Jonge topsporters

“Het jonge voetbaltalent schittert werkelijk in het Nederlands Jongerenelftal; de mooie hakballetjes, de fantastische doelpunten en de ongelofelijk snelle dribbelbewegingen, deze jongen gaat nog heel ver komen”. Wanneer een jonge sporter eenmaal topprestaties heeft geleverd, wordt dit vrijwel meteen bekend gemaakt door de media. Niet alleen op het veld, waar foto’s worden gemaakt voor de sportrubriek in de krant, maar ook buiten het veld worden ze voortdurend in de gaten gehouden. Het is de vraag of de media wel zoveel betrokken moet zijn bij het leven van jonge topsporters. Ten eerste is het belachelijk dat jonge sporters mediatrainingen moeten volgen. Ze krijgen niet eens de mogelijkheid om wel of niet voor een mediatraining te kiezen. Men gaat er dus al vanuit dat de sporter met de media geconfronteerd zal worden, wat eigenlijk al erg genoeg is. Men draait de rollen om: de sporter is nu degene die zich moet aanpassen, terwijl dat eigenlijk de media zou moeten zijn. Ook vraag ik me af, of de jonge sporters zich nog wel goed kunnen concentreren op de beoefening van hun sport, als ze tijdens de trainingen voortdurend camera’s om zich heen hebben. Het is vrijwel zeker dat het antwoord hierop ‘nee’ is. Hoe vaak kom je niet situaties tegen waarin mensen slechter presteren door publiekszenuwen? Als je dan bedenkt dat het niet alleen gillende meiden zijn die aan de zijlijn zitten, maar camera’s die je alsmaar volgen met hun enorme lenzen… Probeer je als voetballer zijnde dan maar eens te concentreren op die bal. Bovendien zijn het nog maar jonge sporters. Van jongs af aan hebben ze te maken met de media. Sommige sporters kunnen niet eens meer normaal over straat lopen zonder herkend te worden. Niet alleen op het veld, maar ook buiten het veld worden ze met de media geconfronteerd. Je leeft in een soort nepwereld waarin je voortdurend in de gaten wordt gehouden. Natuurlijk zijn er sporters die er op kicken dat hun blokjesbuiken XL afgedrukt staan in de meidenbladen, dat hùn interview op televisie komt, dat ze uitgeroepen zijn tot beste voetballer van het jaar of dat ze met spandoeken met hun naam erop worden aangemoedigd tijdens belangrijke wedstrijden. Maar helaas is er niet altijd sprake van dit soort positieve reacties. De verste roddels worden in de bladen gezet, en of sporters daar nou zo blij mee zijn? De media mag dus best interviews en wedstrijdverslagen geven. Maar daar moeten ze het bij houden: bij de sport zelf, en zich niet bemoeien met het privé-leven.