Orpheus en Eurydice

Niet de woede van een of andere godheid kwelt jou. Jij boet voor een zware fout die is begaan. De beklagenswaardige Orpheus, die dit niet verdiend heeft (maar het lot liet het niet toe, wou het anders), veroorzaakt deze straf voor jou. Hij is enorm wraakzuchtig door het verlies van zijn echtgenote. Terwijl zij, het meisje dat ging sterven, voor jou halsoverkop langs de rivier vluchtte, zag zij de immense waterslang niet, die verscholen zat in het hoge gras aan de oevers. Maar het koor van de bosnimfen, die even oud waren, vulde de hoge bergen met geschreeuw. De toppen van het hoge Rhodopegebergte, de Pangaea, het aan Mars gewijde land van Rhesus, de Geten, Hebrus en de Atheense Orithya weenden. Hijzelf, ziek van liefdesverdriet, zocht troost in zijn lier. Hij bezong jou, zijn lieve echtgenote, moederziel alleen op het strand, van 's morgens tot 's avonds. Hij ging ook de kloof van de Taenarum binnen, de hooggelegen toegang tot de onderwereld, en het donkere woud met zijn schrikwekkende duisternis. Hij kwam tot bij de schimmen en de angstaanjagende koning, beide wezens die ongevoelig waren voor de menselijke smeekbeden. Maar ontroerd door zijn gezang , kwamen de schrale schimmen en zij die al lang tijd geen licht meer hadden gezien uit het diepste van de onderwereld naar boven. Ze nestelden zich er als duizenden vogels die zich nestelen in de bladeren als de avond valt of als er een winterse stortbui op komst is vanuit de bergen. Moeders en mannen, de ontzielde lichamen van dappere helden, jongens, ongehuwde meisjes en jongemannen die voor de ogen van hun ouders op de brandstapel zijn gelegd. Rondom hen was er het donkere slijk en de misvormde rietstengels van de Cocity. Het gehate moeras hield hen gevangen met trage golfslagen, en ook de styx die 9 maal tussen hen kronkelde hield hen tegen. Meer nog, de diepste delen van de Tartarus, strafplaats van de onderwereld, stonden verstomd. En ook de Eumeniden, die donkerkleurige slangen in het haar gevlochten hadden, bleven staan. Cerberus spreidde zijn 3 halzen wijd open en het wiel van Ixion hield op met draaien toen de wind viel. En Orpheus was al rechtsomkeer aan het maken nadat hij aan alle gevaren was ontsnapt. Eurydice, die hem was teruggegeven, keerde terug naar de bovenwereld. Ze volgde hem, want Proserpina had deze voorwaarde gesteld. Maar toen plots kon hij zijn verlangen niet meer onderdrukken, wat eigenlijk niet zo erg is, als de schimmen (de onderwereld) het woord vergiffenis zouden kennen. Hij bleef staan, bijna in het daglicht, en helaas overwonnen door zijn liefde, keek hij om naar Eurydice. Op dat moment was al zijn moeite voor niks geweest en was het verdrag met de wrede tiran verbroken. Driemaal werd een slag gehoord op het stilstaande water van de onderwereld. Ze zei "Wie of welke waanzin heeft mij, de ongelukkige, en jou, Orpheus, ten gronde gericht? Kijk, het wrede lot roept mij opnieuw en mijn wazige ogen vallen dicht. Vaarwel dan maar... Ik word meegesleurd door de eeuwigdurende nacht ik steek mijn krachteloze handen naar je uit, helaas niet meer de jouwe..." Zo sprak ze en verdween ze plotseling uit het zicht, de andere richting uit, zoals rook in de ijle lucht opgaat. Dit zag hij terwijl hij tevergeefs haar schaduw probeerde te grijpen en haar nog zoveel wou zeggen. De veerman van de onderwereld duldde niet dat hij voor de tweede maal de rivier nog eens zou oversteken. Wat moest hij doen? Waar moest hij naartoe nadat zijn echtgenote voor de tweede maal van hem was weggerukt? Met welk geween moest hij de schimmen ontroeren en met welke woorden de goden? Reeds kil dreef ze weg op het Stygische bootje. Men beweert dat hij zeven volle maanden aan een stuk door eenzaam zat te wenen aan de oevers van de verlaten Strymone, in de schaduw van een steile rots. Hij dacht na over deze dingen in een ijskoude grot, onder de sterren. Hij bracht tijgers tot rus en ontroerde de eiken met zijn liederen. Hij treurde zoals de nachtegaal in de schaduw van de populier, die klaagt over het verlies van haar jongen die door een spiedende boer harteloos uit hun nest waren geroofd, toen ze nog geen veren hadden. Ze weende de hele nacht, zittend op een tak, terwijl ze haar ongelukkig lied steeds weer opnieuw herhaalt en haar volledige omgeving vult met haar geklaag. Noch een nieuwe liefde, noch een huwelijk kon hem van gedachten doen veranderen. Hij doorkruiste helemaal alleen de ijsvelden van de Hyperboreeërs, langs de bevroren Tanais en langs de Riphaeise vlakte, waar de rijm nooit dooide. Klagend over zijn ontnomen Eurydice en het nutteloze geschenk van Hades. De vrouwen van de Ciconen, minachtend over het eerbewijs aan zijn Eurydice, verscheurden de jonge man en verspreidden de stukken overal over het land, tijdens de heilige feesten voor de goden en de nachtelijke orgieën voor Bacchus. Toen de Hebrus het hoofd van Oeagrius, dat van zijn marmeren hals afgerukt was, meevoerde midden in de branding en rond draaide, riep zijn stem en zijn koude tong (schrille stem) "Eurydice, ach, ongelukkige Eurydice!", terwijl zijn geest wegvluchtte. (terwijl de stem verdween in het ijle)