Slaven

Waarvoor dienden de slaven? Er werd een onderscheid gemaakt tussen huisslaven en staatsslaven. Huisslaven waren degenen die in een gezin huishoudelijke hulp verleenden. Bevoorrechte posities werden ingenomen door hen die: schrijvers, opvoeders, voorlezers of geneesheer waren. Ronduit ellendig was het lot van de slaven die moesten zwoegen op de plantages, in de steengroeven, in de mijnen of op galeien. Een tamelijk hard leven leidden de slaven die als gladiatoren, vechters in de arena’s moesten optreden. De staatsslaven behoorden aan de staat toe. Ze werden te werk gesteld bij de aanleg van wegen, bruggen en waterleidingen. Ze konden ook dienst doen als tempelwachters of als dienaren. Ze hadden een inkomen, konden eigendom verwerven en hadden het recht bij testament te beschikken over de helft van hun bezit. Een slaaf was een ‘ding’. Een slaaf bezat helemaal geen rechten. De meester kon geheel over hem beschikken en over alles wat hij bezat. Een slaaf kon je verkopen, weggeven, verhuren of in de steek laten. Om de slaaf mores te leren, maakte men gebruik van roeden, de zweep, de halskluister en de slavenkerker. Voor de ernstige gevallen was er tenslotte de kruisiging. Behandeling van de slaven: In Zuid-Amerika en op West-Indische eilanden waren steeds meer slaven nodig vooral om op de suikerplantages te werken. De Nederlanders maakten van Curaçao een belangrijk centrum van slavenhandel. Ook in de zuidelijke staten van Noord-Amerika waren steeds meer slaven nodig, eerst voor de tabaksplantages en later voor de katoen. Omstreeks 1575 vond men in europa uit hoe je katoen met een machine kon verwerken. Als je een slaaf wilde hebben moest je naar Amerika omdat daar de meeste veilingen voor slaven waren. Als je vroeger geen geld had werd je slaaf voor een tijdje. En als er oorlog was moesten ze meevechten. Meestal gingen ze dood. Soms hadden slaven een tamelijk goed bestaan vooral wanneer ze ook je als huisslaaf of als dienstmeisje werden gehouden. Maar als ze op grote landerijen moesten werken of in mijnen werden ze afgebeuld. Soms gingen de blanken in Afrika zelf aan wal dan overvielen ze kleine dorpjes en namen ze de bewoners mee als slaven, maar soms waren er sterke mensen zodat de blanken gewond of dood achterbleven. En soms was er oorlog dan namen ze de sterkste slaven mee. Als er negers in het binnenland gevangen waren genomen moesten ze naar de kust lopen. De gevangen slaven werden afgeleverd bij een fort en daar werden ze gebrandmerkt. Dat wil zeggen dat 1 van de soldaten met een gloeiend ijzer een paar letters in hun huid branden. De schippers namen uit europa allerlei goederen mee om te ruilen voor negers. In Afrika losten ze die goederen daarna veranderden ze het ruim en zetten grote rekken erin met negers, als het mooi weer werd mochten de luiken open anders kregen ze geen lucht. De kapitein kreeg geld voor elke slaaf die hij levend afleverde, maar het mocht ook niet te veel kosten daarom werd er zuinig gevoed. Sommige negers probeerden een hongerstaking te houden en ze weigerden te eten. Dan werden ze gedwongen te eten met een schroef draaiden ze hun mond open zonder dat hun tanden werden beschadigd. Als er geen eten meer was of ze kregen geen lucht dor de warmte gingen ze dood en dan gooide de bemanning ze overboord en kregen geen geld voor de doden. Onder de bemanning vielen er natuurlijk ook wel eens doden. Niet alle negers gaven zich makkelijk over en niet allemaal lieten ze zich als slaaf verkopen maar ze moesten wel want anders werd er op ze geschoten. In het begin vonden veel mensen slavernij niet zo erg het was een vorm van arbeiders dachten ze en er waren ook echt wel plantage eigenaren die hun personeel goed behandelden. Maar vooral het transport van de slaven was ronduit onmenselijk. Slaven die waren gevlucht en die weer terug gevonden waren, kregen een zeer wrede straf. Er waren ook mensen die zeiden dat slavernij erg goed was voor de slaven. De meeste blanken wilden niet dat de slaven christen zouden worden. Ze zouden dan wel eens een praatje kunnen krijgen en net zo behandeld willen worden als blanke christenen. De eigenaars waren bang dat ze geen arbeiders konden krijgen voor hun plantages als slavernij werd af geschaft. Hoeveel negers in de loop der tijden in Afrika zijn gevangen en naar Amerika zijn vervoerd is moeilijk te zeggen. Het zullen er tientallen miljoenen zijn geweest. Naar schatting zijn er ongeveer twintig miljoen leven zijn aangekomen. Gemiddeld stierven er van de honderd negers er 20. De slavernij van nu bestaat voor een groot deel uit kinderarbeid. De kinderen uit arme gezinnen worden dan ingezet voor de inkomsten van het gezin. Het is dus een andere slavernij dan rond de 18e en 19e eeuw. In de 18e eeuw waren het voornamelijk negers die op landerijen werkten.
Slavernij nu: Hieronder volgen eerst twee krantenberichten: Krantenartikel 1: SAO PAULO – een Braziliaanse regeringsexpeditie heeft een uit de 25 leden bestaande stam in het Amazonegebies ontekt, die in slavernij voor een andere stam werkt. Dat heeft het Braziliaanse dagblad Folha de Sao Paulo zondag gemeld volgens het Spaanse persbureau EFE. De stam Tshohom Djapas leeft in het grensgebied met Colombia en Peru en wordt gedwongen voor de stam de Canamaris te werken in ruil voor oude kleding en wat voedsel. Zij had nog nooit contact met de blanken gehad, maar werd nu door de expeditie ontdekt in een Canamaris dorp. De Canamaris verbieden Tshohom Djapas ook een eigen stamhoofd te hebben. De expeditie van 43 dagen was georganiseerd door de Braziliaanse staatsorganisatie FUNAI (Fundaction Nacional del Indio), die ook de indianeneigenschappen bestudeert. Expeditieleider Sidney possuelo zei dat FUNAI de situatie van Tshohom Djapas betreurt, maar dat zijn organisatie het contact van indianen met andere stammen niet kan verhinderen en dat zij dus uitgebuit blijven worden. Volgens Possuelo was het primaire doel van de expeditie niet contact te maken met van de buitenwereld afgesneden stammen, maar om na te gaan of voor het betrokken gebied het risico bestaat dat zich er illegale houtkappers vestigen
Uitgegeven: 28-5-2001 7:21
Bron: www.nu.nl/nieuws Krantenartikel 2: LONDON – De modeketen Gap en de sportkledinggigant Nike maken zich schuldig aan kinderarbeid die te vergelijken is met slavernij, hoewel beide bedrijven altijd zeggen zich aan de internationale regels te houden. Verslaggevers van het Britse BBC-programma Panorama ontdekten dat in een Cambodjaanse textielfabriek kinderen voor Nike en Gap werkten. Panorama zendt zondagavond een reportage uit waarin is te zien dat kinderen van onder de vijftien jaar in de June Textiles in Cambodja zeven dagen per week zestien uur per dag aan het werk zijn om onder meer Nike- en Gap-kleding te maken. In het land mogen kinderen jonger dan vijftien jaar niet werken. De tweede succesvolle internationale bedrijven stellen dat door een regelmatige controle onaanvaardbare werksituaties over het algemeen niet meer voorkomen. Een Nike-woordvoerder gaf toe dat dot soort situaties incidenteel voorkomt. Nike en Gap vertelden de makers van het programma aan een verbetering van de werkomstandigheden in de fabriek te werken. Nike zei naar aanleiding van de reportage van plan te zijn zich in december helemaal uit de fabriek terug te trekken. Uitgegeven: 15-10-2000 17:54
Bron: www.nu.nl/nieuws Wat is kinderarbeid? Kinderarbeid is “kinderen uitbuiten en beperken in hun geestelijke en lichamelijke ontwikkeling”. De schattingen over kinderen die betaald en onbetaald werken liggen zo rond de 250 miljoen wereldwijd. In Afrika werkt gemiddeld eenderde van de kinderen, in sommige landen zelfs de helft van de kinderen onder de veertien jaar. In Latijns-Amerika werkt vijftien tot twintig procent van de kinderen. In Azië ‘slechts’ zeven procent. Dat lijkt laag, maar het zijn wel ruim 100 miljoen kinderen in vooral Zuid- en Zuidoost Azië. Maar ieder kind is er één teveel. Kinderen uit arme gezinnen moeten geld verdienen. Ze gaan niet naar school. Net als volwassenen zijn ze aangewezen op ongeschoold, laagbetaald en vaak ongezond werk. De meeste kinderen (vooral jongens) werken voor weinig of geen geld. In kleine fabriekjes knopen ze tapijten, maken kleding, het repareren van auto’s of poetsen schoenen. Ook veel kinderen (dit zijn dan vooral de meisjes) werken in de informele sector zoals straatverkoop, kinderverzorging, prostitutie, thuisindustrie en huishoudelijk werk. Kinderen die op straat leven staan regelmatig bloot aan geweld en uitbuiting. De kinderen werken verplicht. Weigeren kan niet. De ene helft heeft nog nooit een school van binnen gezien. De andere heeft hooguit twee, drie jaar les gehad. Sommigen zitten vastgebonden en krijgen slaag als ze hun dagquotum niet halen. Ze werken om hun ouders te helpen. Om in leven te blijven. Vier tot veertien jaar zijn ze. Jeans die in Europese winkels 200 gulden kosten, maken zij voor een paar dubbeltjes per dag. Zo ook voetballen, merksportschoenen en tapijten. Ze sjouwen kolen, doen smerige en gevaarlijke klussen. Zes dagen per week, veertien uur per dag. De werkomstandigheden zijn vaak beroerd. Ze werken met giftige stoffen in slecht geventileerde ruimtes. Armoede lijkt wel erfelijk in de derde wereld. Het gaat over van generatie op generatie. Kinderen moeten op jonge leeftijd hard werken. Daardoor kunnen ze niet naar school. Ze kunnen zich niet ontwikkelen. Als ze ouder worden blijft alleen laagbetaald werk voor ze over. Hierdoor moeten hun kinderen ook weer werken. Het oplossen van kinderarbeid vergt een brede aanpak. Kinderen ontslaan en dus hun familie inkomsten verkleinen heeft geen zin als je geen goed alternatief biedt. Een alternatief bieden betekent in de eerste plaats ervoor zorgen dat kinderen (jongens en meisjes) naar school kunnen. Dat kan door de leerplicht in te stellen en scholen te bouwen. En door te zorgen voor aangepast werk of inkomsten voor de ouders. Want zonder deze alternatieven blijven de kinderen werken om het inkomen van het gezin op peil te houden. Ook in Nederland zijn er organisaties die de kinderslavernij proberen te voorkomen. Bijvoorbeeld de instelling Novib, het richt zich op situaties waarin kinderen werken onder slechte omstandigheden. Kinderen die geen of te weinig loon betaald krijgen. En die geen mogelijkheid hebben om naar school te gaan of te spelen. Dit is allemaal verschrikkelijk triest dat dit nu vandaag de dag nog gebeurt. Met al die moderne machines zul je toch denken dat kinderen overbodig zijn voor al dat vuile werk in het belang van de volwassenen. De grote oversteek De slaven handel tussen Afrika en Amerika wordt vaak de driehoekshandel genoemd, omdat de meeste slavenreizen uit 3 trajecten bestonden. De 1e tocht was de buitenwaartse Passage, waarbij goederen, zoals geweren, alcohol en ijzer staven, per schip vanuit Europese havens naar de kust van West-Afrika werden gebracht. De 2e tocht was de Midden- Passage, waarbij Afrikaanse slaven, die voor Europese goederen waren geruild, over de Atlantische werden versleept naar Amerika. De 3e tocht was de Binnen- waartse Passage, de terug reis naar Europa met landingen suiker, rum, tabak en andere producten die waren gekocht met de opbrengst van de slaven verkoop. De Midden-Passage vormde een haast ondraaglijke beproeving voor de Afrikaanse gevangen. Mannen werden benedendeks gestouwd met handboeien om hun polsen en voetboeien rond hun enkels. Vrouwen en kinderen werden ongeboeid in overvolle vertrekken geborgen. Een gemiddelde tocht over de Atlantische Oceaan duurde 7 weken, maar met slecht weer duurde dat aanzienlijk langer. Naar mate de reis vorderde werden de omstandig heden voor de mensen benedendeks steeds slechter. Velen waren zeeziek en hadden ook veel ernstige ziekten zoals dysenterie en de pokken. Vaak konden ze niet anders dan overgeven of hun behoeftes doen waar ze lagen, zodat de scheepsruimte vies werden en stonken. Veel Afrikanen waren zo overmand door angst en wanhoop dat ze zichzelf overboord wierpen. Als ze gered werden, kregen ze een pak slaag omdat ze geprobeerd hadden te ontsnappen.
Nawoord
Hoofdvraag: - Verschil tussen slavernij van toen en nu Deelvragen: - Hoe werden/ worden ze geworven? - Wat voor werk doen/ deden ze? - Waar komt/ kwam het voor? - Hoe worden/ werden ze behandeld? - Wat krijgen ze ervoor terug? - Wat voor soort mensen zijn het? Eerst geven we het antwoord op de hoofdvraag: Het verschil is groot, maar dat komt vooral omdat het nu ook moderner is allemaal, zoals bijvoorbeeld fabrieken, en de infrastructuur. Een groot verschil is dat er nu minder slavernij is dan vroeger, alleen is er nu veel kinderarbeid. Vroeger waren het veel negers. Nu worden ze ook beter behandeld, niet dat ze goed behandeld worden, maar er is een grote verbetering ten opzichte van de negers. De kinderen worden uitbetaald voor de arbeid, en de negers kregen soms alleen maar voedsel en/ of kleding. De slaven van vroeger werden gekocht/ verhandeld en waren dan het bezit van een eigenaar, maar de kinderarbeid van nu. Ze worden nu ook allang niet meer vervoerd in de beruchte schepen waar veel slaven aan zijn bezweken. Als de slaven vroeger werden verkocht, werd de hele familie uit elkaar gehaald en sliepen ze vaak gewoon bij de eigenaar. Bij slavernij van nu gaan ze weer terug naar huis na hun dag werken. Nu is in een groot deel van de wereld slavernij afgeschaft. Terwijl het vroeger op veel plaatsen wel gewoon was toegestaan en waar het zelfs normaal was. Er is dus een groot verschil tussen de slavernij van toen en nu. Nu gaan we de deelvragen nog eens kort beantwoorden: Deelvraag 1: Ze werden gewoon gekocht en verkocht. Er werden bijvoorbeeld dorpjes overvallen en mensen gevangen genomen en die werden als slaaf gebruikt. Of het waren mensen in geldnood zaten en zichzelf verkochten. Vandaag de dag is het vaak het geval dat ze zichzelf verkopen en voor een mager loon werken. Deelvraag 2: Allemaal rotklusjes, zoals op plantages, wegen, bruggen en waterleidingen aanleggen. De slaven van nu moeten bijvoorbeeld kleren maken en voetballen. Deelvraag 3: Veel in Zuid-Amerika en in Afrika in de vroegere tijd. Nu, de kinderarbeid rondom Cambodja (zie voorbeeld kinderslavernij krantenknipsel) (vervolg deelvraag3) Ook in Colombia Brazilië en Peru, in Zuid-Amerika dus. Deelvraag 4: Ze werden voornamelijk slecht behandeld vroeger, ze moesten onder barre omstandigheden werken. Zoals in smerige fabrieken werken, in de brandende zon. Ook werden ze veel geslagen. En nu is het niet veel beter, ze worden nog steeds niet goed behandeld. Het is nog steeds streng en jonge kinderen worden aan het werk gezet. Deelvraag 5: Ze kregen er niet veel voor terug. Slecht onderdak, weinig voedsel. Maar eigenlijk nooit geld. Nu worden ze er meer voor betaald. Deelvraag 6: Het zijn vooral Afrikanen die voor de eigenaren werkten. Ook Zuid-Amerikanen waren slaaf. Nu zijn het vooral kinderen die voor grote bedrijven werken. Onze mening over slavernij: Het is vreselijk dat het nog steeds gebeurd, en wat er gebeurd is. We vinden het echt vreselijk dat vooral kinderen nu gebruikt worden als arbeider. Ze hebben meer recht op een kinderlijk bestaan, de mooiste tijd van hun leven missen ze. Ze kunnen niet naar school, en kunnen niet spelen. Vroeger was het al helemaal onmenselijk, hele families werden uit elkaar gehaald, ook de overtocht was afschuwelijk. Mensen werden als dieren behandeld, ze werden vastgeketend en werden gekeurd door de nieuwe eigenaren. Ze werden ook geslagen door de eigenaren. Kortom het leven als slaaf is verschrikkelijk!