EL: Extreme Engineering: Hong Kong Airport

Hong Kong is één van de grootste handelsteden in de wereld. Toch had het maar één klein hoofd luchthaven. Doordat de vliegtuigen rakelings over de wolkenkrabbers vlogen ontstond er telkens een groot gevaar. Na onderhandelingen werd er overeengekomen dat er een nieuwe luchthaven moest komen om de continue stroom van vracht- en passagiersvliegtuigen aan te kunnen. Er was alleen één probleem. Het gehele project moest voor de overdracht van Hong Kong aan China in 1997 afgerond zijn. Dat betekende dat ze een krappe 7 jaar hadden om alles te realiseren. Het eerste probleem deed zich al vroeg voor. Waar zet je zo’n enorm vliegveld neer? Hong Kong was namelijk al van top tot teen volgebouwd. De enige manier, was om het vliegveld in zee te bouwen. Als fundering gebruikte ze twee eilanden die 2,5 km van elkaar waren verwijderd. Geen van bijde eilanden was groot genoeg voor de luchthaven, dus vulden ze het gedeelte tussen de twee eilanden op. De eilanden waren rotsachtig, voordat er kon worden gebouwd, moest het eerste effen zijn. Met het residu van de opgeblazen bergen, en zand, werd het stuk tussen de eilanden opgevuld, zodat er één groot eiland ontstond. De infrastructuur was een ander obstacel. Voor transport van de luchthaven naar Hong Kong moest er één tunnel, één brug en een stuk snelweg worden aangelegd. De tunnel werd één van de grootse in zijn soort, met zes rijbanen. De aparte secties werden in een haven 15 km vanaf de toekomstige locatie vervaardigd. Elk stuk woog meer als een volgeladen vrachtschip. Vervolgens werd de bouwput vol water gelopen, en werden de secties naar de locatie gesleept, waar ze vervolgens naar de zeebodem werden gezonken, en het water uit de tunnel werd gezogen. Er moest ook nog een 2 km lange brug worden neergezet. Deze hangbrug moest hoge windsnelheden doorstaan, aangezien Hong Kong gemiddeld 4 keer jaar word getroffen door een tyfoon. Na testen in een windtunnel kwamen ze er achter dat de brug te licht was. Dus werd het in plaats van een ééndeksbrug, een tweedeksbrug. Het bovenste dek werd gereserveerd voor autoverkeer. Het tweede dek was bedoeld voor treinverkeer, en ook weer autoverkeer. Twee jaar voor de deadline zou verstrijken, moest er nog worden begonnen aan de bouw van de terminal zelf. De tijd begon te dringen. Ze kwamen erachter dat door de getijden het grondwater omhoog werd gestuwd, en dat daardoor de terminal kon verzakken. Dus werden er tientallen enorme pijlers in de grond geslagen om de terminal te ondersteunen. De deadline kwam in zicht, en men wist dat ze het niet zouden halen. Toen in 1997, Hong Kong werd overgedragen kregen ze nog één jaar de tijd van China om het hele project af te ronden. Maar zelfs dat zou niet genoeg zijn, aangezien het vliegveld gebruikte maakte van allerlei nieuwe technieken, die door de tijdruk niet konden worden getest. Toen het vliegveld in 1998 ‘klaar’ was ging het al snel mis. Nadat het eerste vliegtuig een succesvolle landing maakte, gingen alle systemen plat, en moest men de vracht met de hand sorteren, wat tot grote opstopping leide. Maar na enkele weken ging het steeds beter, en het vracht sorteringssysteem werkte naar behoren. Zo was het toch gelukt om een project van zo’n omvang binnen 8 jaar tot een succes te brengen.