Rococo

Rococo (1720-1750) Rococo was een vervolg op de barok. Letterlijk was rococo in de 18e eeuw een frivool suikerwerk, opgebouwd uit schelpvormen. Rococo begon in Frankrijk. Vanuit hier ging het naar Duitsland en Italie. De kunstenaars van rococo zetten de uitbundige, versierende vormgeving van de barok voort. De rococo is een pronkerige interieurstijl die vooral geliefd was bij de voorname adellijke personen en de rijke burgerij. Vergeleken bij de kunst van barok is de kunst van rococo veel frivoler en decadenter. Tijdens rococo was er in Frankrijk sprake van twee verschillende stromen in de schilderkunst. Aan de ene zijde was er sprake van schilders die een uitbundige schilderstijl van Rubens bewonderden (Rubénisten), zij legden in hun werk de nadruk op kleur en emotie. (het plaatje hierboven is een schilderij van Rubens) En aan de andere kant had je de opvattingen van de academische Poussinisten. Deze navolgers van de Franse 17e eeuwse Poussin hadden de voorkeur voor de strenge classicistische stijl. In hun werk speelden de getekende vorm en een rationele benadering een belangrijke rol. Schilder- en beeldhouwkunst Typerend voor rococo is het samengaan van architectuur, beeldhouwkunst, schilderkunst én binnenhuisarchitectuur. Dit wordt met name zichtbaar in de rococo-interieurs, die voorzien zijn van speelse en slingerende (asymmetrische) ornamenten. Rocaille- motieven: schelpachtige versieringen. Wanden en plafonds bieden een feestelijke aanblik door de grote hoeveelheden gestucte reliefs, die als versiering zijn aangebracht. Dit was tijdrovend om te maken en duur. Daarom kon alleen de rijke bovenlaag van de bevolking zich de stijl van rococo veroorloven. rococo is een echte ‘hofstijl’. Je zult geen rococo in de huizen van gewone burgers aantreffen omdat normale burgers niks met ‘hoffelijke’ dingen te maken hebben, buiten het feit dat ze het niet eens kunnen betalen! [plaatje0] In de schilderkunst zijn het vooral de ‘geneugten’ van het leven die worden weergegeven. Uitdagende en soms erotische taferelen, idyllische landschappen met herders en decadente feesten zijn de meest voorkomende onderwerpen van de rococoschilderijen. Ze houden ook van verfijnde ‘portretjes’ in pastelkrijt. Voor de interieurs, meubels, gebruiksvoorwerpen en in de schilderkunst worden heldere en lichte kleuren gebruikt. Vooral bladgoud en pasteltinten zijn geliefd (babyblauw). De idyllische taferelen en portretten van de Franse schilders Watteau, Boucher en de plafondschilderingen van de Italiaan Tiepolo zijn kenmerkend voor de schilderkunst van de rococo. Dan nog iets van rococo: het was de stijl van de kantjes, de roesjes en vooral van: NIET IN BAD GAAN!! De schilderijen: fantasievol en romantisch…