‘zachtere’ Britse variant. De Amerikaanse Pop Art had onmiskenbaar het karakter van een artistiek bombardement. ("pop" betekent dan ook "knal") Het overstemde alles wat er zich in die dagen voordeed en eiste daarom brutaalweg de voorrang op; In London, "swinging capital of the world", was echter een aantal kunstenaars de Amerikanen vooraf gegaan. Niettemin wordt de Britse Pop Art wel eens opgevat als een afgeleide van de Amerikaanse variant, als een verzwakte variant. De aanduiding "pop" wekt hier nogal eens verwarring. Zo populair is de Britse variant namelijk niet. En anders dan de Amerikanen kunnen de Britse jongens moeilijk "jongens van de straat" genoemd worden. Vrijwel allen volgden ze een opleiding aan het Royal College of Art in Londen; ze hadden dan ook een ontwikkelde belangstelling voor de traditie van het vak. De Britse Pop is ook veel poëtischer, veel sentimenteler en veel filosofischer dan het Amerikaanse "new realism", ook wortelt het veel meer in de traditie van het oude Europa. Al vroeg in de jaren '50 ontwikkelde Richard Hamilton samen met enkele andere kunstenaars, schrijvers en critici, in de Independent Group belangstelling voor sterk toenemende commercialisering, consumptiedrang en overvloed in de "grootstadcultuur", voor de massaal geproduceerde kitsch en luxeartikelen, voor films, mode en ruimtevaart. Hun belangrijkste streven was het alledaagse leven in galerie of museum voort te zetten en zo de streng hiërarchische (volgens de opvolging der rangen) scheiding tussen leven en kunst, tussen het tijdloze en het alledaagse op te heffen. De titels van bepaalds Londense exposities ("Paralles of life and art" in 1953 en "Man, Machine and Motion" in 1955) maken duidelijk dat bepaalde thema's bepaald werden door what society does. Een bekende Britse Pop Art kunstenaar is Peter Blake. Zelf bestempelde hij zijn kunst als Folk Art. Zijn interesse gaat weliswaar uit naar populaire ideeën, toch lijkt hij ze liever te zoeken in het verleden dan in de overdreven "stijl" van de Hollywood-showbizz van zijn eigen tijd. Bovendien wou hij, trouw aan de traditie, voor alles een echte schilder zijn en zou hij het liefst naar model werken. Zijn onderwerpen vond hij vooral in souvenirs, ansichtkaarten, stripverhalen, medailles en boeken zoals "Alice in Wonderland". Ook kermisattracties en popartiesten (zoals de Beatles) konden hem bekoren. Beroemder dan Peter Blake is David Hockney. Dit is een verfijnde esthetische kunstenaar die alle trekken van een echte pop-star vertoont. Hij is met zijn homoseksualiteit en zijn feilloze gevoel voor publiciteit te vergelijken met Warhol. Thema's in zijn werk zijn, naast portretten van familie en vrienden, onbewoond ogende bungalows, tuinen en parken met palmbomen en tuinsproeiers, klassieke uitzichten en moderne interieurs. Het grote verschil tussen beiden heeft ervoor gezorgd dat men altijd spreekt over de Amerikaanse of de Britse variant. Er zijn veel musea over de pop art, zoals: Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam en het Andy Warhol Museum in Pittsburgh (USA).
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden