Planning.
De eerste week ga ik deze planning maken en zoveel mogelijk artikelen zoeken.
De tweede week ga ik de standpunten van de partijen zoeken.
De derde week ga ik argumenten zoeken en zelf bedenken voor de stelling.
De vierde week wil ik alles ordenen en alles aanvullen wat ik nog niet heb en de PO zelf maken plus het artikel schrijven.
Inhoudsopgave.
Voorkant
Planning
Inhoudsopgave
Inleiding
Wat is de asielprocedure in Nederland? Organisaties die met asielzoekers te maken hebben
Cijfers
Standpunten van politieke partijen
Artikelen
Argumenten voor de stelling
Argumenten tegen de stelling
Wat is streng wat is rechtvaardig? Eigen geschreven artikel
Slot
Logboek + bronvermelding Inleiding. We moeten een praktische opdracht voor maatschappijleer maken over het asielbeleid. De bedoeling is dat we onderzoeken of het asielbeleid in Nederland streng en rechtvaardig is. Het onderwerpt spreekt me wel aan, omdat het weer heel actueel aan het worden is. We zien dat de media er veel over schrijft, maar in de politiek wordt er nu ook veel over gepraat. Ik heb me nooit heel erg verdiept in het asielbeleid, en daarom lijkt het me ook wel leuk om dit te gaan doen. Dus ik hoop dat het ook een beetje goed gaat. Wat is de asielprocedure in Nederland? Vreemdelingen die in Nederland asiel willen aanvragen, melden zich eerst bij een aanmeldcentrum (AC). Hiervan zijn er vier in Nederland: in Zevenaar, Rijsbergen en Ter Apel (de 'landside') en op Schiphol (de 'airside'). Op het aanmeldcentrum moet de asielzoeker een officieel asielverzoek indienen. Dan start een onderzoek naar onder meer de personalia en de reisroute. Er worden foto's gemaakt en vingerafdrukken genomen. Op het aanmeldcentrum bestaat de mogelijkheid om, indien nodig, te overnachten, te slapen en te eten. Op basis van het onderzoek wordt besloten of de asielzoeker wel of niet wordt toegelaten tot de asielprocedure. Binnen 48 werkuren krijgt hij te horen of de aanvraag kansloos is en dan dus wordt afgewezen, of dat hij wel of hij wordt toegelaten tot de procedure voor verder onderzoek. Wanneer de asielaanvraag wordt afgewezen, moet de asielzoeker Nederland direct verlaten. Wanneer de asielaanvraag niet direct leidt tot een afwijzing, wordt hij toegelaten tot de opvang. In dat geval volgt een plaatsing in een centrale opvangvoorziening van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA). De asielzoeker wordt vragen gestelt over de redenen voor zijn asielaanvraag. Hij vertelt de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) over de gebeurtenissen in het land waar hij vandaan komt en over zijn vlucht naar Nederland. Ook laat hij documenten zien die belangrijk zijn voor de asielaanvraag. Binnen een aantal maanden – naar tegenwoordige richtlijnen van het Ministerie van Justitie gemiddeld drie – komt de IND met een beslissing op de asielaanvraag. Als deze beslissing negatief uitvalt, moet de asielzoeker Nederland verlaten. Hierop volgt uitzetting. De asielzoeker heeft het recht om hiertegen een bezwaarschrift in te dienen en, wanneer hierop ook een negatieve beslissing volgt, in beroep te gaan bij de rechter. Gedurende de behandeling van bezwaar en beroep verblijft de asielzoeker in een asielzoekerscentrum . Ook wanneer de beslissing van de IND positief is en de asielzoeker een verblijfsstatus krijgt, blijft de asielzoeker nog enige tijd in een asielzoekerscentrum in afwachting van een gemeentewoning. De asielzoeker krijgt een voorlopige verblijfsstatus. In een asielzoekerscentrum verblijven de asielzoekers die in Nederland mogen verblijven in afwachting van de afronding van de asielprocedure. De gemiddelde verblijfsduur in een asielzoekerscentrum is tien tot twaalf maanden. In het meest ongunstige geval kan de verblijfsduur uitlopen tot meer dan drie jaar. Nog steeds bestaat dan nog de kans op een negatieve beslissing. Zolang er nog geen definitieve beslissing gevallen is tijdens het verblijf in een asielzoekerscentrum, mag een asielzoeker, binnen de daarin gestelde beperkingen, betaald werk verrichten.
Organisaties die met asielzoekers te maken hebben.
De minister en staatssecretaris van Justitie
Volgens de wet heeft de minister het recht in handen wat betreft asielzoekers. In de praktijk is het de staatssecretaris van Justitie. De staatssecretaris kan allerlei veranderingen aanbrengen in het asielbeleid. Ook is de staatssecretaris bevoegd asielzoekers persoonlijk af te wijzen of toe te laten in Nederland. Het Centraal Orgaan Asielzoekers (COA) De missie van het COA is om een humaan en waardig eerste verblijf voor wisselende aantallen asielzoekers die naar Nederland komen te organiseren, met in achtneming van hun eigen verantwoordelijkheid. Dit dient op zo’n manier te gebeuren dat hun komst en eerste verblijf hanteerbaar zijn voor overheid en samenleving. Opvang- en onderzoekcentrum (OC) Het opvang- en onderzoekcentrum zorgt voor de allereerst opvang van asielzoekers. Er zijn tien OC’s verspreid over Nederland. Het OC zorgt voor de verzoeken tot verblijf en vergunning. In het centrum wacht de asielzoeker de eerste beslissing over het asielverzoek af. Deze beslissing wordt genomen op grond van een nader verhoor met een contactambtenaar van Immigratie- en Naturalisatiedienst. Deze beslissing bepaald of de asielzoeker wel of niet direct teruggestuurd wordt. Als de asielzoeker niet direct wordt teruggestuurd, gaat hij naar het asielzoekerscentrum. Asielzoekerscentrum (AZC) Het asielzoekerscentrum zorgt voor een ‘goede’ opvang van de asielzoeker terwijl hij wacht op een verblijfsvergunning of op de uitzetting. In het centrum mag de asielzoeker zich voorbereiden op een bestaan in Nederland. Naast de Asielzoekerscentra zijn er AVO’s. Dit zijn kleinere opvangcentra, omdat de asielzoekerscentra het grote aantal asielzoekers niet alleen aankan. Een AVO (aanvullende opvang) kan een jeugdherberg zijn of een pension enz. In de centra krijgt de asielzoeker zakgeld, kleedgeld en eventueel voedinggeld. Kleinschalige Centrale Opvang (KCO) Is een vorm van opvang voor asielzoekers die zowel qua grootte als qua type afwijkt van de reguliere opvangcentra. De KCO-opvang kan de vorm aannemen van clusters van woningen, voormalige jongerenwoningen en op aanleunwoningen gelijkende accommodaties. Zelfzorgarrangement (ZZA) Dit is een vorm van opvangvoorzieningen waarbij de asielzoeker met instemming van het COA verblijf heeft buiten een opvanglocatie. De asielzoeker krijgt hiertoe een extra financiële bijdrage (zogenaamde wooncomponent). De ZZA is een noodmaatregel die april 1998 is ingevoerd wegens een tekort aan opvangcapaciteit bij het COA. Sinds 15 juni 2002 is de instroom in de ZZA vanwege een lagere capaciteitsbehoefte stopgezet. De terugplaatsing vanuit de ZZA wordt aan asielzoekers aangeboden, maar is niet verplicht. Vluchtelingenwerk. Duizenden vrijwilligers en betaalde medewerkers van Vluchtelingenwerk bieden vluchtelingen dagelijks praktische begeleiding tijdens de asielprocedure en bij het opbouwen van een nieuw bestaan in de Nederlandse samenleving. Daarnaast zet Vluchtelingenwerk Nederland zich in voor het vergroten van het draagvlak voor vluchtelingen en asielzoekers en een goed asiel- en integratiebeleid. Ze maken vluchtelingen wegwijs in de gemeente. Ze begeleiden vluchtelingen op het inburgeringspad, door bijvoorbeeld te helpen bij de keuzes op het gebied van opleiding, werk, opvoeding, school, etc. Ze bemiddelen waar nodig tussen vluchtelingen en instanties. En tenslotte geven ze voorlichting over de positie van vluchtelingen en proberen zij vooroordelen bij de bevolking weg te nemen. De gemeente. Als een asielzoeker een verblijfsvergunning heeft, is het de bedoeling dat de asielzoeker vanuit het centrum verhuist naar een woning in een gemeente. De gemeentes zijn verplicht een aantal vergunninghouders een woning aan te bieden. Cijfers. Instroom centrale opvang Uitstroom centrale opvang
Van 1994 tot 1 oktober 2003 Van 1994 tot 1 oktober 2003
1994 45.212 1994 39.772
1995 25.762 1995 29.166
1996 19.870 1996 20.162
1997 31.331 1997 23.206
1998 42.019 1998 24.631
1999 38.227 1999 27.340
2000 33.634 2000 19.940
2001 25.273 2001 19.625
2002 12.916 2002 26.936
2003 tot 1 oktober 2003 6.643 2003 tot 1 oktober 2003 19.363
Bezetting centrale opvang vanaf 1994 tot en met 1 oktober 2003
1994 32.809
1995 30.166
1996 29.800
1997 37.720
1998 54.070
1999 64.771
2000 78.246
2001 83.801
2002 69.618
2003 op 1 oktober 2003 56.849
Bezetting centrale opvang naar leeftijdsgroep op 1 oktober 2003
Leeftijdsgroep Mannen Vrouwen Totaal
00 - 19 jr 10.642 8.820 19.462
20 – 29 jr. 11.672 5.214 16.886
30 – 39 jr. 7.574 4.676 12.250
40 – 59 jr. 4.186 2.910 7.096
60+ 514 641 1.155
Totaal 34.588 22.261 56.849
Top 5 nationaliteiten bezetting centrale opvang op 1 oktober 2003
Irak 7.245
Afghanistan 5.256
Angola 4.395
Azerbajdzjan 3.431
Iran 3236
Overig 33.286
Totaal 56.849 Standpunten van de politieke partijen. Mening Leefbaar Nederland Nederland is niet vol, maar het is wel erg druk in ons landje. Binnen een Europees beleid wil Leefbaar Nederland dat we een verhoudingsgewijze bijdrage moeten leveren aan de opvang van politieke vluchtelingen. Leefbaar Nederland is voor een quotum van 10000 asielzoekers per jaar. Het geld dat hiermee bespaard wordt kan dan geïnvesteerd worden in een betere opvang van een vluchteling in de regio waar hij terechtkomt. Procedures zouden moeten worden ingekort naar 6 maanden maximaal. De niet uitgewezen asielzoekers moeten zo snel mogelijk in het arbeidsproces betrokken worden. De integratie van vluchtelingen is een voorwaarde om in Nederland te mogen verblijven. (Nederlandse taal leren, onderwijs voor minderjarigen) Bij integratie hoort ook een emancipatiebeleid dat bevorderd moet worden. Met name achterstandsgroepen zoals Islamitische vrouwen moeten extra aandacht krijgen volgens Leefbaar Nederland. Een leefbaar en multicultureel Nederland kent een verdraagzame bevolking zonder lange tenen. Vrijheid van meningsuiting moet in ruime zin worden geaccepteerd zolang er maar niet wordt opgeroepen tot het geweld. Alle vormen van discriminatie en racisme moet met harde aanpak bestreden worden. Mening Groenlinks Niemand slaat zomaar op de vlucht. Zolang extreme welvaartverschillen, ecologische verwoesting, oorlog en onderdrukking niet tot het verleden behoren, zullen er mensen naar Nederland komen. Groenlinks is voor een humaan asielbeleid. Zij vinden het belangrijk dat het recht en een zorgvuldige menselijke behandeling centraal staan. De beslissingen moeten transparant zijn en er moet ruime te zijn voor hoor en wederhoor. Een multiculturele samenleving ziet Groenlinks niet als een gevaar, maar als een verrijking. Ze zijn van mening dat de autochtonen kunnen leren van de allochtonen. In onze samenleving zou iedereen gelijke kansen moeten hebben, maar zo ver zijn we nog lang niet. Vooral op het gebied van arbeid en onderwijs moet nog veel gebeuren. De achterstand van allochtone kinderen moet worden opgelost en de participatie van allochtonen aan het arbeidsproces hier in Nederland moet worden bevorderd. Een verblijfsvergunning moet volgens Groenlinks worden verstrekt aan: - Minderjarige asielzoekers die na een verblijf van een jaar nog steeds niet uitgeprocedeerd zijn. - Asielzoekers die naar Nederland komen op grond van gezinshereniging en gezinsvorming - Partners van asielzoekers na een jaar verblijf in Nederland - Mensen die kunnen aantonen dat ze al meer dan vijf jaar in Nederland zijn
Als een asielzoeker een verblijfsvergunning krijgt, dan moet hun rechtspositie nauw aansluiten bij die van de Nederlanders wat betreft arbeid, opleiding, voorzieningen en gezinshereniging.
Mening van D66
Ook D66 vindt dat een multiculturele samenleving geen bedreiging is voor Nederland. Door de migratiestromen zijn mensen met uiteenlopende culturele achtergronden naar Nederland gekomen en de migranten leveren met succes een bijdrage aan onze economie en dienstverlening. Het vervagen van de grenzen is volgens D66 nog te weinig merkbaar en dat vinden zij jammer. We zouden de meerwaarde van een multiculturele samenleving moeten stimuleren. Er zouden meer raakvlakken en samenspelen moeten zijn tussen alle verschillende groepen in ons land. Het zou geweldig zijn als daardoor een interculturele samenleving zou ontstaan; alle culturen vormen samen de inspiratie voor een nieuwe cultuur. De verscheidenheid zou hierin de eenheid versterken en tot wederzijdse acceptatie leiden. De grondrechten zouden dan wel gehandhaafd moeten blijven, zoals de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen.
D66 is het er niet mee eens dat immigratie gepaard kan gaan met spanningen. Er zou een duidelijke en zorgvuldige toelatingsprocedure moeten komen. De asielprocedure moet volgens D66 nog onder handen worden genomen. Er is van alles mis bij de eerste opvang. De tolkenbijstand voldoet niet en asielzoekers moeten vanaf het eerste begin al vrijwilligerswerk kunnen doen en Nederlands leren+ cursussen volgen.
Problemen bij inburgering moeten vooral worden opgelost door mensen intensief Nederlands te leren. Hierdoor voorkom je dat iemand zich geïsoleerd gaat voelen. Daar heeft niemand baat bij, dat zou alleen zorgen voor etnische spanningen en intolerantie. We zouden er volgens D66 op moeten toezien dat mensen daadwerkelijk kansen krijgen en deze benutten. Betrokkenheid is heel belangrijk. D66 is net als Groenlinks van mening dat iemand die al langer dan een jaar in Nederland verblijft, automatisch een vergunning moet kunnen krijgen. Ook moet hoger beroep in de asielprocedure worden opgenomen, maar dit moet niet de procedure onaanvaardbaar lang verlengen.
Mening Pvda
De PVDA is van mening dat de meeste asielzoekers anders dan economische gronden hebben om te vluchten en vindt dan ook dat Nederland zijn aandeel moet blijven nemen in de opvang van vluchtelingen. De Pvda zou graag zien dat dat in een evenredige verdeling gebeurd over Europa. Het maken van gezamenlijke afspraken in Europa vindt de Pvda een heel belangrijk punt en daar wordt dan ook veel over gesproken in de Europese commissie. De pvda houdt de ontwikkelingen van de Europese politiek nauwlettend in de gaten.
De Pvda vindt niet dat we onze grenzen zouden moeten sluiten voor de problemen in de rest van de wereld. Pvda vindt ook niet dat ons land een grote bijdrage aan de vluchtelingenopvang levert. Veel mensen denken dat Nederland relatief veel vluchtelingen opvangt, maar dat is een illusie. Vooral Afrika biedt opvang aan ongeveer zes miljoen vluchtelingen.
De Pvda vindt gezinshereniging een heel belangrijk punt en ze hebben met succes daarvoor gepleit toen de nieuwe vreemdelingenwet opgesteld werd. Ook werd op voorstel van de PvdA het hoger beroep in de vreemdelingenbezwaringszaken ingevoerd. PvdA heeft dus een belangrijke rol gehad in de totstandkoming van de nieuwe wet.
Mening VVD over asielzoekers
De VVD staat lijnrecht tegenover de PvdA op een belangrijk punt. Zij vinden namelijk dat Nederland te veel vluchtelingen opvangt. Per hoofd van de bevolking is het aantal vluchtelingen twee keer zo hoog dan de andere landen in Europa die de meeste vluchtelingen opvangt. (Groot- Brittanie en Duitsland) De overige partijen willen over het algemeen dat het aantal mensen dat een verblijfsvergunning in Nederland vraagt stabiel blijft, maar de VVD wil dat aantal nog verder terugdringen.
Om het asielbeleid nog meer te verscherpen heeft de VVD een aantal belangrijke oplossingen:
- Gesloten opvang tijdens onderzoek naar identiteit, nationaliteit en reis.
- Meer asielzoekers afwijzen in aanmeldcentra
- Alle aanvragen van asielzoekers uit veilige landen zonder pardon afwijzen
- Hoger beroep moet niet mogelijk zijn
- Niet meer procedures starten dan we aankunnen
- De mogelijkheden voor asielzoekers om te werken Niet verruimen
- Aanscherpen van mogelijkheden voor gezinshereniging; vast werk hebben, minstens 5 jaar in Nederland verblijven etc.
- Geen gratis rechtsbijstand
- Een maximale opvang capaciteit vaststellen (soort quotum dus)
- De opvang zo veel mogelijk richten op terugkeer
Standpunten LPF
De LPF vindt dat een streng toelatingsbeleid moet gekoppeld worden aan een actief uitzettingsbeleid.
En ze vinden dat Nederland geen immigratie land is. En dat een Multiculturele samenleving is gedoemd te mislukken.
Standpunten SP
De SP vindt dat de intergratie moet verbeterd worden.
En ze vinden het belachelijk dat de asielprocedure moet niet gratis voor de asielzoeker is. Maar ze vinden wel dat de asielzoeker de Nederlandse taal, cultuur en grondwet moet leren.
Zij pleiten ervoor om het stemrecht van allochtonen uit te breiden, iedereen die 3 jaar in Nederland verblijft moet kunnen stemmen.
En ze willen segregatie tegengaan.
Artikel 1.
De idolen onder de asielzoekers.
Romana Abels en Paola Verouden
Het ging pas echt lopen toen we de media inschakelden
Tienduizenden uitgeprocedeerde asielzoekers moeten het land uit. Een paar honderd mogen er blijven, vaak dankzij aandacht voor hun 'geval' in de media. Ze hebben het geschopt tot bekende gezichten, voor wie de buurt, de school, de kerk actievoert. Vooral in Noord-Nederland, Brabant en Zeeland is de actiebereidheid groot. En soms helpt het. De kansen van asielzoekers die de pech hebben in Limburg te wonen lijken verkeken. Voor hen geen actiecomité's, demonstraties en krantenberichten. Ook in de grote steden is weinig animo om in de bres te springen voor een asielzoekersgezin. De asielzoeker die met een flink aantal kinderen in een dorp woont, lijkt de meeste kans te hebben een uitweg te vinden. ,,Ik heb de media hartelijk bedankt toen ik bekendmaakte dat de minister een uitzondering maakte voor onze Esther'', zegt Sikko van der Wal, organisator van het comité 'Esther moet blijven' uit Veenklooster. 'Onze Esther', dat is de illegale Esther Wytzes uit Nigeria, thans woonachtig in Kollumerzwaag. De Friese is weliswaar geen asielzoekster, maar een met een Nederlander getrouwde illegaal die uitgezet zou worden omdat ze geen geboortebewijs uit Nigeria kon overleggen. Afgelopen vrijdag werd bekend dat de verplichting voor dat bewijs is vervallen. Daarmee is de weg vrijgemaakt voor een verblijfsvergunning. Van der Wal spreekt uit ervaring, als hij zegt dat inschakelen van de media helpt. ,,Verdonk schreef het zelfs zo: 'Er is opnieuw gekeken naar het dossier van Esther na maatschappelijke en politieke druk'. De media hebben ons enorm geholpen. Zonder de pers hadden we dit nooit voor elkaar gekregen. NRC Handelsblad wijdde een lang verhaal aan Esther, het Algemeen Dagblad ook. En de regionale bladen natuurlijk.'' Voor Sikko van der Wal was het de eerste keer dat hij een actiegroep leidde. Maar van zijn onervarenheid heeft hij geen moment hinder ondervonden. ,,Vrijdagmiddag besloot ik om vier uur dat er een bijeenkomst moest plaatsvinden om bekend te maken dat Esther nu wel in aanmerking kwam voor een vergunning. Ik belde wat mensen en een paar uur later zaten meer dan honderd mensen in het dorpshuis. Zo gaat dat hier in het noorden. We hebben gemeenschapszin. Probeer dat maar eens in het westen.'' Van alle actiegroepen die in het leven zijn geroepen om een ruimer pardon voor elkaar te krijgen, telt het noorden van Nederland er de meeste. In veel dorpen en steden zijn mensen actief voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Twee buurvrouwen uit Annen zetten zich in voor een Chinese familie, die drie kinderen op school heeft. Zij kregen het voor elkaar dat Relus ter Beek, commissaris van de koningin in Drenthe, een brief naar minister Verdonk schreef om aandacht te vragen voor de situatie van dit gezin, dat ook met grote regelmaat in kranten en op televisie verscheen. En uit dat initiatief groeide de actiegroep Van Harte Pardon, dat plaatselijke acties bundelt en zich inzet voor een ruimere asielregeling. Die protestgroep toog gisteren naar het Binnenhof om te demonstreren tegen het asielbeleid. ,,Na het nieuws van afgelopen vrijdag is de groep groter geworden'', zegt woordvoerder Fronique Oosterhof. De demonstratie van gisteren stond in het teken van een Koerdisch gezin met drie kinderen uit Leiderdorp. ,,Volwassenen worden vaak door hun kinderen met deze problematiek geconfronteerd. Zij moeten aan hun kroost uitleggen waarom dat meisje uit hun klas opeens weg moet. Daardoor komen ze in actie.'' Oosterhof kent het probleem: een enkel gezin uitlichten helpt dat ene gezin, en laat duizenden anderen in de schaduw. Maar het probleem wordt pas duidelijk als het een gezicht heeft. ,,Daarom staat telkens een andere familie centraal in de protesten.'' Voor de asielfamilies, die door de aandacht uitgroeien tot een soort asielidolen, is de aandacht lang niet slecht. Dat erkent ook Astrid de Schutter, adjunct-directeur van basisschool De Rietgoor uit Roosendaal. De Schutter zette zich in voor de man en kinderen van de Somalische Ubah Raidal, die dreigden terug naar Somalië te moeten. Maandagochtend hoorden vadar Hassan Abdullahi en zijn kinderen Wehel van vijf en Sahal van zeven dat het gezin toch niet uit elkaar zal worden getrokken. Aanvankelijk was beslist dat moeder Ubah in Nederland mocht blijven omdat zij een ernstige nierziekte heeft en een paar keer per dag moet dyaliseren. Maar haar man en kinderen moesten terug. De Schutter: ,,Het ging pas echt lopen toen we de media inschakelden. We benaderden eerst de wethouder, maar toen kregen we zo'n politiek antwoord. Toen dachten we: we zoeken het in de krant dicht bij huis, dus schakelden we BN/De Stem in. Dan zie je dat opeens van alles in gang wordt gezet. Iedereen gaat zich ermee bemoeien. Je merkt dan dat je de media soms gewoon keihard nodig hebt.'' Toch: aandacht is geen garantie. Er zijn ook gezinnen die media-aandacht kregen, maar waarvoor de minister nog geen goed nieuws had. Het Brabants Dagblad besteedde begin januari aandacht aan een uitgeprocedeerd Vietnamese gezin dat onderdak vond bij de fraters van Tilburg. De vader, Pham Thi Hûong en zijn vrouw Tran Van Binh leven met hun twee dochters van elf en negen jaar oud bij de fraters, net als zoveel andere gezinnen of alleenstaande moeders in het verleden deden. Toch vroeg frater Ad de Kok specifiek voor dit gezin aandacht. ,,Ik ben zelf met dit verhaal naar buiten getreden, want volgens mij is dit een heel duidelijk voorbeeld dat aan het huidige beleid veel haken en ogen kleven'', verklaart hij zijn keuze. Het gezin kwam zes jaar geleden naar Nederland. Nu ze uitgeprocedeerd zijn, moeten ze terugkeren naar Vietnam, maar dat land erkent haar oud-burgers niet. De familie heeft namelijk geen Vietnamees paspoort, maar kan zich slechts legitimeren met een twintig jaar oud rijbewijs. ,,Minister Verdonk zegt: 'Wie terug wil, kan terug'. Deze familie is het bewijs dat die stelling niet klopt. Ik ben zelf met ze meegegaan naar de ambassade om papieren te krijgen. Dat lukt niet. De ambassadeur heeft ons verteld dat het jaren kan duren, als het überhaupt al lukt.'' Kerken proberen wel vaker aandacht voor asielzoekers te genereren. Zo ook de diaconie van de samen op weg-gemeente in Kamperland, een plaatsje van 2000 inwoners in Zeeland. Twee gezinnen in het dorp hadden een beroep gedaan op de pardonregeling. Van het Armeense gezin is de aanvraag afgewezen, van het andere gezin is de toekomst nog onzeker. De inwoners van de gemeente kwamen massaal opdraven voor een bijeenkomst over de toekomst van de asielzoekers. Dat is exemplarisch voor het kleine dorp en haar grote betrokkenheid met het lot van de gezinnen, meent dominee J. van Zoelen van de PKN-gemeente. ,,Iedereen kent elkander, dus tevens de twee gezinnen. Kamperlanders brengen hen aardappelen en uien of maken een praatje met ze. De band tussen mensen is sterker. Ik kan me voorstellen dat asielzoekers in Amsterdam ondergaan in de grote massa'', aldus dominee Van Zoelen. De meeste media-aandacht werd de afgelopen week geschonken aan de kinderen Radakovic, Anja, Darko van het Gymnasium Juvenaat en Asja, leerlinge van de Algemene Basisschool Oost in Bergen op Zoom. BN/De Stem, het Brabants Dagblad en zelfs het NOS-journaal besteden aandacht aan hen. De medeleerlingen van de jongeren voerden met een stille tocht actie voor de familie. De vader van het gezin Radakovic en Darko hebben de Servische nationaliteit, de moeder en haar twee dochters zijn daarentegen van Kroatische origine. Voor de tweede keer is hun asielprocedure afgewezen, maar teruggaan naar het land van herkomst betekent voor het gezin Radakovic een scheiding uit angst voor oplaaiend nationalisme na etnische zuiveringen in de Joegoslavische burgeroorlog. En daar verzetten zij en in hun kielzog de hele scholengemeenschap zich tegen. Toen het nieuws de gelederen van het Juvenaat bereikte, zei rector B. Van Delden: 'Laten we dit gebeuren of gaan we wat doen?' Volgens de rector, een van de initiatiefnemers van de mars, was alle attentie meer een kwestie van toeval dan van opzet. ,,We hebben natuurlijk de Brabantse media verwittigd. Later bleek dat wij de eerste stille tocht hadden en daardoor veel aandacht genereerden.'' Want de mogelijke uitzetting van het gezin, die de rector kwalificeert als dermate wrang, zorgde voor een golf van verontwaardiging door de scholen. ,,Wij proberen op een regionale manier ervoor te zorgen dat de minister nogmaals aandacht aan hun zaak besteed, hoewel ik vrees dat het bij een aantal anderen ook zou moeten gebeuren.'' De rector erkent de cynische gedachte dat mediaaandacht voor de één een uitweg kan betekenen, terwijl een ander stilzwijgend verdwijnt. Een bizarre situatie, waar weinig aan te doen valt, zegt hij. ,,De familie Radakovic kwam voor onze neus, niet een ander gezin. Als wij iets voor mensen kunnen betekenen, moeten we ook alles op alles zetten om iets voor ze te doen. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.'' Krant: Trouw Artikel 2. Asielbeleid kan beter uitgaan van terugkeer
Ronald Berkvens’ ASIELZOEKERS
Het is niet erg asielzoekers langer op een permanente verblijfsvergunning te laten wachten. Asielbeleid moet gericht zijn op terugkeer. Ook werk en scholing in Nederland kunnen later bijdragen aan de opbouw van het land van herkomst. De Eerste Kamer buigt zich op 20 januari over de voorgestelde wetswijziging van minister Verdonk om toegelaten asielzoekers later een permanente verblijfsvergunning te verlenen. Niet na drie, maar na vijf jaar. De drie regeringspartijen in de Tweede Kamer steunden dit voorstel. De consequentie ervan zal zijn dat asielzoekers tot vijf jaar na toelating alsnog kunnen worden teruggestuurd naar hun land, mits de situatie daar zo is gewijzigd dat de vreemdeling er geen gevaar meer loopt. Volgens de oppositie is dit een verdere verscherping van het asielbeleid. Evenals VluchtelingenWerk meent ze dat de integratie van vreemdelingen hiermee (verder) geblokkeerd wordt, dat de rechtspositie van asielzoekers wordt aangetast en dat het voorstel van minister Verdonk (VVD) op gespannen voet staat met het Vluchtelingenverdrag. Om met het laatste te beginnen: het VN-vluchtelingenverdrag biedt bescherming totdat de situatie in het herkomstland zodanig is veranderd dat van vrees voor vervolging geen sprake meer is. Het tweede argument houdt in dat asielzoekers, die sinds de nieuwe Vreemdelingenwet niet zo maar mogen doorprocederen, nu de kans krijgen dat later eventueel alsnog te doen. En meer tijd kan de bewijsvoering juist helpen. Het eerste, belangrijkste tegenargument overtuigt ook niet. Waarom iemand pas goed zou integreren met een permanente verblijfsvergunning, wordt niet onderbouwd. Na het verkrijgen van een tijdelijke verblijfsvergunning krijgt de asielzoeker immers de gelegenheid om te leren en werken in onze samenleving en te delen in onze welvaart. Scholing, werkervaring, tolerantie, democratie en financiën zullen goed van pas komen in veel herkomstlanden, veelal in oorlog of met een dictatuur. Dit zou de vreemdeling en de overheid moeten aanzetten werk te maken van inburgering. Niet alleen om een blijvende plaats in de samenleving te verkrijgen, maar juist ook om remigratie naar en reïntegratie in het land van herkomst te bespoedigen. Dat remigratie geen utopie is, en nuttig kan zijn, mag blijken uit de terugkeer van Bosniërs en uit de inzet van gekwalificeerde Afghaanse vluchtelingen bij de heropbouw van hun land. Daarnaast hebben verruimde mogelijkheden om toegelaten asielzoekers zonder voortdurende vrees te laten terugkeren als voordeel dat het draagvlak voor de opvang van vluchtelingen op peil blijft. Vooral wanneer remigratie de druk op de Nederlandse samenleving vermindert en voor remigrant en land van herkomst goed uitpakt. Je mag ervan uitgaan dat asielzoekers primair naar Nederland komen om bescherming te genieten tegen vervolging, om 'asiel' te zoeken. Indien je wordt gedwongen te vluchten omdat jouw ideeën niet worden getolereerd, of omdat je niet veilig kunt leven, wil dat niet zeggen dat je nooit meer kunt -of wilt- terugkeren. Sterker nog: waarom zou terugkeer niet het uitgangspunt zijn voor de vluchteling en voor het asielbeleid? De vluchtelingenstatus dient immers in eerste instantie het belang van de vluchteling zelf en niet dat van Nederland. Dat is anders bij de verstrekking van een werkvergunning aan buitenlanders of verstrekking van een verblijfsvergunning voor buitenlandse huwelijkspartners. Juist om misbruik van de asielprocedure te voorkomen, dient het onderscheid met reguliere vreemdelingrechterlijke procedures te worden vertaald. In het asieldebat gaan velen ervan uit dat het vooral de verzorgingsstaat is die maakt dat asielzoekers hierheen komen. Er is een gebrek aan afweging tussen individuele en algemene belangen, tussen nationale en internationale belangen en tussen huidige en toekomstige belangen. Die algemene, internationale en toekomstige belangen kan de minister ook gebruiken om haar voorstel te onderbouwen. Uiteraard kunnen niet alle toegelaten asielzoekers na een omwenteling in hun land zomaar terug. Zo zijn er zeer ernstig vervolgde personen, veelal met trauma's. Daarnaast zijn er vreemdelingen die om andere, reguliere, redenen permanente en juridisch geldige verbondenheid met Nederland opbouwen. Dat kan door een huwelijk of omdat de vreemdeling een reguliere werkvergunning verkreeg. De asielprocedure en het inburgeringstraject moeten vanaf het begin worden ingericht op de wens en wenselijkheid van remigratie. Verder vereist verlenging van de duur van de tijdelijke asielstatus dat Nederland investeert in de inburgering en vorming van mensen die ons land mogelijk snel zullen verlaten. Deze investeringen kunnen op veel plaatsen in de wereld een positieve bijdrage leveren. Duurzaamheid en internationale belangen dienen, naast bezorgdheid om individuen, mee te wegen in het vluchtelingenrecht. Migratie, inburgering, remigratie en reïntegratie zijn uitdagingen die de globalisering ons opdringt. Het voorstel van minister Verdonk verdient dus ook steun omdat het goed is voor landen van herkomst en voor toekomstige vluchtelingen. Krant: Trouw Artikel 3. Wie weg moet, moet weg, simpel
Toine Heijmans
Het uitzetten van asielzoekers blijft altijd een gevecht
Verdonks nieuwe uitzettingsbeleid moet lukken, een andere weg is er niet
Verwijdercentra, vertrekcentra, uitzetcentra, terugkeercentra - jarenlang zijn ze gemeden in de discussie over afgewezen asielzoekers. Die moesten vooral uit zichzelf terug naar hun herkomstland, hooguit met een zacht, humaan duwtje in de rug. Gevangenissen waren uit den boze. Maar dat werkte niet. Dus kiest minister Verdonk van Vreemdelingenzaken nu als eerste voor de harde hand. Uitgeprocedeerden worden voortaan door agenten naar een vertrekcentrum gebracht, en vandaar naar huis, beloofde Verdonk de vier grote steden die daarmee hun verzet staken tegen het in hun ogen falende terugkeerbeleid. Het is een voorschot op nieuwe regels die de minister binnen een maand zal aankondigen, en waarin het woord verwijder-, vertrek-, uitzet,- danwel terugkeercentrum wel degelijk zal vallen. Gaat het haar lukken? Is er dan eindelijk een antwoord op het losse eind van de asielprocedure? Verdonk trapt in elk geval opnieuw een deur in van het asielbeleid. Met haar besluit neemt de overheid voor het eerst de taak op zich afgewezen asielzoekers daadwerkelijk over de grens te zetten. Dat klinkt verstandig: wie weg moet, moet weg en wie niet goedschiks wil, gaat kwaadschiks. Dat zelfs klinkt logisch en eenvoudig, maar zo is het niet. Vertrekcentrum - dat woord herinnert aan het dorp Ter Apel in Groningen (gemeente Vlagtwedde). Daar werd in 1996 zo'n terugkeerplek geopend, en nog geen vier jaar later met lichte schaamte weer gesloten. Het had gefaald, en hoe: in 1988 was het erin geslaagd slechts 53 ex-asielzoekers terug te laten keren. En dat voor ruim 10 miljoen euro per jaar. Ter Apel was geen gevangenis. Er stonden geen muren omheen. Afgewezen asielzoekers kregen een treinkaartje naar zuidoost-Groningen, en werd vriendelijk verzocht zich uit te laten zetten. De EO maakte er een documentaire, die schokkend was vanwege de onmacht die werd blootgelegd. 'Een gevecht', noemt Edy Takkenberg in die film zijn werk als uitzetambtenaar. 'De asielzoeker wil niet weg en ik wil dat-ie vertrekt. Dan heb je die wedstrijd.' Een gevecht is uitzetten nog steeds. Vraag het medewerkers van de gevangenissen voor vreemdelingen in Tilburg, Ter Apel of Zwolle. Of vraag het bij de nieuwe uitzetcentra in Rotterdam (Zestienhoven) en Amsterdam (Schiphol), die vooral bedoeld zijn voor criminele illegalen. Niets is daar simpel. Probleem 1: veel uitgeprocedeerden vertellen niet waar ze vandaan komen. Paspoorten zijn verscheurd, verhalen verzonnen, waarheen moeten ze dan terug? Een halfjaar mogen ze opgesloten blijven en dan komen ze gewoon weer vrij. Probleem 2: wie wil ze terug hebben? Er zijn landen die maar mondjesmaat oud-asielzoekers binnenlaten. Half de wereld reisde de top van de immigratiedienst af om overeenkomsten over terugkeer te sluiten, maar die zijn vaak wankel en leiden tot ingewikkelde reisschema's. Naar Somalië via Dubai en Kenia met twijfelachtige papieren: omdat echte paspoorten nauwelijks bestaan; dat is veel werk en leidt opnieuw tot juridische strijd. Probleem 3: Rij naar Nijmegen en pal voor de Waalbrug hangt een enorm spandoek, opgehangen door schoolkinderen die de Chinese familie Chen in hun dorp (Lent) willen houden. Nog nooit is de barmhartigheid voor uitgewezen buurtbewoners zo manifest geweest, en ook dat verzet zal minister Verdonk moeten breken. Het is trekken en duwen om uitgeprocedeerden terug over de grens te krijgen. De vraag is nu vooral hoe ver Verdonk daarin wil gaan. Ze had ervoor kunnen kiezen een paar duizend asielzoekers extra pardon te verlenen, waarmee de kritiek van gemeenten en burgers ook was verstomd. Maar dat is niet gebeurd. Haar nieuwe uitzetplan moet lukken, want een andere weg is er niet meer. Krant: De Volkskrant Artikel 4. 'Altijd dat wachten, wachten, wachten' Rita van Veen. Terugblik
Ze waren dit jaar in het nieuws, soms kort en heftig. Anderen bleven liever in de schaduw van de gebeurtenissen staan. Hoe is het met hen, de makers van het nieuws van 2003? Vandaag: Achmed Alser Alsafy kan eindelijk economie studeren.
ARNHEM - Achmed Alser Alsafy wilde het eerst niet geloven en heeft zijn verblijfspasje keer op keer van alle kanten bekeken. ,,Ik kreeg twee weken geleden een brief van de IND dat ik mijn verblijfsvergunning bij de vreemdelingenpolitie kon ophalen. Ik stond daar, keek naar het pasje en ik wist niet meer wat ik moest doen.''
Totaal in de war is de 29-jarige Soedanees naar zijn begeleidster van VluchtelingenWerk in Arnhem gereden om te vragen of het echt was. Kon de vergunning niet meer worden ingetrokken, vroeg hij zich af.
Alser Alsafy is een van de 2200 gelukkige asielzoekers die onder het zwaar bevochten specifiek pardon vallen. Ze zijn langer dan vijf jaar in Nederland en wachtten al die tijd op de uitslag van hun eerste asielverzoek. Zelfs voor deze geduldige asielzoekers heeft het veel te lang geduurd voordat de Haagse politiek de knoop doorhakte. Al in 2001, het jaar dat de nieuwe vreemdelingenwet van kracht werd, vroegen vluchtelingenorganisaties en linkse partijen in de Kamer om een regeling voor een oude groep van zo'n achtduizend asielzoekers die al meer dan vijf jaar procederen en behoorlijk zijn ingeburgerd.
Maar politiek was de tijd er nog niet rijp voor. Achtereenvolgende kabinetten vonden een pardon niet passen in de uitstraling van het strenge Nederlandse asielbeleid. Maar uitzetten bleek een al even moeilijke zaak. Met als gevolg dat gemeenten, bevolking en vluchtelingenwerkers zich tegen het uitzettingsbeleid bleven verzetten. Het was ex-LPF-minister Nawijn die vorig jaar een meerderheid van de Kamer achter zich wist te krijgen voor een beperkt pardon. Door de val van het eerste kabinet-Balkenende kon de pardonregeling pas oktober dit jaar worden uitgevoerd.
Voor het kerstreces wil de huidige minister Verdonk alle verblijfsvergunningen de deur uit hebben. Nog geen kwart van de oude asielzoekers mag blijven. Alser Alsafy heeft de minister geen brief geschreven. Hij is, net als de anderen die voor het specifiek pardon in aanmerking komen, uit het bestand van de Immigratie en Naturalisatiedienst (IND) gelicht.
In de zes jaar dat hij in Nederland is heeft Alser Alsafy op heel wat plaatsen gewoond. Hij verhuisde van opvangcentrum naar opvangcentrum en leerde plaatsen kennen als Rijsbergen, Arnhem, Deelen, Zevenaar en Soest. Inburgeren was niet toegestaan en daarom leerde hij het Nederlands zelf. ,,Ik keek iedere dag naar 'Goede Tijden Slechte Tijden'. Een goede serie om Nederlands te leren. En ik kocht taalboeken.'' Nu hij is toegelaten, moet de Soedanees alsnog een verplichte inburgeringscursus voor nieuwkomers volgen. ,,Ik hoop dat ik niet de hele cursus hoef te doen, want anders ben ik niet op tijd voor het aanvragen van studiefinanciering. Volgend jaar word ik dertig en voor die tijd moet ik me bij de universiteit hebben ingeschreven.''
Alser Alsafy wil economie studeren, dezelfde studie waarvoor hij stond ingeschreven bij een universiteit in Soedan. Het is er nooit van gekomen, omdat het leger hem op de hielen zat. Alser Alsafy moest uiteindelijk naar het front in het christelijke zuiden en wist nog net op tijd op een vrachtschip naar Rotterdam te vluchten.
Zijn jongere broer heeft aangeboden zijn studie in Nederland te betalen. Die heeft het in het land dat hem onderdak biedt, de Verenigde Arabische Emiraten, verder geschopt dan Achmed. ,,Hij is een transportbedrijf begonnen en verdient goed'', zegt Alser Alsafy met een zucht. ,,Ik heb hier alleen maar mogen wachten en moet nu zes jaar van mijn leven inhalen.''
Nu hij is toegelaten zal de Soedanees opnieuw moeten verhuizen. Dan zal hij afscheid nemen van de Somaliër met wie hij zijn ROA-woning deelt. ,,Hij heeft nog steeds niets van het IND gehoord. Ik mag blijven, hij waarschijnlijk niet. Dat voelt niet goed. Iedere dag rent hij naar beneden als er iets in de bus valt. Altijd dat wachten, wachten, wachten in Nederland.''
Krant: Trouw
Artikel 5.
CDA-kader klaagt over asielbeleid
Bas Soetenhorst
DEN HAAG - Het overgrote deel van de CDA-burgemeesters keert zich tegen de plannen van het kabinet met uitgeprocedeerde asielzoekers. Bijna tweederde van de 150 burgemeesters vindt de pardonregeling voor ruim 2300 mensen te mager. Ook leven bezwaren tegen het voornemen van minister Rita Verdonk (Vreemdelingenbeleid) de komende drie jaar 26.000 uitgeprocedeerde asielzoekers Nederland uit te zetten. Dit blijkt uit een gisteren gepubliceerde enquête van het tv-programma Twee Vandaag. Aan het onderzoek is meegewerkt door 129 CDA-burgemeesters. Slechts een kwart zegt het beleid te steunen en eraan mee te werken. De tegenstanders schrijven geregeld brieven aan Verdonk om hun bezwaren onder de aandacht te brengen. Eén burgemeester verklaarde gezinnen die officieel hun huis moeten worden uitgezet, met rust te laten. Collega's kondigden aan de opvang voor uitgeprocedeerden te blijven financieren als de uitzetting naar het land van herkomst niet lukt, omdat autoriteiten weigeren hun onderdanen toe te laten. De burgemeester van Huizen, Jos Verdier, zei in de uitzending 'buitengewoon teleurgesteld' te zijn over het optreden van de CDA-fractie in de Tweede Kamer, die het beleid van Verdonk steunt. "Er zou in Den Haag meer worden geluisterd naar lokale bestuurders." Verdier wees erop dat CDA-bestuurders al een dringend beroep hadden gedaan om humaniteit te laten prevaleren. Burgemeester Wim Deetman van Den Haag, eveneens voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) en prominent CDA'er, steunt het kabinetsbeleid wel. Hij is het niet eens met de opstelling van veel collega's en partijgenoten. De VNG blijft wel voor een ruimer pardon en meent dat er nog open einden zijn in de terugkeerplannen van Verdonk. De VNG wil hierover overleg met haar voeren. Premier Jan Peter Balkenende houdt onverkort vast aan het kabinetsbeleid, zei hij gisteren. Hij benadrukte dat asielzoekers die weg moeten, maar buiten hun schuld niet weg kunnen, ook niet hoeven te vertrekken. (ANP) Krant: Het Parool. Argumenten voor de stelling: Het asielbeleid is streng en rechtvaardig. Het asielbeleid is inderdaad streng, dat lees je al in het stukje onder het kopje: Wat is de asielprocedure in Nederland? Als er dus vreemdelingen aankomen, moeten ze zich melden, en dan begint er meteen een onderzoek. En ja, dat kost tijd. Ze controleren erg streng, waarom ze in Nederland komen. En veel worden weer het land uitgegooid, maar dat is omdat uit het onderzoek wat verdachts naar buiten is gekomen. Dat is streng, maar wel rechtvaardig. In het krantenstuk: Wie weg moet, moet weg, simpel, zie je dat veel vreemdelingen niet weg willen. Ze gaan dan liegen en alles proberen om te blijven. We moeten dan streng zijn en ze het land uitzetten, als we dat niet doen is het ook niet eerlijk voor de vreemdelingen die er wél zijn uitgezet. Het is misschien streng, maar wel rechtvaardig. Het asielbeleid is streng, en daardoor moeten veel economische vluchtelingen weer het land uit, maar dan is er wel plek voor de mensen die asiel nodig hebben omdat ze in levensgevaar zijn. Omdat het asielbeleid niet internationale verdragen schendt, is het dus wereldwijd goedgekeurd. Dus is het rechtvaardig. Argumenten tegen de stelling: Het asielbeleid is streng en rechtvaardig. Doordat de asielprocedure zo snel mogelijk wordt uitgevoerd kunnen er makkelijk fouten worden gemaakt. Asielzoekers die hier lang wonen, hebben de kans dat ze alsnog terug worden gestuurd. Sommige asielzoekers mogen blijven omdat ze ervoor gezorgd hebben dat de media aandacht aan hen schonk, en konden zij dus nationaal hun verhaal vertellen. Maar bij anderen is dat niet het geval, omdat zij geen aandacht krijgen. De vrijheid van asielzoekers word nog beperkt, omdat ze in het begin niet mogen werken. En ze mogen dan niet wonen waar ze willen wonen. Wat is streng en rechtvaardig? Rechtvaardig is iets waarvan je zeker weet dat het goed is. Bijvoorbeeld straf bij een misdaad, zoals bij stelen, moord etc. Onder streng zijn de meningen erg verschillend. Want wat de één te streng vind, vind de ander weer prima. Als ik het woord streng hoor, denk ik niet aan iets slechts. Het kan iemand ten goede komen, zoals streng onderricht. Maar ik ben het niet mee eens als iets té streng is en er mensen onder gaan lijden. Ik zeg altijd overal waar té voor staat slecht is. Eigen geschreven artikel. Het asielbeleid. We zien het allemaal in het nieuws, in de kranten, we zien de politici erover debatteren. Ik heb het hier over het asielbeleid. Is het te streng? Is het wel rechtvaardig? Daarom is de stelling: Het asielbeleid is streng en rechtvaardig. Het asielbeleid, het is erg streng. Maar streng is niet slecht. Een asielzoeker moet veel procedures doorstaan om eenmaal asiel te krijgen. En als je dan eenmaal in een asielzoekerscentrum zit, moet je nog meer wachten, omdat ze alles onderzoeken. Of je wel echt bent wie je zegt die je bent en of je liegt over de redenen waarom je naar Nederland gekomen bent, dat soort dingen onderzoeken ze. Van dit wachten weet Achmed Alser Alsafy alles af. Hij heeft langer dan vijf jaar gewacht op zijn verblijfsvergunning. Meer dan vijf jaar in spanning gewacht, dan vind ik het wel rechtvaardig dat hij een verblijfsvergunning krijgt, want hij is al ingeburgerd. Problemen bij inburgering moeten vooral worden opgelost door mensen intensief Nederlands te leren. Hierdoor voorkom je dat iemand zich geïsoleerd gaat voelen. Dat zegt D66, en daar ben ik het wel mee eens. Want als asielzoekers goed Nederlands kunnen praten, word alles een stuk makkelijker voor hen en voor de Nederlanders zelf. Ik snap ook best dat niet alle economische vluchtelingen in Nederland binnen worden gelaten, want er zijn nog veel meer mensen die arm zijn en je kunt ze niet allemaal in Nederland uitnodigen. Maar nogmaals, als asielzoekers al zo lang in Nederland wonen en al kinderen hebben, kun je die gezinnen niet uit het land gooien. Ze zijn dan al helemaal ingeburgerd en hun kinderen weten niets beter dan in Nederland te wonen. Ik vind inburgering dus belangrijk. Ik zeg niet dat ze hun eigen cultuur meteen moeten laten vallen, maar dat ze zich wel in zekere mate aanpassen. Dat ze ook over de Nederlandse cultuur leren, de taal leren. Er moet wel gekeken worden of de mensen dat in staat zijn, misschien word dit onmogelijk gemaakt door de geestelijke gehandicapte staat waarin sommige mensen verkeren. Wat ik niet rechtvaardig vind, is dat als mensen in het nieuws komen omdat ze misschien uit Nederland gegooid worden, en dan mogen blijven. Want hoe zit het met de asielzoekers die het nieuws niet halen? Is dat geen discriminatie? Positieve discriminatie mag, maar ik vind dat daar geen sprake van is. Een verblijfsvergunning moet volgens Groenlinks worden verstrekt aan: - Minderjarige asielzoekers die na een verblijf van een jaar nog steeds niet uitgeprocedeerd zijn. - Asielzoekers die naar Nederland komen op grond van gezinshereniging en gezinsvorming - Partners van asielzoekers na een jaar verblijf in Nederland - Mensen die kunnen aantonen dat ze al meer dan vijf jaar in Nederland
Hiermee ben ik het volkomen mee eens. Het is niet meer als vroeger, we kunnen niet iedereen een verblijfsvergunning geven die gewoon een baan nodig hebben. Met net als Groenlinks ben ik voor een humaan asielbeleid. Partijen die een soort quotum willen, zoals de VVD, daar ben ik het niet mee eens. Ik vind als er mensenlevens van afhangen, dat we dan niet mensen kunnen weigeren. Als de problemen in hun land voorbij zijn, vind ik wel dat ze weer naar hun land moeten terugkeren, met hulp. Zodat ze hun land weer kunnen opbouwen. De Pvda zou graag zien dat dat in een er afspraken worden gemaakt over asielzoekers in heel Europa. Daar ben ik het mee eens, want ik vind dat je met een grotere groep meer kunt bereiken. Het asielbeleid is over het algemeen wel rechtvaardig, en voldoet aan het Vluchtelingenverdrag van Genève, het Europese Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en verschillende andere internationale richtlijnen betreffende vluchtelingen en asielzoekers. Dit zijn verdragen die niet zomaar zijn gemaakt. Hier hebben veel mensen over nagedacht en ze hebben er veel tijd in gestoken. Dus ik vind niet dat ik het recht heb om zomaar dat allemaal onrechtvaardig te noemen.
Slot.
Ik ben nu eindelijk klaar met de PO. Ik heb er hard aan gewerkt, het zat soms wel tegen, want het internet viel bij ons thuis uit. Waardoor ik soms in de nacht iets moest maken. Over het algemeen was het maken van de PO erg leuk, want ik heb er veel van geleerd. En het heeft me geholpen over iets belangrijks, erg goed na te denken. En ik heb wel gezien wat een geluk wij eigenlijk hebben, dat wij in Nederland mogen wonen.
Planning
Inhoudsopgave
Inleiding
Wat is de asielprocedure in Nederland? Organisaties die met asielzoekers te maken hebben
Standpunten van politieke partijen
Artikelen
Argumenten voor de stelling
Argumenten tegen de stelling
Wat is streng wat is rechtvaardig? Eigen geschreven artikel
Slot
Logboek + bronvermelding Inleiding. We moeten een praktische opdracht voor maatschappijleer maken over het asielbeleid. De bedoeling is dat we onderzoeken of het asielbeleid in Nederland streng en rechtvaardig is. Het onderwerpt spreekt me wel aan, omdat het weer heel actueel aan het worden is. We zien dat de media er veel over schrijft, maar in de politiek wordt er nu ook veel over gepraat. Ik heb me nooit heel erg verdiept in het asielbeleid, en daarom lijkt het me ook wel leuk om dit te gaan doen. Dus ik hoop dat het ook een beetje goed gaat. Wat is de asielprocedure in Nederland? Vreemdelingen die in Nederland asiel willen aanvragen, melden zich eerst bij een aanmeldcentrum (AC). Hiervan zijn er vier in Nederland: in Zevenaar, Rijsbergen en Ter Apel (de 'landside') en op Schiphol (de 'airside'). Op het aanmeldcentrum moet de asielzoeker een officieel asielverzoek indienen. Dan start een onderzoek naar onder meer de personalia en de reisroute. Er worden foto's gemaakt en vingerafdrukken genomen. Op het aanmeldcentrum bestaat de mogelijkheid om, indien nodig, te overnachten, te slapen en te eten. Op basis van het onderzoek wordt besloten of de asielzoeker wel of niet wordt toegelaten tot de asielprocedure. Binnen 48 werkuren krijgt hij te horen of de aanvraag kansloos is en dan dus wordt afgewezen, of dat hij wel of hij wordt toegelaten tot de procedure voor verder onderzoek. Wanneer de asielaanvraag wordt afgewezen, moet de asielzoeker Nederland direct verlaten. Wanneer de asielaanvraag niet direct leidt tot een afwijzing, wordt hij toegelaten tot de opvang. In dat geval volgt een plaatsing in een centrale opvangvoorziening van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA). De asielzoeker wordt vragen gestelt over de redenen voor zijn asielaanvraag. Hij vertelt de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) over de gebeurtenissen in het land waar hij vandaan komt en over zijn vlucht naar Nederland. Ook laat hij documenten zien die belangrijk zijn voor de asielaanvraag. Binnen een aantal maanden – naar tegenwoordige richtlijnen van het Ministerie van Justitie gemiddeld drie – komt de IND met een beslissing op de asielaanvraag. Als deze beslissing negatief uitvalt, moet de asielzoeker Nederland verlaten. Hierop volgt uitzetting. De asielzoeker heeft het recht om hiertegen een bezwaarschrift in te dienen en, wanneer hierop ook een negatieve beslissing volgt, in beroep te gaan bij de rechter. Gedurende de behandeling van bezwaar en beroep verblijft de asielzoeker in een asielzoekerscentrum . Ook wanneer de beslissing van de IND positief is en de asielzoeker een verblijfsstatus krijgt, blijft de asielzoeker nog enige tijd in een asielzoekerscentrum in afwachting van een gemeentewoning. De asielzoeker krijgt een voorlopige verblijfsstatus. In een asielzoekerscentrum verblijven de asielzoekers die in Nederland mogen verblijven in afwachting van de afronding van de asielprocedure. De gemiddelde verblijfsduur in een asielzoekerscentrum is tien tot twaalf maanden. In het meest ongunstige geval kan de verblijfsduur uitlopen tot meer dan drie jaar. Nog steeds bestaat dan nog de kans op een negatieve beslissing. Zolang er nog geen definitieve beslissing gevallen is tijdens het verblijf in een asielzoekerscentrum, mag een asielzoeker, binnen de daarin gestelde beperkingen, betaald werk verrichten.
Volgens de wet heeft de minister het recht in handen wat betreft asielzoekers. In de praktijk is het de staatssecretaris van Justitie. De staatssecretaris kan allerlei veranderingen aanbrengen in het asielbeleid. Ook is de staatssecretaris bevoegd asielzoekers persoonlijk af te wijzen of toe te laten in Nederland. Het Centraal Orgaan Asielzoekers (COA) De missie van het COA is om een humaan en waardig eerste verblijf voor wisselende aantallen asielzoekers die naar Nederland komen te organiseren, met in achtneming van hun eigen verantwoordelijkheid. Dit dient op zo’n manier te gebeuren dat hun komst en eerste verblijf hanteerbaar zijn voor overheid en samenleving. Opvang- en onderzoekcentrum (OC) Het opvang- en onderzoekcentrum zorgt voor de allereerst opvang van asielzoekers. Er zijn tien OC’s verspreid over Nederland. Het OC zorgt voor de verzoeken tot verblijf en vergunning. In het centrum wacht de asielzoeker de eerste beslissing over het asielverzoek af. Deze beslissing wordt genomen op grond van een nader verhoor met een contactambtenaar van Immigratie- en Naturalisatiedienst. Deze beslissing bepaald of de asielzoeker wel of niet direct teruggestuurd wordt. Als de asielzoeker niet direct wordt teruggestuurd, gaat hij naar het asielzoekerscentrum. Asielzoekerscentrum (AZC) Het asielzoekerscentrum zorgt voor een ‘goede’ opvang van de asielzoeker terwijl hij wacht op een verblijfsvergunning of op de uitzetting. In het centrum mag de asielzoeker zich voorbereiden op een bestaan in Nederland. Naast de Asielzoekerscentra zijn er AVO’s. Dit zijn kleinere opvangcentra, omdat de asielzoekerscentra het grote aantal asielzoekers niet alleen aankan. Een AVO (aanvullende opvang) kan een jeugdherberg zijn of een pension enz. In de centra krijgt de asielzoeker zakgeld, kleedgeld en eventueel voedinggeld. Kleinschalige Centrale Opvang (KCO) Is een vorm van opvang voor asielzoekers die zowel qua grootte als qua type afwijkt van de reguliere opvangcentra. De KCO-opvang kan de vorm aannemen van clusters van woningen, voormalige jongerenwoningen en op aanleunwoningen gelijkende accommodaties. Zelfzorgarrangement (ZZA) Dit is een vorm van opvangvoorzieningen waarbij de asielzoeker met instemming van het COA verblijf heeft buiten een opvanglocatie. De asielzoeker krijgt hiertoe een extra financiële bijdrage (zogenaamde wooncomponent). De ZZA is een noodmaatregel die april 1998 is ingevoerd wegens een tekort aan opvangcapaciteit bij het COA. Sinds 15 juni 2002 is de instroom in de ZZA vanwege een lagere capaciteitsbehoefte stopgezet. De terugplaatsing vanuit de ZZA wordt aan asielzoekers aangeboden, maar is niet verplicht. Vluchtelingenwerk. Duizenden vrijwilligers en betaalde medewerkers van Vluchtelingenwerk bieden vluchtelingen dagelijks praktische begeleiding tijdens de asielprocedure en bij het opbouwen van een nieuw bestaan in de Nederlandse samenleving. Daarnaast zet Vluchtelingenwerk Nederland zich in voor het vergroten van het draagvlak voor vluchtelingen en asielzoekers en een goed asiel- en integratiebeleid. Ze maken vluchtelingen wegwijs in de gemeente. Ze begeleiden vluchtelingen op het inburgeringspad, door bijvoorbeeld te helpen bij de keuzes op het gebied van opleiding, werk, opvoeding, school, etc. Ze bemiddelen waar nodig tussen vluchtelingen en instanties. En tenslotte geven ze voorlichting over de positie van vluchtelingen en proberen zij vooroordelen bij de bevolking weg te nemen. De gemeente. Als een asielzoeker een verblijfsvergunning heeft, is het de bedoeling dat de asielzoeker vanuit het centrum verhuist naar een woning in een gemeente. De gemeentes zijn verplicht een aantal vergunninghouders een woning aan te bieden. Cijfers. Instroom centrale opvang Uitstroom centrale opvang
Van 1994 tot 1 oktober 2003 Van 1994 tot 1 oktober 2003
1994 45.212 1994 39.772
1995 25.762 1995 29.166
1996 19.870 1996 20.162
1997 31.331 1997 23.206
1998 42.019 1998 24.631
1999 38.227 1999 27.340
2000 33.634 2000 19.940
2001 25.273 2001 19.625
2002 12.916 2002 26.936
2003 tot 1 oktober 2003 6.643 2003 tot 1 oktober 2003 19.363
Bezetting centrale opvang vanaf 1994 tot en met 1 oktober 2003
1994 32.809
1995 30.166
1996 29.800
1997 37.720
1998 54.070
2000 78.246
2001 83.801
2002 69.618
2003 op 1 oktober 2003 56.849
Bezetting centrale opvang naar leeftijdsgroep op 1 oktober 2003
Leeftijdsgroep Mannen Vrouwen Totaal
00 - 19 jr 10.642 8.820 19.462
20 – 29 jr. 11.672 5.214 16.886
30 – 39 jr. 7.574 4.676 12.250
40 – 59 jr. 4.186 2.910 7.096
60+ 514 641 1.155
Totaal 34.588 22.261 56.849
Top 5 nationaliteiten bezetting centrale opvang op 1 oktober 2003
Irak 7.245
Afghanistan 5.256
Angola 4.395
Azerbajdzjan 3.431
Iran 3236
Overig 33.286
Totaal 56.849 Standpunten van de politieke partijen. Mening Leefbaar Nederland Nederland is niet vol, maar het is wel erg druk in ons landje. Binnen een Europees beleid wil Leefbaar Nederland dat we een verhoudingsgewijze bijdrage moeten leveren aan de opvang van politieke vluchtelingen. Leefbaar Nederland is voor een quotum van 10000 asielzoekers per jaar. Het geld dat hiermee bespaard wordt kan dan geïnvesteerd worden in een betere opvang van een vluchteling in de regio waar hij terechtkomt. Procedures zouden moeten worden ingekort naar 6 maanden maximaal. De niet uitgewezen asielzoekers moeten zo snel mogelijk in het arbeidsproces betrokken worden. De integratie van vluchtelingen is een voorwaarde om in Nederland te mogen verblijven. (Nederlandse taal leren, onderwijs voor minderjarigen) Bij integratie hoort ook een emancipatiebeleid dat bevorderd moet worden. Met name achterstandsgroepen zoals Islamitische vrouwen moeten extra aandacht krijgen volgens Leefbaar Nederland. Een leefbaar en multicultureel Nederland kent een verdraagzame bevolking zonder lange tenen. Vrijheid van meningsuiting moet in ruime zin worden geaccepteerd zolang er maar niet wordt opgeroepen tot het geweld. Alle vormen van discriminatie en racisme moet met harde aanpak bestreden worden. Mening Groenlinks Niemand slaat zomaar op de vlucht. Zolang extreme welvaartverschillen, ecologische verwoesting, oorlog en onderdrukking niet tot het verleden behoren, zullen er mensen naar Nederland komen. Groenlinks is voor een humaan asielbeleid. Zij vinden het belangrijk dat het recht en een zorgvuldige menselijke behandeling centraal staan. De beslissingen moeten transparant zijn en er moet ruime te zijn voor hoor en wederhoor. Een multiculturele samenleving ziet Groenlinks niet als een gevaar, maar als een verrijking. Ze zijn van mening dat de autochtonen kunnen leren van de allochtonen. In onze samenleving zou iedereen gelijke kansen moeten hebben, maar zo ver zijn we nog lang niet. Vooral op het gebied van arbeid en onderwijs moet nog veel gebeuren. De achterstand van allochtone kinderen moet worden opgelost en de participatie van allochtonen aan het arbeidsproces hier in Nederland moet worden bevorderd. Een verblijfsvergunning moet volgens Groenlinks worden verstrekt aan: - Minderjarige asielzoekers die na een verblijf van een jaar nog steeds niet uitgeprocedeerd zijn. - Asielzoekers die naar Nederland komen op grond van gezinshereniging en gezinsvorming - Partners van asielzoekers na een jaar verblijf in Nederland - Mensen die kunnen aantonen dat ze al meer dan vijf jaar in Nederland zijn
Tienduizenden uitgeprocedeerde asielzoekers moeten het land uit. Een paar honderd mogen er blijven, vaak dankzij aandacht voor hun 'geval' in de media. Ze hebben het geschopt tot bekende gezichten, voor wie de buurt, de school, de kerk actievoert. Vooral in Noord-Nederland, Brabant en Zeeland is de actiebereidheid groot. En soms helpt het. De kansen van asielzoekers die de pech hebben in Limburg te wonen lijken verkeken. Voor hen geen actiecomité's, demonstraties en krantenberichten. Ook in de grote steden is weinig animo om in de bres te springen voor een asielzoekersgezin. De asielzoeker die met een flink aantal kinderen in een dorp woont, lijkt de meeste kans te hebben een uitweg te vinden. ,,Ik heb de media hartelijk bedankt toen ik bekendmaakte dat de minister een uitzondering maakte voor onze Esther'', zegt Sikko van der Wal, organisator van het comité 'Esther moet blijven' uit Veenklooster. 'Onze Esther', dat is de illegale Esther Wytzes uit Nigeria, thans woonachtig in Kollumerzwaag. De Friese is weliswaar geen asielzoekster, maar een met een Nederlander getrouwde illegaal die uitgezet zou worden omdat ze geen geboortebewijs uit Nigeria kon overleggen. Afgelopen vrijdag werd bekend dat de verplichting voor dat bewijs is vervallen. Daarmee is de weg vrijgemaakt voor een verblijfsvergunning. Van der Wal spreekt uit ervaring, als hij zegt dat inschakelen van de media helpt. ,,Verdonk schreef het zelfs zo: 'Er is opnieuw gekeken naar het dossier van Esther na maatschappelijke en politieke druk'. De media hebben ons enorm geholpen. Zonder de pers hadden we dit nooit voor elkaar gekregen. NRC Handelsblad wijdde een lang verhaal aan Esther, het Algemeen Dagblad ook. En de regionale bladen natuurlijk.'' Voor Sikko van der Wal was het de eerste keer dat hij een actiegroep leidde. Maar van zijn onervarenheid heeft hij geen moment hinder ondervonden. ,,Vrijdagmiddag besloot ik om vier uur dat er een bijeenkomst moest plaatsvinden om bekend te maken dat Esther nu wel in aanmerking kwam voor een vergunning. Ik belde wat mensen en een paar uur later zaten meer dan honderd mensen in het dorpshuis. Zo gaat dat hier in het noorden. We hebben gemeenschapszin. Probeer dat maar eens in het westen.'' Van alle actiegroepen die in het leven zijn geroepen om een ruimer pardon voor elkaar te krijgen, telt het noorden van Nederland er de meeste. In veel dorpen en steden zijn mensen actief voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Twee buurvrouwen uit Annen zetten zich in voor een Chinese familie, die drie kinderen op school heeft. Zij kregen het voor elkaar dat Relus ter Beek, commissaris van de koningin in Drenthe, een brief naar minister Verdonk schreef om aandacht te vragen voor de situatie van dit gezin, dat ook met grote regelmaat in kranten en op televisie verscheen. En uit dat initiatief groeide de actiegroep Van Harte Pardon, dat plaatselijke acties bundelt en zich inzet voor een ruimere asielregeling. Die protestgroep toog gisteren naar het Binnenhof om te demonstreren tegen het asielbeleid. ,,Na het nieuws van afgelopen vrijdag is de groep groter geworden'', zegt woordvoerder Fronique Oosterhof. De demonstratie van gisteren stond in het teken van een Koerdisch gezin met drie kinderen uit Leiderdorp. ,,Volwassenen worden vaak door hun kinderen met deze problematiek geconfronteerd. Zij moeten aan hun kroost uitleggen waarom dat meisje uit hun klas opeens weg moet. Daardoor komen ze in actie.'' Oosterhof kent het probleem: een enkel gezin uitlichten helpt dat ene gezin, en laat duizenden anderen in de schaduw. Maar het probleem wordt pas duidelijk als het een gezicht heeft. ,,Daarom staat telkens een andere familie centraal in de protesten.'' Voor de asielfamilies, die door de aandacht uitgroeien tot een soort asielidolen, is de aandacht lang niet slecht. Dat erkent ook Astrid de Schutter, adjunct-directeur van basisschool De Rietgoor uit Roosendaal. De Schutter zette zich in voor de man en kinderen van de Somalische Ubah Raidal, die dreigden terug naar Somalië te moeten. Maandagochtend hoorden vadar Hassan Abdullahi en zijn kinderen Wehel van vijf en Sahal van zeven dat het gezin toch niet uit elkaar zal worden getrokken. Aanvankelijk was beslist dat moeder Ubah in Nederland mocht blijven omdat zij een ernstige nierziekte heeft en een paar keer per dag moet dyaliseren. Maar haar man en kinderen moesten terug. De Schutter: ,,Het ging pas echt lopen toen we de media inschakelden. We benaderden eerst de wethouder, maar toen kregen we zo'n politiek antwoord. Toen dachten we: we zoeken het in de krant dicht bij huis, dus schakelden we BN/De Stem in. Dan zie je dat opeens van alles in gang wordt gezet. Iedereen gaat zich ermee bemoeien. Je merkt dan dat je de media soms gewoon keihard nodig hebt.'' Toch: aandacht is geen garantie. Er zijn ook gezinnen die media-aandacht kregen, maar waarvoor de minister nog geen goed nieuws had. Het Brabants Dagblad besteedde begin januari aandacht aan een uitgeprocedeerd Vietnamese gezin dat onderdak vond bij de fraters van Tilburg. De vader, Pham Thi Hûong en zijn vrouw Tran Van Binh leven met hun twee dochters van elf en negen jaar oud bij de fraters, net als zoveel andere gezinnen of alleenstaande moeders in het verleden deden. Toch vroeg frater Ad de Kok specifiek voor dit gezin aandacht. ,,Ik ben zelf met dit verhaal naar buiten getreden, want volgens mij is dit een heel duidelijk voorbeeld dat aan het huidige beleid veel haken en ogen kleven'', verklaart hij zijn keuze. Het gezin kwam zes jaar geleden naar Nederland. Nu ze uitgeprocedeerd zijn, moeten ze terugkeren naar Vietnam, maar dat land erkent haar oud-burgers niet. De familie heeft namelijk geen Vietnamees paspoort, maar kan zich slechts legitimeren met een twintig jaar oud rijbewijs. ,,Minister Verdonk zegt: 'Wie terug wil, kan terug'. Deze familie is het bewijs dat die stelling niet klopt. Ik ben zelf met ze meegegaan naar de ambassade om papieren te krijgen. Dat lukt niet. De ambassadeur heeft ons verteld dat het jaren kan duren, als het überhaupt al lukt.'' Kerken proberen wel vaker aandacht voor asielzoekers te genereren. Zo ook de diaconie van de samen op weg-gemeente in Kamperland, een plaatsje van 2000 inwoners in Zeeland. Twee gezinnen in het dorp hadden een beroep gedaan op de pardonregeling. Van het Armeense gezin is de aanvraag afgewezen, van het andere gezin is de toekomst nog onzeker. De inwoners van de gemeente kwamen massaal opdraven voor een bijeenkomst over de toekomst van de asielzoekers. Dat is exemplarisch voor het kleine dorp en haar grote betrokkenheid met het lot van de gezinnen, meent dominee J. van Zoelen van de PKN-gemeente. ,,Iedereen kent elkander, dus tevens de twee gezinnen. Kamperlanders brengen hen aardappelen en uien of maken een praatje met ze. De band tussen mensen is sterker. Ik kan me voorstellen dat asielzoekers in Amsterdam ondergaan in de grote massa'', aldus dominee Van Zoelen. De meeste media-aandacht werd de afgelopen week geschonken aan de kinderen Radakovic, Anja, Darko van het Gymnasium Juvenaat en Asja, leerlinge van de Algemene Basisschool Oost in Bergen op Zoom. BN/De Stem, het Brabants Dagblad en zelfs het NOS-journaal besteden aandacht aan hen. De medeleerlingen van de jongeren voerden met een stille tocht actie voor de familie. De vader van het gezin Radakovic en Darko hebben de Servische nationaliteit, de moeder en haar twee dochters zijn daarentegen van Kroatische origine. Voor de tweede keer is hun asielprocedure afgewezen, maar teruggaan naar het land van herkomst betekent voor het gezin Radakovic een scheiding uit angst voor oplaaiend nationalisme na etnische zuiveringen in de Joegoslavische burgeroorlog. En daar verzetten zij en in hun kielzog de hele scholengemeenschap zich tegen. Toen het nieuws de gelederen van het Juvenaat bereikte, zei rector B. Van Delden: 'Laten we dit gebeuren of gaan we wat doen?' Volgens de rector, een van de initiatiefnemers van de mars, was alle attentie meer een kwestie van toeval dan van opzet. ,,We hebben natuurlijk de Brabantse media verwittigd. Later bleek dat wij de eerste stille tocht hadden en daardoor veel aandacht genereerden.'' Want de mogelijke uitzetting van het gezin, die de rector kwalificeert als dermate wrang, zorgde voor een golf van verontwaardiging door de scholen. ,,Wij proberen op een regionale manier ervoor te zorgen dat de minister nogmaals aandacht aan hun zaak besteed, hoewel ik vrees dat het bij een aantal anderen ook zou moeten gebeuren.'' De rector erkent de cynische gedachte dat mediaaandacht voor de één een uitweg kan betekenen, terwijl een ander stilzwijgend verdwijnt. Een bizarre situatie, waar weinig aan te doen valt, zegt hij. ,,De familie Radakovic kwam voor onze neus, niet een ander gezin. Als wij iets voor mensen kunnen betekenen, moeten we ook alles op alles zetten om iets voor ze te doen. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.'' Krant: Trouw Artikel 2. Asielbeleid kan beter uitgaan van terugkeer
Ronald Berkvens’ ASIELZOEKERS
Het is niet erg asielzoekers langer op een permanente verblijfsvergunning te laten wachten. Asielbeleid moet gericht zijn op terugkeer. Ook werk en scholing in Nederland kunnen later bijdragen aan de opbouw van het land van herkomst. De Eerste Kamer buigt zich op 20 januari over de voorgestelde wetswijziging van minister Verdonk om toegelaten asielzoekers later een permanente verblijfsvergunning te verlenen. Niet na drie, maar na vijf jaar. De drie regeringspartijen in de Tweede Kamer steunden dit voorstel. De consequentie ervan zal zijn dat asielzoekers tot vijf jaar na toelating alsnog kunnen worden teruggestuurd naar hun land, mits de situatie daar zo is gewijzigd dat de vreemdeling er geen gevaar meer loopt. Volgens de oppositie is dit een verdere verscherping van het asielbeleid. Evenals VluchtelingenWerk meent ze dat de integratie van vreemdelingen hiermee (verder) geblokkeerd wordt, dat de rechtspositie van asielzoekers wordt aangetast en dat het voorstel van minister Verdonk (VVD) op gespannen voet staat met het Vluchtelingenverdrag. Om met het laatste te beginnen: het VN-vluchtelingenverdrag biedt bescherming totdat de situatie in het herkomstland zodanig is veranderd dat van vrees voor vervolging geen sprake meer is. Het tweede argument houdt in dat asielzoekers, die sinds de nieuwe Vreemdelingenwet niet zo maar mogen doorprocederen, nu de kans krijgen dat later eventueel alsnog te doen. En meer tijd kan de bewijsvoering juist helpen. Het eerste, belangrijkste tegenargument overtuigt ook niet. Waarom iemand pas goed zou integreren met een permanente verblijfsvergunning, wordt niet onderbouwd. Na het verkrijgen van een tijdelijke verblijfsvergunning krijgt de asielzoeker immers de gelegenheid om te leren en werken in onze samenleving en te delen in onze welvaart. Scholing, werkervaring, tolerantie, democratie en financiën zullen goed van pas komen in veel herkomstlanden, veelal in oorlog of met een dictatuur. Dit zou de vreemdeling en de overheid moeten aanzetten werk te maken van inburgering. Niet alleen om een blijvende plaats in de samenleving te verkrijgen, maar juist ook om remigratie naar en reïntegratie in het land van herkomst te bespoedigen. Dat remigratie geen utopie is, en nuttig kan zijn, mag blijken uit de terugkeer van Bosniërs en uit de inzet van gekwalificeerde Afghaanse vluchtelingen bij de heropbouw van hun land. Daarnaast hebben verruimde mogelijkheden om toegelaten asielzoekers zonder voortdurende vrees te laten terugkeren als voordeel dat het draagvlak voor de opvang van vluchtelingen op peil blijft. Vooral wanneer remigratie de druk op de Nederlandse samenleving vermindert en voor remigrant en land van herkomst goed uitpakt. Je mag ervan uitgaan dat asielzoekers primair naar Nederland komen om bescherming te genieten tegen vervolging, om 'asiel' te zoeken. Indien je wordt gedwongen te vluchten omdat jouw ideeën niet worden getolereerd, of omdat je niet veilig kunt leven, wil dat niet zeggen dat je nooit meer kunt -of wilt- terugkeren. Sterker nog: waarom zou terugkeer niet het uitgangspunt zijn voor de vluchteling en voor het asielbeleid? De vluchtelingenstatus dient immers in eerste instantie het belang van de vluchteling zelf en niet dat van Nederland. Dat is anders bij de verstrekking van een werkvergunning aan buitenlanders of verstrekking van een verblijfsvergunning voor buitenlandse huwelijkspartners. Juist om misbruik van de asielprocedure te voorkomen, dient het onderscheid met reguliere vreemdelingrechterlijke procedures te worden vertaald. In het asieldebat gaan velen ervan uit dat het vooral de verzorgingsstaat is die maakt dat asielzoekers hierheen komen. Er is een gebrek aan afweging tussen individuele en algemene belangen, tussen nationale en internationale belangen en tussen huidige en toekomstige belangen. Die algemene, internationale en toekomstige belangen kan de minister ook gebruiken om haar voorstel te onderbouwen. Uiteraard kunnen niet alle toegelaten asielzoekers na een omwenteling in hun land zomaar terug. Zo zijn er zeer ernstig vervolgde personen, veelal met trauma's. Daarnaast zijn er vreemdelingen die om andere, reguliere, redenen permanente en juridisch geldige verbondenheid met Nederland opbouwen. Dat kan door een huwelijk of omdat de vreemdeling een reguliere werkvergunning verkreeg. De asielprocedure en het inburgeringstraject moeten vanaf het begin worden ingericht op de wens en wenselijkheid van remigratie. Verder vereist verlenging van de duur van de tijdelijke asielstatus dat Nederland investeert in de inburgering en vorming van mensen die ons land mogelijk snel zullen verlaten. Deze investeringen kunnen op veel plaatsen in de wereld een positieve bijdrage leveren. Duurzaamheid en internationale belangen dienen, naast bezorgdheid om individuen, mee te wegen in het vluchtelingenrecht. Migratie, inburgering, remigratie en reïntegratie zijn uitdagingen die de globalisering ons opdringt. Het voorstel van minister Verdonk verdient dus ook steun omdat het goed is voor landen van herkomst en voor toekomstige vluchtelingen. Krant: Trouw Artikel 3. Wie weg moet, moet weg, simpel
Toine Heijmans
Het uitzetten van asielzoekers blijft altijd een gevecht
Verdonks nieuwe uitzettingsbeleid moet lukken, een andere weg is er niet
Verwijdercentra, vertrekcentra, uitzetcentra, terugkeercentra - jarenlang zijn ze gemeden in de discussie over afgewezen asielzoekers. Die moesten vooral uit zichzelf terug naar hun herkomstland, hooguit met een zacht, humaan duwtje in de rug. Gevangenissen waren uit den boze. Maar dat werkte niet. Dus kiest minister Verdonk van Vreemdelingenzaken nu als eerste voor de harde hand. Uitgeprocedeerden worden voortaan door agenten naar een vertrekcentrum gebracht, en vandaar naar huis, beloofde Verdonk de vier grote steden die daarmee hun verzet staken tegen het in hun ogen falende terugkeerbeleid. Het is een voorschot op nieuwe regels die de minister binnen een maand zal aankondigen, en waarin het woord verwijder-, vertrek-, uitzet,- danwel terugkeercentrum wel degelijk zal vallen. Gaat het haar lukken? Is er dan eindelijk een antwoord op het losse eind van de asielprocedure? Verdonk trapt in elk geval opnieuw een deur in van het asielbeleid. Met haar besluit neemt de overheid voor het eerst de taak op zich afgewezen asielzoekers daadwerkelijk over de grens te zetten. Dat klinkt verstandig: wie weg moet, moet weg en wie niet goedschiks wil, gaat kwaadschiks. Dat zelfs klinkt logisch en eenvoudig, maar zo is het niet. Vertrekcentrum - dat woord herinnert aan het dorp Ter Apel in Groningen (gemeente Vlagtwedde). Daar werd in 1996 zo'n terugkeerplek geopend, en nog geen vier jaar later met lichte schaamte weer gesloten. Het had gefaald, en hoe: in 1988 was het erin geslaagd slechts 53 ex-asielzoekers terug te laten keren. En dat voor ruim 10 miljoen euro per jaar. Ter Apel was geen gevangenis. Er stonden geen muren omheen. Afgewezen asielzoekers kregen een treinkaartje naar zuidoost-Groningen, en werd vriendelijk verzocht zich uit te laten zetten. De EO maakte er een documentaire, die schokkend was vanwege de onmacht die werd blootgelegd. 'Een gevecht', noemt Edy Takkenberg in die film zijn werk als uitzetambtenaar. 'De asielzoeker wil niet weg en ik wil dat-ie vertrekt. Dan heb je die wedstrijd.' Een gevecht is uitzetten nog steeds. Vraag het medewerkers van de gevangenissen voor vreemdelingen in Tilburg, Ter Apel of Zwolle. Of vraag het bij de nieuwe uitzetcentra in Rotterdam (Zestienhoven) en Amsterdam (Schiphol), die vooral bedoeld zijn voor criminele illegalen. Niets is daar simpel. Probleem 1: veel uitgeprocedeerden vertellen niet waar ze vandaan komen. Paspoorten zijn verscheurd, verhalen verzonnen, waarheen moeten ze dan terug? Een halfjaar mogen ze opgesloten blijven en dan komen ze gewoon weer vrij. Probleem 2: wie wil ze terug hebben? Er zijn landen die maar mondjesmaat oud-asielzoekers binnenlaten. Half de wereld reisde de top van de immigratiedienst af om overeenkomsten over terugkeer te sluiten, maar die zijn vaak wankel en leiden tot ingewikkelde reisschema's. Naar Somalië via Dubai en Kenia met twijfelachtige papieren: omdat echte paspoorten nauwelijks bestaan; dat is veel werk en leidt opnieuw tot juridische strijd. Probleem 3: Rij naar Nijmegen en pal voor de Waalbrug hangt een enorm spandoek, opgehangen door schoolkinderen die de Chinese familie Chen in hun dorp (Lent) willen houden. Nog nooit is de barmhartigheid voor uitgewezen buurtbewoners zo manifest geweest, en ook dat verzet zal minister Verdonk moeten breken. Het is trekken en duwen om uitgeprocedeerden terug over de grens te krijgen. De vraag is nu vooral hoe ver Verdonk daarin wil gaan. Ze had ervoor kunnen kiezen een paar duizend asielzoekers extra pardon te verlenen, waarmee de kritiek van gemeenten en burgers ook was verstomd. Maar dat is niet gebeurd. Haar nieuwe uitzetplan moet lukken, want een andere weg is er niet meer. Krant: De Volkskrant Artikel 4. 'Altijd dat wachten, wachten, wachten' Rita van Veen. Terugblik
Bas Soetenhorst
DEN HAAG - Het overgrote deel van de CDA-burgemeesters keert zich tegen de plannen van het kabinet met uitgeprocedeerde asielzoekers. Bijna tweederde van de 150 burgemeesters vindt de pardonregeling voor ruim 2300 mensen te mager. Ook leven bezwaren tegen het voornemen van minister Rita Verdonk (Vreemdelingenbeleid) de komende drie jaar 26.000 uitgeprocedeerde asielzoekers Nederland uit te zetten. Dit blijkt uit een gisteren gepubliceerde enquête van het tv-programma Twee Vandaag. Aan het onderzoek is meegewerkt door 129 CDA-burgemeesters. Slechts een kwart zegt het beleid te steunen en eraan mee te werken. De tegenstanders schrijven geregeld brieven aan Verdonk om hun bezwaren onder de aandacht te brengen. Eén burgemeester verklaarde gezinnen die officieel hun huis moeten worden uitgezet, met rust te laten. Collega's kondigden aan de opvang voor uitgeprocedeerden te blijven financieren als de uitzetting naar het land van herkomst niet lukt, omdat autoriteiten weigeren hun onderdanen toe te laten. De burgemeester van Huizen, Jos Verdier, zei in de uitzending 'buitengewoon teleurgesteld' te zijn over het optreden van de CDA-fractie in de Tweede Kamer, die het beleid van Verdonk steunt. "Er zou in Den Haag meer worden geluisterd naar lokale bestuurders." Verdier wees erop dat CDA-bestuurders al een dringend beroep hadden gedaan om humaniteit te laten prevaleren. Burgemeester Wim Deetman van Den Haag, eveneens voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) en prominent CDA'er, steunt het kabinetsbeleid wel. Hij is het niet eens met de opstelling van veel collega's en partijgenoten. De VNG blijft wel voor een ruimer pardon en meent dat er nog open einden zijn in de terugkeerplannen van Verdonk. De VNG wil hierover overleg met haar voeren. Premier Jan Peter Balkenende houdt onverkort vast aan het kabinetsbeleid, zei hij gisteren. Hij benadrukte dat asielzoekers die weg moeten, maar buiten hun schuld niet weg kunnen, ook niet hoeven te vertrekken. (ANP) Krant: Het Parool. Argumenten voor de stelling: Het asielbeleid is streng en rechtvaardig. Het asielbeleid is inderdaad streng, dat lees je al in het stukje onder het kopje: Wat is de asielprocedure in Nederland? Als er dus vreemdelingen aankomen, moeten ze zich melden, en dan begint er meteen een onderzoek. En ja, dat kost tijd. Ze controleren erg streng, waarom ze in Nederland komen. En veel worden weer het land uitgegooid, maar dat is omdat uit het onderzoek wat verdachts naar buiten is gekomen. Dat is streng, maar wel rechtvaardig. In het krantenstuk: Wie weg moet, moet weg, simpel, zie je dat veel vreemdelingen niet weg willen. Ze gaan dan liegen en alles proberen om te blijven. We moeten dan streng zijn en ze het land uitzetten, als we dat niet doen is het ook niet eerlijk voor de vreemdelingen die er wél zijn uitgezet. Het is misschien streng, maar wel rechtvaardig. Het asielbeleid is streng, en daardoor moeten veel economische vluchtelingen weer het land uit, maar dan is er wel plek voor de mensen die asiel nodig hebben omdat ze in levensgevaar zijn. Omdat het asielbeleid niet internationale verdragen schendt, is het dus wereldwijd goedgekeurd. Dus is het rechtvaardig. Argumenten tegen de stelling: Het asielbeleid is streng en rechtvaardig. Doordat de asielprocedure zo snel mogelijk wordt uitgevoerd kunnen er makkelijk fouten worden gemaakt. Asielzoekers die hier lang wonen, hebben de kans dat ze alsnog terug worden gestuurd. Sommige asielzoekers mogen blijven omdat ze ervoor gezorgd hebben dat de media aandacht aan hen schonk, en konden zij dus nationaal hun verhaal vertellen. Maar bij anderen is dat niet het geval, omdat zij geen aandacht krijgen. De vrijheid van asielzoekers word nog beperkt, omdat ze in het begin niet mogen werken. En ze mogen dan niet wonen waar ze willen wonen. Wat is streng en rechtvaardig? Rechtvaardig is iets waarvan je zeker weet dat het goed is. Bijvoorbeeld straf bij een misdaad, zoals bij stelen, moord etc. Onder streng zijn de meningen erg verschillend. Want wat de één te streng vind, vind de ander weer prima. Als ik het woord streng hoor, denk ik niet aan iets slechts. Het kan iemand ten goede komen, zoals streng onderricht. Maar ik ben het niet mee eens als iets té streng is en er mensen onder gaan lijden. Ik zeg altijd overal waar té voor staat slecht is. Eigen geschreven artikel. Het asielbeleid. We zien het allemaal in het nieuws, in de kranten, we zien de politici erover debatteren. Ik heb het hier over het asielbeleid. Is het te streng? Is het wel rechtvaardig? Daarom is de stelling: Het asielbeleid is streng en rechtvaardig. Het asielbeleid, het is erg streng. Maar streng is niet slecht. Een asielzoeker moet veel procedures doorstaan om eenmaal asiel te krijgen. En als je dan eenmaal in een asielzoekerscentrum zit, moet je nog meer wachten, omdat ze alles onderzoeken. Of je wel echt bent wie je zegt die je bent en of je liegt over de redenen waarom je naar Nederland gekomen bent, dat soort dingen onderzoeken ze. Van dit wachten weet Achmed Alser Alsafy alles af. Hij heeft langer dan vijf jaar gewacht op zijn verblijfsvergunning. Meer dan vijf jaar in spanning gewacht, dan vind ik het wel rechtvaardig dat hij een verblijfsvergunning krijgt, want hij is al ingeburgerd. Problemen bij inburgering moeten vooral worden opgelost door mensen intensief Nederlands te leren. Hierdoor voorkom je dat iemand zich geïsoleerd gaat voelen. Dat zegt D66, en daar ben ik het wel mee eens. Want als asielzoekers goed Nederlands kunnen praten, word alles een stuk makkelijker voor hen en voor de Nederlanders zelf. Ik snap ook best dat niet alle economische vluchtelingen in Nederland binnen worden gelaten, want er zijn nog veel meer mensen die arm zijn en je kunt ze niet allemaal in Nederland uitnodigen. Maar nogmaals, als asielzoekers al zo lang in Nederland wonen en al kinderen hebben, kun je die gezinnen niet uit het land gooien. Ze zijn dan al helemaal ingeburgerd en hun kinderen weten niets beter dan in Nederland te wonen. Ik vind inburgering dus belangrijk. Ik zeg niet dat ze hun eigen cultuur meteen moeten laten vallen, maar dat ze zich wel in zekere mate aanpassen. Dat ze ook over de Nederlandse cultuur leren, de taal leren. Er moet wel gekeken worden of de mensen dat in staat zijn, misschien word dit onmogelijk gemaakt door de geestelijke gehandicapte staat waarin sommige mensen verkeren. Wat ik niet rechtvaardig vind, is dat als mensen in het nieuws komen omdat ze misschien uit Nederland gegooid worden, en dan mogen blijven. Want hoe zit het met de asielzoekers die het nieuws niet halen? Is dat geen discriminatie? Positieve discriminatie mag, maar ik vind dat daar geen sprake van is. Een verblijfsvergunning moet volgens Groenlinks worden verstrekt aan: - Minderjarige asielzoekers die na een verblijf van een jaar nog steeds niet uitgeprocedeerd zijn. - Asielzoekers die naar Nederland komen op grond van gezinshereniging en gezinsvorming - Partners van asielzoekers na een jaar verblijf in Nederland - Mensen die kunnen aantonen dat ze al meer dan vijf jaar in Nederland
Hiermee ben ik het volkomen mee eens. Het is niet meer als vroeger, we kunnen niet iedereen een verblijfsvergunning geven die gewoon een baan nodig hebben. Met net als Groenlinks ben ik voor een humaan asielbeleid. Partijen die een soort quotum willen, zoals de VVD, daar ben ik het niet mee eens. Ik vind als er mensenlevens van afhangen, dat we dan niet mensen kunnen weigeren. Als de problemen in hun land voorbij zijn, vind ik wel dat ze weer naar hun land moeten terugkeren, met hulp. Zodat ze hun land weer kunnen opbouwen. De Pvda zou graag zien dat dat in een er afspraken worden gemaakt over asielzoekers in heel Europa. Daar ben ik het mee eens, want ik vind dat je met een grotere groep meer kunt bereiken. Het asielbeleid is over het algemeen wel rechtvaardig, en voldoet aan het Vluchtelingenverdrag van Genève, het Europese Verdrag tot Bescherming van de Rechten van de Mens en verschillende andere internationale richtlijnen betreffende vluchtelingen en asielzoekers. Dit zijn verdragen die niet zomaar zijn gemaakt. Hier hebben veel mensen over nagedacht en ze hebben er veel tijd in gestoken. Dus ik vind niet dat ik het recht heb om zomaar dat allemaal onrechtvaardig te noemen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
E.
E.
beste DonMega!
Wij moeten ook een werkstuk maken over asielbeleid, maar dan in de E.U. mogen wij de bronnen weten??
groetjes
19 jaar geleden
Antwoorden