Er is iets mis met de vrijetijdsbesteding van jongeren

Er is iets mis met de vrijetijdsbesteding van mensen. Vroeger zaten de mensen gezellig met een paar vrienden bij elkaar wanneer zij een dag vrij hadden. Ze praatten of speelden een spel. In de weekends zetten ze zich in voor de samenleving, wouden ze goed doen voor hun medemens. Zij verveelden zich niet, en dus was er ’s nachts geen levende ziel te bespeuren op straat. ’s Ochtends waren er geen chauffeurs die zich, plots overmand door de slaap, te pletter reden. De mens wist zijn tijd goed in te vullen, en voelde zich bijgevolg goed in zijn vel. De kloof tussen de vrijetijdsbesteding van toen met die van nu is immens. Het lijkt wel alsof de mensen plots heel andere interesses kregen. Of zelfs... helemaal geen interesses meer hadden. Hoe is het toch mogelijk dat het zo’n vaart liep? De redenen voor de achteruitgang zijn ongetwijfeld te zoeken bij de grote verandering van de maatschappij. Generatie na generatie werd gejaagder, had minder tijd om zich echt te ontspannen. Het leven moest plots snel gaan, en elke handeling of gebeurtenis moest nuttig zijn. Hoe de mensen met mekaar omgingen op school, op het werk, had natuurlijk zo zijn invloed op de vrijetijdsbesteding van die mensen. Door de drukte om zich heen vergaten zij al gauw wat menselijk contact is. Zij legden geen kaart meer op hun vrije avond, zij praatten zelfs niet meer met elkaar. De eenzaamheid stak de kop op. De op consumptie gerichte maatschappij dacht dit probleem te kunnen verdoezelen. Zij kwam op de proppen met allerlei vervangmiddelen voor communicatie. Zo ontstonden bijvoorbeeld de vele ‘chat-programma’s’ op het internet. De virtuele gesprekken die je daar kan voeren, scheppen al gauw de illusie van een echte wereld. Het is een spijtige zaak dat deze programma’s enorm verslavend zijn. Zowel jong als oud zit sindsdien aan het computerscherm gekluisterd. Wanneer hen de vraag wordt gesteld wat hun meest geliefde hobby is, antwoorden zij vol trots ‘chatten’, en geloven zichzelf wanneer zij verkondigen echte virtuele vrienden te hebben gemaakt. Voor de personen die niet beïnvloedbaar zijn door de virtuele wereld en zich toch eenzaam voelen, openden allerlei dancings hun deuren. In deze muf ruikende, door hevig flitsende spots verlichte dansgelegenheden, hebben eenzame zielen de mogelijkheid zich over te geven aan het gedreun dat uit de boxen klinkt. Voor wie daar niet zomaar in slaagt, staan in de kleinste hoekjes andere eenzaten hun zakjes wit poeder aan te prijzen. Uiteindelijk zijn het deze personen die hoofdpijn bezorgen aan de omwonenden van de dancings, of die de volgende ochtend hun huizen rammen met hun auto’s. Uit puur plezier zal het alleszins niet zijn. In vele gevallen leidt de eenzaamheid tot collectieve zinloosheid. Men ziet het nut van vele dingen niet meer in. De mensen hebben doodgewoon geen zin meer in educatieve bezigheden, ze zijn ervan overtuigd dat deze toch tot niets leiden. Zij zetten in hun vrije tijd hun zinnen liever op activiteiten die een minimum aan hersenactiviteit vereisen. Deze mensen tref je op zaterdagen en zondagen aan in de zetel, voor hun tv. Zij vragen zich met de zapper in hun hand en wallen onder hun ogen af wie de ontvoerder zou zijn van hun favoriete personage in hun favoriete soapserie. Er zijn nog andere tekens van zinloosheid merkbaar. Bendevorming bijvoorbeeld, is er één van. Men heeft geen idealen, geen dromen meer, waardoor de vrije tijd van bepaalde personen een groot gapend gat lijkt. Met andere woorden: zij kijken er tegenop. Samen staat men natuurlijk sterker, kan men zich beter verzetten tegen dat zwarte gat. Ze scharen zich samen op straat en trappen lol door gewone mensen de stuipen op het lijf te jagen. Zij hebben immers niets beters te doen. Wij zijn geneigd nu vooral aan jeugdbendes te denken, hoewel er ook vele andere vormen bestaan. Autodiefstal is eveneens zo’n fenomeen van deze tijd, een misdaad die meestal niet door jongeren gepleegd wordt! Net zoals bij vandalisme en inbraak is het hier ook wel om geld te doen. Wie echter echt wat om handen heeft in zijn vrije tijd, weet zijn geld op een andere, minder gevaarlijke manier te verdienen. Waar gaan we dan naartoe? Als het deze richting blijft uitgaan met de mentaliteit van de maatschappij, weten wij over enige jaren niet meer hoe we vertrouwelijk met iemand moeten praten, hoe het voelt om ons werkelijk voor iets in te zetten. Gelukkig durft een klein groepje dapperen op te merken dat er werkelijk wat scheelt. Zij zien met lede ogen toe hoe hun medemens zich overgeeft aan de consumptiemaatschappij, hoe de meerderheid van de mensen zich niet langer laat leiden door mooie idealen. Deze doorzetters worden door de computerverslaafden, door het uitgangsvolkje en door de televisiefreaks al gauw bestempeld tot idealisten. Zij zelf zien het anders. Zij voelen zich de enige geëngageerde mensen in de maatschappij, richten erkende jeugdhuizen op of organiseren praatavonden voor volwassenen. Het zijn deze mensen die deelnemen aan één of ander project, actief lid zijn van een vereniging of theatergroep, en hun interesses liefst ook naar buiten brengen. Zij zetten zich met hart en ziel in in het creëren van een aangename, kleurrijke, en leefbare samenleving. Vormen deze mensen de hoop voor de toekomst? De remedies of oplossingen voor dit probleem zijn alleszins te zoeken bij dat groepje dapperen. Wanneer deze hun enthousiasme weten te bewaren, vormen zij weldegelijk de hoop voor de toekomst. Enthousiasme is echter kwetsbaar, het risico op teleurstelling is groot. Het zou mooi zijn mochten deze actievelingen erin slagen de anderen aan te zetten tot interessante vrijetijdsbesteding. Het is dan natuurlijk wel een vereiste dat ‘de anderen’ willen meewerken. Wanneer deze dat niet doen, is het niet irreëel dat na verloop van tijd het enthousiasme zal bekoelen. Het tegengestelde bestaat ook: wanneer iemand geëngageerd is, is het moeilijk zich niet voor àlles te willen engageren. Deze mensen overschatten zichzelf wel eens. Het is dus aan ons om bereid te blijven te ontdekken waarmee wij ons bezig kunnen houden in onze vrije tijd. Wij moeten ervoor zorgen dat de geëngageerde mensen hun enthousiasme bewaren. Dat is echter niet genoeg. Willen wij onze vrije tijd werkelijk op een andere manier doorbrengen, moeten we zelf actief meewerken aan het creëren van allerlei educatieve, interessante en aanlokkelijke bezigheden.