Tekst 292 (Rue du bac)

Tekst 292: De vreemdeling Vandaag is mama overleden. Of was het gisteren, ik weet het niet. Ik heb een telegram ontvangen van het bejaardenhuis: “Moeder overleden. Begrafenis morgen. Hoogachtend.” Dat wil niets zeggen. Het was misschien gisteren. Het bejaardenhuis is in Marengo, op tachtig kilometer van Algiers, ik zal de bus van 2 uur nemen en ik zal ’s middags aankomen. Zo zal ik kunnen waken en ik zal morgenavond weer thuiskomen. Ik heb 2 dagen vrijgevraagd aan m’n baas, hij kon ze me niet weigeren met zo’n excuus. Maar hij was er niet zo blij mee. Ik zei hem zelfs: het is niet mijn fout. Hij heeft niet geantwoord. Ik heb toen gedacht, misschien had ik dat niet moeten zeggen. Alles bij elkaar hoefde ik me niet te excuseren. Het was eerder aan hem om mij te condoleren. Maar hij zal het waarschijnlijk overmorgen doen, als hij mij in rouw zal zien. Voor het moment was het alsof mama niet dood is. Na de begrafenis daarentegen zal het een gedane zaak zijn en zal het allemaal wat officiëler worden. Ik heb de bus van 2 uur genomen, het was erg warm, ik heb bij het restaurant bij Céleste gegeten, zoals altijd. Ze waren allemaal met mij begaan en Céleste zei:”Je hebt maar1 moeder.” Toen ik vertrok ging ze met me mee naar de deur. Ik was een beetje verdoofd omdat ik nog naar boven moest naar Emmanuel om van hem een zwarte stropdas te lenen en een rouwband. Hij had zijn oom verloren, een paar maanden geleden. Ik rende om de bus niet te missen. Vanwege die haast, die ren, is het toegevoegd aan de schokken, aan de benzinelucht, aan de weerschijn van de weg en van de hemel, dat ik ingedommeld ben. Ik heb de hele weg geslapen en toen ik wakker werd zat ik tegen een militair aan gepropt die tegen mij lachte en me vroeg of ik van ver kwam. Ik zei “ja” om niet meer te hoeven praten.