De reünie

Vorige maand was er iets heel raars gebeurd. Het was een reünie van oude klasgenootjes uit groep acht. Hier is eigenlijk niets raars aan, maar wat er gebeurde wel. Toen ik op die reünie kwam herkende ik nog alle ex-klasgenootjes. Maar iemand was er niet. Velen vroegen zich dat af. Toen de oud-leraar sprak, die we altijd de snor noemden vanwege zijn maffe snor, zei hij dat een iemand niet kon komen omdat hij was gestorven door een ongeluk. Iedereen was nieuwsgierig en we wilden weten hoe hij aan zijn eind was gekomen. De Snor had het er nogal moeilijk mee, om zoiets te vertellen maar toch vertelde hij het: ’’Peter heeft zeer ongelukkig geleefd, hij had overal schulden, ruzie en problemen met iedereen, daarom heeft hij besloten zichzelf van kant te maken.’’ Toen hij dat zei ging het plotseling hard waaien en begon het te regenen. Iedereen werd onrustig en probeerde een plekje onder een dikke oude boom te vinden. Plotseling sloeg de bliksem in de boom en vatte hij vlam. Iedereen die nog kon wegrennen deed dat. Sommigen waren geëlektrocuteerd door de bliksem en anderen stonden in brand. Zelf stond ik ook in brand en rolde over de grond om het vuur te doven. Gelukkig had ik zelf niks, mijn kleren waren alleen een beetje verbrand. Ik ging vlug andere gewonden helpen. Ik kon Roy nog helpen maar ik had helaas geen tijd om Sandra en Achmed te helpen, ik was te druk bezig met Roy en Sandra en Achmed werden al geholpen door andere ex-klasgenootjes. Achmed had het niet overleefd en Sandra was zwaar gewond, ze had derdegraads brandwonden. We probeerden de gewonden naar een oud kerkje in de buurt te slepen. Toen we in dat kerkje waren gingen opeens alle kaarsjes aan en de deuren vielen dicht, iedereen schrok. De Snor kreeg een hartaanval, hij was al 70 jaar oud en had al een zwak hart. Iemand probeerde met een gsm 112 te bellen, dat lukte niet omdat zijn gsm niet aanging. De gsms van andere ex-klasgenootjes gingen ook niet meer aan. We zaten gevangen met een paar dode mensen in een oud kerkje dat op instorten stond. We wisten allemaal dat dit kerkje het niet lang zou houden met dit weer, we wisten dat we er allemaal aan gingen als we in dit kerkje bleven. Sommige ex-klasgenootjes werden gek en begonnen om zich heen te slaan. Opeens voelde ik dat er iets in mij ging zitten, ik veranderde plotseling in een gemeen iemand. Alle ex-klasgenootjes keken me angstig aan alsof ik hen wilde vermoorden. Ik kon mezelf niet meer beheren ik en greep naar de dichtstbijzijnde ex-klasgenoot. Ik draaide zijn nek om, knak! Hij was dood en ik liep al naar de volgende. Ik wist niet waarom ik het deed, ik had mezelf niet meer in de hand. En toen ik het volgende ex-klasgenootje in mijn handen had probeerden een paar stoere jongens mij tegen te houden maar ik trapte ze in hun maag. En ze schreeuwden het uit van de pijn. Ik draaide ook de nek om van het ex-klasgenootje dat ik in mijn handen had. Iemand riep hij is bezeten! En op dat moment werd ik knalrood, ik ging blozen en de geest die in mij zat die zag ik wegvliegen uit mijn lichaam. Ik zag dat de geest identiek was aan Peter. De geest vloog naar buiten, recht door het dak. Er was een gat in het dak, dit kon het oude kerkje echt niet meer aan dus het stortte in. Ik zag het dak op me af komen en probeerde een veilig plekje onder het altaar te vinden, dat was nog 15 meter rennen, dat haalde ik nooit. Ik ging op de grond liggen en hoopte dat ik het zou overleven. Toen het dak op me viel werd ik wakker en ik was bij de reünie, alles was precies zo als in de droom, zelf peter was er niet. Ik besefte dat alles maar een droom was. De Snor was aan het woord en zei:’’Peter heeft zeer ongelukkig geleefd, hij had overal schulden, ruzie en problemen met iedereen, daarom heeft hij besloten zichzelf van kant te maken.’’ Toen wist ik dat dit geen toeval kon zijn, echt alles was precies zoals in die droom, zelfs de storm die kwam opsteken. Iedereen rende weer naar de oude boom, net zoals in de droom. Ik riep:’’Niet naar die boom!’’ maar niemand luisterde. Ik riep in het rond:’’ Peter laat ons met rust, laat ons wel gelukkig leven.’’ Op dat moment verdween de storm en alles was weer normaal. De Snor ging rustig verder met zijn verhaal en ik ging weer relaxt zitten op mijn stoel.