Het engelenhuis door Dirk Bracke

Recensie: Het Engelenhuis door Dirk Bracke(533 woorden)

De succesvolle jeugdschrijver Dirk Bracke bracht in 2003 ‘Het Engelenhuis’ uit. Dit boek is, zoals al zijn andere boeken, een pakkend verhaal.

Het boek vertelt het verhaal van drie tienermeisjes die in de gesloten instelling van Beernem zijn terechtgekomen. Yasmien, Bo en Steffie zijn possers of moffers, meisjes met Problematische Opvoedingssituaties of meisjes die als Misdaad Omschreven Feiten hebben gepleegd.

Bo’s ouders hadden het niet breed, haar vader leefde van een invaliditeitsuitkering en haar moeder maakte ’s avonds bureaus schoon. Bo moest kleren in de Wibra kopen, waar ze zich voor schaamde. Ze keek op naar Jennefer, een buurmeisje dat bij een escortebureau werkte. Jennefer regelde een afspraak met Tony, haar pooier, voor Bo. Ze mocht onmiddellijk beginnen, ze vergezelde mannen op feestjes en voor een smak geld meer kon ze met hen naar bed. Na een tijdje werd Bo betrapt door de politie en moest ze drie maanden in Beernem blijven. Ze had het niet verleerd en ging weer verder met haar luxeleventje dat ze leidde met Tony en haar ‘klanten’. De politie betrapte Bo opnieuw en ze werd weer opgesloten in Beernem.

Steffie’s moeder was gescheiden en ze had een nieuwe vriend. Haar moeder was alcoholiste en keek niet om naar Steffie. De nieuwe vriend van haar moeder bepotelde Steffie. Ze voelde zich eenzaam en in de steek gelaten en kwam terecht in het drugsmilieu, ze werd een echte junkie en moest afkicken in Beernem, waar ze Bo leerde kennen. De dag dat ze een uitstap maakten naar de boekenbeurs in Antwerpen met een paar meisjes van de instelling ontsnapten Bo en Steffie. Ze gingen naar Tony en hij had een afspraakje voor hen, het was een feestje in een kasteel. Bo liep er weg, maar Steffie bleef omdat ze dan duizend euro zou verdienen, om drugs te kopen.
Yasmien was een lesbisch meisje dat al enkele keren in de instelling was beland, ze werd mishandeld door haar vader en liep thuis weg. In Beernem had ze dikwijls ruzie met meisjes van haar leefgroep, waardoor ze soms in het ‘cachot’ vloog of enkele maanden langer moest blijven.

Het tweehondervijfentwintig bladzijden dikke boek laat je niet los. Bracke schreef dit boek om ons even te laten stilstaan bij de harde realiteit, misschien gebeurt hetzelfde met je dochter, je nichtje of misschien gebeurt het bij jezelf? Hij laat je meeleven van begin tot eind.
In het voorwoord zegt Frank Mulier, directeur ‘De Zande’ dat brave, klassieke jeugdboeklen de jeugd niet meer boeien. Alles wordt saai omschreven, en na dat boek denk je er waarschijnlijk nooit meer over na. Bij Dirk Bracke is dat anders, hij laat je in de huid kruipen van de personages. Je leeft volledig met hen mee en je vindt het boek niet saai.
Je weet nu hoe het er ongeveer in een instelling als Beernem aan toe gaat, want Dirk Bracke baseerde zijn boek op feiten die hij neerpende door met die meisjes te gaan praten.
In tegenstelling tot “Een vlieg op de muur”, “Het uur nul” en “Straks doet het geen pijn meer” ontving Dirk Bracke geen bekroningen voor zijn boek. Van mij zou hij alleszins wél een bekroning krijgen!